Wel, Shark Bay staat op de World Heritage list. Op die lijst kom je niet zo gemakkelijk op, er zijn 4 criteria waar je aan moet voldoen : de landschappen moeten verschrikkelijk mooi zijn, de biodiversiteit in de streek moet vreselijk groot zijn, geologisch gezien mag het ook niet gewoontjes zijn, en dan is er nog een 4 criterium, maar dat ken ik niet (de ranger was het ook vergeten). Zonder enige twijfel voldoet Shark Bay aan all criteria. Beeld je even in, of kijk naar de foto’s : vuurrode kliffen, azuurblauw water vol dolfijnen, schilpadden en visjes groot en klein – ja, ook haaien, Shark Bay heet niet zomaar “Shark Bay”. En allerlei interessantigheden.
Zoals bv de stromatolieten van Hamelin Pool. Dat was eergisteren onze eerste stop. Stromatolieten zijn de oudste vrom van leven op aarde, zo’n 3500 miljoen jaar geleden zijn deze eencellige dingen ontstaan en voor de volgende 3000 miljoen jaar waren zij zo ongeveer het enige leven op aarde. De stromatolieten groeperen zich en vangen daarbij allerlei zandkorreltjes en steentjes. Zo creeren ze een vorm die heel heel langzaam – denk aan 0,3 mm per jaar – groeit, in de breedte of de hoogte. We moeten de stromatolieten dankbaar zijn. Aan hen danken we ons bestaan. In de 3000 miljoen jaar dat zij hier op aarde alleen waren, hebben ze zwaar aan fotosynthese gedaan, en daardoor is er dan weer voldoende zuurstof vrijgekomen voor een ander soort leven. Hamelin Pool is de enige plek in de wereld waar je nog zoveel levende stromatolieten kan zien. Op de meeste plekken heeft ander leven de stromatolieten vernietigd. In Hamelin Pool is zo goed als geen ander leven. Door een combinatie van stromingen komt er heel weinig vers zeewater in de baai, en al bijna helemaal geen regen. Dat zorgt voor heel zout water, en dus zo goed als geen vissen. Een bijzondere plek.... We hebben de laatste weken al op zoveel stokoude plekken rondgelopen, al zoveel sporen gezien van miljoenen, miljarden jaren oud. Je kan niet anders dan er filosofisch van worden en de bedenking maken dat wij als mensen – van een paar tienduizenden jaren oud – echt niet meer dan een “glitch in the system” zijn.....
Na Hamelin Pool naar het volgende interessante plekje : Shell Beach. Wat dacht je ? Ja, het strand bestaat daar uit schelpjes, miljoenen schelpjes, 8 meter diep, meer dan 100 kilometer lang. Wanneer het regent komt er een soort van “kleefstof” vrij uit de schelpjes en de schelpjes gaan dan cementeren. Vroeger was er zelfs een schelpgroeve, waar met grote zagen enorme “bakstenen” uit het strand werden gesneden. Speciaal hoor. De schelpjes zelf zijn niet echt bijzonder, klein en wit. De wetenschap heeft nog steeds niet door hoe het komt dat het er zoveel zijn. Shell Beach ligt vlakbij Hamelin Pool, in het vreselijk zoute gedeeltje van Shark Bay. Niet echt gezellig om daar te zwemmen.
Via een mooie weg en een paar mooie uitkijkpunten rijden we richting naar Monkey Mia. Dat was ook een van de die namen die er bij Jurgen en de kinderen ingeprent was. Daar ging iets gebeuren. Monkey Mia is namelijk wereldberoemd voor zijn dolfijnen die tot aan het strand gezwommen komen en vissen uit de handen van de toeschouwers komen happen. Klinkt als “tourist trap”, maar je kan er moeilijk niet naar toe he.
De camping in Monkey Mia stond vol, ook een primeur voor ons en een voorteken dat we in drukker gebied komen. Daar gaan we moeten aan gewoon worden en af en toe eens op voorhand bellen voor een camping. We rijden dan maar terug naar Denham waar gelukkig nog wel een plaatsje is en we genieten van een prachtige zonsondergang op het strand.
De volgende dag gaat de wekker om 6u. We springen allemaal uit bed en beginnen snel aan de inpak. We moeten immers zeker om 7u45 terug in Monkey Mia zijn, vanaf dan kunnen we op het strand dolfijnen gaan kijken... Wat een voltreffer was dat weer ! We hadden eerlijk gezegd dus gedacht dat dat wel eens ferm kon tegenslaan, maar we hadden ongelijk. Ik was nog boterhammen aan ’t smeren toen Jan-Willem al aangehold kwam dat ze de dolfijnen er al waren ! Ze waren kunstjes aan ’t doen in de baai. Een paar grote dolfijnen, een paar kleintjes. Even later mochten we met onze voeten in ’ t water en kwamen de dolfijnen aangezwommen tot vlakbij onze voeten. Ze leken de rangers op de voet te volgen, maakten schattige piepgeluiden, gingen af en toe eens op hun zij liggen en liggen lonken met hun oogjes. Die dieren weten inderdaad hoe ze op een mens moeten inspelen. Er zijn een stuk of 20 dolfijnen die regelmatig helemaal tot aan het strand komen. Het zijn uiteraard de dolfijnen zelf die beslissen of ze naar het strand komen of niet, wanneer ze komen en hoe vaak. 5 dolfijn krijgen elke dag een paar vissen. Niet veel zodat ze er zeker niet afhankelijk van worden. Het moeten wilde dieren blijven. De interacties met de mensen zijn ook beperkt in de tijd, maximum een halfuur, en maximum 3 keer per dag.
De rangers geven uitleg over de dolfijnen en aan het einde van de interactie worden een paar mensen uit het publiek gekozen om de dolfijnen een visje te geven. Rosemarie en Jan-Willem hoopten natuurlijk vurig dat zij uitverkoren gingen worden, maar er waren misschien wel 150 mensen en maar 2 dolfijnen die gevoerd mochten worden. Ze werden niet uitgekozen....maar vonden het hele gebeuren wel de max. Na de vissen weten de dolfijnen dat de interactie gedaan is. De dolfijnen zwommen direct weg. De 150 mensen verlieten bijna allemaal het strand. Wij stonden nog even een praatje te maken met een groepje backpackers dat we al een paar keer gezien hebben. Even later, groot geluk, daar waren de dolfijnen alweer, ze kwamen terug voor een 2de interactie, en ze hadden versterking meegebracht ! Weer kunstjes en schattige geluiden, en op het einde weer vis. Nu waren Rosemarie en Jan-Willem wel aan de beurt. Wat een glundergezichtjes ! Het is natuurlijk ook zo bijzonder he.
We gingen daarna even naar het visitor centre waar nog meer tekst en uitleg en allerlei boeiends te zien was, maar al snel hoorden we dat de dolfijnen weer terug waren. Nu was er ook een mannetjes-dolfijn bij die nog de duidelijke sporen droeg van een haaienaanval. Het arme beest was er ferm van onder de indruk. Normaal gezien leven 7-jarige mannetjesdolfijnen al lang niet meer bij hun moeder, maar sinds de haaienaanval was de deze toch weer erg vaak bij zijn mama ;-)
Het was nog maar 10u in de ochtend en wat mij betreft hadden we al entertainment voor een hele week achter de rug...
Na de dolfijnenpret, terug naar Denham voor water en diesel. En dan naar het Francois Peron National Park, dat zowat de hele uiterste punt van het schiereiland in beslag neemt. Eerste stop daar, de homestead. Ergens in de jaren 1800 hebben ze daar een put van meer dan 500 meter geboord en daar stroomt sindsdien non-stop lekker warm water uit. Een jacuzzi avant la lettre, zeg maar. ’t Is niet bepaald koud , maar zoiets laten we toch niet aan ons voorbij gaan. Het water is 40 graden, heerlijk om er even in te zitten, maar dan zijn we toch wel klaar voor een koude douche !
