De wolken zijn heel de nacht blijven hangen en brachten zwoele temperaturen mee. Ik ben er geen fan van... ik ben nogal gehecht geraakt aan mijn slaapmuts en zonder slaap ik een heel pak minder diep. Voordeel is wel dat we vroeg wakker waren en weer vroeg op pad. Om 8 uur stonden we al aan het begin van de Mini Palms Gorge wandeling. En dat was maar goed ook, want het is lopen over en door de keien van een droge rivierbedding en da’s best vermoeiend. Na een tijdje wordt het pad veel smaller en moeten we langs en over grote rotsen kruipen, de gorge in. In de gorge en op de meest onmogelijke plaatsen in de wanden van de gorge staan Livistona palmen, een soort palmboom dat enkel in de Kimberleys groeien. Wij vinden het erg mooi en zijn benieuwd naar het einde van de gorge. Daar kijken we uit en neer op een grote open ruimte, een soort amphitheater, met een geweldig goeie akoestiek en echo. Het is echter veel te groot is voor het fotoapparaat, dus je gaat ons moeten geloven wanneer we zeggen dat het weer de moeite was.
Na de wandeling en een tienuurtje op naar de volgende. De Echidna Chasm, een smalle spleet (foutlijn) in de rotsen. Ook hier begint de wandeling breed en wordt het smaller en smaller hoe verder je de spleet in wandelt. De kleuren gaan van donkerbruin, bijna zwart tot goudgeel oranje. De kids vinden het een beetje spannend, vooral wanneer ze onder de grote stenen moeten lopen die van boven naar beneden zijn gerold en op een paar meter van de bodem “stuck” zijn komen te zitten tussen de wanden. Op de terugweg zijn de kleuren zo mogelijk nog mooier. Het is nu bijna middag en dat is blijkbaar het mooiste uur. In de kloof was het ook lekker koel, terug “buiten” is het weer lekker warm, veel draaglijker dan gisteren want de wolken hebben er de brui aan gegeven.
Terug aan de tent besluiten we op te breken en alvast uit het nationaal park te rijden. Daar is nog tijd voor en dat spaart morgen weeral een paar uur uit.
Op de heenweg hadden we langs de highway een plekje ontdekt met internet-ontvangst. Daar willen we overnachten. Maar we vinden het niet terug en blijven maar rijden op zoek naar een ander plekje langs de weg. Het is al zo goed als donker wanneer we uiteindelijk een “scenic lookout” pijltje zien en we onze tent kunnen opslaan.
Snel eten klaarmaken en vuurtje stoken. We dachten er helemaal alleen te staan. Maar dat blijkt niet zo te zijn. We worden immers al snel verwelkomd door wel 10 miljoen muggen en vliegskes.... Ik lag dus heel vroeg in mijn bed... En na de muggen kwamen de dingo’s. We werden midden in de nacht wakker van dingo-gehuil dat van wel heel dichtbij kwam. Rosemarie heeft hem door haar open raampje zien rondwandelen. Gelukkig zat er muggengaas in dat raampje.
Ons kampeerplekje aan de scenic lookout, dat ook bij de huilende dongo's in de smaak viel.
De 7 miljard vliegjes die ons kampeerlicht - een geweldig ding by the way - kwamen inspecteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten