Dag 21 & 22 : Albany – Denmark – Walpole, oftwel, Boom, boomer, boomst

Terwijl 6 handen in mijn mond proberen 1 tand te verwijderen, maken Jurgen en de kids kennis met Sammy, de stadszeeleeuw van Esperance.

Na een klein medisch oponthoud – mijn tand die nog maar eens beslist had te ontsteken en die 3 tandartsen in Esperance spierpijn heeft opgeleverd wegens niet willen lossen bij het trekken – doen we het een beetje rustig aan. We rijden naar Albany, verder naar het westen. Albany blijkt een grote stad te zijn, er is een Woolworths en een McDonalds en dat is tegenwoordig onze definitie van een grote stad. Bij de eerste slaan we nog wat voorraad in, bij de 2de rijden we voorbij – zij het met een lede blik in de ogen (van Jurgen dan).
Even buiten Albany genieten we van de oerkracht van de golven. Een prachtig spektakel aan “The Gap” en “ The Natural Bridge”. Even geleden hing Australie daar nog vast aan Antarctica. Nu zien we hoe de gigantische golven de rotsen stukje bij beetje in stukken hakken. Even verder luisteren we nog maar eens naar blowholes. Ach, we zijn waarschijnlijk rap onder de indruk, maar dat geweldige bulderen van de zee is toch wat he.

Het golvengeweld van de Southern Ocean


Nog een beetje verder vinden we een kampeerplekje, tussen de duinen, beschermd van de bulderende zee. Ik hou het er na zonsondergang snel voor bekeken en kruip in mijn bed. Misschien nog wat door mijn opgezwollen kaak – die me het gevoel geeft eens goed in mekaar getimmerd te zijn. Misschien door het beestje dat heen en weer rent voor onze tent : de kinderen geloven graag dat het een verschrikkelijk bedreigd soort potoroo is, ik weet dat het een dikke vette rat was.


Het is zeker geen potoroo. Maar is het een rat ? Of toch een Bandicoot ?


Dag 22
De wolken die gisteren nog hingen te dreigen, zijn weggevlogen. Het belooft weer een mooie dag te worden. Onze eerste stop is Denmark en meerbepaald Green’s Pool in William Bay National Park. Dat is weer zo’n plek met een grote “waaw”-factor. Een hele hoop rotsen zo’n 100-200 meter voor het strand zorgen er voor dat de golven breken en zo wordt er een fantastische natuurlijke zwemkom gecreeerd. Dat vraagt natuurlijk voor een zwemmeke, en na inspectie door de grote teen van de kinderen blijkt het water “ heel erg warm te zijn, mama”. Hup, zwembroeken aan en 1,2,3...... jihaa er in ! H e e r l i j k ! en niet eens heel erg koud. De kids en ik moeten heel erg enthousiast geleken hebben, want zelfs Jurgen kwam er bij. Tja, op zo’n plek kan je gewoon niet droogblijven.



We warmen terug op door een strandwandeling. We zien een halfverrotte, zanderige dode vis liggen die door Jan-Willem meteen geidentificeerd wordt als een “six spine leatherjacket”. Tja, daar kunnen wij natuurlijk niets op inbregen.
Na het zwemmeke, rijden we de Southern Forests in, naar de Valley of the Giants.



Reusachtige Karri en Tingle bomen torenen daar tientallen meters boven de grond uit, bomen van honderden en honderden jaren oud. Je kan er op een speciale brug tussen de boomtoppen lopen. Maar eerst wandelen we nog even mee met een gids. Zo’n mensen weten altijd wat interessants te vertellen. Over hoe de tingle trees zo gigantisch hoog kunnen worden, terwijl hun wortels toch maar een meter of 2 diep in de grond steken, hoe ze met de bosbranden omgaan enz. Indrukwekkend. Dan op naar de brug, via een wandelpad bereik je stilaan de boomtoppen. Dit zien vogeltjes dus.... Al die kaarsrechte stammen, het is een prachtig zicht. We staan uiteindelijk 40m boven de grond en de brug zwalpt wel wat, maar we vinden het reuze !



Voor het weer donker wordt, willen we nog even naar de grootste tingle tree gaan kijken. Die is wel 24m in omtrek en waarschijnlijk 650 jaar oud . Hij is ondertussen onderaan helemaal uitgehouwd en heeft duidelijk al menig vuur doorstaan.
Onder de indruk rijden we verder, naar ons kampeerplekje. Tussen de peppermint trees – het geurt hier heerlijk.