Autoloos, heet, en terug naar school

In a nutshell, dat is hoe onze week er uit ziet.
De auto is ondertussen wel al in Sydney geraakt, maar wordt nu nog bekeken door de verzekeringsmaatschappij en dan hopelijk ook gefixt. Zo zonder auto leven valt wel mee, op wandelafstand vind je hier al wat je nodig hebt, ook het station. Maar ik ben er wel mijn ontsnappingsvoertuig mee kwijtgespeeld. Om te ontsnappen aan de hitte dan. We krijgen hier deze week immers de langste hittegolf over ons dak die Sydney ooit gezien heeft, meer dan 6 dagen van temperaturen die constant boven de 30 zitten. En dat is dan voor Sydney stad, vlakbij de zee dus. Hier wat meer naar het westen gaat dat vlotjes tegen en over de 40 ! Daarbovenop nog een bries die uit de totaal foute richting komt - het noorden - en dan is het zweten, puffen en zuchten compleet. Gelukkig hebben we het zwembad in de tuin gezet, dat brengt verkoeling, al vrees ik dat het water tegen het einde van de week te warm gaat zijn.
Enfin, echt zagen durf ik niet, sinds gisterenmorgen zijn 2 schilders gearriveerd die de buitenkant van het huis gaan aanpakken. Ze zijn al de hele tijd in de weer met het huis proper en plantvrij te maken, spinnenwebben weg, etc. Man, man, man, da`s afzien bij dit weer.

Gisteren is school weer begonnen. Buiten bij het moeten aandoen van sokken en zwarte schoenen ging dat verbazend vlotjes en welgemutst. Altijd spannend natuurlijk want bij welke juf zullen ze zitten en met welke vriendjes ....
Rosemarie had geluk. Emelie zit in haar klas, en de leukste jongens van haar vorige klas ook. Voor haar al meer dan genoeg om blij te zijn. Haar juf, da`s een ander paar mouwen. Heel erg streng, verschrikkelijk strikt en erg veeleisend wat orde en gedrag betreft. Een juf van den ouwe stempel dus, zo een die de rebel in mij naar boven brengt. Maar Rosemarie is gelukkig de dochter van haar vader en kan dat wel aan... (ze zal thuis dan wel de rebel spelen., denk ik dan). Bovendien gaat ze heel de eerste term over de dieren en planten van Australie leren. Ideaal voor ons meisje.
Jan-Willem`s juf kennen we nog niet. Ze is "young and skinny dus ze is zeker nog een miss, en geen mrs zoals jij, mama" (ah nee, want dan ben je niet meer "young and skinny") ;-) Hij zit bij een paar van zijn vriendjes, is blij dat hij niet meer de kleinste is op school en draagt nu met plezier zelf zijn boekentas op weg naar school. Goed gestart, lijkt me.

The big splash

nog eens de link naar de foto`s van ons 4wdrive dagje en de Big Splash

Avontuur in de bush

Als je langs het raam van je auto naar buiten moet klimmen omdat de deur onder water staat, is dat dan cool of grappig of "recipe for disaster" ? Wel, het is het alle 3 en we hebben het woensdag aan den lijve ondervonden...
Het begon allemaal vredig en idyllisch op dinsdagavond. We reden samen met Volker en Astrid naar het Wollemi National Park en vonden er het meest idyllische kampeerplekje ooit, onder de bomen, tussen de hoge rotsen. Het was al een beetje een hindernissenparcours om er te geraken, zeker met onze trailers. Het had een voorteken kunnen zijn, maar dat hadden we toen niet door. Jurgen en Volker waren vooral blij dat ze hun nieuwe banden en auto eens konden uitproberen.
Tenten opgezet, eten gemaakt en erg gezellig samengezeten. De kids hebben nog een ferm stukje staan rocken met luchtgitaren en zwiepende haren, het betere AC/DC werk, kwestie van ze wat Australische cultuur mee te geven...
Dinsdag was al snikheet geweest, toen we tegen 7uur `s avonds in Lithgow waren, was het er nog 38 graden. Voor woensdag waren nog hetere temperaturen voorspeld. Ik was eerlijk gezegd met een klein hartje aan dit kampeertripje begonnen... ik ben niet zo`n fan van de hitte. Ik was dan ook heel blij verrast toen het in de bush, tussen de rotsen maar 25 graden was, en tegen dat we gingen slapen, had ik zelfs koud ! Ole !!

Ons plekje in de bush


Zo`n devote moeder, zo`n wilde kinderen... hoe kan dat toch ?


Woensdagochtend het kamp terug opgebroken en trailer agefzet aan het tankstation. In bijkomend gezelschap van Bart en Sabine, en de kids natuurlijk, op zoek gegaan naar de Powerlines. We hadden er al eens gereden, maar in tegenovergestelde richting ziet dat er helemaal anders uit. Door dde overdreven regen van de afgelopen maanden waren sommige stukken heel diep uitge-erodeerd. Pittige stukjes dus, krassen en geschraap waren redelijk onvermijdbaar, maar met wat goeie aanwijzingen lukte het meestal wel. En anders is er nog altijd de "chicken track". Ah, het blijft leuk, en in leuk gezelschap voel je de hitte wat minder...
Ergens in de namiddag reden we - een beetje tegen beter weten in - door een grote plas... en we bleven er in steken... bummer. Het water stond hoger dan de deur, dus we moesten door het raam naar buiten klimmen. Hahah, hilariteit alom. Snatchstrap vastgemaakt en Volker heeft ons er uit getrokken. Tegen dat de auto terug op het droge stond en we de deur konden openmaken, bleek het water toch naar binenn te zijn gesijpeld... Tof, dat gaat nog gaan stinken de volgende weken.
Enfin, eens goed gelachen en ons van geen kwaad bewust verder gereden.
Toen we een paar uur later de banden stonden op te pompen aan het tankstation, was er echter geen ontkennen meer aan. Er liep water uit de radiator, en nog geen beetje. Bij nadere inspectie bleek er een grote bluts in de radiator en van de schroef erachter is een blad in 2 gebroken. Tja, daar sta je van,...
Gelukkig waren we niet alleen.... Onze kar hebben we met Bart en Sabine kunnen meegeven. Onze Jan-Willem en wat spullen hebben we met Volker en Astrid meegegeven, en na een bezoekje aan de Maccas waren Rosemarie, Jurgen en ik klaar voor een 3,5uur durend tripje met de trein. (en dat kostte voor ons 3-en samen maar 21 dollar, goeie deal vond ik zo). Stinkend en vuil zijn we die trein opgestapt, gewapend met een paar roddelmagazines uit het tankstation. Een geluk bij een ongeluk, er was airco op de trein, en nu zijn we eindelijk weer mee in de wereld van de "celebrities".
Thuis aangekomen, stond onze trailer al op de oprit, was Jan-Willem al proper en nog steeds vrolijk. Bedankt allerbeste vrienden voor al jullie hulp !
En de auto dan ? Die hadden we dus achtergelaten bij het tankstation. De sleutels aan de tankstation-man gegeven. Vandaag wordt de auto normaal gezien naar Sydney gesleept en dan gemaakt. Het komt dus allemaal wel goed.



Voor wie geinteresseerd is in auto`s in vreemde posities, klik hier. De foto`s van onze auto in bad komen later. Wij zaten in de auto en toen ik door de raam naar buiten klom, heb ik het fototoestel niet meegenomen...

Mini-beestjes

Het lijkt hier met momenten wel de zoo. De beesten lopen hier binnen en buiten. We zijn - zeker overdag - niet erg goed in het dichthouden van de muggendeuren. Dat heeft al eens tot het prettige gevolg dat een of ander diertje de weg naar binnen vindt. De weg naar buiten terugvinden is meestal heel wat moeilijker, maar daar helpen de kinderen dan graag bij.
Vandaag : toen ik op wilde staan, zat er een mini-mini-hagedisje aan de rand van ons bed. En het kleine kikkertje vond Jurgen bij de pikketten voor de tent.

Waterpret

De afgelopen dagen hebben we heel veel in en op het water doorgebracht. Snorkelen, zwemmen, met de boot gaan varen.... het is er het ideale weer voor.
Zaterdag trokken we nog eens naar Shelly Beach, en ja hoor, de vissen waren er weer met honderden. De grote gropers, en de kleine gestreepte visjes kenden we al, maar we zagen ook een heleboel nieuwe vissen. Een piepklein feloranje en blauw geval, sierlijke zebravissen, puffervisjes, en 2 roggen. Topamusement zo`n vissen, want toen we in het water gingen, zat het strand vol. En toen we er uit kwamen was het strand bijna leeg en zagen we op onze uurwerken dat het bijna 3 uur later was !
Op zondag was het boot-dag. Jurgen`s collega Rob had ons uitgenodigd om mee te varen met zijn boot, op de Hawkesbury river, langs de vele baaitjes en strandjes van het Kuringai Chase NAtional Park. Een prachtige omgeving. Hier en daar zijn we eens uit de boot gesprongen voor een zwemmeke. En Jurgen heeft ook geprobeerd te wakeboarden. Hij is daarmee weer in onze achting gestegen want al bij de 2de poging stond hij rechtop en bleef het erg lang goed doen. Springen en lachen voor de foto was nog wat te veel van `t goede. Maar als een ware held werd hij door zijn kinderen terug in de boot geheisd.
En nu zijn we nog maar eens terug van het strand gekomen...Hehe, al die zeelucht, daar word je zo moe van. De kids liggen languit te lachen met FC De Kampioenen ("mijn gedacht") en ik moet gaan koken....pffff
Overmorgen is Australia Day. Een dagje verlof voor Jurgen midden in de week. We profiteren ervan om morgenavond te gaan kamperen en op woensdag onze nieuwe autobanden eens te gaan uitproberen, ergens op een beter crossbaantje.

Summer in the City

Sinds we terug zijn van Kangaroo Island & beyond hebben we er al een heel gezellige vakantie opzitten. Met veel vrienden en vriendjes. Met uitstapjes afgewisseld met dagen waarop we het uurrecord pijama-dragen trachten te breken. Dagen vol frutselen, boeken lezen en kokkerellen. Aangemoedigd door Masterchef zochten de Rosemarie en Jan-Willem in mijn kookboeken naar lekkernijen die ze zelf wel eens wilden klaarmaken. En als je dan denkt dat ze voor de typische kindermenu`s gaan a la spaghetti bolognaise en fish & chips, denk dan nog maar eens. Hun voorkeur gaat uit naar lamsgebraad met rosemarijn (en wie zou dat gekozen hebben ;-), of ook nog chicken involtini's met gebakken polenta, zelfgemaakte calamares,... Uiteraard zijn de voorbije 2 weken ook een hele resem zoetigheden uitgeprobeerd, appelbeignets, witte chocolademousse met "berry swirl", chocoladetaart, notentaart, en zelfs het toppunt van aussie-g-heid : lamingtons ! Kwestie van deze vakantie-weken voor wrkende Jurgen toch ook een beetje leuk te maken. Gelukkig konden we ook rekenen op een reeks mee-eters, anders zou dat hier niet goed aflopen....

Deze week zijn we een paar keer naar de stad gegaan. Op woensdagavond zaten we op het gras in de Botanic Gardens voor een gezongen theatervoorstelling van The Wind in the Willows. Een kleine gezellige bedoening met veel liedjes. Heerlijk voor een zomeravond.


Gisteren opnieuw richting opera. Op de forecourt staat Mirazozo, een constructie van de Architects of Air. Een grote, opblaasbare plastieken doolhof, in allerlei vormen en kleuren. Volgens mij stond het een aantal jaren geleden op de Groenplaats in Antwerpen. Het was er mooi en koel binnen. Daarna nog wat blijven hangen in de stad met Astrid en de kids want er valt altijd wel iets te beleven.



Gisterenavond trok ik er dan alleen even tussenuit - met wat vriendinnen welteverstaan. Januari is de maand van het Sydney Festival en bij wijze van afscheid van Babs trokken we naar de University of Sydney. Op het binnenplein - dat trouwens erg lijkt op de zomerse variant van het Ufsia binnenplein - keken en luisterden we naar de bloedmooie film "The tracker", met de muziek van Archie Roach. Om rillingen bij te krijgen....


Zoals ik al zei, we beleven een gezellgie vakantie.

Ingepalmd

Gisterenavond wilde ik de picknickmand nemen. Die staat in de garage op het rek. Ik vond ze nogal zwaar wegen. Toen ik ze neerzette, bleek waarom. Een Brushtail possum heeft ze ingepalmd, en er zijn nest van gemaakt. De speelgoedkrokodil die er nog in zat, lag gezellig tussen zijn pootjes. Het beestje schrok natuurlijk ferm toen zijn huis plotsklaps van het schab werd geplukt. Na even bekomen is hij uit de mand gekropen en heeft hij zijn heil gezocht achter een hoop verhuisdozen. Nu hopen we dat hij ook de weg nog terug vindt... maar voor vandaag heeft hij toch maar veiliger oorden opgezocht. Spijtig, want na rijp overleg hebben de kids beslist dat possum de picknickmand vanaf nu en voor altijd mag hebben.

Groper en co

Na hun eerste snorkelervaringen op Kangaroo Island, hadden Rosemarie en Jan-Willem zin in meer. Gisteren trokken we daarom naar Shelly Beach, vlakbij Manly. We hadden er al veel duikers en snorkelaars gezien en ook volgens tinternet is het een van de beste plekjes in Sydney om naar de vissen te gaan kijken. Shelly Beach is deel van een Aquatic Reserve, wat ook altijd een goed teken is.
Gehesen in hun nieuwe wetsuits, met flippers, brillen en snorkels stapten ze vol verwachting het water in. Langs de rotsen zwommen we langs heel veel zeewier met hier en daar wat kleine vissen. Niet slecht, maar we waren niet echt onder de indruk. Nog maar wat verder gezwommen, naar waar het toch een ferm pak dieper werd, en plots waren en er keiveel vissen. Van die hele kleintjes, en ook van die hele grote ! Wat mooi. We keken en wezen alle kanten uit. Op de foto`s een paar van de vissen die we zagen (we hebben de foto`s niet zelf getrokken, kheb ze gevonden op tinternet, ze zijn wel van Shelly Beach). Vooral de grote blauwe groper viel in de smaak. Het is dan ook bijzonder om zomaar van het strand de zee in te stappen en even later tussen zoveel vissen te zwemmen.
De kindjes doen het echt goed, al blijven ze het wel spannend vinden. We snorkelen hand in hand en met Rosemarie spreek ik onderwater ook voortdurend gebarentaal. Jan-Willem doet zich heel stoer voor, maar heeft ook wel wat verdoezelde stress... Hij beet zo maar eventjes het mondstuk van zijn snorkel in stukken ;-)
Danig onder de indruk en vooral heel blij kwamen we terug uit het water. Op het strand kwam de zon terug door de wolken heen, ideaal om wat op te warmen en na te genieten. De groper en zijn vrienden zien ons zeker nog terug.

A goat with a view

Voor de kinderen is vakantie is geen vakantie zonder een bezoekje aan de zoo. Gisteren gingen we dus nog eens naar de Taronga zoo. Sinds ons laatste bezoek zijn er nog 2 olifantjes geboren, en laat die Asian Elephants nu net een van de favoriete dieren van Rosemarie zijn. (een lichte vorm van indoctrinatie door ene Bindi Irwin is hieraan niet vreemd. Het is nu Rosemarie`s grote wens om zoo-keeper bij de olifanten te worden. En als dat niet kan, zoo-keeper bij de slangen(!)).
Ze zijn natuurlijk allerschattigst die kleine olifantjes, en ik krijg Rosemarie en Jan-Willem er enkel weg omdat de zeehondenshow gaat beginnen. De meerkatten, het sneeuwluipaard, de reptielen, .... ach, eigenlijk alle dieren vinden ze de max. De vogelshow is ook een succes. De wedge-tailed eagle vliegt redelijk vlak over onze hoofden. Tegen de avond is dat natuurlijk al geevolueerd tot zijn klauwen die Jan-Willem`s oor aanraken ;-)

De dag vloog voorbij, het sluitingsuur kwam veel te vroeg. Misschien hadden we moeten vragen om bij de berggeiten te mogen blijven slapen. Het uitzicht van bij hen is alvast een dikke plus.
Dankjewel meters !


En dan nog een in de categorie "zoek de 7 verschillen" , of ook " de tijd, 2,5 jaar"

Queensland drama

Het nieuws van de horror in Queensland blijft maar verergeren. Drie kwart van Queensland is ondertussen al uitgeroepen tot "disaster zone". De beelden zijn schokkend de verhalen hartverscheurend. Flash floods, binnenlandse tsunami`s sleuren alles en iedereen mee. 10 mensen al dood, 78 vermist. De situatie is er erger dan de vreselijke overstromingen in 1974. En het ergste moet nog komen op donderdag en vrijdag. Het blijft er ondertussen regenen. Een onbeschrijfelijke situatie die nog maandenlang voor ellende gaat zorgen. Vreselijk voor al de betrokkenen.... Heel Australie is in gedachte bij hen.
En ondertussen laaien aan de andere kant van het land de bushfires...

De foto`s

Nog even de link naar de foto`s. Het zijn er veel....

Days 17 &18

Ballarat is zo`n mooie stad geworden omdat er zo`n 150 jaar geleden veel goud is gevonden. Dat lokte duizenden gelukzoekers naar de regio - die niet allemaal veel geluk hadden - maar er wel een bloeiende stad van maakten. Hoe het er toen aan toeging, is nagebouwd in Souvereign Hill, zeg maar het Bokrijk van Ballarat. Je ziet er hoe de gold diggers in piepkleine, oncomfortabele tentjes woonden, hoe ze op zoek gingen naar goud. En je vindt er ook een hele straat met alle winkels van toen. We zien hoe goud wordt gesmolten en gegoten - best spectaculair - hoe koetswielen werden gemaakt, ... We gaan er zelfs naar school en het theater. Het zit echt goed in mekaar daar. Maar Rosemarie en Jan-Willem willen vooral zelf gaan goudzoeken. We krijgen even een demonstratie en gaan dan zelf aan de slag met een goud pan. Het vraagt veel geduld, een sterke rug en... juiste verwachtingen. Vroeger zal er af en toe wel eens een gelukzak zijn geweest die best een grote "nugget" vond, maar nu zijn het goudschilfers waar je naar moet zoeken. Goud is 9 keer zwaarder dan het quartz en valt bij het schudden en draaien van je pan dus altijd naar onder. Door langzaam en voorzichtig alle zwaardere materie met water te verwijderen, hou je op het einde en klein beetje zand over. En daar zitten met een beetje geluk een paar goudschilfers tussen, die je met veel moeite en gepruts kan opschrapen met je nagel en in een zakje steekt. Gelukkig hebben Rosemarie en Jan-Willem nog kinderhanden die snel gevuld zijn, en hebben zij nog geen groot besef van geld en de waarde van goud. Zij vinden het fantastisch, en staan te juichen bij elke schilfer. Ze graven diep met de schoppen in de rivier omdat daar volgens hen het meest te vinden is, en moeder moet dan het fijne werk doen. Goldrush-fever, we kunnen ons er iets bij voorstellen. We blijven zoeken tot sluitingstijd, en gaan dan naar de camping voor een verfrissend plonske in het zwembad.


Ons goud


Het is de laatste avond van onze vakantie. Morgen vertrekken we naar huis. Het is een lange rit, dus we willen vroeg vertrekken en laden dus al zo veel mogelijk in.

Ondertussen is het een paar dagen later en zijn we terug thuis. We vertrokken dus op zaterdag en met de hulp van wat verhaaltjes op CD en flinke kinderen en chauffeurs schoot het aardig op. Dus hebben we er een hele lange rit van gemaakt en in 1 dag naar huis gereden. Zo hadden we nog een dagje om de boel wat uit te kuisen en de sprinkhaanoverschotten van de auto te schrobben.

We vonden het een hele goeie vakantie, ideale mix van vanalles en nog wat, weer prachtige dingen gezien, goei weer. We hebben de aangename effecten ondervonden van de verschillende "home improvements" die vooral Jurgen aan onze kampeeruitrusting heeft gedaan, ... we zijn blij.

Day 16 : Op weg naar Ballarat

Vandaag verlaten we de kust. Het is donderdag, op maandag moet Jurgen terug gaan werken en we hebben nog wel 2 dagen nodig om thuis te geraken. Het einde van de vakantie is dus in zicht. We rijden vandaag naar Ballarat waar we morgen rijk gaan worden. We gaan de brokken goud er gewoon voor het rapen hebben. Volgens Jan-Willem dan toch... We zullen nog zien hoe dat afloopt, wanneer hij er achter komt dat we in Souvereign Hill inderdaad kunnen goudzoeken, maar dat dat veel geduld en volharding vereist en dat de kans groot is dat dat niet meer dan wat schilfers oplevert.
We verlaten Portland met een stel nieuwe banden op de auto. Na veel research had Jurgen het perfecte stel gevonden alsook een banden-man die die kon leveren, in Portland nog wel. De jongens in hun nopjes natuurlijk. De meisjes ook, want die gingen ondertussen een koffietje drinken.
De weg naar Ballarat was weer een paintball-circuit, met locusts in plaats van verfkogels, maar die hebben een even spetterend effect. Omdat het eindelijk lekker warm was, reden we met de ramen open, maar zo vloog er af en toe wel een lading locustpuree naar binnen, vooral dan op de passagier van voor (ik dus), YAK !
In Ballarat was het een lekkere 32 graden, dat vraagt om een camping met zwembad. Voor het eten nog effe een plonske. Na het eten wil ik nog even de stad inlopen. Ballarat is een oud stadje, met veel mooie, oude gebouwen, van in de tijd dat hier massa`s goud werd gevonden. Op weg daar naar toe kwamen we in het Australische wielerkampioenschap terecht. Vandaag de dag van het criterium, 40 rondjes, samen goed voor 44km. Ze waren er pas aan begonnen, maar we zijn blijven kijken. Robbie McEwen deed ook mee zo bleek, en da`s een halve Belg, we hadden meteen onze favoriet gevonden. Hij heeft uiteindelijk niet gewonnen, maar na de aankomst zagen we hem op zijn fiets zitten. Wij daar naartoe natuurlijk voor een handtekening ("For Peter") en een foto met de kindjes. We spraken hem in `t Nederlands aan en daar keek hij even van op... en antwoordde dan in schoon Vlaams terug.
Zo zie je maar, er gebeurt hier altijd wel wat.

Day 15 : Cape Bridgewater

We vinden het wel leuk om zeker 2 nachten op dezelfde plek te staan. Dat spaart een hoop in en uit-pakwerk uit en vooral, we kunnen iets langer van een mooie plek genieten.
In een brochure las ik dat net buiten Portland een aardbeien-kweker woont waar je zowat het hele jaar door "pick your own" kan doen. Zoiets moet je Rosemarie en Jan-Willem geen 2 keer zeggen en wij daarheen natuurlijk. We plukken een goeie bak vol en rijden naar een scenic lookout. Morning tea met de verste aardbeien ooit ! Mmmmmm. We kunnen er weer even tegen...Spijtig genoeg kan je op aardbeien alleen niet leven en moeten we ramp-o-ramp volgens de kinderen naar de supermarkt (tot blijkt dat je als je meegaat naar de supermarkt, mee kan beslissen over de menu van de volgende dagen....)
Anyway, naast zeeleeuwen vinden ook een hele kolonie gannets - oftewel Jan-van-Genten - Portland en Cape Bridgewater een ideale thuisplek. Een eindje voor de kust zien we 2 witte eilandjes in zee liggen. Wit van de vogels en de bijbehorende vogelkak. Op de kliffen voor ons zit nog een hele troep. Heel dichtbij kunnen we niet komen, ze worden afgeschermd van al te opdringerige menselijke bezoekers. Maar vlak achter het lokale schietterrein is een verhoogje ingericht. Vandaar kan je ze veel beter zien. Dat je daar in het rechtstreekse verlengde van de schietbaan staat, op zo`n 3 meter van de roos, moet je erbij nemen ;-) (we begrijpen nu waarom de plek Point Danger heet).
Daarna trekken we terug naar de rockpools, op zeesterrenjacht. We vinden ze in alle kleuren en maten. Plots zien we wandelend zeewier ! Hmm, da`s interessant ! Uiteraard heeft Jan-Willem dat zeewier onmiddellijk te pakken en dan blijkt er een krabbetje onder te huizen die het zeewier op haar rug en poten laat groeien, een erg geslaagde camouflage-truuk !
Op weg naar de zeesterren, vinden we ook het zeehondje terug dat Jurgen en de kinderen gisteren al hadden gezien. Het zag er toen niet al te gezond uit, maar voor een niet-kenner natuurlijk redelijk moeilijk om te oordelen, die zeehonden liggen altijd maar wat voor pampus op de rotsen en stoten altijd wel wat raar-klinkende geluiden uit. Maar deze zeehond was echt niet in goede doen geweest en was nu dood. De kinderen vonden dat uiteraard best heel zielig en begonnen Jurgen al met een gigantisch schuldgevoel op te zadelen, omdat hij gisteren niet naar de Wildlife Rescue hotline had gebeld. Nu dan toch maar even gebeld en - alle geluk voor Jurgen - zeiden ze dat dat gewoon de natuur is, dat ze de natuur zijn gang laten gaan en dus niets gingen doen (en gisteren ook niets gedaan zouden hebben). Tja, dat is het leven he.
Terug op de camping steekt de wind terug op en kruipen we op tijd en met onze muts op in onze slaapzak.

Days 13 & 14 : Mount Gambier - Cape Bridgewater

Vertrek met oponthoud, want de filmavond gisterenavond in de tent was de batterij van de auto niet goed bekomen. Platte batterij dus.... Gelukkig stonden we niet alleen en is er altijd wel iemand die wil helpen.
Vanuit de Coorong trokken we terug zuidwaarts, langs de kust en dan wat landinwaarts naar Mount Gambier. Eerlijk gezegd, een beetje een saai landschap, veel gigantische grasvlaktes, graanvelden etc. Mount Gambier is beroemd voor zijn blauw meer. En blauw dat is het zeker, van het blauwste blauw dat je je kan voorstellen. Haast onnatuurlijk. Het meer zit in een oude vulkaan en zorgt nu voor de drinkwatervoorraad van Mount Ganbier en omstreken. Vandaar dat je er niet echt bij kan en al zeker niet in mag zwemmen. Maar daar zou het water meer dan waarschijnlijk toch te koud voor zijn. Wij wandelen er helemaal rond, maar vinden nergens een bordje dat verklaart waarom het blauw zo blauw is. Mijn gok is dat er ook een of andere alg de oorzaak is, want in de winter verliest het meer zijn blauwe kleur en wordt het donkergrijs.
Vanuit Mount Gambier rijden we verder, richting Victoria. Met het oversteken van de grens wordt het een halfuurtje later en ook tijd om een geschikt kampeerplekje te vinden. De campings van de nationale parken staan vol. Het is de voorbije dagen niet echt warm geweest en we kunnen de douche nog wel even uitstellen. We vinden een plekje op een grasveld achter een rest area. Toch geweldig dat je dat hier kan, gewoon zomaar ergens op een veld, onder de sterren je tent opslaan. Het is maar 13 graden, maar we slapen weer als rozen.
Van ons kampeerplekje is het nog maar een kort ritje naar Portland en Cape Bridgewater. We maken er een heel erg mooie wandeling bovenop de kliffen, langs blowholes - die niet spuiten - en een "petrified forest" - dat helemaal geen versteend woud blijkt te zijn, hoewel het er erg op lijkt, maar nog maar eens het resultaat van het spel van water en wind met hard en zacht gesteente. Heel bijzonder !
Dan verder naar de kaap, waar een kolonie zeeleeuwen woont. we ruiken hen voor we ze zien. Het is een non-breeding kolonie, jong grut met andere woorden, en inderdaad, we zien ze heel speels door de golven springen en surfen. Het blijft leuk. Nog verder komen we aan het strand, waar Jurgen en de kinderen zeesterren blijven zoeken, terwijl ik terugstap om de auto op te pikken. Ik ben blij dat we hier 2 nachten blijven. Morgen wil ik terug naar dit strand komen. Cape Bridgewater !
We vinden een kampeerplekje - op zacht groen gras en met douche deze keer - even buiten Portland en krijgen er een privestrand bij ! Vannacht vallen we dus in slaap bij de ruisende golven.

