Dag 24 & 25 : Yallingup : a place of / to love

Zoals gezegd verblijven we dus een paar dagen in Yallingup, vlakbij de Cape Naturaliste, op zo’n 40km van Margaret River. Het is wel fijn om zo een tijdje op dezelfde plek te zitten. Het lijkt wel of we ’s morgens zeeen van tijd hebben, geen bakken inladen en tenten opbreken.... De kinderen genieten er ook van, de speeltuin hier zit daar natuurlijk ook voor iets tussen. En je kan natuurlijk erger plekken bedenken om te vertoeven. Vlakbij de azuurblauwe Indische Oceaan, op de rand van het Leeuwin-Naturaliste Nationaal Park, bij een heerlijk weertje. Er valt hier heel wat te doen... en dat doen we dus ook.
Gisteren wilden we snorkelen. Het Yallingup Reef en de Marine Reserve die er gecreeerd is, zou een fantastische snorkelplaats moeten zijn, en normaal gezien goed afgeschermd van de golven. Wij er naar toe natuurlijk. De aanwezigheid van veel surfers hadden bij ons al een belletje moeten doen rinkelen. Rond deze tijd van ’t jaar is het hier de perfecte surfplek, metershoge golven, een gigantische swell. Spectaculair om te zien, maar het betekende ook dat onze snorkelplek een wel erg woelige badkuip geworden was. Geen aanrader, al zeker niet met ons kleine snorkelaartjes. Dan op naar een ander strand waar het ook goed zou zijn. Meelup Beach. Het zag er een heel pak kalmer uit, dus wij er in. Geweldig helder water – wat een verschil met Sydney – maar toch ook nog redelijk woelig. De vissen moeten het ook gevonden hebben, want die leken rustiger oorden te hebben opgezocht. We zagen er wel wat, maar we zijn beter gewoon. Ach, we hadden weer een verkwikkend zwemmeke en we gaan nog erg veel kunnen snorkelen.

aan de Indische Oceaan


En vooral, we hadden een volgende afspraak... om te gaan paardrijden !!!
Sinds Rosemarie in november ging paardrijden, was ze er vol van. Al honderden keren heeft ze verteld over “haar” paard “Pablo” en veel van de tekeningen die ze sindsdien maakt, gaan over paarden. Jan-Willem was ondertussen al helemaal mee in de ban en paardrijden was dan ook de absolute nummer 1 “must do” op onze grote trip. Ze hadden al alle toeristische brochures uitgevlooid en grote cirkels gezet rond de paardrij-scholen. Vlakbij Yallingup vonden we een paardrijschool die kinderen vanaf 6 jaar mee op een trail ride nam. Wel op een kleiner soort paard, en dat werd geleid door de gids. De kids moesten dit even rationaliseren, dat dit echt wel ok is, en zelfs beter voor kleine kinderen (in hun gedachten zijn zij eigenlijk volleerde ruiters...), maar het leek hen wel goed. We gingen voor een namiddag-wandeling, de mooiste uren van de dag... We hadden een super-tocht. De kids waren meteen helemaal weg van hun paarden (Ron & Jenny). Jurgen en ik geraakten ook op onze paarden en we gingen op weg. Met zijn 4-tjes en een gids, het nationaal park in. Daar gingen we al meteen in draf en dat maakte het natuurlijk helemaal echt. Op hun kleinere paarden ging het ook echt goed. Rosemarie babbelde ondertussen honderduit met de gids, altijd een goei teken, en ze zaten allebei met een lach van hier tot in Tokyo op hun gezicht. Het werd stilaan kangaroo-uur, en vanop onze paarden, midden in de bush, zagen we enkele kangaroos zitten. Zo bijzonder.


Zie je de kangoeroe die ons zit aan te kijken ?

Afscheid nemen van de paarden was een ander paar mouwen. Als ze konden, hadden Rosemarie en Jan-Willem gewoon mee in de auto genomen en in hun slaapzak laten slapen. Helemaal blij, maar ook een beetje verdrietig, gingen ze dromen over hun paarden. Gelukkig hebben we een paar mooie foto’s en gelukkig kwamen er een paar possums uit het dak van de wc gekropen om onze gedachten te verzetten...



Vandaag helaas geen paarden. We trokken naar Canal Rocks. De geweldige golfkracht heeft daar heuse kanalen uitgevreten in de rotsen en da’s mooi, heel mooi. Vanop de rotsen heb je een indrukwekkend zicht op de woeste woeste golven die met veel schuim en opspattend water van zich laten horen en voelen.



Van Canal Rocks wilden we naar het volgende strand wandelen, maar dat werd al snel een klautertocht. Dik in orde volgens de kids, ik vond het op de duur toch maar wat gevaarlijk. Het echte pad was door de grote golven onder water komen te staan. We klauterden nog een beetje verder, maar dan was het echt gedaan. Ondertussen zagen we een zeearend op een fotogeniek takje zitten, dus heeft Jurgen nog een foto of 150 gaan trekken, terwijl ik met de kids naar schelpjes zocht. Ieder zijn bezigheid... ik zal zo meteen eens de allermooiste arend foto uitzoeken.



Na de wandeling reden we verder richting Margaret River, langs kilometers en kilometers druivelaars en tientallen wineries. Onderweg deden we nog een wandeling naar de Ellensbrook Homestead en de watervalletjes die daarachter liggen. Het leek wel of we daar in een compleet andere wereld waren terechtgekomen : een rustig kabbelend beekje in een lieflijk groen bos, het is eens wat anders dan bulderende golven op gespleten rotsen.
Margaret River zelf is een uit de kluiten gewassen dorp, hier vinden ze het waarschijnlijk een stadje. We stopten bij de bakker voor een brood. Toen bleek dat die lekkere amandel- en chocolade croissants hadden, zetten we ons neer op zijn terras voor een vieruurtje. De bakker moet Hollandse roots hebben gehad, want er stond vanalles in het Nederlands op zijn muur.


Zie je het nederlands op de muur ?

Terug aan de tent had Rosemarie een beetje een slaptitude, tijd voor een uurtje TV. Kon ik eindelijk nog eens wat verder lezen in “ The girl with the dragon tattoo”. Ja, ik ben er – waarschijnlijk 5 jaar nadat de rest van de wereld hem gelezen heeft – ook aan begonnen, en ik begrijp de hype... redelijk verslavend is het. Als het dus de volgende dagen wat stil is op de blog, .... maar het kan natuurlijk ook dat er geen ontvangst is he ;-)