Klaar voor de winter

Wij zijn er klaar voor : Rosemarie heeft haar (veel te grote) winteruniform. Ik heb lekker warme pantoffels gevonden en Jan-Willem is helemaal in zijn element in zijn "teletubbiepak" (en Jurgen zit lekker warm op zijn buro). Australische huizen zijn niet geisoleerd, hebben enkel glas en tussen ons en de grond buiten zijn er enkel wat plankjes en een stuk tapisplein. Gemiddeld is het hier in huis nu een graad of 16. Maar daar trekken we ons niet echt veel van aan. Af en toe de gaskachels aan en voor de rest, lekker warme kleren en pantoffels aan.

Leuk

Vandaag ging Jan-Willem na 3 weken terug naar school. Ik had een beetje gevreesd dat het niet van harte zou zijn... Maar toen heeft Jurgen zijn joker ingezet. Omdat hij al een aantal dagen op rij bijzonder laat aan `t werk was, had hij vanmorgen wel even tijd om de kids mee naar school te doen. Jan-Willem heel fier en trots, en uiterst voorbeeldig. Zoals op de klasfoto`s.
Er zat ook een klein briefje van zijn dansjuf in zijn postbakje. Wat leuk... binnen enkele weken geven ze zelfs een "optreden". Weeral iets om naar uit te kijken.

Pareltjes

Vandaag was weer een prachtige dag en we hebben weer enkele pareltjes ontdekt. Vanmorgen met de kinderen de trein naar de stad genomen. Heerlijk weertje, mooie wandeling door de Botanic Gardens en dan naar de Art Gallery. Schilderijen kijken. Spijtig genoeg was de gallerij van de Aboriginal schilderijen tijdelijk gesloten. maar er was wel de tentoonstelling van de Archibald Prize, een portret-wedstrijd - prachtige parels van portretten. Winnaar dit jaar is Guy Maestri met een portret van Geoffrey Gurrumul Yunupingu. En dat is een van de beroemdste Aboriginal zangers / muzikanten. De man is blind van geboorte en komt uit het noorden van Australie (Arnhem land). Ongelooflijk oorstrelende, zielrakende muziek. Kben blij dat ik die ondtekt heb. Geniet mee van een van zijn mooie liedjes : Bapa (Vader)

Na het museum zijn we gaan picknicken in het park, een ijsje gaan likken aan de Opera en de meeuwen gaan wegjagen aan Circular Quay. Wat een parel van een stad is dit toch.
Maar, zo bedacht ik me op de trein terug naar huis, eigenlijk is Antwerpen toch ook een geweldige stad he. Want Sydney is onwaarschijnlijk prachtig gelegen, maar - vooral met kinderen is de stad wat te groot - tenminste om alles te voet te kunnen doen. En daar heeft Antwerpen een streepje voor, groot en boeiend genoeg, maar toch ook een centrum op wandel-maat... Hmmm, een beetje chauvinisme is me natuurlijk niet vreemd, maar toch.

De schilderijen in de collage zijn de favorieten van de kinderen.


En deze vind ik geweldig. Getiteld : "Oeps..."


En deze is "Vleermuizen kijken in de Botanic Gardens"

Het leven begint bij 40 !

En dat gaat Wim alvast beginnen ontdekken ! 40 dikke verjaardagskussen vanuit Sydney !

"Freakin` Freezing"

Zo kondigde de radiomaker vanmorgen de temperatuur voor de rest van de dag aan. Het kwik zou immers niet boven de 20 stijgen. Wel zonnig, dus da`s toch iets.
Ik ga nog niet helemaal mee in zijn statement, maar `s morgens en vooral `s avonds, wanneer de zon weg is, wordt het hier tegenwoordig behoorlijk "freaking freezing". We hebben onze herfstdons en flanellen pijama`s uit de kast gehaald en ik moet (vooral van Jurgen) dringend op zoek naar warme pantoffels.
Maar de eerlijkheid verplicht me wel om ook toe te geven dat we vandaag in een hemdje langs de rivier hebben gepicknickt en dat de kinderen in korte broek en t-shirt gespetterd hebben in de rivier.....
We waren met 4 mama`s en 14 kinderen (met mijn 2 bengels zat ik dus zwaar onder het gemiddelde....) op stap in het Garigal National Park : geen te lange wandeling en dan picknicken langs de rivier. Kids de rotsen op en het water in en de mama`s langs de kant in de zon: gezellig babbelen, onderbroken door "pas op", "niet zo ver", " zij voorzichtig" "kom daar af" (you know, the usual). Wat is vakantie heerlijk. Morgen is `t de laatste vakantiedag. `t Zal weeral varen...

Tuin niet in "Tourist-mode"

Het fantastische aan in het buitenland wonen is dat je je nieuwe land lang met de ogen van een toerist bekijkt en er dus zeker in `t weekend steeds maar op uit wil trekken om allerlei moois en leuks te gaan ontdekken. Onze eerste 6 maanden hier zijn alvast amper uit onze "tourist-mode" gekomen . Onze tuin schreeuwde echter al enkele weken hardnekkig om aandacht en door allerlei wildgroei werd het ook steeds moeilijker om in en uit de auto te stappen op de oprit. Dit weekend, tijd voor het grote snoeiwerk dus. En als we iets doen, dan doen we het goed he. Met als resultaat dat heel de oprit - en dat is toch wel een meter of 20 - vol ligt met snoeiafval....nu kunnen we dus helemaal niet meer in en uitstappen op de oprit, de auto kan er zelfs niet meer bij. Nu nog een kar vinden om die hele handel naar het recyclagepark te brengen. En dan het er hopelijk weer een paar maanden tegen. Dan kunnen wij terug in tourist-mode.

Vanmiddag was er dan lekker veel wind en kon Jurgen ook eindelijk nog eens gaan windsurfen. Jan-Willem en ik hebben een eerste poging ondernomen om hem op 2 wielen te leren fietsen. Niet simpel : een vlak en breed voetpad vinden is hier geen evidentie, en Jan-Willem is nou ook niet meteen het meest geconcentreerde en oplettende kereltje ;-) Maar, af en toe lukte het toch enkele meters. We blijven dus oefenen, met die Tom-Boonen-billen van hem, moet dat goedkomen.
De meisjes hebben ook nog wat gefrutseld met naald en draad en nu hebben de kids en ik alledrie een nieuw sjaaltje. Gewoon thuis-zijn is toch ook leuk he.

Thuisvakantie = bakken

Een week zonder auto is een week wat meer thuis-zijn. En met de kinderen thuis vind ik het dan wel leuk om wat lekkers te bakken. De oven heeft zijn best mogen doen :
Op dinsdag een heerlijk australisch brood met zonnebloem en pompoenpitten en een frisse pint ! Jawel, een hele pint er in. De kinderen beweren dat het daardoor komt dat ze al enkele dagen behoorlijk zottekes doen.
Op woensdag : suikerwafels ! na een lange zoektocht heb ik eindelijk parelsuiker gevonden, dus .... Ze vielen uiteraard heel erg in de smaak. En omdat ik een kok ben die er niet in slaagt kleine beetjes te maken, hebben we ze wat uitgedeeld. Toen we ze op woensdagavond bij de buren gingen brengen, belandden we bij hen op een diner party, maar "please, please, join us....". De wafels vielen heel erg in de smaak en het werd een bijzonder gezellige avond.
Op donderdag : focaccia om bij de kangoeroe te eten, mmmmmmmm
Op vrijdag : ANZAC-koekjes. Morgen is het ANZAC-day, en dat zullen we geweten hebben. Er wordt heel veel aandacht besteed aan deze Australische Wapenstilstand. Veel meer dan in Belgie, worden de oorlogen en oorlogshelden herdacht en geeerd, WO I in de loopgraven Vlaanderen, Gallipoli, maar ook recentere oorlogen. Ik denk dat het ook een van de enige dagen is dat in de voormiddag, alles, echt alles, gesloten is (nog veel meer dan met Kerstmis of Nieuwjaar). Enfin, de koekjes dan : naar het schijnt maakten de moeders van soldaten die naar de oorlog gingen een voorraad voedzame koeken voor hen. `t Is een mengeling van bloem, havermout, kokos, bruine suiker, boter en siroop. Ook weer lekker....

Na zo`n weekje thuis-zijn begint de kampeer-microob wel terug te prikkelen bij de kinderen en die hebben hun indianentent helemaal knus ingericht en spelen daar nu al een paar dagen quasi non-stop in.

Sweet Child(ren) O`Mine

We hadden het daarstraks een beetje frisjes in huis, maar de kachel opzetten vond ik er wat over. Niks zo goed als even goed shaken dan. De kids zijn ondertussen grote fans van mijn 70-80-90 muziek - misschien niet geheel vrijwillig, maar dat doet er niet veel toe, toch ? Jan-Willem heeft zijn luchtgitaar-technieken geoefend en Rosemarie swingt als de beste ! En ja, de kachel is uitgebleven. Danku Guns `n Roses.

Nog meer stof

Jurgen zei me dat ik 2 foto-albums was vergeten te linken....Voor wie dus van de beelden van de outback houdt :

*Mutawintji National Park
en
*Broken Hill & Silverton

Kleurenpracht op weg naar huis

Na White Cliffs zijn we dan aan de 1200 km rechtdoor naar het oosten begonnen, en ook nu vonden we het een prachtige tocht. We zagen het landschap stilaan meer kleur en begroeiing krijgen en eenmaal voorbij Cobar moet je zelfs niet meer nadenken over "hoever is het nog naar het volgende pompstations ?" en "we zullen maar overal tanken waar we kunnen..."
In een ruk naar huis zagen we niet zitten en voor een laatste keer hebben we onze tent opengeklapt op een idyllisch plekje aan de rivier in Wellington. Op zondagochtend verder via Orange en Bathurst. We kwamen er de herfst in al zijn kleurenpracht tegen. Mooi. Dan door de Blue Mountains, door de herfstmist, herfstregen, en herfstfile dat was al heel wat minder mooi.
Thuisgekomen bleek de paashaas ook hier langs te zijn geweest. Joepie !!! Snel eitjes rapen en dan lekker de verwarming aan.
Onze reis naar de outback was een groot succes, weerom een aanrader. Dit land is gewoon te mooi....

Starry Night in White Cliffs

Na onze avonturen in Mutawintji Park werd het stilaan tijd om aan de terugweg te beginnen denken, ene met een omweg dan toch. We trokken richting White Cliffs, een opaalstadje. De weg er naar toe was nogmaals erg stoffig, maar met momenten ook modderig. Blijkbaar had het er niet zo heel lang geleden geregend en dan wordt dat rode stof een plakkerige, slijkerige kleiboel. Bij regen worden de wegen gesloten, want dan is het zelfs met grote zware jeeps onmogelijk op de wegen te rijden. Jurgen en Jan-Willem vonden dat crossen en vuil worden super, Rosemarie en ik ook.
Opeens zagen we op de weg ook iets liggen, dat nog het meest op een dikke drol lijkt. Maar dit exemplaar liep rond op korte pootjes, het was dan ook een Shingleback hagedis. Uiteraard gestopt voor wat fotootjes, bijzonder dier.
In White Cliffs hebben we onze intrek genomen in het White Cliffs Underground Motel. Een hele reeks dug-outs van de opaalmijnen zijn met elkaar verbonden en ingericht als hotel. Je slaapt er een 5 meter onder de grond. Zomer en winter is het er een aangename (beetje frisse) 22 graden en `s morgens werden we eens een keer niet wakker gekrijst door de kaketoes. Jan-Willem en Rosemarie wilden er absoluut zwemmen, maar het bleek het koudste zwembad van Australie te zijn (`s nachts koelt het echt heel erg af), dus dat werd het kortste plonske ooit.
Dan zijn we maar naar de opaalmijnen gaan kijken en vooral gaan oppassen dat we niet in de open putten vielen, want die schachten liggen daar gewoon open en bloot. Veel mijnactiviteit is er niet meer, de opaalprijzen zijn ineengestort, en veel miners zijn weggetrokken.

Naar aanleiding van het Internationale Jaar van de Astronomie konden we `s avonds met een aantal locals en een sterrenkenner naar de Starry Starry Night. Op een heuvel even buiten White Cliffs, weg van de drie lichtvervuilende lantaarnpalen ;-), hadden we een prachtig zicht op onze melkweg, een paar andere galaxies, een zwart gat, ... Je ziet hier zoveel meer sterren en het zijn ook andere sterren dan aan het noordelijk halfrond. Eindelijk heb ik ook de Southern Cross gezien en weet ik nu hoe ik ze terug moet vinden. Mooie, mooie avond en mooie nacht.

Mutawintji National Park

Na 2 nachten in de "drukte" van Broken Hill waren we nog eens toe aan een bushcamping, in Mutawintji National Park, 200 km ten noordoosten van Broken Hill. De weg er naar toe was weerom prachtig, deze keer geen asfalt, "crossen" dus, en veel stof doen opwaaien. Heel veel van die dirt tracks zijn ook extreem "corrugated", van die kleine, gelijkmatige bultjes die je op het einde van een drukke skidag ook beneden aan de skiliften hebt. Ik had soms het idee dat de auto met ons er bij gewoon uit mekaar ging schudden. Traag rijden is geen optie want dan schudt het nog harder. Sjeezen dus, echt een Powerplate is er niks tegen.
Op de campsite zagen we de tent van Anne en Filip staan, die waren er nog, dat ging dus weer een heel gezellige avond worden, met 3 Vlaamse gezinnen en 8 kids.

Wij gingen wandelen naar een gorge die eindigt in een rockpool, en met dat vooruitzicht hebben de kids heel goed meegestapt. In het park leven heel veel wilde geiten die allemaal uit de rockpools komen drinken, en er helaas ook in doodgaan. Overal karkassen van dode geiten dus - `t is eens wat anders dan kangoeroes - en helaas dus ook geen geplons in de rockpools. Maar stenen gooien in `t water doet het ook altijd goed, dus heel erg vonden de kinderen het niet.
We kwamen ook nog een kangoeroe met een kleintje tegen, en ook al is het dan de 700ste kangoeroe die we hier zien, het blijft bijzonder
`s Avonds nog eens met zijn allen rond het kampvuur, marshmellows roosteren. We zagen ook een vosje rondneuzen. En met dat vosje heb ik de volgende ochtend vroeg een beetje verbroederd. Toen ik een plasje ging doen in de bosjes, kwam het vosje op 2 meter van me zitten kijken. En toen ik opstond, begon het me te volgen....bij wijze van "test" ben ik zigzag beginnen lopen en het vosje kwam zigzaggend achter me. Op 2 meter van de tent bleef hij staan, even mekaar kijken, kopje draaien, nog eens kijken en dan toch maar verder gelopen. Heel speciaal, het leek wel een scene uit "De kleine Prins". Later bleken Filip`s sandalen verdwenen en het zal voor eeuwig een mysterie blijven of het vosje daar voor iets tussenzat.

Flying Doctors & Silverton

Na onze prachtige bushcamping in Kinchega zijn we opnieuw naar Broken Hill getrokken, en hebben we 2 nachten op een commerciele camping gestaan, veel kleinere plekjes, geen vuurtjes stoken, maar wel een douche....Tja, je kan niet alles hebben he.
In Broken Hill ligt ook een van de belangrijkste basissen van de Royal Flying Doctors en daar zijn we eens een bezoekje gaan brengen. Het is ongelooflijk hoeveel en hoe goed werk die Flying Doctors en Nurses doen in de meest barre omstandigheden en dan is het vooral ongelofelijk dat die voor een heel groot stuk van charity en donations moeten leven. Ergens in het museumpje stond te lezen dat de Flying Doctors zeker een van de meest doorslaggevende factoren zijn geweest voor een succesvolle bewoning van en landbouw in de outback. En daar kan ik heel goed inkomen. Jaarlijks worden in het Broken Hill gebied wel 50.000 patienten behandeld en zijn er 12.000 vluchten. De Flying Doctors kunnen elke gift dus wel gebruiken...Jan-Willem vond in het winkeltje een Flying Doctors knuffelvliegtuigje en nu heeft hij meteen een reserve-vliegtuigje voor wanneer zijn knuffel-Boeing weer eens spoorloos lijkt. Na de Flying Doctors zijn we voor de zonsondergang richting The Living Desert getrokken. Op een heuvel staan daar een serie beeldhouwwerken. Ik vond de beeldhouwwerken niet zo veel soeps, maar - weeral - wat een uitzicht, wat een kleurenpracht met die ondergaande zon, de wolken, de rode rotsen. Mooi mooi mooi.

Op woensdagochtend zijn we eerst wat gaan cruisen in Broken Hill, de sfeer van het mijnstadje gaan opsnuiven en later stond Silverton op het programma, een dorpje nog eens 25km ten westen van Broken Hill.
Op weg er naar toe zijn we ondergedoken in de Day Dream Mine, een oude zilvermijn. Gewapend met een helm - aauu, mijne kop - en op ons hukken, konden we een klein beetje aan den lijve ondervinden hoe vreselijk het geweest moet zijn om daar 130 jaar geleden naar zilver te moeten zoeken. De kinderen vonden het erg leuk, het leek allemaal wel op hun maat gemaakt...
Even voor Silverton zagen we dan ook nog enkele wilde kamelen in de bush liggen. je zal denken "wilde kamelen, in Australie ? dat kan toch niet !" maar jawel hoor, het zijn nakomelingen van de kamelen die naar hier zijn gebracht om vrachten door de bush te brengen, maar nu leven die dieren gewoon in `t wild. En Silverton zelf dan, `t zijn eigenlijk een stuk of 10, 20 huizen die her en der verspreid staan, oude huizen meestal, van toen de mijnbouw nog geld op bracht. In het dorp zijn verschillende films opgenomen, Mad Max bv, en er hangt een bijzonder sfeertje. Het is alsof de tijd er is blijven stilstaan, er liepen 2 ezels wat te lummelen op straat en het Silverton Hotel is zo`n echte outback-kroeg met echte outback-humor. Een bezoek meer dan waard.
Net voorbij Silverton liggen de Mundi Mundi Plains, een immense vlakte van rood zand. Vanop een heuvel biedt dat weeral een prachting uitzicht, weeral genieten.
Bij dat uitzicht namen we (voor even) afscheid van Anne en Filip en de kids, maar niet getreurd. Terug op de camping bleken we nieuwe buren te hebben. Bart en Sabine nog wel, met hun 3 schatjes. Wat dacht je, dat is weeral een hele leuke avond geworden.

Kinchega National Park

Meer nog dan chocolade paaseieren, horen bij een Aussie Pasen "Hot Cross Buns" : een soort sandwich met krenten en kaneel, en een kruis bovenop. Best lekker, eens iets anders dan het sponsbrood en gelukkig voor Jurgen en Jan-Willem bestaan er ook variaties met chocolade en zelfs mokka. Voor we op Paasmaandag naar Kinchega National Park reden, konden we ons gelukkig bevoorraden met voldoende Hot Cross Buns in Broken Hill.

Dan dus richting Menindee en het Kinchega National Park, zo`n 115 km ten zuidoosten van Broken Hill. Het park ligt aan de Darling River, een van de belangrijkste rivieren in Australie. In natte periodes zijn er een heleboel meren in het park met uiteraard veel dieren en vogels. Maar zo`n natte periode komt maar eens in de zoveel jaren voor en nu zijn de meren al sinds enkele jaren uitgedroogd. In de rivier staat nog wel water, maar niet erg veel.


Het landschap is er erg bijzonder, geen rood zand, wel beige, een heel erg kronkelende rivier met beige water en enorme gumtrees, soms meer dood dan levend. Heel bijzonder. En een prachtig decor om je tent in neer te zetten.
We schoven er mee aan voor Billy Tea en Johnny Cakes met enkele Aboriginals. Billy Tea is bushtaal voor thee die op een houtvuurtje wordt gezet en Johnny Cakes zijn simpele broodjes die ook op `t houtvuur gebakken worden. Op `t gemakske hebben we langs de rivier gezeten, tasje thee gedronken en een grote goanna in `t oog gehouden. Prachtig dier.
En terwijl we daar wat zaten te babbelen, kwam plots een auto voorbij die ons erg bekend voorkwam ... Anne en Filip met de kids ! Wat een toeval ! We wisten wel van mekaar dat we in dezelfde streek waren, maar toch, we hadden niks afgesproken, en zelfs zonder gsm en sms (want toch geen bereik) kwamen we toevallig op dezelfde plek terecht. De kinderen vonden het natuurlijk ook helemaal super, samen kamperen, vuurtje stoken, in de bomen klimmen.

In het park staat ook nog een oude Woolshed. Zo`n 120 jaar geleden - waarschijnlijk tijdens een nattere periode - was er een enorme schapen-en-wol-boerderij en de overblijfselen van hoe de wol werd geschoren, behandeld en verpakt kan je nu nog bekijken.

Op de terugweg naar onze kampeerplek kwamen we een wild zwijn tegen, dat hadden we nog niet gezien. Hij ging er ook snel weer vandoor, en `t werd `s avonds dus toch maar worst op de barbecue.

700 km rechtdoor

Na Dubbo zijn we op Paaszondag aan onze trek richting het westen begonnen, en da`s redelijk simpel : je rijdt gewoon rechtdoor, wel 700km aan een stuk. In het begin kom je nog om de 50 km een dorp tegen, maar eens Cobar voorbij, moet je echt enkele honderden kilometers rijden voor je nog eens een gebouwtje tegenkomt. In Cobar hingen nog steeds donkere grijze regenwolken te dreigen, dus daar hebben we enkel wat gegeten. We wilden eerst in Wilcannia overnachten, maar dat werd ons afgeraden. Het gaat er blijkbaar niet zo goed met de indigenous bevolking. Heel moeilijk probleem van de soort "straatje zonder eind". De Aboriginal bevolking kan zijn draai niet vinden in de Australische way of life. Gebrek aan scholing, werk, toekomst werkt alcoholproblemen in de hand en zo gaat het dan van kwaad naar erger. Het stadje heeft er een slechte naam door gekregen en de toeristen op weg naar Broken Hill stoppen er tegenwoordig alleen en zo kort mogelijk om te tanken. Heel spijtig en ik denk niet dat er iemand weet hoe daar op korte termijn een oplossing voor gevonden kan worden. De Aboriginal-wereld en de westerse wereld liggen zo ver uit elkaar, wederzijds begrip is een begin, maar lang niet voldoende om dit op te lossen.

Enfin, wij gingen dus maar doorrijden tot in Broken Hill. De weg ernaar toe is lang en steeds rechtdoor. Maar vooral prachtig. Van de groene glooiende heuvels van Dubbo beland je stilaan in het grote rode niets. En toch is het niet eentonig, verre van. Daar zorgen de kleuren van land en lucht wel voor. En overal zie je ook emu`s en kangoeroes en - ocharme, schapen, geiten en koeien.