Days 11 & 12 : The Coorong

Op de eerste dag van het jaar vertrekken we uit Victor Harbor, maar niet zonder eerst ons feestontbijt van pannekoeken te hebben verorberd. En dan naar de autowinkel voor een nieuwe luchtfilter. Want hier in Oz is nieuwjaarsdag - behalve voor de banken - business as usual en zowat alle winkels zijn open en iedereen doet geheel normaal. Dan op naar Coorong National Park, een enorm "wetlands" gebied achter de duinen van de Zuidelijke Oceaan. Het is een internationaal gerenommeerd vogelgebied en jaarlijks komen hier vogels uit o.a. Alaska, Japan en Siberie broeden. Wij vinden het vooral een heel heel mooi gebied, Jurgen is grote fan van de halfopgedroogde zoutmeren waarvan sommige helemaal roze kleuren in de zomer. Ikzelf vind vooral de kleurschakeringen zo mooi, blauw, groen, roze, wit... En de pelikanen die met honderden door de lucht vliegen. Op weg naar een kampeerplek stoppen we bij een uitkijkpunt over een paar eilandjes. Het lijkt of er een witte laag over het eiland ligt. Bij nader inzien, blijken dat een stuk of duizend pelikanen te zijn die daar komen broeden.
Enig nadeel van zo`n wetlands is dat het ook mosquito-heaven is. Enkele idyllisch en schaduwrijke kampeerplekjes blijken complete no-go zones te zijn. Van zodra je even stilstaat, komen enkele honderden muggen aanvliegen. Dan naar de andere kampeerplek die wat dichter bij de duinen en de oceaan ligt. Wat meer in de wind dus. Ook niet ideaal, maar snel gekozen !
Vandaag maakten we een mooie wandeling in de Coorong, langs de lagunes, door de bush, langs de zoutmeren. Gelukkig dat het maar een goeie 20 graden is, de zon brandt goed door in zo`n open vlakte ! We rijden ook nog even het strand op en zijn onder de indruk van de onstuimigheid van de oceaan. Ondertussen is de wind er nog maar wat aangewakkerd en echt aangenaam is het er niet. Dan maar terug naar de tent, auto strategisch geparkeerd als windscherm voor de tent. Tijd om blog bij te werken. En zo meteen lekker warm met muts en fleece in de donzen slaapzak ! (Ja, zomer in Australie.... buiten die ene warme haardrogernacht in Victor Harbor, heb ik al alle nachten genoten van mijn fleece met kap, sokken en donzen slaapzak ! En ik zal nog eens iets zeggen, mij hoor je niet klagen, ik heb nog nooit zo goed geslapen ;-)

Intermezzo

Even een intermezzo...

Om de link naar alle foto`s van de vakantie mee te geven.... De volgende dagen vertel ik over de rest van de vakantie en zal ik nog wat foto`s toevoegen.

En verder ook omdat het natuurlijk ook nog gewoon vakantie is. Voor de kids dan toch. (Jurgen is vandaag terug aan het werk gegaan.) Zij hebben nog 3 weken. We hebben nog een hele reeks uitstapjes en afspraakjes gepland, maar doen het toch vooral op `t gemak, met lange pijama-ochtenden.
Gisteren gaf ik hen de kookboeken en daaruit hebben ze de weekmenu samengesteld. Met veel dessertjes en lekkernijen uiteraard, want "allez, mama, `t is toch vakantie he". Al dat lekkers moet natuurlijk eerst in huis gehaald worden. En onder druk van zo`n simpele waarheid, vond Jan-Willem het deze keer niet vreselijk erg om mee naar de supermarkt te gaan. Ik profiteerde van hun goeie "winkel-bui" om ze nog even mee te tronen naar de solden. En wat een plezier hebben we gehad. Vanalles passen en uitzoeken en dan commentaar geven. Vooral op mij natuurlijk, als ik er dingen uithaalde die "echt niet bij me pasten", "veel te seutig waren", of "voor vrouwen die pas verliefd waren" (?) (iets nogal bloots). Gelukkig waren er ook enkele dingen die wel hun goedkeuring kregen. Opvallend daarbij is dat ze allebei mijn rode genetische afwijking hebben. Alles wat rood is, is goed. Wat niet rood is, tja, ..... Zo stond Jan-Willem zijn zus een rood kleedje aan te praten en hij vond het echt zo`n zonde dat het eigenlijk niet groot genoeg was. Enfin, we hadden een enorm gezellig middagje. Buiten regende het nog maar eens voor de verandering. Dat winkelen kwam dus nog goed uit ook.
Thuisgekomen kreeg Rosemarie plots een bijzonder jeukend hoofd. Bij nadere inspectie bleek haar hoofd onder de bulten / bultjes te zitten met kleine zwarte puntjes er in. Teken ? ! Zoveel ? dat kan niet goed zijn.... Naar het hospitaal gebeld voor advies en dan naar de apotheker. Daar bleek dat het waarschijnlijk geen teken maar een of andere mijten zijn die waarschijnlijk ergens uit een boom zijn komen vallen op ons meisje. Volgens tinternet kunnen ze tot 2 weken toe vreselijk blijven jeuken.... Vanavond nog hebben we er de nodige zalfjes en shampoo opgesmeerd. Hopelijk doet dat zijn werk en heeft ze er niet al te veel last van. Volgens de apotheker ligt het aan dat vreselijke vochtige weer. Hier wel geen overstromingen zoals in Queensland, maar wel erg vochtig met ferme stortbuien tussendoor. Enkel insecten en klein kruipend gespuis houden daarvan en kweken tegen de sterren op.
Gelukkig komen morgen en overmorgen vriendjes spelen, dus ze heeft voldoende afleiding.

Days 9 & 10 : Victor Harbor

Het laatste.....
Dit wordt het laatste berichtje van dit jaar. Hier op de camping in Victor Harbor tellen we af naar 2011. En als deze laatste dag van 2010 een voorproefje is van wat ons in 2011 te wachten staat, dan wordt het op zijn minst een turbulent jaar. Vannacht werd ik wakker en moest even naar `t toilet. Ik lag toen in mijn donzen slaapzak met fleecetruitje en calecon. Toen ik uit de tent stapte leek het wel of ik in een warme haardroger stapte. Tegen de ochtend blies die haardroger enkel maar warmer en harder. Tegen de middag was het 40 graden en harde wind. Maar dan....nog geen 2 uur later was de temperatuur gehalveerd en liepen we weer te klappertanden. Nu, even voor middernacht, zit ik weer met mijn fleecetrui en dikke wollen sokken aan. Wat een dag. Om tureluut van te worden. Wie weet wat morgen brengt ? En eigenlijk was het gewoon de wind die van richting veranderde, van een hete noordelijke landwind ging het naar een zuidwind die recht van Antarctica komt.
Wij hebben het maar wat rustig aan gedaan, Vanmorgen in de hitte leek een ritje met de airco-auto ons een prima idee. Beetje de noordelijke Coorong verkennen, waar de Murray River in de oceaan uitmondt. Cool zicht, ik geloof een van de grootste "zoet meets zout water" plekken ter wereld en een paradijs voor allerlei vogels. Morgen trekken we het Nationale park in en het ziet er veelbelovend uit. Winkels en shoppingcentra hebben ook airco en weinig last van wind, die waren ook plotsklaps heel aantrekkelijk. Rosemarie vond er een goeie wetsuit, nu zal bij het snorkelen tenminste haar snorkel niet meer uit haar mond trillen van het klappertanden. En vermits de temperatuur ondertussen gehalveerd was, heeft ze de wetsuit meteen uitgeprobeerd en goedgekeurd in de golven.
Nu lekker gegeten op de camping. Middernacht gingen de kids niet halen - daarvoor waren de pinguins van gisteren te schattig. Maar met een extra portie "Sjakie en de chocoladefabriek" gingen ze ook op deze laatste dag van `t jaar blij slapen. Of wij middernacht wakker halen, valt nog te bezien. Vandaar alvast en nogmaals, 3 nieuwjaarszoenen voor u allen en moge het een spannend 2011 worden !

En dan voor de volledigheid nog even over gisteren. Terug van Kangaroo Island naar het vaste land. We haalden nog net op tijd de boot, net op tijd, want de gefixte autoband begaf het weer en we moesten alsnog een band verwisselen. Maar dat zorgde er wel voor dat ik me niet al te druk kon maken in de wind, de bijbehorende golven en op en neer zwalpende boot. Ik heb heelhuids en kiplekker de overkant gehaald ! Dan voortgereden naar Victor Harbor waar we even moesten slikken van de drukte. We vonden zo om en bij het allerlaatste kampeerplekje in de wijde omgeving. Dicht opeen en geen grote groene gazon, maar met een geweldige douche en een wasmachine. Dat deed deugd !
`s Avonds trokken we naar Granite Island waar je via een lange brug naar toe stapt voor een pinguin tour. De kolonie fairy pinguins is er op enkele jaren tijd van bijna 2000 naar 140 geslonken, dus we waren al blij dat we er enkele zagen. Zo`n schattige beestjes, zoals die waggel-de-waggel naar hun nest kruipen. Maar toen we dan een moeder (of vader) terug naar zijn 2 uitgehongerde kleintjes zagen lopen, en dan zagen hoe die kleintjes ouderlief bijna lynchten om toch maar zoveel mogelijk eten te krijgen, toen voelden we ons natuurlijk weer geweldige gelukzakken, om zoiets van op enkele meters te kunnen bewonderen !

Days 7 & 8 Cape Borda, Stokes Bay.

Bon, waar waren we gebleven.... Juist. we waren west en we gingen noord- en oostwaarts trekken. Via de Shackle Road reden van zuid naar noord, helemaal naar Cape Borda. Daar staat de hoogstgelegen en kortste vuurtoren van (Zuid-) Australie. We kregen er een hilarische rondleiding in het sappigste Australisch van een hilarische gids die er behoorlijk trots op was dat hij mocht gidsen in de enige echte nog werkende vuurtoren van Zuid-Australie, `t is zo een met een nog ronddraaiend licht, en niet zo`n simpel aan- en uitfloepend licht ;-) Als klap op de letterlijke vuurpijl kregen we er nog een kanon-demonstratie bij. Elke dag om 12u30 wordt het kanon er afgeschoten. Kwestie van de schepen die in de nabijheid varen de kans te geven hun uurwerken op de juiste Adelaide tijd te zetten. De kids waren ferm onder de indruk. Het is even rijden, maar een aanrader.
Bij ons geen vakantie zonder platte band, en ja, een eind verder op de gravelweg naar onze volgende bestemming reden we plat. Gelukkig, dankzij Jurgen`s nieuwe gadget hadden we het snel gehoord en konden we enkele pluggen in de band steken voordat hij helemaal plat was.
Dan op naar de volgende bestemming. Stokes Bay, aan de noordkust, zo ongeveer halverwege het eiland. De camping stond er goed vol, maar er was nog een hoekje waar we wel konden staan. Maar eerst door de rotsen naar het strand. Dat erg mooi bleek te zijn. En een rockpool heeft met zeewier en dus visjes. Ideaal om het snorkelgerief weer boven te halen. Dat snorkelen begint bij de kinderen al ferm goed te lukken. Vooral als er mooie visjes te zien zijn. Dan vergeten ze na te denken over het wat en hoe van flippers en duikbrillen en gaat het als vanzelf. Spijtig genoeg blijft het hier de Southern Ocean en da`s dezelfde als die van Antarctica, zodat er na een halfuur al ferm geklappertand wordt. Maar ze hebben de smaak te pakken, en da`s `t belangrijkste. We genieten met volle teugen van het strand en blijven er tot na zonsondergang.
Op onze laatste dag Kangaroo Island, nog meer strand en snorkelplezier. Snelling Beach is de eerste stop. Zo`n strand uit de boekskes met wit zand, azuurblauw water, haast totaal verlaten. Jan-Willem vindt er meteen een knaloranje zeester die aangespoeld ligt op het strand. `t Beestje is dood, de kinderen willen het toch graag mee als souvenir, om naast het zeepaardje dat we eerder vonden, in een doosje te steken. We binden de zeester op het roofrack om verder op en uit- te drogen en om te vermijden dat het in de auto al te veel gaat stinken. Weer snorkelen, weer visjes, weer klappertandende kinderen. Om terug op te warmen, hollen we het strand op en af en rijden dan naar nog 2 andere strandjes. Mooi, en overal is er wel iets interessants te vinden tussen de rotsen. Maar we willen toch terug naar de rockpool van Stokes Bay om nog eens goed te snorkelen. Dat wordt een groot succes. Het blijft me verbazen hoeveel visjes en hoeveel verschillende soorten visjes je ziet in zo`n rockpool, waar uiteindelijk toch redelijk veel mensen in plonzen. Rosemarie en Jan-Willem zijn terecht fier op zichzelf en scheppen in ware vissersstijl op over hoe groot de vissen wel niet waren die ze gezien en oh ja, ook (bijna) aangeraakt hebben. De rotsen rond en naar het strand blijken de ideale opwarmplek te zijn voor verkleumde snorkelaars. Zeker wanneer ze een paar Franse vriendjes ontdekken die al even gek zijn als zij. Zo beleven zij en wij een gezellige laatste avond op dit eiland !
Morgen terug de ferry op en waarschijnlijk richting Victor Harbour en Goolwa, voor een korte maar krachtige ontstoffingskuur en een decadent lange douche !

