De laatste dag van `t jaar

Morgennacht zullen we bij de eersten zijn die aan 2009 mogen beginnen en we zijn weeral benieuwd wat dat nieuwe jaar voor ons in petto heeft.
Geheel symbolisch voor heel 2008 ga ik morgen nog maar eens inpakken. Deze keer voor ons lang weekend naar Pacific Palms (op het fotootje). En wat kokkerellen voor een picknickje in de Harbour.
Want voor we naar het noorden rijden, gaan we proberen het nieuwjaarsvuurwerk mee te maken. Het vuurwerk is hier in Sydney heel BIG, heel de stad, heel de haven gaat er in op. Het vuurwerk wordt wel vanop 8 plaatsen afgevuurd en er zijn zo`n 40 georganiseerde "vantage points" vanwaar je naar het vuurwerk kan kijken. Het is een vuurwerk in 2 delen. Om 9u is er het Family-vuurwerk, waar wij naar toe gaan. Dat wordt gevolgd door een Harbour of Light Parade met allerhande mooi verlichte boten in de haven en dan om middernacht houdt iedereen zijn adem in voor het grote vuurwerk. We hebben al allerlei verhalen gehoord over mensen die van `s morgens vroeg ergens hun picknickdeken gaan parkeren en dan een beurtrol inlassen om de wacht te houden. Dat zien wij niet echt zitten. En we gaan dus gewoon op goed geluk de trein pakken morgen in de vooravond en dan zien we wel tot waar we geraken. We nemen ons oudejaarsdiner en wat pintjes mee in de picknick-rugzak. En we zullen niet de enigen zijn die op stap zijn, dus dat wordt sowieso wel gezellig. En tegen dat het dan bij jullie EINDELIJK 2009 is, zijn wij al op weg naar onze strandhut.
Maak er een mooie dag en nacht van !

Ondertussen ging het vandaag op de radio heel de dag over het wetsvoorstel dat een zekere Reverend Nile wil indienen : om het topless zonnen te verbieden op het strand....Hij vindt dat de moraal in Australie "down the drain" gaat en dat het met dit land echt de verkeerde kant uitgaat. Hij vindt het mede een probleem omdat er hier zoveel mensen van Aziatische en Moslim-afkomst zijn en die zouden er door geaffronteerd worden. Ik vind dat toch allemaal wat ingewikkeld worden hoor, hoofddoeken mogen wel, blote borsten niet,...Ach, laat de mensen toch gewoon doen waar ze zich goed bij voelen. (Maar mocht het ooit zover komen, dan denk ik dat heel wat Australian blokes zich wel kandidaat zullen stellen voor de bikini-police en hun rol bij de strandpatrouille heel serieus zullen nemen. Want dan moet er uiteraard een heel reglement komen van wat aanvaardbaar is, hoe groot een bikini moet zijn, wat precies allemaal bedekt moet worden, etc...en dat moet allemaal gecontroleerd worden).
En het andere hoogtepunt van de dag : Paris Hilton en gevolg zijn in Sydney aangekomen. Om te shoppen en nieuwjaar te vieren en ze worden er nog zwaar voor betaald ook.
`t Lijkt echt wel mega-komkommertijd te zijn voor de journalisten.
Tot volgend jaar !

Foto`s van de Blue Mountains

Wie wil zien of de Blue Mountains wel echt blauw zijn, moet maar eens in het fotoboek kijken. Met dank aan Jurgen en Telstra om het internet weer up to speed te krijgen.

Nog even geduld...

gevraagd voor de rest van de foto`s... we hebben oze bandbreedt voor deze maand opgesoupeerd met het downloaden van wat filmpjes. Het zou nu vreselijk lang duren om foto`s op te laden, te lang voor mijn geduld in ieder geval. `t Zal dus iets voor in `t nief jaar zijn....

Nature Track

Inpakken en dan op weg naar Wentworth voor nog eens een wandeling. Na een natte zaterdagavond, is alles weer opgeklaard. Vertrokken aan The Conservation Hut voor een mooie natuurwandeling, mooie bloemen gezien, heel veel vlinders. Veel verschillende soorten begroeiing ook. Onderweg heerlijk verpoosd aan een poeltje met waterval, `t was even klauteren, maar enkel ik heb er natte voeten van gekregen. En nog een picnickje aan de waterval. De rotsen zijn ook prachtig door de verschillende soorten gesteente waaruit ze bestaan en door de erosie zijn er prachtige vormen ontstaan, en hier en daar zie je ook waarom dit het rode continent heet, er zit heel veel ijzer in en soms lijkt het wel alsof de rotsen met rode verf bespoten zijn. Heel mooi. Afgesloten met een hapje en een ijsje in The Conservation Hut. En dan terug naar Beecroft. Maar het staat nu al vast, in de Blue Mountains zien ze ons nog terug.

Crossen

Wij rijden hier in Australie rond met een Jeepachtige auto (Nissan X-trail voor de liefhebbers). De vorige keer toen we in de Blue Mountains waren, hebben we een stukje off-road gereden en dat was Jan-Willem nog niet vergeten. Voor hem staan de Blue Mountains gelijk aan "crossen met onzen Jeep" en crossen dat doe je niet op de geasfalteerde weg, nee da`s door putten rijden op onverharde wegen, liefst wegen waar veel stenen op liggen.
Om hem een groot plezier te doen, en omdat er in Jurgen ook wel een klein Jan-Willempje schuilt, zijn we op zaterdag wat off-road gaan rijden. Eerst naar het McMahons-uitkijkpunt. 20 km off-road, maar een gemakkelijke, rechte weg. Onderweg sprong een bijzonder grote hagedis (of was het een leguaan of...) net op tijd weg, echt een joekel. Het uitzicht op het meer was prachtig, maar net iets te veel vliegen om er een perfect picknickplekje van te maken. Daarna naar Mount Hay. Die weg was al het iets betere cross-werk en het uitzicht daarboven was er een om stil van te worden. We konden zelfs Sydney zien liggen. Van zover had het wel iets van een spookstad, heel vreemd. We hebben er een kort wandelingetje gemaakt, maar dan kregen we de donder en bliksem op ons dak en zijn we maar snel terug naar de auto gelopen. Terug gecrosst, spijtig genoeg niet door de modder, en in ons huisje spelletjes gespeeld. Gezellig.

Grand Canyon

Op vrijdag geen tocht langs de kliffen met achter elke bocht vergezichten. We daalden af tot op de bodem van de canyon en zo zijn we door heel wat verschillende stukken natuur gelopen. Ik had op voorhand een beetje schrik dat deze wandeling voor de kids iets te lang ging zijn. Maar nee hoor, er was meer dan genoeg moois te zien. De kinderen zijn echt heel erg geboeid door de natuur, alle bloemetjes hebben ze gezien, ze weten altijd perfect of we dat bloemetjes al eens eerder hebben gezien. Voor elk hagedisje blijven ze staan 9en geloof me, dat zijn er heel wat), elk vlindertje vinden ze een klein wonder, om nog maar te zwijgen over de vogels, da`s de top. Ze kennen al heel veel Australische vogels bij naam en herkennen ze ook. De tocht naar beneden in de canyon - en daarna er terug uit - is een toch met heel veel trapjes en af en toe een gevaarlijk steil stukje langs de rand van de rotsen. Ik heb dan af en toe een ferm streske omdat Jan-Willem geen enkel besef van gevaar heeft en net op zo`n plek, op zo`n moment (als hij voelt dat ik sta te stressen) contrair begint te doen, geen hand wil geven en vooral niet in de pas wil lopen (letterlijk dan). Maar soit, we zijn er heelhuids doorgeraakt. Ze vonden het bijzonder en waren ook wel trots op zichzelf dat ze zo goed gestapt hadden (wij en de andere wandelaars ook natuurlijk). Van trotsigheid kreeg Rosemarie nog een dosis extra energie en is ze na het einde van de wandeling nog een extra 1.5 km met me meegestapt om de auto terug te gaan halen. Chapeau klein meisje !

Zot van... A en de 3 zussen

De mist van kerstavond was helemaal opgeklaard en Kerstdag was mooi, zonnig en de Blue Mountains kleurden mooi blauw. Ik wilde heel graag naar The 3 Sisters gaan kijken, bij een bijzondere dag hoort immers een bijzondere uitstap. The 3 Sisters is een rotsformatie van 3 (hoe raad je het) rotsen. Ik hoorde dat het er oorspronkelijk 7 waren, maar dat 4 rotspunten afgebroken zijn. Voor de Aboriginals heeft deze plek een bijzondere spirituele betekenis : Het verhaal gaat dat de 3 rotsen 3 zussen voorstellen die verliefd waren op 3 mannen van een andere stam. Maar vermits ze van een andere stam waren, mocht hun liefde niet zijn. De mannen hadden dan het plan opgevat om de 3 zussen te ontvoeren uit hun stam, om toch samen te kunnnen zijn. Om dat te voorkomen had een oude geleerde uit de meisjesstam de zussen versteend, met het plan dit terug ongedaan te maken als het gevaar geweken zou zijn. Spijtig genoeg, op het moment dat de 3 mannen het opgegeven hadden, was de oude geleerde overleden en de zussen zijn dus nog steeds versteend. Beetje droevig verhaal en ik weet niet welke de moraal van dit verhaal is. Maar het uitzicht aan Echo Point is prachtig ! Van daaruit zijn we naar de Leura Cascades gewandeld, mooie tocht, prachtige vergezichten, en dan weer tussen de varens en het mos. Heel afwisselend en daardoor bijzonder boeiend. En vooral, wat rook het daar lekker, een en al eucalyptus ! Op `t einde van de wandeling terug met de taxi - een hoogtepunt voor Jan-Willem - en dan terug naar ons huisje voor wat boomerang-werpen, badminton en een lekker kerstdiner met pannekoeken !

Kerstavond...ging de mist in

Dan zit je voor het eerst met kerst in Australie en dan denk je toch om op kerstavond op een terrasje een glaaje wijn te kunnen drinken en te klinken op die lieve familie in het koude Belgie.... Wel, think again...
Op woensdagnamddag reden wij naar ons vakantiehuisje in de Blue Mountains en hoe dichterbij we kwamen hoe kouder het werd, van een lekkere 25 graden, naar een frisse - zeg maar koude, 16 graden, dichte mist, regen en andere nattigheid die uit de lucht viel. We hebben op woensdag geen steek van de blauwe bergen gezien. In ons huisje hebben we snel het vuurtje aangestoken en er een heel gezellige avond van gemaakt. Met de nodige lekkernijen, de kids stonden zowat geparkeerd aan de hapjestafel en de chocoladetaart vonden ze mmmmm....delicious ! Al heb ik de kalkoen van de mama echt wel gemist. En eindelijk mochten ook de kadootjes open, wat zijn we toch weer gelukzakken met die mooie geschenken, allerlei buitenspeelgoed voor de kids, Jurgen kan ondertussen lekker in zijn hangmat dutten en ik kan me creatief helemaal gaan uitleven in de keramiek-klas en nog veel meer. Gezellig ook met de briefjes die erbij zaten en de telefoontjes op kerstdag naar het kerstavond-diner in Hove en Eke. Een bijzondere kerstavond !

