We vinden het wel leuk om zeker 2 nachten op dezelfde plek te staan. Dat spaart een hoop in en uit-pakwerk uit en vooral, we kunnen iets langer van een mooie plek genieten.
In een brochure las ik dat net buiten Portland een aardbeien-kweker woont waar je zowat het hele jaar door "pick your own" kan doen. Zoiets moet je Rosemarie en Jan-Willem geen 2 keer zeggen en wij daarheen natuurlijk. We plukken een goeie bak vol en rijden naar een scenic lookout. Morning tea met de verste aardbeien ooit ! Mmmmmm. We kunnen er weer even tegen...Spijtig genoeg kan je op aardbeien alleen niet leven en moeten we ramp-o-ramp volgens de kinderen naar de supermarkt (tot blijkt dat je als je meegaat naar de supermarkt, mee kan beslissen over de menu van de volgende dagen....)
Anyway, naast zeeleeuwen vinden ook een hele kolonie gannets - oftewel Jan-van-Genten - Portland en Cape Bridgewater een ideale thuisplek. Een eindje voor de kust zien we 2 witte eilandjes in zee liggen. Wit van de vogels en de bijbehorende vogelkak. Op de kliffen voor ons zit nog een hele troep. Heel dichtbij kunnen we niet komen, ze worden afgeschermd van al te opdringerige menselijke bezoekers. Maar vlak achter het lokale schietterrein is een verhoogje ingericht. Vandaar kan je ze veel beter zien. Dat je daar in het rechtstreekse verlengde van de schietbaan staat, op zo`n 3 meter van de roos, moet je erbij nemen ;-) (we begrijpen nu waarom de plek Point Danger heet).
Daarna trekken we terug naar de rockpools, op zeesterrenjacht. We vinden ze in alle kleuren en maten. Plots zien we wandelend zeewier ! Hmm, da`s interessant ! Uiteraard heeft Jan-Willem dat zeewier onmiddellijk te pakken en dan blijkt er een krabbetje onder te huizen die het zeewier op haar rug en poten laat groeien, een erg geslaagde camouflage-truuk !
Op weg naar de zeesterren, vinden we ook het zeehondje terug dat Jurgen en de kinderen gisteren al hadden gezien. Het zag er toen niet al te gezond uit, maar voor een niet-kenner natuurlijk redelijk moeilijk om te oordelen, die zeehonden liggen altijd maar wat voor pampus op de rotsen en stoten altijd wel wat raar-klinkende geluiden uit. Maar deze zeehond was echt niet in goede doen geweest en was nu dood. De kinderen vonden dat uiteraard best heel zielig en begonnen Jurgen al met een gigantisch schuldgevoel op te zadelen, omdat hij gisteren niet naar de Wildlife Rescue hotline had gebeld. Nu dan toch maar even gebeld en - alle geluk voor Jurgen - zeiden ze dat dat gewoon de natuur is, dat ze de natuur zijn gang laten gaan en dus niets gingen doen (en gisteren ook niets gedaan zouden hebben). Tja, dat is het leven he.
Terug op de camping steekt de wind terug op en kruipen we op tijd en met onze muts op in onze slaapzak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten