Dag 16, 17 en 18 : De Nullarbor(-ing)

Genoeg gewacht in Ceduna. Het regent nog wel, maar de licht is al veel licht. We starten dus met onze grote trek westwaarts. Naar, door en voorbij de Nullarbor. Jurgen keek hier enorm naar uit, voor hem is die Nullarbor iets mythisch, magisch. Het komt dus goed uit dat we er net op zijn verjaardag aan beginnen. Eerst uiteraard nog stevig ontbeten met pannekoekjes en slagroom ;-)
Voor we Ceduna verlaten, proberen we nog oesters op de kop te tikken, maar het is zondag en dat lukt dan niet. Nog geen 100m buiten het centrum van Ceduna heb je al het gevoel in het midden van niks te zitten en het eerste dorp – een roadhouse met wat koterij errond – zo’n 100 km verder wordt zo meteen een attractie. Verder, verder, verder gaat het. De eerste 200 – 300 km valt het dik tegen, niks te “Nullarbor”, overal rondom krioelt het van de gumtrees. Proberen ze ons te foppen, of zo ?

Naast de roadhouses uiteraard nog attracties : verkeersborden, windmolentjes, .... ! In het land der blinden is eenoog koning ? zo was het toch ?
Maar dan, en nog redelijk plots, zijn we er, op de Nullarbor Plains ! een gigantische vlakte zo ver als onze ogen reiken kunnen, met helemaal niets, wat gras, hier en daar een laag struikje, maar voor de rest NIETS. Best indrukwekkend om te zien !



De Nullarbor Plains zijn zoveel miljoen jaar geleden gewoon uit de zee komen oprijzen, en de rand van deze gigantische vlakte zijn nu de Bunda Cliffs, en die vormen dan weer de rand van de Great Australian Bight. In het walvissenseizoen wordt de “Head of Bight” zowaar een walvissenmaterniteit. Maar dat is pas in augustus en daarvoor zijn we dus te vroeg. Maar de kliffen die hier zomaar uit de zee rijzen zijn ook zonder de walvissen een indrukwekkend zicht !



Langs de Bunda Cliffs zijn hier en daar ook wat uitkijkpunten, maar de kliffen zijn niet erg stabiel en ze hangen hier en daar over. Geen geschikte plekken dus voor ronddartelend jong grut en we moeten ze dus ferm aanmanen om voortdurend een hand te geven.
We rijden duidelijk richting het goeie weer, maar helemaal over zijn de buien nog niet. Tegen kangaroo-uur slaan we ergens een kleine track in, en vinden een paar kilometer verder een idyllisch plekje. Net op tijd voor een aperitiefje bij zonsondergang en om op Jurgen’s 39 te klinken.



Over de volgende 2 dagen kunnen we kort zijn. Na de initiele “waaws” en “wows”, wordt de Nullarbor de “Nullar-boring” en doet ie zijn naam geen eer meer aan. We zien steeds maar meer bomen. Op dag 17 komen we in Western Australia aan. Deze keer was ik voorbereid : al onze verse groenten en fruit zijn op, en van de overschot heb ik alvast een sausje gemaakt (Ja, ook ik leer bij). Op een afstand van 300 km halen we 1,5 tijd in. Dat is alvast het spannendste dat in die 2 dagen gebeurt...
Vandaag op, op dag 18, rijden we tot in Esperance. Gewoon al voor de naam zou je naar hier komen, Esperance, klinkt veelbelovend. Ik spring er binnen bij de Barber Shop en kom er kortgewiekt terug uit. Ondertussen vindt Jurgen met de kids vanilla slices – een late verjaardagstaart ! Da’s al een goed begin. Maar we willen naar het Cape Le Grand National Park, zo’n 50 km verder. De rit er naar toe is prachtig, Esperance ligt aan een archipel en het Nationaal Park bestaat uit allemaal baaitjes. We kunnen bijna niet wachten om hier morgen op verkenning te gaan. Ons kampeerplekje ligt aan Lucky Bay, nog zo’n pareltje van een baai : parelwit strand, kangoeroes die van het aangespoelde zeewier komen eten, de zon die net ondergaat en het water roze kleurt.
We zijn niet de enigen die gelezen hebben dat dit een hemels plekje is. We hebben het allerlaatste plekje op de caravan camping. Met onze aankomst daalt de gemiddelde leeftijd drastisch. Met andere woorden, we zijn omringd door grey nomads, en terwijl ik dit zit te typen – om kwart voor 7 ’s avonds – zijn wij de enigen die nog buiten zitten, en hoor ik rondom mij uit de caravans allerlei country-en- schlager-muziek stromen. Wij gaan hier goed slapen ;-)