Wandeling naar The Spit

De hele kust van Sydney is prachtig, maar sommige stukjes steken er nog bovenuit. De wandelweg van Manly naar The Spit is zo`n stuk. In totaal is het een wandeling van 10 kilometer. Dat is nog wat teveel voor de kinderbeentjes, wij hebben een ingekorte versie gewandeld. En, wat was dat weer mooi.
Na een frisse en bewolkte zaterdag (we hebben wel buiten gezeten en gebarbecued, maar naar onze normen was `t toch wat friskes), was de zon op zondag (!) weer van de partij. We zijn vertrokken aan Forty Baskets Beach. De wandeling is heel afwisselend, we hebben tussen de gum trees gewandeld, over en langs stranden en rockpools, tussen de bloemen en het gras. En achter elke bocht heb je een ander uitzicht over de haven, van Manly, North Head, South Head, Balmoral, zelfs CBD en de Harbour Bridge zie je in de verte liggen. En door de stralende zon kleurde het water prachtig blauw en groen. Heel boot-varend Sydney was ook op weg met zijn boot(je) en al dat wit gewemel op het water is ook een prachtig zicht. Deze keer hebben we niet veel vogels gezien, maar de hagedissen waren wel in alle formaten van de partij.
Op `t einde van de wandeling zijn de kids met Jurgen in de speeltuin beland en ben ik nog wat extra heuveltjes gaan op en af klimmen om de auto terug te gaan halen. Hehe, pittige knikjes hier en daar. De foto`s vertellen weer meer dan 1000 woorden en kijk ook maar eens hoe sterk onze kids geworden zijn, zo maar hun papa optillen !

Is me dat lekker zeg !

Vorige week heb ik zelf voor kerstman gespeeld. In Sydney is er 1 winkeltje waar leonidas-pralinen verkocht worden. Die worden wekelijks overgevlogen uit Belgie, en naast Sydney zijn de leonidassen enkel nog in Perth te verkrijgen, en da`s toch enkele 1000-en kilometers van hier. Nu zie je hier in de winkels wel heel vaak "Belgian chocolates" liggen, vooral nu in de kerstperiode. Maar dat zijn dan vooral de Guylian-zeevruchten en allerhande truffels, en dat is het toch niet vind ik. Dus vorige week trok ik met Marie en baby Lola naar CBD om daar in een poep-chicque shopping center de Leonidas-pralinnen te gaan kopen, vooral de witte met koffieroom en nog wat met marsepein. De andere interesseren me niet zo. En wat zijn ze lekker ! Mmmmmmmm, een waar genot..... We proberen er nog wat over te laten voor met Kerstmis.....

Wensen voor lieve mensen

Hier zit ik dan, op het einde van 2008 op een plek op de wereld die ik eind 2007 zelfs in mijn wildste dromen niet had kunnen bedenken. Hartje zomer, plannen aan `t maken om nieuwjaar op `t strand te vieren en met kinderen die uit volle borst de australische versie van Jingle Bells meezingen. Zo zie je maar, er kan verschrikkelijk veel gebeuren op een jaar tijd en `t is allemaal een kwestie van toevalligheden en die dan beetpakken. Maar tegelijkertijd heb ik ook nu weer het gevoel dat de tijd vliegt, racet, en dat het elk jaar sneller gaat dan het jaar voordien. En dan komt natuurlijk de bedenking dat je toch echt van elke dag moet genieten van de kleine en grote gebeurtenissen, dat het echt zonde is om je dag te laten vergallen door onzin en onwil.
Wij zitten natuurlijk wel echt in een bevoorrechte situatie en we zijn er dan ook heel dankbaar voor. En als ik zo terugkijk op de voorbije 2-3 maanden dan is het toch vooral het "ontdekken" dat ik zo leuk vind, zowel van het land, de stad, de prachtige natuur, het eten, de gewoontes en uiteraard ook de nieuwe vrienden, het verwonderd zijn over het onbekende, de "oohs" en de "waaws" doe we hier vaak zeggen en denken. En ook, het mekaar opnieuw ontdekken in een avontuur als dit, en genieten van het gevoel dat het echt goed is.
En dat is dan meteen ook onze nieuwjaarswens voor allen die dit lezen : wat avontuur, wat verwondering in het leven van elke dag en mensen om je heen om van te houden en mee te delen.
Lieve wensen voor een Gelukkig Nieuwjaar van ons 4 !

Kerstsfeer ??

De Kerstmis-koop-gekte bereikt hier stilaan - eigenlijk helemaal niet stilaan, maar soit - ongekende hoogtes. Op de radio gaat het heelder dagen over de Christmas shopping, in de winkelcentra lopen de mensen mekaar omver in hun jacht op het perfecte kerstgeschenk en de winkels slagen iedereen murw met een cocktail van jingle bells en solden en oneindige openingsuren.
Misschien is het ook wel omdat ik de temperatuur zo`n 30 graden te hoog vind en omdat ik mijn familie niet rond me heb, dat ik niet in kerststemming geraak en dus ook totaal de charme niet inzie van al die shoppende mensen. Maar toch, `t is enorm hoe er hier gekocht en gespendeerd wordt.
En overal zijn er kerstfeestjes natuurlijk. Vandaag was er ook kerstfeest op de DayCare van de kids. Speciaal voor de gelegenheid was er gevraagd dat de kindjes verkleed naar school kwamen. Dus Rosemarie en Jan-Willem deden hun rendier en elf-outfitje aan en ik had ze ook geschminkt. En dan snap ik het niet he... ze waren zo goed als de enige kindjes in de daycare die iets christmassy aanhadden ??? En de andere kinderen maar lachen met hen (niet echt uitlachen, maar toch) Gelukkig vonden Rosemarie en Jan-Willem het niet erg, en ze waren natuurlijk meteen ook de schattigsten van de hele hoop.
Vanmiddag hebben ze zelfs een reptielenshow gehad en Rosemarie heeft een grote bruine slang in haar nek gelegd !!! En ze hebben een krokodil geaaid en een possum (ik wist niet dat dat een reptiel was ;-)) en er was ook een vogel die een muis op at (dat vond vooral Jan-Willem fascinerend). Ik was er spijtig genoeg niet bij, dus ik heb geen foto`s, maar ze vonden het allebei blijkbaar wel de max.
Ik ben vandaag anders ook een echte kerstmis-traktatie gaan kopen : Leonidas-pralinen : ik heb de mevrouw van de winkel zo goed als door haar voorraad witte met koffieroom geholpen... Dat gaat smaken se, als we in onze cabin in de Blue Mountains zitten op kerstavond. Mmmmmm.
En grmbl, grmbl, morgen moet ik me ook tussen de shoppende massa wringen. Ik moet echt naar de supermarkt - tja, er moet eten op tafel kopen he, poor me...