Helemaal opgefrist rijden we naar ons kampeerplekje. Het is een hobbelpad over het rode zand. Tot groot geluk van Jurgen zien we af en toe ook een opgedroogd zoutmeer. Wat hij daarmee heeft, is me nog altijd niet duidelijk. We zetten de kar af, en springen onze snorkelkleren in en zien dat Shark Bay ook onderwater een paradijsje is.
Vandaag een lazy ochtend, we blijven in bed liggen tot de zon een oven maakt van de tent. We gingen weer aan de snorkel. De zee was nog veel kalmer dan gisteren en we zagen vanop de duinen nu ook heel goed de rotsen in de zee liggen. Daarlangs zou het heel mooi snorkelen zijn. Een beetje gedoe om in het diepe water te geraken, in het foldertje stond dat er stonefish kunnen zitten en daar wil je niet met je blote voeten op trappen. Maar met grote flippers over rotsen stappen is ook geen sinecure. Enfin, in het water is het prachtig, vol vis en felgekleurd koraal. Je kan zien dat we stilaan in tropischer gebied komen. We zien ook andere vissen, waar de kinderen meteen een naam en toenaam op kunnen plakken. In Perth hadden we in het museum nog een boek met alle vissen gekocht, en in de auto hebben ze die ingestudeerd. Voor de kou toeslaat – dat hebben we intussen geleerd – komen we er uit om op te drogen en op te warmen. Jurgen en ik gaan nog voor een 2de snorkelpartij. De andere kant op, volgens vissers zit daar een grote school vissen en die willen we wel eens zien. Inderdaad, massa’s, een paar scholen, grote en kleine en veel andere mooi gekleurde vissen – maar wij weten de namen natuurlijk niet. Halfverscholen in het zand zien we ook een joekel van een rog liggen. Hij heeft 2 kleine stings op zijn staart, maar ik denk niet dat het en stingray is. We besluiten toch maar dit niet aan de kids te vertellen. We zullen hen dat wel eens vertellen wanneer we hoog en droog in de Kimberleys zitten ;-)
Na de middag rijden we naar Cape Peron en zijn nog maar eens onder de indruk van het landschap. We volgen een paar dolfijnen naar het uitkijkpunt op Skipjack Point. Daar aangekomen geven we onze ogen de kost. In het water onder ons zien we een paar roggen, dolfijnen, een schildpad, verschillende scholen vissen. Een van die scholen zit een haaitje achterna. Omgekeerde wereld lijkt me, maar in zo’n mooie omgeving zou je van minder gaan duizelen.
Terug aan de camping zetten we nog maar eens onze snorkel op. Terug naar dat mooi gekleurde koraal met zijn vlindervissen. Ons vel en haar staat ondertussen stijf van het zout – douches zijn hier uiteraard niet. Ons voeten ( en bij Jan-Willem zo ongeveer zijn hele lijf) zijn donkerbruin van het rode zand. Maar wij gaan straks heerlijk slapen, misschien zien we eerst zelfs nog wel een paar vallende sterren zoals gisteren.
Morgen een rijdagje. Eerst hobbelen we het nationaal park uit, dan rijden we het schiereiland terug uit en aan de highway slaan we linksaf, naar Carnarvon.
4 opmerkingen:
man man man, het staat vast, wij gaan terug, dit is allemaal te mooi, ik moet dit ooit met mijn eigen ogen ook zien. prachtig gewoon
Wat hebben jullie weer prachtige dingen gezien en gedaan. Die interactie met de dolfijnen lijkt me heel erg fijn.
Cedric, moeten we onze trailer hier ergens laten staan voor wanneer jullie nog eens terugkomen ;-) ? Het is hier inderdaad de max ! Echt iets voor jullie !
In Tin Can Bay zal je meer geluk hebben om de dolfijnen eten te geven. Je betaalt voor 2 visjes en je komt zeker en vast aan beurt. Anders is een tripje naar Moreton Island ook de moeite. Als je in het resort verblijft mag je ook de wilde dolijnen voeren.
Groeten vanuit Kalbarri, Katleen
Een reactie posten