Dag 59 : Speer !

We zijn dan wel op een paradijselijk plekje, maar ook hier zijn er wekkers. We willen vandaag met een aboriginal op stap en daarvoor moeten we vroeg uit de veren. Op het Dampier Peninsula – waar we ons nu bevinden – zijn verschillende aboriginal communities. Hoe dat precies werkt en hoe dat zo’n communities anders zijn dan andere dorpjes in Australie is me niet helemaal duidelijk. Maar dat het er helemaal anders aan toe gaat, daar kan je niet omheen. Als je als “white fella” de community wil bezoeken moet je een visitor fee betalen. Meteen word je ook verteld waar je wel en waar je niet mag komen. Vele plekken in de duinen en de stranden zijn erg belangrijk voor de aboriginals – “for cultural reasons” en daar mogen wij niet komen.
Wij hebben deze ochtend afspraak met Bundy, die ons – en vooral de kinderen – gaat leren hoe je een speer moet maken en hoe je daar dan vis mee kan vangen. Daarvoor neme men een tak van een boom (ben vergeten dewelke). Met het nodige “fingerspitzengefuhl” moet je de tak in het vuur houden, hem net lang genoeg opwarmen zodat je hem kan bewerken, met name, recht trekken en duwen. Wel opletten dat je hem niet verbrandt. Helemaal recht krijgen we hem niet, maar toch recht genoeg. Dan moeten Rosemarie en Jan-Willem de schors er af branden, maar weer opletten dat de speer niet mee in de vlammen opgaat. De kids vinden het geweldig. Er zijn nog een hoop andere kinderen en die lopen allemaal de zwieren en te zwaaien met hun stokken. En er staan nog niet eens speerpunten op.
Voor de volwassenen is het hele gebeuren een cultuurschok van jewelste. Het gaat er allemaal zo verschrikkelijk traag en op ’t gemak aan toe, dat we er bijna ongemakkelijk van worden ;-). Tijd en het verstrijken er van is duidelijk niet voor iedereen even relevant. Af en toe vertelt Bundy een verhaal waar we eerlijk gezegd kop noch staart aan kunnen binden.... Zijn bedoeling is om ons een beetje inzicht te geven in hoe zij al duizenden jaren leven in en met de natuur, hoe ze al duizenden jaren hun tradities in ere houden. Hilarisch is dan ook het moment waarop hij – gezeten aan het kampvuur, terwijl hij een traditionale speerpunt maakt – plots de kinderen wil laten zien welke vis hij onlangs gevangen heeft, en daarvoor het allernieuuwste model i-phone uit zijn broekzak vist ;-) !!! Tradities, leven in en met de natuur, jaja, maar boys en hun toys blijkt universeler en tijdlozer dan dat !



Wanneer alle speren eindelijk klaar zijn, en Bundy’s auto uiteindelijk toch uit het niets komt opdagen – geen enkele van de auto’s in de community heeft trouwens een nummerplaat en is naar onze normen ook nog amper een auto – rijden we naar de zee om de speren te gaan uitproberen. De vissen moeten ons hebben horen aankomen, en waren allemaal op de vlucht geslagen. Een shovelnose ray hebben we nog gezien, maar da’s niet echt “good eatin’”. Het baaitje waar we stonden was wondermooi, van het turkooiste water en wit zand – dat maakt veel goed....


Het was al een flink stuk in de namiddag toen we weer op de camping waren. Ondertussen hadden de kids wat vriendjes gevonden en zijn we naar het strand getrokken.
Tegen zonsondergang gingen we samen met de vriendjes-familie van de mooie kleuren genieten en dan samen kokerellen. Na het eten kwam de speer alsnog van pas als marshmellow-grill-stok !