En dan nog speciaal voor de mama. Hieronder een foto van het zicht waarover ik gisteren sprak, als je van de luchthaven komt en naar het noorden rijdt. En dan "ineens" zie je dit, De Brug !! De kinderen gillen nog altijd als ze dit zien. Het zicht naar achter, naar De Opera !!! kon ik niet fotograferen, ik zat nl achter het stuur, in de file. En dan nog een fotootje van op de brug.

Luna Park

We hadden het Luna Park al een aantal keer zien lonken (vooral naar de kinderen dan) van onder de Harbour Bridge, en gisteren mochten we er dan op uitnodiging van Alcatel een hele dag naar toe.
De weergoden zijn hun belofte nagekomen en na een hele natte en frisse vrijdag was de zon op zaterdag op post en het werd een mooie, warme dag.
Het Luna Park in Sydney is een soort van permanente Sinksefoor, maar dan zonder de lotjeskramen en spijtig genoeg ook zonder de smoutebollen.
`t Is ook al een oud pretpark en dat merk je. Hier en daar zijn er nog hele oude attracties, zoals de glijbanen en de kakkewalken, die zijn nog echt in de stijl van de jaren... ja ik weet eigenlijk niet hoeveel. Maar er zullen al heel wat duizenden, of misschien wel miljoenen billen over die glijbanen gegleden hebben. Ze gingen in ieder geval erg vlug.
Verder moet het Luna Park ook zowat de mooist gelegen kermis ter wereld zijn, aan de voet van de noordelijke pijlers van de Harbour Bridge, en het zicht vanuit het reuzenrad is dan ook mooi, mooi, mooi.
`t Was een Alcateldagje, dus Filip en Anne en hun 3 kids waren er ook en samen hebben we het park ontdekt. Jurgen heeft zich een aantal keer met plezier opgeofferd om met Rune en Luna mee te gaan in toestanden waar de mama`s en Filip niet stoer genoeg voor waren. Echt, hoe ze dat nu leuk kunnen vinden : in een kooi, die een boot moet voorstellen een stuk of 10 keer over kop gaan, soms tergend langzaam, dan weer heel snel. Ik kan er niet eens naar kijken....
En Jan-Willem die was al snel weer helemaal in de ban van Senne. Ik denk dat hij hoopt binnen een paar jaar ook zo stoer en cool te zijn als Senne. En om te tonen dat hij nu ook al wel cool is, is hij wel 2 keer met Jurgen in de Rotor gegaan, een centrifuge waar de bodem uit weggehaald wordt, terwijl je tegen de muur blijft plakken. Met een grote lach op zijn gezicht kwam hij er na de 1ste keer uit, en hij wilde er meteen terug in. Vanmorgen vroeg ik hem wat hij er zo leuk aan vond : " Dat mijn hoofd zo pijn deed en helemaal naar achter werd gedrukt", zei hij. Raar manneke, al je `t mij vraagt.
Rosemarie en ik vonden de "Wild Mouse" spannend genoeg, een rollercoaster, hoog in de lucht, aan de rand van `t water. dat ding gaat heel snel, maakt erg scherpe bochten, zodat je steeds denkt dat dat karreke van de rails gaat vliegen, de dieperik in. En ondertussen gaat dat nog eens vreselijk snel op en neer. Ook dit vond Jan-Willem de max en hij is er met Jurgen dan ook een paar keer ingegaan.
Het was dus een heel leuk, warm dagje, de kinderen hebben er met zijn allen van genoten en dan genieten wij als ouders mee. En ik denk dat ik al weet waar Jan-Willem met zijn verjaardag naar toe wil...

Ons huis.... in het midden van de straat

Jurgen is momenteel volop bezig "zijn" garage te installeren, en dan zijn we door de 199 dozen met spullen door. Alles heeft zijn plaats gevonden, en meestal vindeh we het nog terug ook. Ons huis in Beecroft is nu met onze eigen spullen er in, onze thuis.

De Sint in Australie... is dat een verkleede kerstman ?

Dit was er nog niet van gekomen... het bewijs dat de Sint wel degelijk naar Australie is gekomen, speciaal voor de Belgische kindjes, en ook wel voor de kleine hollanderkes denk ik. Volgens Jan-Willem is het wel geen echte sint, `t is gewoon de verkleede versie van de Kerstman. En baby Lola (van 3 weken) had op het Sinterklaas feest van de Belgische club bijna het geheim onthuld door eens heel hard aand e baard van de Sint te trekken. Oef, er werd net op tijd ingegrepen of er waren een paar illusies minder geweest.
De kinderen zijn weer heel erg verwend door al de Sint-activiteiten. De speculaas en chocolade mannekes missen we wel een beetje, maar zoveel en zo mooi speelgoed, is prachtig.
De fotootjes staan in een foto-album.

Even tussendoor

Voor wie er nog aan twijfelde of onze dochter wel echt een prinsesje is... deze foto`s zijn toch het ultieme bewijs he.
Wat ook grappig is, is dat Rosemarie ook echt heel sierlijk en prinsessig slaapt (en vooral het verschil met haar broer is geweldig) Als ik `s avonds als wij gaan slapen, nog eens naar de kindjes ga kijken, dan ligt Rosemarie altijd bijzonder elegant en sierlijk opgekruld te slapen - als een roosje. Jan-Willem daarentegen ligt meestal dwars in bed, en het lijkt wel alsof hij zomaar uit de lucht is komt vallen, plof-boem-patat zijn bed in. Alhoewel, gisteren kon hij met een verbazingwekkend gemak rondtrippelen op hoge hakken.
En dat een prinses af en toe ook al wel eens uit hare rol valt, zie je dan weer hieronder.

Nu ben ik eens benieuwd...

Het is hier al 24 uur non-stop aan het regenen en `t is friskes, zo`n 20 graden. Maar voor morgen beloven ze zon en 34 graden ! Ik zou zeggen, laat maar komen. Morgen gaan we op uitnodiging van Alcatel naar het Luna Park, een soort kermis-pretpark met allerlei geweldig leuke toestanden om in rond te draaien en geweldig misselijk van te worden.
Ondertussen doen we hier naarstig voort aan de uitpak en de inlaad. We zijn er zo goed als door. Morgen en overmorgen nog de laatste dozen uitpakken en dan zijn we geinstalleerd. We zullen nog wel eens moeten investeren in wat Australische stekkers, want `t is nu of de radio, of het lampje, of de mixer, enz...De foto`s, dat zal iets voor zondag of maandag zijn.

Ik blijf hier maar rondzeulen met huisraad !

2,5 maand na de inpak, ben ik nu met de uitpak bezig. Gisteren kwam na lang wachten onze container toe. `t was wel een andere container en het waren er ook ineens 2 geworden, maar, no worries, de Quarantine diensten hadden alles zorgvuldig overgeladen, en de inhoud was de onze, dus alles ok.
Voor de inpak is ons huis in Mortsel 2 dagen lang ingepalmd door 3 tot 5 man. Nu voor de uitpak - eigenlijk de "uit-laad" was dat met 2 man op 4 uurtjes gefikst. Ik mocht van alle 199 stuks zeggen waar ze moesten komen en alles werd netjes naar binnen gedragen. Dan hebben de mannen nog onze bedden ineengestoken. En alle geluk ook de fitness-toestellen.... In Mortsel hadden ze onze crosstrainer uiteengevezen in -tig stukjes. Ik had er wat stress over dat die nooit meer in mekaar ging geraken. Maar geen probleem hoor, die verhuizers zullen al wel het een en ander hebben meegemaakt en ze kunnen dus een stevig stukje puzzelen. Ik heb hen daarstraks getest en binnenkort kan ik er weer invliegen.
Na de uit-laad, kwam er weer een in-laad-fase, en moet er voor alles een geschikt plekje gevonden worden. Dat gaat toch nog enkele dagen duren hoor voor alles op zijn plaats ligt, en dan maar hopen dat we nog weten wat "zijn plaats" is.
Bij het uitpakken kwam ook een half bos aan papier tevoorschijn. De man die in Mortsel ons keukenspullen heeft ingepakt die kon er wat van. Een berg van bijna 2 meter hoog aan papier kwam er uit die dozen. Elk taske, elk bordje, alles ingewikkkeld in gigantisch grote vellen papier. Gelukkig komen ze al dit afval terug ophalen en wordt het gerecycleerd....En de dozen die houden we nog wel wat bij. De kids vinden het bijzonder leuk speelgoed.
Over de kids gesproken, die zijn de laatste dagen weer bijzonder verwend : de Sint is inderdaad tot in Australie geraakt en had allerlei moois en leuks bij. Op zondag was hij er zelfs in `t echt, speciaal voor alle Belgen in Sydney. Jan-Willem heeft er toch nog eens een nachtje of 2 ove geslapen en kwam daarstraks met de mededeling dat het op zondag toch niet de echte sint was, maar de kerstman die zich verkleed had. Want in Australie komt de kerstman. ;-))) zooo grappig, al verdenk ik hem er ook wel van stilletjes te hopen dat hij op 24 december een grote sok aan de schouw mag hangen. Proberen ga mee he.
En met de container is er ook nog heel veel oud speelgoed meegekomen en dat wordt nu allemaal opnieuw ontdekt. Alles lijkt wel nieuw, maar toch vertrouwd.
Fotootjes van Sint en de uitlaad-inlaad-rommel-alles op zijn plaats komen er binnen een paar dagen aan.

Een bijzondere dag !

Wat hebben wij vandaag toch een bijzondere dag gehad !
Vanmorgen zijn we richting Blue Mountains gereden. We hadden 2 korte wandelingen uitgestippeld vanuit Glenbrook, in de voorlopers van de Blue Mountains. Vanuit Beecroft een kleine 40 minuten rijden.
Voor we aan de start van de eerste wandeling waren, moesten we een stukje over een onverharde weg sjeezen. Dat vind Jan-Willem de max. Zeker als het wat door `t water en putten moesten rijden.
De eerste wandeling naar de Crayfish Pool is niet lang, maar er ligt geen boulevard naar de pool, integendeel, `t is klauteren en kruipen en je een weg banen door de bush. Heel regelmatig moesten we echt op handen en voeten naar boven of naar beneden kruipen en zeker voor de kleine beentjes wat dat een heel avontuur. Maar de beloning was er een van formaat. De Crayfish Pool met waterval, een idylisch plekje, midden in de natuur, geen ander mens te zien. Ideaal voor een picknickske, en eigenlijk ook voor een zwemmeke vonden we. Maar alleen Jurgen had een zwembroek bij....Om een lang verhaal kort te maken : vermits er in heinde en verre toch geen ander mens te bespeuren was, zijn we er in ons blootje in gesprongen. En deugd dat dat deed, heerlijk, heerlijk, heerlijk. De foto`s zijn uiteraard de gecensureerde versie, maar je zal wel begrijpen dat dit zelfs met zwembroek een paradijselijk plekje is.
De terugweg was geen makkie, nu moesten we immers bergop klauteren en `t was in de namiddag, dus lekker warm. Maar met een klein beetje zeuren en veel aanmoediging is iedereen er geraakt. Tijd voor een lekker koel drankje.

En dan naar de volgende stop : Euroka clearing. Ik had gelezen dat bij "dusk & dawn" de kangoeroes daar verzamelen. Maar toen we er aan kwamen, was er net een luidruchtige troep jongens weggegaan en de kangoeroes waren dus even terug in de bosjes gesprongen. Dan hebben we daar maar even rondgewandeld en daarna wat zitten chillen, omringd door een hele resem kaketoes.

En plotsklaps was hij daar, de eerste kangoeroe ! De kinderen werden extatisch, hun gezichtjes waren te klein voor hun lach en hun oogjes straalden. En Rosemarie ging er meteen op af, en ze begon tegen die kangoeroe te praten, uiteraard in het engels. Kangoeroes - zelfs wilde - zijn helemaal geen schuwe beesten en de kangoeroes daar zijn de mensen ondertussen ook wel gewoon. Het was zo mooi om te zien, het leek wel of die kangoeroe echt naar Rosemarie was aan `t kijken en Rosemarie deed hem ook na, hoe hij met zijn voorpoten bewoog en hoe hij zat of rechtstond. Geweldig.
Even later kwamen er nog 3 andere kangoeroes aangehuppeld en is ook Jan-Willem er naar toe getrokken. Het was echt genieten voor die gastjes. En voor ons ook ! Jurgen heeft triljoen foto`s getrokken, zeker omdat er ook nog eens een bende kaketoes aan `t concerteren waren en de kookaburra`s en de lorikeetjes langs alle kanten kwamen aanfladderen. Amai, Euroka Clearing, een aanrader voor een beginnende Australier. Geniet mee van de foto`s.
En dan mochten we vanavond ook nog eens onze schoen aan de schouw zetten. Want na zijn bezoek aan Belgie, is de Sint - zo hebben wij vernomen - onderweg naar Australie. "Oh, oh, oh, waarover moet ik nu dromen", vroeg Rosemarie zich af, "er is zoveel bijzonders gebeurd."

Alle dagen hetzelfde

Dat is wat Rosemarie binnenkort mag (moet) aandoen als ze naar Kindergarten zal gaan, en vandaag zijn we haar uniform-outfit gaan passen en kopen.
Zo goed als alle scholen hier in Australie hebben een uniform denk ik, en die zien er allemaal redelijk oubollig uit. Maar bij zo`n kleine meisjes ( en jongens trouwens ook) is het ook wel schattig. En het zal de ochtenspits in huize Latte weer iets vlotter laten verlopen, nu er 1 meisje minder moet beslissen wat ze zal aandoen. Op de foto zie je Rosemarie`s zomeroutfit en sport-tenue. In de winter krijgt ze een grijs/blauw kleedje met grijze kousebroek.
Rosemarie kijkt er erg naar uit om naar Kindergarten te gaan, en met zo`n eigen uniform wordt het wel heel echt en komt het wel echt dichtbij.

Nog vandaag hebben we een plonsbad op de kop getikt voor in den tuin : laat het nu maar echt heet worden.

En in de rubriek "Inburgering": Jan-Willem`s autootjes zijn nu allemaal "UTE`s" (australisch voor pick-up trucks) geworden (uitspreken als "joets")

Het leven zoals het is in Australie

Zal ik nog eens wat dingen opsommen die hier opvallen wegens toch wel anders of juist helemaal niet :

*Er zijn hier bijna geen vrachtwagens op de weg. Als je in Antwerpen op de ring rijdt, of op de E19 zit je vaak helemaal ingesloten tussen de vrachtwagens. Hier niet. Je ziet ze eigenlijk amper. Hoe ze hier alle spullen op hun bestemming krijgen, is me wel een mysterie.
*Ook op en langs de weg : extreem, overdreven veel verkeersborden die je er constant in een veelvoud op te wijzen wat mag en niet mag. Als je denkt dat er op het Vier-Armenkruispunt veel verkeersborden staan, kom dan hier eens een kijkje nemen. Wel goed is dat ze de straatnamen veel duidelijker aanduiden, boven de weg, aan verkeerslichten enz. Nieuwelingen zoals wij zijn daar dankbaar voor. Maar als de regering van Kevin Rudd nog eens op zoek is naar extra besparingen : bij deze, een gouden tip.
*Ze houden hier van adminstratie en veel formuliertjes. `t is waarschijnlijk ook wel zo omdat wij inwijkelingen zijn en nog veel te regelen hebben, maar toch, als ze hier ergens een formuliertje voor kunnen uitvinden, dan zullen ze het niet laten. Daarstraks was Jan-Willem in de DayCare gevallen op zijn knie. Toch wel een licht schaafwondje van 3mm of zo. Stoer als hij is, wou hij er een plakker op. Awel, ze moesten daar een formulier over invullen, een hele A4, en daarstraks moest ik die ondertekenen. Ik denk dan dat de juffen beter "zakdoek leggen" of zo zouden spelen met die kids dan formulieren in te vullen, maar dan ben ik waarschijnlijk te vlaams.
*Er zijn hier verschrikkelijk veel winkels en shoppingcentra. Al wie dacht dat Wijnegem Shopping Center groot en uniek is, think again en kom hier in Sydney en omstreken eens shoppen. Hier zijn er zo wel tientallen.
*Er zijn hier ook verschrikkelijk veel eetgelegenheden, uiteraard van allerlei slag en nationaliteit, vooral heel veel fastfood. Nu weet ik wel dat in Sydney zo`n 4 miljoen mensen wonen en gevoed moeten worden, maar toch denk ik de hele tijd : wie (vr)eet dat allemaal op ? Zo`n overvloed.
*Wat ik wel goed vind, is dat je in een shoppingcentrum altijd een food court hebt, met allerlei eetgelegenheden (van sushi tot Mc Donalds), en dat je daar aan een van die food stalls je eten kan gaan kopen en dan op een soort van middenplein met allemaal tafels en stoelen kan gaan zitten. Dus geen aparte "terrassen" per food stall. Zo kan ik dus sushi eten, de kids pasta en Jurgen Thais en toch allemaal aan dezelfde tafel zitten.
*Er zijn hier ook verschrikkelijk veel outlet-stores, overal kan je altijd alles in solden kopen. Oftewel, nog een manier om ze hier aan te zetten tot kopen, kopen, kopen. En dan op krediet alles afbetalen. Als we hier een groot bedrag moeten betalen, staan ze er hier vaak versteld van als we zeggen dat het ok is om dat in 1 keer te betalen, gewoon, direct.
*Maar ondanks de overvloed aan winkels en eten is er hier geen HEMA, geen H&M en geen bakker met lekker vers, krokant brood en koffiekoekjes voor de zondag.

Helaas speculaas, helemaal zoals in Belgie en waarschijnlijk overal in de wereld : de radioreclame is ook hier van het bijzonder enerverende soort, en ook hier kan je die na 2 keer horen meezingen/brullen. De kinderen vinden het vooral grappig om in hun sappigst Australisch accent mee te doen. Nog even en die vinden ook dat de "r" enkel dient om een woord wat op te smukken als je schrijft (maar uitspreken doe je ze niet) en bij elke klinker zetten ze er nog wel een aantal bij (om het allemaal wat platter te laten klinken). Grappig hoor, uiteraard is Jan-Willem de ster in het plat spreken, met zijn zesde zintuig voor alles wat cool is of op het randje van aanvaardbaar.

Maar de natuur is zoooo mooi. `t is zo wonderlijk om al die bontgekleurde vogels te zien rondfladderen zonder dat er ergens hekken van de zoo te bespeuren zijn. En de bloemen en bomen en struiken....En de hagedisjes in de tuin, (en spijtig genoeg ook de insecten). Om dan nog te zwijgen van de stranden, de baaien, de bush, de lucht en de ruimte die er hier is (buiten de drukke centra natuurlijk). Daar genieten we echt van en we willen er nog zoveel van ontdekken.

En last but not least, de zon : ze is hier verdomd gevaarlijk en al dat insmeren vind ik een niet zo leuk deel van het dagelijks ritueel. Maar buiten een paar koudeprikken, lopen we hier al vanaf begin oktober in onze zomerkleren rond. En tot nu toe koelt het `s avonds ook weer goed af, dus geen zwoele toestanden dagen aan een stuk. Hier ga ik misschein binnen een maand op terugkomen, maar soit, het is genieten als je niet meer weet waar je truien liggen.

Nog 5 keer slapen...

.. en met een beetje chance kunnen we dan eindelijk, na 3 maanden weer terug samen in ons eigen bed slapen. Want maandag wordt onze container geleverd !
Daarstraks kregen we bericht dat onze container was aangekomen en gekeurd door de Australische quarantine diensten. Ze hebben er wel nog wat Mortsels vuil in gevonden op 2 fietsen en een whipper snipper (whatever that may be...). We hadden de keuze : ofwel betalen om ze te laten stoom reinigen, ofwel betalen om ze te laten vernietigen. Vreemd genoeg kost dat allebei zo goed als evenveel. De keuze is dan snel gemaakt he : kuisen die handel, dan kunnen we hier wat in de heuveltjes gaan trappen.
We zijn hier allemaal al luidop aan `t bedenken waar we nu het meest naar uitkijken (buiten ons bed natuurlijk). De kinderen hopen dat onze kat Lily stiekem toch in een doos is gekropen en maandag plots te voorschijn zal springen. Dat beestje missen ze toch wel. En Jan-Willem wil ook zijn kettingzaag en boor, die wil hij aan onze buurman Oole tonen, da`s nl. een klusjesman. Rosemarie wil haar poppewagen, want pop Hannah vindt het niet leuk om altijd in de buggy te moeten zitten. Jurgen, uiteraard, wil zijn surfgerief. En ik, ik wil eigenlijk wel alles, mijn keukenspullen, mijn prullaria om er hier echt onze thuis van te maken. En dan natuurlijk ook de lamp voor naast mijn bed. Dan kan Jurgen zich eindelijk weer aan zijn (verliezend) deel van onze weddenschap houden en elke avond voor de rest van mijn leven mijn lichtje uitdoen (dat vind ik immers vreselijk om te doen als ik al in "sleep-mode" ben) ;-)))

Kinderkunst

Ik heb nog eens wat kinderkunst toegevoegd aan het album. Zie maar rechts.

