Na 2 nachten op de camping van Kooljaman verhuizen we naar een beach shelter. En dat is wat de naam doet vermoeden, een strooien afdak, op het strand, met een tafel een een koude douche. En ja, het is ook minstens even romantisch als de naam doet vermoeden, met ons eigen kleine strandje, wat rode rotsen en azuurblauw water. Of we er goed gaan slapen is een ander vraag. Hier aan Cape Leveque staat ’s morgens steeds een stevig windje en dat zou zich wel eens kunnen moeien met onze nachtrust. Maar dat zijn problemen voor later. We gaan het op zijn minst proberen om met zijn 4-en in de openlucht onder ons strooien afdakje te slapen. We zetten voor alle veiligheid de tent op, dan kunnen we nog altijd daar in kruipen.
We lummelen nog wat op het strand – ondertussen ben ik al ver in het 3de deel van de Millenium-trilogie - en gaan dan nog eens op stap. We willen naar One Arm Point, nog een aboriginal community even voorbij Kooljaman. Daar is een kleine kwekerij van barramundi en andere vissen. De kegelvormige trochus-schelpen worden er ook bewerkt. Vroeger maakte men er ook knopen uit – zoals uit de grote parelschelpen, nu is het puur decoratief. We sluiten aan bij een groep en Barry, de eigenaar, geeft wat uitleg. “Of Jan-Willem een barramundi wil eten geven ?” vraagt hij. Ja, natuurlijk wil hij dat. We hielden er allemaal wel bijna een hartaanval aan over, Jan-Willem uiteraard nog het meest - want dat beest heeft geen tanden en zuigt zijn eten dus op. Dat doet hij plots en heel snel en dat maakt een hels lawaai wanneer zijn hapje nog niet helemaal in ’t water ligt. Keihard schrikken en dan keihard lachen natuurlijk. In de hatchery zitten ook een paar grote schilpadden, green sea turtles, de nieuwe beste vrienden van Rosemarie. Ook deze schildpadden mogen ze voederen en ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Zeker een halfuur staan ze rond het bad van de schildpadden, kijken, aaien voederen.
De streek rond Broome en het Dampier Peninsula staat ook bekend voor zijn enorme getijde-verschillen, tot wel 11 meter. Het veranderen van de getijden gaat zoals te verwachten gepaard met enorme stromingen. In One Arm Point heb je verschillende plekjes waar je het water aan hoge snelheid voorbij kan zien sjeezen, best wel indrukwekkend. Bij de boatramp hadden we nog wat interessante rotsen gezien, dus reden we daarnaar toe. Maar toen sloeg het noodlot toe. We zagen op het strand iets liggen dat wel op een schildpad leek, maar het zag er ook wat vreemd uit.... Hmm, de enorme schildpad lag op haar rug, en er kwam ook net een bootje aan. Bleek dat een aantal aboriginals de schildpad net gevangen hadden,... om op te eten. Het beest leefde nog, maar bloedde waar het geraakt was door de harpoen. Rosemarie en Jan-Willem werden er helemaal stil van. Langs de ene kant begrijpen ze het wel dat mensen op dieren jagen, ze dood doen en opeten. Maar dat van zo dichtbij zien..... We gingen ook net iets te laat door. Toen we naar de auto teruggingen, zagen we vanuit onze ooghoeken hoe een van de aboriginals een grote steen pakte om het beest de kop in te slaan. De hele rit naar de camping hebben de kids hartverscheurend gehuild. Ocharme........
Om de gedachten te verzetten zijn we op het strand gaan wandelen, rond de Cape, van onze shelter naar de rode rotsen. Daar kwamen we de vriendjes tegen en dat werkte opbeurend. Gelukkig maar. Nu liggen ze in het maanlicht als rozen te slapen, en hoop ik dat ze geen nachtmerries over zielige schilpadden hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten