Dag 37 : Kalbarri National Park - de kliffen

Het was nog eens een winderig nachtje met het bijhorende tentgeflapper. We hadden nochtans de tent en de auto strategisch opgesteld om de wind tegen te houden. We wisten natuurlijk niet dat de wind tijdens de nacht van richting ging veranderen. Wat voor effect dat op de golven van Wagoe Beach zou hebben, wilden we wel eens bekijken, dus gingen we voor ontbijt op het strand. Al heel wat minder fel nu, maar nog steeds geen lieflijk zicht. De duinen in de ochtendzon waren dat wel.


We braken ons kamp op en begonnen aan de Great Ocean Road, de Western Australian versie dan. Even voorbij onze kampeerplek beginnen de kliffen metershoog boven de zee uit te stijgen. Laat daar enkele miljoenen jaren wind en golven mee spelen en je krijgt impressionante rotsformaties met namen die voor zicht spreken, Island Rock, Mushroom Rock, The Natural Bridge, enz. We rijden van de ene naar de andere en doen hier en daar een wandeling, tussen de rode rotsen tot op het strand. Kwestie van onze schelpverzameling in goed banen te leiden. (Jan-Willem loopt naar eigen zeggen altijd met een klein museum in zijn broek. Wanneer Rosemarie en ik na een schelpenzoektocht een selectie maken, vist hij er altijd nog een paar uit diegenen die niet uitverkoren werden...).



De laatste stop is de Red Bluff, of de “Roode Hooge” zoals de immense rode klif in de 17de eeuw door de Hollanders genoemd werd. Een paar sukkelaars zijn in de buurt van deze kliffen ook met man en muis en schip vergaan. Misschien nog een grotere sukkelaar geraakte wel levend aan wal, maar moest toen nog 500km naar Perth stappen !
We vinden een plekje op de camping in Kalbarri en krijgen van een local de tip om ’s avonds naar Finlay’s te gaan. We doen dat en eten daar bij een kampvuurtje allerlei vislekkernijen. Bijzondere tent, een vroegere visfabriek dat failliet ging door een langdurige staking van de piloten in de jaren ‘80 – het vistransport viel stil en de zaak ging overkop. In plaats van de vis naar de markt te brengen, bedacht Gary Finlay om dan maar de markt naar zijn vissen te brengen. En zodoende staat hij nu elke avond vis te barbecuen in zijn hangar. Hij keek blij op toen hij hoorde dat we van Belgie waren... en dan nog wel van Antwerpen. Hij bleek immers de trotse bezitter van 5 Minerva-auto’s !