Dag 51 : sprakeloos

We worden wakker van een ferme bui. Bah, daar houden we niet van, zeker niet omdat we de tent moeten opbreken en dan later weer een natte tent moeten opzetten. Maar we hebben geen tijd om ze te laten opdrogen. We worden om 8uur aan de boat ramp verwacht... Het is nog maar eens bewezen dat mond-aan-mond-reclame de allerbeste vorm van promotie is. Want eigenlijk hadden we al beslist om het niet te doen. Maar iedereen die we tegenkwamen, zei dat zwemmen met de walvishaaien zo'n onvergetelijke ervaring is. En het Ningaloo Reef is de enige plek in de wereld waar deze grootste vissen van de wereld gedurende enkele maanden heel regelmatig voorkomen en daarmee is het ook de enige plek op de wereld waar je ze kan gaan ontdekken. Toch maar eens beginnen rondbellen en ja hoor, we konden nog mee, en de kids, dat ging prima in orde komen.
Als het weer nu nog even mee zou willen. De lucht is donker, zwaar gevuld met grijze onweerswolken. Wanneer we met het kleine bootje naar de grote boot worden overgevaren, krijgen we een plensbui van jewelste op ons dak. Hmm, gaat dat wel goed komen ? Gelukkig zien we hier en daar een blauw gat, we varen uit, de regen stopt en de lucht wordt lichter. Er staat wel een strakke wind, we zwalpen ferm en ik ben blij dat ik mijn zeeziekte-pillekes genomen heb. Nog voor we goed en wel vertrokken zijn, begint het spektakel al, een bende springvissen, longtons, vlak voor de boot, lijken wel te ketsen over het water, meters ver springen die beesten. Even later wat dolfijnen.
We leggen aan aan een koraalplekje en gaan een eerste keer snorkelen. Het water is net zwembadwater, verschrikkelijk helder. Heel veel visjes, klein en groot. We zien een rog, en dan plots, weer een haai. Rosemarie heeft ondertussen beslist er geen schrik meer van te hebben - waar helder water al niet goed voor is - en wil er zelfs achteraan zwemmen... hoo, meisje.... Even verder komt er een schildpad aangepeddeld die ons weer een eindje met haar mee laat zwemmen. We genieten. Voor ons kan de dag al niet meer stuk. Terug op de boot, tijd voor "morning tea". Dat is ook het moment dat het spotter-vliegtuigje opstijgt. Dat vliegtuigje scant het hele rif af op zoek naar de walvishaaien, en brengt de boot er naar toe. Ons geduld wordt zwaar op de proef gesteld want meer dan 1,5 uur later nog steeds geen spoor van zo'n beest. Onze troostprijs lijkt te komen in de vorm van enkele humpback walvissen. Die zijn op hun jaarlijkse tocht naar het noorden, naar de Kimberleys, om kleintjes te krijgen. We zien ze zwemmen en ademen en dan plotsklaps, vlakbij de boot, een keer of 4 na mekaar helemaal uit het water springen. Sensationeel !
We zijn ondertussen aan de buitenkant van het rif, waar de zee veel onstuimiger is, en het water veel dieper. Maar nog steeds kristalhelder. We snorkelen ook daar een keer, en hoewel het er 15 a 20 meter diep is, zien we heel goed wat er op de bodem gebeurt.
Terug aan boord, gaan we verder wachten en hopen op een walvishaai....
En ja hoor, eindelijk is er een gespot, veel verder naar het zuiden, dus topspeed daarheen. An een tijdje komt het bericht dat hij weer de diepte is ingedoken. Dan kan je natuurlijk niet met hem zwemmen. Maar we zijn alvast in de buurt. En dan ineens gaat het supersnel. De kapitein heeft hem gezien, vlakbij deboot. Flippers aan, duikbril op, water in, hoofd onderwater en .... waaaw.... Verschrikkelijk gracieus komt de reuzevis op ons afgezwommen. Zachtjes wiegend met zijn enorme staart. We moeten snel uit de weg gaan, laten hem voorgaan, en zwemmen dan zachtjes met hem mee. Hij duikt de diepte in, we kunnen hem nog lang nastaren, en zien hem dan ook weer naar bovenkomen, klaar om de volgende groep te laten meezwemmen.




De foto's zijn niet van ons, die moeten nog ontwikkeld, maar geven wel een idee van hoe het was.

De walvishaai wordt "gedeeld" met 2 andere boten. Door het slechte weer hadden enkele tour operators hun cruise gecancelled. En da's dikke chance voor ons, want hoe minder mensen er zijn, hoe vaker je met de walvishaai kan zwemmen. Wij kunnen uiteindelijk 3 keer het water in en hebben dus ruim de tijd om het majestueuze beest goed te bekijken. Zijn vel lijkt wel van grijs fluweel met witte bollen en strepen- maar volgens de gids is het eerder schuurpapier. Er zwemmen altijd een boel visjes met hem mee, in de slipstream. Zijn mond is wel 1 meter breed en er staan wel 3000 tanden. Maar het is helemaal geen eng dier, integendeel, hij is haast elegant. In mensen zijn de walvishaaien niet geinteresseerd, ze zijn planktoneters, die aangetrokken worden door het koraalrif. Er is heel weinig geweten over deze vissen, ze komen slechts op zo weinig plekken voor, en dan vaak nog maar erg sporadisch dat research doen erg moeilijk is. Wij zijn sprakeloos.... Dit is zo de max.
We genieten na bij een late lunch, die by the way erg smaakt - ik ben niet zeeziek geweest en ben daar best trots over, en sjeesen dan terug naar het noorden. Het is nu laagtij en achter het rif, dichterbij het strand, is het water nu te laag voor de boot. We moeten dus over de woelige golven aan de buitenkant van het rif en dat gaat een pak langzamer. Maar we kunnen daar ons "lijstje" coole dieren wel vervolledigen, want we zien nog enkele mantarays door het water glijden. Ook weer zo'n gracieuze beesten.
Veel later dan verwacht, en ook veel meer onder de indruk dan verwacht, stappen we terug aan land. We hadden vandaag nog een stuk willen rijden richting Tom Price, maar het is al lang na kangaroe-uur en we besluiten maar om in Exmouth te blijven, in een motel, geen natte tent, wel warme douche...hmmm, geslaagd einde van een indrukwekkende dag.