700 km rechtdoor

Na Dubbo zijn we op Paaszondag aan onze trek richting het westen begonnen, en da`s redelijk simpel : je rijdt gewoon rechtdoor, wel 700km aan een stuk. In het begin kom je nog om de 50 km een dorp tegen, maar eens Cobar voorbij, moet je echt enkele honderden kilometers rijden voor je nog eens een gebouwtje tegenkomt. In Cobar hingen nog steeds donkere grijze regenwolken te dreigen, dus daar hebben we enkel wat gegeten. We wilden eerst in Wilcannia overnachten, maar dat werd ons afgeraden. Het gaat er blijkbaar niet zo goed met de indigenous bevolking. Heel moeilijk probleem van de soort "straatje zonder eind". De Aboriginal bevolking kan zijn draai niet vinden in de Australische way of life. Gebrek aan scholing, werk, toekomst werkt alcoholproblemen in de hand en zo gaat het dan van kwaad naar erger. Het stadje heeft er een slechte naam door gekregen en de toeristen op weg naar Broken Hill stoppen er tegenwoordig alleen en zo kort mogelijk om te tanken. Heel spijtig en ik denk niet dat er iemand weet hoe daar op korte termijn een oplossing voor gevonden kan worden. De Aboriginal-wereld en de westerse wereld liggen zo ver uit elkaar, wederzijds begrip is een begin, maar lang niet voldoende om dit op te lossen.

Enfin, wij gingen dus maar doorrijden tot in Broken Hill. De weg ernaar toe is lang en steeds rechtdoor. Maar vooral prachtig. Van de groene glooiende heuvels van Dubbo beland je stilaan in het grote rode niets. En toch is het niet eentonig, verre van. Daar zorgen de kleuren van land en lucht wel voor. En overal zie je ook emu`s en kangoeroes en - ocharme, schapen, geiten en koeien.

Wat die kangoeroes betreft.... ze zijn misschien schattig maar vooral ook heel erg dom. Overal langs de weg, om de kilometer of zo, liggen de - al dan niet verse - overblijfsels van zo`n beest. Wij hadden ook bijna zo`n "close encounter" met 2 kangoeroes. Ineens, uit het niets, en vooral vlak voor de auto, sprongen die beesten op de weg. Jurgen kon nog net op tijd remmen, het heeft geen haar gescheeld. Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als we die wel geraakt hadden, ik denk niet dat we er beide goed vanaf zouden zijn gekomen, `t zijn toch grote beesten. Wij hadden in ieder geval alle 2 een paar uur later nog hoofdpijn van `t verschieten.

Om in Broken Hill te geraken, moet je ook over de "Fruit Fly Exclusion Zone" grens : In South Australia wil men zogezegd geen fruitvliegjes en er is een hele zone in Zuid Australie waar je geen fruit van buitenaf mag binnen nemen. Ik had er wel even aan gedacht, maar niet op het moment toen ik zo goed als alle fruit dat ik thuis nog had in de frigobox stak.
Op 450km van de grens stond een groot bord "Eat your fruit now, or throw it away later". Wij hebben dus 450km aan een stuk fruit gegeten : pruimen, appels, druiven, peren, bananen, .... een week-ranstoen is er doorgegaan. Op 2 km van de grens stond dan een bordje dat we ook geen tomaten mochten meenemen... Dedju, ik heb nog 3 bakjes kerstomaatjes.... Ook die nog maar naar binnengespeeld. Bijzonder voldaan zijn we die avond Broken Hill binnengereden.

De tijd staat in Broken Hill een halfuurtje achter, wat voor ons vooral betekende dat het er nog een halfuurtje vroeger donker is. Om zes uur meerbepaald. En tegen negen uur `s avonds is het daar echt gedaan, alle lichten uit, cafes en restaurants dicht. Ook op de camping wordt het dan verdacht stil. Maar om halfzeven `s morgens staat iedereen ook wel terug druk te doen - niet in het minst om dat vanaf een uur of 5 de zon er is en de kaketoes iedereen wakker krijsen.
Enfin, geniet mee van het eindeloze niets op weg naar Broken Hill.