Day 6 : Hanson Bay - Flinders Chase National Park

Ik word wakker en moet al eens 2 keer op mijn klok kijken. Kwart na acht. Dat is in jaren niet gebeurd. En al zeker niet omdat ik ook Jan-Willem nog niet heb gehoord. Meestal zorgen tent en slaapzak er immers voor dat hij nog vroeger dan gewoonlijk wakker is. Hier op Kangaroo Island niet. Een combinatie van laat opblijven omdat het lang licht is - naar Australische normen dan toch, en geen vogelachtige lawaaimakers `s morgens vroeg, lijken me de meest waarschijnlijke verklaring voor dit fenomeen. Rosemarie kan dit wel apprecieren en komt vrolijk gemutst en met reuzehonger uit haar slaapzak. Waar ze anders meestal met heel veel moeite en gezucht een boterhammetje en half naar binnenkrijgt, wil ze nu na haar derde boterham met speculaas nog een appel en 2 glazen melk !
Vandaag breken we ons kamp aan Browns Beach op. We trekken naar het westen, naar het Flinders Chase National Park. In 2007 is dat helemaal afgebrand, maar de natuur is er terug flink in gang gestoken en je krijgt dus een bijzonder zicht van afgebrande kale boomtoppen en een dikke lichtgroene onderlaag. Op weg er naar toe stoppen we in Hanson Bay voor een koala-laan. We zien er enkelen, uiteraard kunnen de moeders met babietjes op het meeste enthousiasme rekenen. Maar na de overdosis koalas in Cape Otway met oma en opa, zijn we niet meer echt onder de indruk.
Dan naar het nationaal park. Het is er een drukte van jewelste. Veel tourbussen ook, veel italianen, met het bijhorende lawaai ;-) Kangaroo Island is blijkbaar zo`n eiland dat veel mensen met een toerbus bezoeken en dan op een dag of 2 alle highlights afsjeezen. Wij zijn blij dat we meer tijd hebben om ervan te genieten. Maar we gaan de highlights natuurlijk ook bekijken. Als eerste, de Remarkable Rocks. Overblijfselen van gesmolten rots die vanuit het binnenste van de aarde naar de oppervlakte is gekomen, afgekoeld en dan weer langszaam afgesleten door wind en water. Klimparcours en fotogenieke plek. Dan naar de Admirals Arch - een boog in de rotsen - en zijn kolonie New Zealand fur seals. We kunnen ze al van ver ruiken, wat een stinkerds. In tegenstelling tot de Australische zeeleeuwen die we gisteren op het strand zagen, hebben deze zeehonden een dikke pels en verkiezen ze daarom de rotsen om op uit te rusten. De golven en de zee rondom hun rotsen is geweldig woest, maar daar hebben ze duidelijk geen problemen mee. Zo onhandig en log als dat ze er uit zien met die rare poten / vinnen, zo soepel zwieren ze zich op en van de rosten in en uit het water. We zouden er uren naar kunnen blijven kijken....en ook hier vinden we vooral de bijna zwarte kleintjes het schattigst.
Terug op de camping gaan we nog voor een goeie avondwandeling. De omgeving is erg mooi, grote grasvlaktes, met rietachtig gras en grasbomen. En erg veel wallabietjes, kangaroos en een bijzonder soort gans, de Cape Barren Geese weet Rosemarie me te zeggen. We wandelen helemaal tot aan het Platypus Waterhole maar hebben geen geluk. Er staat een beetje wind, er zijn dus rimpeltjes op het water en daar houden de platypusjes niet van. `t Zal voor een andere keer zijn....
Ondertussen houden we het weerbericht in `t oog, vandaag was droog, mooi, maar nog altijd fris. De volgende dagen beloven terug warmer te worden. We willen graag nog wat snorkelen dus als het weer wat meezit, trekken we morgen terug oostwaarts, naar de kalmere stranden van de noordkust.

Dag 5 Seal Bay - Vivonne Bay

Vanmorgen wakker geworden van de regen, niets griezeligs, maar met de regen was ook een koudefront komen aanwaaien. Geen snorkelweer dus vandaag. Wel voor een ritje. Eerst naar de enige eucalyptusoliedistillerij (wat een woord) op Kangaroo Island. Vroeger was deze welriekende olie een van de belangrijkste exportproducten van Australie. Nu wordt 90% ervan in ... ja, China gemaakt. De manier en de toestellen waarmee de olie gemaakt wordt, lijkt erg primitief en koefelachtig, maar het doet zijn werk. De olie ruikt heerlijk ! We leren weer wat bij - als je een eucalyptusblaadje (van de juiste soort natuurlijk) tegen het licht houdt, zie je de olie in belletjes zitten. Ondertussen laten we de regenbuien overwaaien en de kids vertroetelen een verweesd kangoeroetje dat Celine heet. Na de regen, tijd voor meer dieren. De Australische zeeleeuwen van Seal Bay. Tegen (fikse) betaling mag je in Seal Bay op het strand tot redelijk dicht bij deze bedreigde dieren. De zeeleeuwen wisselen enkele dagen vissen op zee af met enkele dagen snoezen op het strand of in de duinen. Zoals dat steeds is, stelen de kleintjes de show, maar het hele spektakel is meer dan de moeite waard. Ze hebben dan ook een bijzonder mooi strandje uitgekozen, die zeeleeuwen. Vlak naast hun strand ligt Vivonne Bay, dat een tijdje geleden door een of andere Australische journalist uitgeroepen is tot het beste strand van Australie. Waarom is ons niet helemaal duidelijk... Mooi, ja dat zeker, maar met zijn woeste golven en gevaarlijke stroming nu niet meteen kindvriendelijk. Vanmorgen hadden Rosemarie en Jan-Willem van de gids geleerd hoe plastiek en visnetten dodelijk zijn voor de zeeleeuwen. Zoiets moet je hen natuurlijk geen 2 keer zeggen, de "Wildlife Warrior" in hen werd wakker en ze hebben heel het strand van Vivonne Bay uitgekamd en alle touwtjes, stukken visnet en plastiek verzameld en in de vuilbak gedaan. We vonden ook een dood zeepaardje dat al genoeg opgedroogd was en dus niet meer stonk, en hebben dat op het dashboard gelegd ipv in de vuilbak. Met het gevoel een zeehond of 100 van een gewisse dood te hebben gered, kropen ze daarnet in bed.