Wat die kangoeroes betreft.... ze zijn misschien schattig maar vooral ook heel erg dom. Overal langs de weg, om de kilometer of zo, liggen de - al dan niet verse - overblijfsels van zo`n beest. Wij hadden ook bijna zo`n "close encounter" met 2 kangoeroes. Ineens, uit het niets, en vooral vlak voor de auto, sprongen die beesten op de weg. Jurgen kon nog net op tijd remmen, het heeft geen haar gescheeld. Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als we die wel geraakt hadden, ik denk niet dat we er beide goed vanaf zouden zijn gekomen, `t zijn toch grote beesten. Wij hadden in ieder geval alle 2 een paar uur later nog hoofdpijn van `t verschieten.

Om in Broken Hill te geraken, moet je ook over de "Fruit Fly Exclusion Zone" grens : In South Australia wil men zogezegd geen fruitvliegjes en er is een hele zone in Zuid Australie waar je geen fruit van buitenaf mag binnen nemen. Ik had er wel even aan gedacht, maar niet op het moment toen ik zo goed als alle fruit dat ik thuis nog had in de frigobox stak.
Op 450km van de grens stond een groot bord "Eat your fruit now, or throw it away later". Wij hebben dus 450km aan een stuk fruit gegeten : pruimen, appels, druiven, peren, bananen, .... een week-ranstoen is er doorgegaan. Op 2 km van de grens stond dan een bordje dat we ook geen tomaten mochten meenemen... Dedju, ik heb nog 3 bakjes kerstomaatjes.... Ook die nog maar naar binnengespeeld. Bijzonder voldaan zijn we die avond Broken Hill binnengereden.

De tijd staat in Broken Hill een halfuurtje achter, wat voor ons vooral betekende dat het er nog een halfuurtje vroeger donker is. Om zes uur meerbepaald. En tegen negen uur `s avonds is het daar echt gedaan, alle lichten uit, cafes en restaurants dicht. Ook op de camping wordt het dan verdacht stil. Maar om halfzeven `s morgens staat iedereen ook wel terug druk te doen - niet in het minst om dat vanaf een uur of 5 de zon er is en de kaketoes iedereen wakker krijsen.
Enfin, geniet mee van het eindeloze niets op weg naar Broken Hill.

Een nat paasweekend in Dubbo

Kamperen in de regen is niet tof en onze tent is ook niet helemaal waterdicht. Dat hebben we tijdens het paasweekend uitgevonden. Onze eerste vakantie-stop was Dubbo, een kleine 500 km ten westen van Sydney. In Dubbo ligt de Taronga Western Plains zoo, een grote open range zoo en het leek ons wel leuk om daar 2 dagen met de kinderen naar de dieren te gaan kijken. En dat was het ook. Maar op vrijdagavond is het daar beginnen regenen, stortregenen, met pijpestelen, wolkbreuken, het viel met bakken uit de lucht. Op onze tent... We hadden ze nogal in der haast opgezet, en dus niet opgespannen met touwtjes etc. Er stond dan ook al snel een hele plas op het dak. En als het dan uren later nog steeds regent, tja dan begint dat door te sijpelen he. Met een paar halve reddingspogingen hebben we het toch redelijk droog gehouden. Maar kamperen in de regen is niet tof. Alles klammig en nat en vies etc. Gelukkig hebben alle Australische campings grote kamp-keukens waar je droog kan koken en eten, en badkamers met droogkasten. Bovendien kreunde de landbouwstreek rond Dubbo al weken onder de aanhoudende droogte en de felle regen was dan ook een godsgeschenk. Wij gingen dus echt niet zeuren maar naar de dieren en ook een beetje Pasen vieren.

De zoo van Dubbo is een hele grote "open range" zoo waar de dieren hele grote verblijven hebben en je met de auto of de fiets kan in rondrijden. Omwille van het weer zijn we met de auto gaan rijden en dan overal uitgestapt om tot dichter bij dieren te wandelen. De dieren leken het wel naar hun zin te hebben in hun grote "domeinen". Het nadeel voor de bezoekers is dan wel weer dat je de dieren soms maar van ver kan zien - en voor iemand die de zoo van Antwerpen gewend is, is dat bijna een ontgoocheling, maar dan denken we maar aan het dierenwelzijn.
De kinderen en wij hebben toch maar weeral van genoten van zoveel moois. Op zaterdagochtend ben ik met Jan-Willem nog de "Early Morning Walk" gaan doen, om halfzeven waren we al in de zoo, en dan mochten we een beetje achter de schermen en dichtbij de giraffen en neushoorns. Erg leuk was dat.

Op zondagochtend was er dan zelfs dierenplezier op de camping. Toen we even waren gaan wassen, bleek de paashaas te zijn langsgeweest, en die was zelfs zo slim geweest om de eitjes in en rond de auto te verstoppen - weg van de regen. Mmmm, Zalig Pasen !

Stof !

Onze "Operatie Outback" is achter de rug en het was een heel erg geslaagde vakantie naar het rode zand, de emu`s, de kangoeroes en het oneindige niets. We hebben er super hard van genoten. Nu kan ik beginnen de foto`s te sorteren en uploaden want zoveel stof geeft veel stof tot bloggen. Om het einde van de vakantie te vieren hebben we ons daarnet ook een "treat" gedaan en de auto van buiten en binnen eens ferm onder handen laten nemen in de hand car wash. Hij staat weer te blinken en mag nu een weekje op welverdiende rust in de garage om de bumper te laten herstellen. En wij zullen er ook niet rouwig om zijn om eens een week niet te moeten autorijden, daar hebben we nu even genoeg van. Ik ga me nu een theetje maken - terwijl we weg waren, heeft de herfst duidelijk toegeslagen - en dan komen zo meteen de eerste foto`s er aan.

Vrolijk Pasen !

Straks begint de paasvakantie en dat zullen we geweten hebben...kBen net terug van de Easter Hat Parade op Rosemarie`s school. Alle kids hadden flink hun best gedaan om een paashoed in mekaar te knutselen en daar mochten ze dan mee komen paraderen voor alle mama`s en papa`s. Ze hadden ook nog een reeks dansjes ingestudeerd - o.a. de vogeltjesdans - en zo kregen we een mooie opvoering van een erg enthousiaste Rosemarie en zo`n 100 andere Kindergarten kindjes. Ik had zo meteen ook veel tijd om Rosemarie`s "sweethearts" eens te bewonderen, Ethan en Ryan (Ethan vindt ze de schattigste en ze heeft hem zelfs al eens een kusjes gegeven ;-), maar Ryan is toch wel de "most sensible boy"...tja, moeilijke keuze he, gelukkig heeft ze nog wat tijd).



Thuis is `t ondertussen weer elke dag een raceke naar de brievenbus, want er komt veel paas-post aan de laatste dagen. Wat leuk !!! Dankjewel iedereen !


En nu moet ik dringend eens aan de inpak beginnen. Morgenvroeg beginnen we immers aan ons reisje richting westen, zo ongeveer tot waar de weg stopt.

Mijn gebeden werden aanhoord.... of toch net niet

Nog maar een paar weken geleden heb ik hier nog mijn beklag geuit over de totale inefficientie aan pompstations - vooral omdat je hier niet aan de pomp zelf kan betalen en steeds het winkeltje binnen moet met allerhande en vooral langdurig oponthoud tot gevolg.
En zie hier, dit kreeg ik vandaag in mijn mailbox :

Hi Eva,
Checkout at the pump and SAVE with the fresh new credit card from Woolworths.
Life can be hectic enough with work, family and daily pressures, waiting to pay for fuel shouldn't be one of them. With epump you can now pay for fuel at the pump and still get your fuel saving offers at the same time!


Tijd en geld winnen ? Yes, Yes, Yes, Laat maar komen ...


Maar toen ging ik zo`n kaart aanvragen en kreeg ik de kleine lettertjes voorgeschoteld :
Who can apply?
Before you complete your application for an Everyday Money Credit Card, please ensure you can answer YES to the following:
*You earn more than $20,000 per annum (before tax).
*You are at least 18 years of age
*You are a permanent resident of Australia
*You have a good credit rating
We recommend that the main household income earner applies for the card, as this is a credit facility.

Awoe, awoe, ik krijg zo`n kaart dus niet, en Jurgen ook niet. `k Ben er kapot van...
Nu blijft alleen de hoop dat de permanente Aussies wel allemaal zo`n kaartje gaan gebruiken. Hoop doet leven.

Schoenen zijn hoogst oncomfortabel !

Help, ik kan ze niet meer aan !

Al 6 maanden loop ik op mijn blote voeten, op sleffers, of - om in de bush te gaan wandelen - met sportschoenen. Da`s heerlijk comfortabel en met wat extra eelt kunnen mijn voeten ook tegen een stootje. Ik ben dus een grote fan van de Australische sleffer-(pardon "Thongs")-cultuur.
Helaas-speculaas zijn er ook hier gelegenheden dat sleffers echt niet kunnen - zo bv de Cocktail Party van afgelopen zaterdag... Cocktail-kleedje met Birkenstocks ? Wat mij betreft, laat maar komen, maar tot nu toe toch een fashion "faux-pas" van formaat. Er zat dus niets anders op dan mijn doos met Belgische schoenen toch eens uit de kast te halen. Wat een kwelling! Opgefrommelde tenen, kwikkelend hakje onder de hiel, het leek wel of mijn voeten 2 maten groter waren geworden, of de schoenen gekrompen.... Kortom, bijzonder onaangenaam. Na een paar glaasjes wijn voel je het gelukkig al wat minder, maar toch.
Ik krijg dan ook meteen medelijden met de Australische vrouwen. Want het doorsnee schoenen-aanbod is zo mogelijk nog triestiger dan het kleding-aanbod : bijna allemaal in plastiek, vreselijk ongemakkelijke modellen, oneindig hoge hakken....Hoe doen ze het ?
Gelukkig is het nog steeds redelijk aangenaam herfstweer - de avonden en nachten beginnen wel ferm frisjes te worden - en kan ik overdag nog steeds op sleffers rondlopen. En als het hier dan ook eens echt winter wordt, kan ik meteen mijn laarzen aan en als het echt moet, vind ik wel een duitse website met orthopedisch compleet verantwoord schoeisel.

Vroeg (2)

Het is nu nog maar net 6 uur geweest en toch is het al zo goed als helemaal donker. Het uur is vannacht immers veranderd naar winteruur...en dus zitten we voor de volgende 6 maanden in het donker `s avonds. Maar `s morgens is het al wel vroeg licht. we zullen dus toch eindelijk eens de "Aussie way" moeten gaan leven en vroeger gaan slapen, maar er dan ook om 6 uur al uitspringen. dat zal niet gemakkelijk zijn voor Jurgen en mij, maar dan wel niet om dezelfde redenen....
Deze ochtend mochten we er wel een uurtje langer door uitslapen en vooral bij Jurgen was dat welkom (dat is het altijd eigenlijk). Gisterenavond hadden we een Cocktail Party met de Kindergarten parents van Rosemarie`s school in de golf club van Pennant Hills. De opkomst was niet erg groot, maar `t was toch leuk babbelen met de andere ouders. En dan viel het nog maar eens op dat er bijna geen "echte" Aussies zijn. Bijna allemaal zijn ze zelf of hun ouders van elders in de wereld in dit land terechtgekomen. Een ware melting pot.
De kids waren ondertussen plezier aan `t maken bij Celine, Thibaut en Julie. En daar hebben ze duidelijk weer van genoten. Jan-Willem heeft naar eigen zeggen vannacht van "handjes draaien" gespeeld met Julie en is nu "een beetje verliefd" op haar (concurrentie voor Willem dus....als dat maar goed afloopt)

Vroeg !

De paashaas was er vroeg bij dit jaar. Of waren het toch de paasklokken ? Speciaal voor de Belgen - omdat, zo lijkt het toch, volgende week half Australisch Belgie richting Broken Hill rijdt - had hij vandaag al een deel van zijn voorraad uitgestrooid in de bush. Eerst nog een mooie wandeling in de Middle Harbour - weerom een prachtig stukje natuur, en dat zo vlakbij de stad. De kinderen waren amper bij te houden - wat het vooruitzicht van chocola toch allemaal niet kan doen he. De eitjes zijn hier altijd ingepakt in felgekleurd papier, dus de zoektocht ging iets gemakkelijker dan in Belgie, de buit was dus snel binnen en werd uiteraard nog veel sneller geproefd. De kids hebben daarna nog enthousiast gekleurd en geknutseld, terwijl de mama`s en papa`s nog wat konden bijtetteren.
Jan-Willem en Rosemarie vragen zich nu wel af hoe dat nu volgende week moet, wanneer het echt Pasen wordt, en wij ergens in het westen in onze tent zitten. Zal de paashaas ons daar ook nog vinden ? Eerlijk gezegd, het zal van onze koelbox-capaciteit afhangen....;-)

In Bruges

Gisterenavond kwam Jurgen thuis met de huur-DVD van "In Bruges". Voor wie de film niet kent, hij speelt zich af in Brugge ("that`s in Belgium" zeggen ze er dan bij in de film).
De film op zich is wat luguber, maar met momenten ook heel grappig (klein beetje a la Pulp Fiction). Maar wat me vooral opviel, is wat een mooie stad dat toch is, al die mooie gebouwen, kerken, schilderijen, grachten, en dat allemaal in kerstsfeer. Dat is toch iets dat we hier missen - een gebouw van 100 jaar is extreem oud - en dan valt het extra op he.

2 maal "Chapeau" !

Eenmaal voor Rosemarie :
Gisteren was haar laatste pottery class van deze term en dan mocht ze natuurlijk al haar creaties mee naar huis nemen. Mooi gedaan vind ik.


En dan ook een dikke "chapeau" voor Jurgen. Gisterenavond heeft hij - terwijl de mama`s (Sabine en ik)gingen winkelen - op zijn eentje 5 kinderen eten gegeven, in bad en pijama gestoken. Ze vonden het duidelijk leuk en hadden zelfs allemaal de juiste pijama aan ! Nog van dat zou ik zeggen ;-)