Days 7 & 8 Cape Borda, Stokes Bay.

Bon, waar waren we gebleven.... Juist. we waren west en we gingen noord- en oostwaarts trekken. Via de Shackle Road reden van zuid naar noord, helemaal naar Cape Borda. Daar staat de hoogstgelegen en kortste vuurtoren van (Zuid-) Australie. We kregen er een hilarische rondleiding in het sappigste Australisch van een hilarische gids die er behoorlijk trots op was dat hij mocht gidsen in de enige echte nog werkende vuurtoren van Zuid-Australie, `t is zo een met een nog ronddraaiend licht, en niet zo`n simpel aan- en uitfloepend licht ;-) Als klap op de letterlijke vuurpijl kregen we er nog een kanon-demonstratie bij. Elke dag om 12u30 wordt het kanon er afgeschoten. Kwestie van de schepen die in de nabijheid varen de kans te geven hun uurwerken op de juiste Adelaide tijd te zetten. De kids waren ferm onder de indruk. Het is even rijden, maar een aanrader.
Bij ons geen vakantie zonder platte band, en ja, een eind verder op de gravelweg naar onze volgende bestemming reden we plat. Gelukkig, dankzij Jurgen`s nieuwe gadget hadden we het snel gehoord en konden we enkele pluggen in de band steken voordat hij helemaal plat was.
Dan op naar de volgende bestemming. Stokes Bay, aan de noordkust, zo ongeveer halverwege het eiland. De camping stond er goed vol, maar er was nog een hoekje waar we wel konden staan. Maar eerst door de rotsen naar het strand. Dat erg mooi bleek te zijn. En een rockpool heeft met zeewier en dus visjes. Ideaal om het snorkelgerief weer boven te halen. Dat snorkelen begint bij de kinderen al ferm goed te lukken. Vooral als er mooie visjes te zien zijn. Dan vergeten ze na te denken over het wat en hoe van flippers en duikbrillen en gaat het als vanzelf. Spijtig genoeg blijft het hier de Southern Ocean en da`s dezelfde als die van Antarctica, zodat er na een halfuur al ferm geklappertand wordt. Maar ze hebben de smaak te pakken, en da`s `t belangrijkste. We genieten met volle teugen van het strand en blijven er tot na zonsondergang.
Op onze laatste dag Kangaroo Island, nog meer strand en snorkelplezier. Snelling Beach is de eerste stop. Zo`n strand uit de boekskes met wit zand, azuurblauw water, haast totaal verlaten. Jan-Willem vindt er meteen een knaloranje zeester die aangespoeld ligt op het strand. `t Beestje is dood, de kinderen willen het toch graag mee als souvenir, om naast het zeepaardje dat we eerder vonden, in een doosje te steken. We binden de zeester op het roofrack om verder op en uit- te drogen en om te vermijden dat het in de auto al te veel gaat stinken. Weer snorkelen, weer visjes, weer klappertandende kinderen. Om terug op te warmen, hollen we het strand op en af en rijden dan naar nog 2 andere strandjes. Mooi, en overal is er wel iets interessants te vinden tussen de rotsen. Maar we willen toch terug naar de rockpool van Stokes Bay om nog eens goed te snorkelen. Dat wordt een groot succes. Het blijft me verbazen hoeveel visjes en hoeveel verschillende soorten visjes je ziet in zo`n rockpool, waar uiteindelijk toch redelijk veel mensen in plonzen. Rosemarie en Jan-Willem zijn terecht fier op zichzelf en scheppen in ware vissersstijl op over hoe groot de vissen wel niet waren die ze gezien en oh ja, ook (bijna) aangeraakt hebben. De rotsen rond en naar het strand blijken de ideale opwarmplek te zijn voor verkleumde snorkelaars. Zeker wanneer ze een paar Franse vriendjes ontdekken die al even gek zijn als zij. Zo beleven zij en wij een gezellige laatste avond op dit eiland !
Morgen terug de ferry op en waarschijnlijk richting Victor Harbour en Goolwa, voor een korte maar krachtige ontstoffingskuur en een decadent lange douche !