Dag 86 : Krokodillen en vogels in de wetlands !

Naar deze dag had Jan-Willem al lang uitgekeken en hij was dus ook vroeg wakker... ;-(Ach, zo hadden we lekker veel tijd om op te staan, in te pakken en weer even verder te rijden naar de Adelaide River. Daar krioelt het van de zoutwaterkrokodillen. Even wat cijfertjes... in heel de Northern Territory zijn er ongeveer 70.000 van die diertjes. 30 jaar geleden was hun aantal gedaald tot een paar duizend - waarschijnlijk waren de kroko-sjakossen toen hyper-modieus - en sindsdien zijn ze een beschermde diersoort en is hun aantal terug gestegen. In de Adelaide River waar we een tochtje op gaan maken zitten er een paar duizend ! Elk jaar worden er zo'n 200 krokodillen gevangen. Dat zijn dan beesten die op vervelende plekken zitten, zoals gezellige billabongs of waterholes waar de locals en de toeristen al eens graag gaan zwemmen... Ze zijn daar meestal in het natte seizoen terecht gekomen, wanneer zowat de hele streek hier onder water staat en ze tot 200, 300km het binnenland intrekken. Wanneer het water opdroogt, blijven ze achter in de permanente water holes. De krokodillen kunnen tot meer dan 100 jaar oud worden, en de echte grote zijn gemakkelijk over de 6 meter. Ze staan aan de top van de food chain en ze weten het. Daar valt niet mee te lachen.... Het meest griezelige is dat ze erg lang onder water kunnen blijven en hun prooi van onder water aanvallen. Water waar je geen krokodil in ziet, is daardoor dus het gevaarlijkst. Moraal van het verhaal, in de Northern Territory ga je er van uit dat in alle water krokodillen kunnen zitten, en tenzij er een bordje staat dat duidelijk zegt dat het veilig is, ga je er niet in.
Enfin, genoeg blabla.

Wij stapten vanmorgen in een bootje (echt niet zo'n groot) voor een tochtje op de Adelaide River. Nog voor we goed en wel weg waren, hadden we al prijs, een grote dikke vette krokodil. We hebben er uiteindelijk tientallen gezien. We hadden geluk, want het was laagtij en daardoor zagen we ze erg goed liggen op de modderige oevers. De Adelaide River is bekend voor zijn springende krokodillen. Vanuit de bootjes worden stukjes vlees aan een touwtje uit de boot gehangen. De krokodillen kennen dat ondertussen en komen vrijwel meteen aangezwommen - tenzij ze geen zin hebben en lekker blijven zonnen. Het stukje vlees wordt dan hoog in de lucht gehouden en ongelofelijk maar waar, maar die krokodillen springen dan met heel hun lijf uit het water om dat hapje te pakken. En dat allemaal op pak een armlengte afstand ! Behoorlijk eng. Wat een kracht zit er achter zo'n beest ! Gelukkig was er nog zo'n stukje opstaand traliewerk rond de boot, maar ik heb Rosemarie's armen en vingers zowat platgeknepen en zat voortdurend te herhalen/zeuren tegen Jan-Willem dat hij zijn armen en vingers moest binnenhouden... Een paar keer legden we aan verschrikkelijk dicht bij een joekel van een krokodil. Als die had gewillen, was die zo aan boord gekomen.... Maar volgens de gids, voelen die krokodillen zich niet bedreigd door de bootjes omdat ze al 30 jaar met rust gelaten worden.... Ik weet het toch niet hoor. Maar wat een geweldig leuke en "exciting" ervaring.


Na de springende krokodillen waren we klaar voor een rustigere manier om van de wetlands te genieten. We reden nog een beetje verder en zetten de tent op bij Corroboree Park. Snel nog een verfrissend plonske - het is hier warm in de winter - en dan op naar de Corroboree Billabong voor een sunset cruise. Daar was het te mooi voor woorden.... De foto's geven hopelijk een beetje een sfeerbeeld, de pandanus-palmen, de paperbark trees, de waterlelies en de lotusbloemen, de vogels en vogeltjes en de krokodillen maakten er een onvergetelijk mooie tocht van. De ondergaande zon maakte het allemaal nog mooier... Met zijn allen waren we op zoek naar allerlei vogeltjes, met 20 paar ogen zie je veel meer. De gids was er weer zo een die gepassioneerd is, en hij nam rustig zijn tijd voor zoeken en kijken. De zon ging onder over de wetlands en met de rimpelingen op het water was het beter dan de staircase to the moon. Dit is er weer een voor mijn favorietenlijstje !



De dag eindigde echter nog met een kleine mineur en primeur... op de terugweg zat een extreem dom wallabietje mooi stil aan de kant van de weg, maar besloot toen op een compleet verkeerd moment om toch over te lopen... We hopen stillekes dat het er met een hersenschuddinkje van af is gekomen, maar weten eigenlijk wel beter. (by the way, de kinderen denken dat we tegen een tak reden...)