Dag 3 & 4 : Kangaroo Island - Brown Beach

Aaahhh, wat een leven ! Kerst moeten doorbrengen op het strand. Op dit eigenste ogenblik zitten we er nog. Op Browns Beach, aan de rand van het water, bij de ondergaande zon, kids spartelen nog in wat na in het water, en op 10 meter van ons zwemt een mantaray .
Gisterennamiddag reden we de ferry op. De zee was ferm woelig en even dacht ik dat ik beter een pilleke had gepakt. Maar Kangaroo Island was steeds in zicht, het was prachtig weer, enkele dolfijnen voor de boot zorgden voor wat afleiding en de overtocht duurt maar 45 minuten. De beschrijving van de camping in Browns Beach klonk mooi, dus reden we daar recht naar toe. Een halfuurtje later waren de eerste schelpen geraapt, en was onze hele vakantie al goedgekeurd. Tent opgezet tussen de bomen op een boogscheut van het strand. Het was natuurlijk kerstavond dus moest er gesmuld worden. Op zijn campings dan wel. Kip met appelmoes en veenbesjes en hashbrowns. En als dessert uiteraard kersenpavlova`s ! Het maakte het gemis van de kerstkalkoen een beetje minder zwaar.
Op kerstochtend werden we gewekt door het geluid van een tractor en wat hohoho`s. Santa Claus !! kwam uit het niets, op zijn tractor de kamperende kinderen wat snoepjes brengen. Leuk hoor.
Tijd voor een uitstapje. Eerst naar Antechamber Bay, waar we even door de duinen en de rivier moesten om een gigantisch strand helemaal alleen voor ons te hebben. De zwemkleren lagen nog in de auto, dus gingen we maar skinny dippen ;-)
Dan verder naar Cape Willoughby en de vuurtoren daar voor een mooi uitzicht. Maar het is kerstdag en dan is alles dicht, dus we konden hem niet bezoeken. Dan nog verder en 512 trappekes op naar de top van een heuvel - waarvan we de naam niet meer weten... - voor nog meer mooie uitzichten. Vanop de top zagen we een bijzonder mooie baai met turqouise water en we kenden onze volgende bestemming. Pennington Bay. Daar hadden we het strand ook weer bijna helemaal alleen, dus gingen de kids weer skinny dippen. Even hilariteit alom toen Jan-Willem met zijn blote poep ergens op ging zitten en ineens "keiveel pijn had". Hij staat recht, en we zien een dode blue bottle op het strand liggen, een zeer pijnlijke soort kwal. Dat deed natuurlijk een ferme schep bij zijn psychologische pijn, en hij leek halfdood te gaan. Ik dacht niet dat het raak was geweest, maar toch maar terug naar de auto gegaan. Halfweg het strand viel hij echter uit zijn rol van stervende en huppelde hij weer rond als een jong veulen.
Terug aan ons eigen strand hebben we de snorkels van de sint uitgeprobeerd en goedgekeurd, tot Rosemarie en Jan-Willem zo onderkoeld waren en door het klappertanden de snorkels niet meer in hun mond konden houden.
Wat een geslaagde kerst. De enige zware taak die ons nu nog rest is te beslissen of we nog een dag langer op dit plekje blijven of naar het volgende paradijselijke strand. Aaah, a hard day at the beach ;-)

Dag 2 : Darlington Point - Hahndorf

Beetje boring dagje vandaag. De noodzakelijke kilometers malen om in South Australia te geraken. Het landschap is eigenlijk best saai, veel landbouwgrond, soms dor en geel en bijlange zo mooi niet als de prachtige rode weg naar Broken Hill, enkele honderden kilometers naar het noorden. Wel mooi zijn de overstroomde vlaktes, de weerspiegelingen van de gumtrees die midden in het water staan zijn fotogeniek. Uitgedroogde zoutmeren staan terug nat en kleuren roze. In de rubriek beesten : veel dode kangoeroes langs de weg, en daardoor ook veel kraaien en andere roofvogels die dat wel lekker vinden (yak!). Veel sprinkhanen die te pletter vliegen tegen de auto. Veel emu's her en der in de vlaktes. Zowat het boeiendste dat vandaag we vandaag tegenkomen, zijn de award-winning vanilla-slices, oftewel tom-pouckes, Jurgen's favoriete taartje. Snoepen als bestrijding tegen verveling in de auto ? Moet kunnen....
Nu zitten we op de camping van het "resort" in Hahndorf, een dorpje in de heuvels net buiten Adelaide. Ja, juist geraden, het dorp is opgericht door een bende Duitsers en genoemd naar hun kapitein. Het is ons door een Australische vriend aangeraden als een erg leuk en lekker dorpje. We zullen dat morgenvroeg eens gaan bekijken en dan hopelijk nog wat kerstlekkernijen inslaan voor we op de ferry rijden. Nu zijn we al lang tevreden met de muggen als grote afwezigen. De kids hebben daarnet nog heel even in het ijskoude zwembad geplonsd en hebben zo een saai dagje toch blij afgesloten.

Onze zomervakantie

We zijn alweer terug van onze zomervakantie. Stevig doorgereden vandaag, vandaar al een dagje eerder in ons eigen bed. Heb onderweg mijn blog offline wat bijgehouden. Vandaar vanaf hier een reisverslagje....

Dag 1 : Beecroft - Young - Darlington Point
Hehe, we vertrekken. Of toch bijna. Want vlak voor ik wakker werd, maakte ik me de bedenking dat we wel eens door de Fruit Fly Exclusion Zone zouden moeten rijden. Een gebied in Zuid Australie waar zogezegd geen fruitvliegjes voorkomen en waar de plaatselijke gewassen dan ook beschermd moeten worden tegen dit gespuis. Dat betekent dat je geen groenten en fruit van buiten de zone, binnen de zone mag brengen. Even checken, en ja hoor, `t is van dat. Voor ons betekent dat 3 dingen. Dat ik gisteren beter niet naar de woollies was gegaan voor een weekvoorraad groenten en fruit. Dat ik die weekvoorraad nu terug uit de koelbox moet halen en in de koelkast kan steken. En dat we vandaag ferm veel kersen gaan eten. Op het programma vandaag staat immers "pick your own cherries" in Young. Iets na de middag zijn we er. We duiken de boomgaard in. Het kersenseizoen loopt op zijn einde en er is in het voorjaar veel schade geweest door de regen. Maar we plukken nog massa's dikke, donkere, sappige kersen. We eten er minstens evenveel als dat we er in de emmer doen. Zoo lekker ! De min of meer hetzelfde uitziende dingen die ze in de supermarkt verkopen, kunnen wij vanaf nu geen kersen meer noemen. We hebben ons ingehouden, maar eindigen uiteindelijk toch nog met 4 kilo in onze emmers. Meteen hebben we ook een missie. De Fruit fly zone grens is immers nog maar een goeie 200 km verder, een kleine 2 uur dus om een kiloke kersen de man te verorberen. Soms is het spijtig dat je niet kan blijven eten. Burp...maar wat hebben ze gesmaakt !



Kamperen doen we in Darlington Point, waar we verwelkomd (?) worden door duizenden en duizenden muggen. Van de agressieve soort. Hatelijk. Schuldige aan deze plaag is de overdreven regen van de afgelopen weken. Al dat water was de ideale kweekpoel voor muggenlarven. Ook in overdreven getalen aanwezig vandaag waren de sprinkhanen of locusts. In zwermen van duizenden en duizenden vlogen die door de lucht. Daar met de auto doorrijden lijkt wel een spelletje paintball ! Enig voordeel, die beesten bijten niet en springen gewoon weg als je aankomt. Op roadtrip door Australie, het blijft boeiend.