Dag 35 : Mt Lesueur National Park & Stockyard Gully

Donderdag was Sandy Cape nog een heerlijk idyllische baai, beetje winderig dat wel, maar met stralend blauwe hemel. Met het ondergaan van de zon kwam echter ook de weersverandering aan, waarvan de wind al een voorbode was geweest. Het werd een onrustig nachtje, vanalles dat lag en hing te flapperen aan de tent, hevige wind, gelukkig nog geen regen. We sliepen niet zo heel diep en hadden wilde dromen. Rosemarie had – zoals te verwachten was – een nachtmerrie over de stingray, die het in dit verhaal niet op haar, maar op mij gemunt had. Ze moest ’s nachts even komen checken of ik er wel degelijk nog was, arm schaap. ’s Morgens waren Jurgen en ik de arme schapen. We waren volop aan den inpak bezig toen het ineens begon te gieten, gieten, gieten. Het had geen zin om te stoppen en ergens te gaan schuilen, dan ging alles nog veel natter worden. Dus alles supersnel en zo goed mogelijk in en op de kar geduwd. We waren nat tot op ons vel. Maar in de auto stonden gelukkig 2 koffietjes op ons te wachten... Al waren het wel die 2 koffies waardoor we 10 minuten later konden beginnen met inpakken en dus helemaal nat zijn geworden....



We gingen dan maar een ritje maken. Door het Mt Lesueur National Park. Honderden, duizenden, misschien wel miljoenen grasbomen staan daar op kale heuvels, kaal omdat ze nog niet zo lang geleden een bushfire hebben doorstaan. Maar overal zie je nieuw groen verschijnen. En bloemen. Vooral de banksia’s zijn het vuur blijkbaar dankbaar geweest. Hun zaden zijn opengesprongen. En overal zien we prachtige banksiabloemen in alle schakeringen geel, oranje, ros. Heel mooi landschap, die verbrande hellingen, half in de mist.




Even verder zien we een grote wedgetailed eagle. Hij lijkt iets te volgen, op iets te jagen. Het blijkt een groep kangoeroes met een paar kleintjes te zijn. We zien ze de heuvel afrennen, met de arend er cirkelend boven. Hoe zou dat afgelopen zijn ?
Via een ferm hobbelig 4WD pad rijden we door naar de Stockyard Gully. Da’s een immense grot, een soort tunnel van 300m waar je helemaal door kan lopen. Vroeger werd die gebruikt om vee in te houden, droog te houden, te beschermen tegen al te felle zon of kou, vandaar de naam. Vandaag zitten er bijen in, en ook vleermuizen – maar die hielden zich helemaal verborgen voor ons. Met de zaklampen zijn we er helemaal doorheen gewandeld en weer terug. Muisstil was het daarbinnen en pikke-pikkedonker.


Nog even verder zagen we blauwe gaten in de wolkenmassa en zijn we dus maar noordwaarts beginnen rijden. Langs de scheve bomen van Greenough.


We vonden weeral een mooi plekje op een rest area in een mooie vallei even buiten Geraldton. De kinderen gingen er meteen “bowlen” met een paar gumnuts. En vanmorgen gingen ze tekenen met een stokje in het zand. Het doet me altijd deugd hen te zien spelen met “niets”, of beter, hoe zij altijd wel iets vinden om zich te amuseren.