Dag 33 : The Pinnacles

Dag 33
We hadden het kunnen denken. Tegen dat de tarp goed en wel op de tent lag, was de ferme regenbui veranderd in een lichte miezerregen. Even later zagen we zelfs al sterren en de bijna volle maan. Al dat gedoe voor niets dus ? Nee hoor, met de morele steun van die tarp heb ik – en daarmee ook mijn 3 tentgenoten – lekker goed geslapen. We werden wakker in wat op een mistige sprookjeswereld leek, daar aan ons oud brugje met mist over het riviertje. De zon begon te steken, tarp snel van de tent en ontbijt op de brug. Wanneer alles goed en wel opgeruimd was, was de tent droog en de hemel blauw. Klaar voor weer een mooie dag. We reden eerst naar Yanchep National Park. Ik had gelezen dat daar de grootste kolonie koala’s in Western Australia zit. Daar kunnen wij niet met een boog omheen rijden he, vooral niet omdat we gedacht hadden in South Australia onze laatste wilde koala’s te hebben gezien. Maar Yanchep National Park bleek vooral een “park” te zijn, en de koala’s zaten in een “enclosure” en werden zowaar gevoerd !! Precies een zoo dus, en da’s eerlijk gezegd al lang niet meer goed genoeg voor ons, wij willen de beestjes in ’t wild zien.
Dan maar richting Lancelin. Daar begint de spiksplinternieuwe Indian Ocean Highway, en de naam alleen al geeft zin om te gaan “cruisen”. Het stukje kust heet hier The Turquoise Coast, geheel toepasselijke naam, niet iets minder druk dan zijn Franse broertje ;-)
In Lancelin stoppen we aan ’t strand voor een lunchke en worden daar beziggehouden door een bende krabbekes. Even later ook door enkele dolfijnen die vlakbij het strand heen en weer zwemmen en met iets lijken te spelen. In het Dolfijnencentrum in Bunbury lazen we dat dolfijnen soms een soort van voetbal spelen met een stuk zeewier of een octopus en dat is precies wat ze hier voor onze neus zitten te doen.
Na de lunch verder langs de Indian Ocean richting Cervantes en The Pinnacles. Dit stuk van de highway hadden ze dan weer beter de “shingleback”-highway genoemd, om de 5 botten zit er wel zo’n hagedis op of langs de weg, spijtig genoeg soms meer dood dan levend. De beestjes zijn de nieuwe snelweg duidelijk nog niet gewoon.
We komen aan bij The Pinnacles en vinden het al meteen “waaw. Duizenden en duizenden stenen sculpturen staan er in de duinen. Er blijken verschillende theorieen te zijn van hoe ze daar gekomen zijn. Ik vind die van het versteende woud de mooiste. (ik ben de erosie-verhalen ondertussen een beetje beu... alle rotsen en kliffen en grotten die we tot nu toe tegenkwamen, waren allemaal het gevolg van erosie, tijd voor iets anders ;-)
Je kan met de auto een ritje maken langs de Pinnacles en heel veel uitstappen en nog meer foto’s trekken. We willen ze ook wel eens bij zonsondergang zien en gaan daarom snel de tent opzetten in Cervantes en keren dan weer terug. Ja hoor, met de lange schaduwen, kleuren die voortdurend veranderen en intenser worden, de lucht die rozerood en oranje kleurt, wordt het nog een veel bijzonderder landschap. Nog even en de marsmannetjes komen tevoorschijn van achter de rotsen. The Pinnacles, heel, heel mooi.