En gisteren heeft de pasta hen duidelijk gesmaakt ! En zeker als ze met hun handen pastapieren mochten eten. De varkentjes.


Ondertussen heb ik na wat zoeken en prutsen ook gevonden hoe ik de template van de blog kon aanpassen. Ik vond de tekst kolom zo smal. Hopelijk valt het in de smaak. Anders moet ik mij nog wat verder verdiepen in de geheimen van de html.

Allemaal beestjes

We denken dat Dizzie onze dorpel-hagedis kleintjes heeft gekregen. Want vanmorgen zat er een hagedisje in onze slaapkamer. Zo`n klein ding dat het onder de deur is gekropen. `t Beestje was wel wat gestresseerd denk ik want het vond de uitgang niet meer. Rosemarie en Jan-Willem vonden het geweldig, zulke beestjes worden altijd meteen tot hun vriendjes gebombardeerd. En zo`n diertjes vind ik ook niet erg, `t zijn eerder insecten waar ik helemaal geen fan van ben.
Al de flora en fauna hier werkt ook inspirerend. Jan-Willem`s eendje heeft er dankzij Rosemarie een hele bende kleintjes bij. Zoo schattig.

Huisvlijt en kuren...

Vanmorgen heeft Jurgen de kids voor het eerst alleen naar de DayCare gebracht, op weg naar zijn werk (dat vlakbij is). Dan moet ik `s morgens niet helemaal naar het zuiden van de stad rijden om dan weer helemaal naar Beecroft terug te rijden. Toch al gauw 1.5u a 2 uur op en af, zeker met al het afscheid nemen van vooral Jan-Willem. Want elke morgen moest ik hem wel zeker 150 kusjes geven en 10 keer een "laatste" knuffel geven en hem dan plechtig beloven dat ik hem om 3u zou komen halen. En dan nog waren er dikwijls traantjes bij. Wat denk je, ik voelde me steeds de slechtste moeder van de wereld (zeker omdat ik niet eens echt moet gaan werken - ik vertel wel tegen de kids dat ik vanalles moet doen en ook wat moet werken, en ik moet inderdaad wel het een en ander doen, maar toch)
Maar, natuurlijk, deze morgen met de papa was alles anders, onze Jan-Willem is met een smile zijn "klasje" binnengewandeld, heeft papa een zoen gegeven en dat was dat. Zoo klein en al zoo doortrapt, wat gaat dat worden als hij 15 is.

Doordat Jurgen en de kindjes al om 8u30 de deur uit waren, heb ik veel tijd gehad voor allerlei hushoudelijke toestanden. Was, plas, veeel administratie, en onder het thema " Help de natuur een handje, recycleer een beetje" heb ik een dozenrek gebouwd in een van de ingebouwde kasten. Nu moeten de paperassen niet meer op 1 grote stapel en nu zullen we misschien ook eens iets terugvinden !

Nog meer kerstmis en een wandeling

Op zaterdag zijn we dus een kijkje gaan nemen naar het kerstgedoe in Darling Harbour. de kerstverlichting werd er aangestoken en ze hadden er een eventje van gemaakt. Echt de max was het niet, maar `t was een leuk avondje, beetje rondslenteren in Darling Harbour, bootjes kijken en hapje eten. Op en tijd en stond gaan schuilen want er viel af en toe wat uit de lucht (en ferm). En dan was de kerstman er, om de lichtes aan te steken bij kerstgezang. De kids vonden het "OOOOOH" en "AAAAAHHH", wij vonden het eerder kitsch maar hun glinsterende en glunderende oogjes da`s toch waar we het voor doen he. En dan als letterlijke klap op de vuurpijl : vuurwerk ! Mooi hoor. Rosemarie heeft een haat-liefde verhouding met vuurwerk. Ze vindt het prachtig om naar te kijken, maar afschuwelijk om te horen, die siddert en beeft bij elke klap. Zou er iemand geluidloos vuurwerk kunnen uitvinden voor ons meisje ? (en ik moet dan altijd denken hoe vreselijk het niet moet zijn voor kinderen in oorlogsgebieden waar zulke geluiden schering en inslag zijn en dan ook nog eens echt gevaarlijk).
Heel laat in bed, maar zondag stonden ze toch weeral om halfacht aan ons bed en ze waren heel trots op zichzelf dat ze al zo goed geslapen hadden (anders is het inderdaad meestal nog geen 7 uur).

Maar vroeg opstaan betekent ook lekker op tijd weg, op wandel, terug de bush in, maar deze keer neit in de regen. Mooie wandeling, mooie vogels gezien, een tijdje staan "converseren" met een kookaburra en heel vaak het riviertje over gestoken. En omdat het de afgelopen dagen redelijk wat geregend heeft, stond er veel water in, en stroomde het redelijk snel. En dat vonden Rosemarie en Jan-Willem wel spannend, zeker als ze op mijn rug mochten en ik een stok moest nemen voor mijn evenwicht. Maar ik ben niet gevallen (spijtig he, dat zou nogal een blogverhaal zijn geweest)


En nu zijn we net terug van bij Bart en Sabine en hun kindjes. Lekker gebarbecued, veel gebabbeld en de kinderen hebben ervan genoten, zo met volle teugen : 7 kinderen tussen 2.5 en 6.5 da`s veel spelen, lachen en gibberen. Heerlijk.

Morgen, werkweek, en ik moet hier de ramen eens kuisen en spinnenweb-vrij maken, hmmmm, en was opvouwen en strijken, en eigenlijk ook wat kuisen. Ik denk niet dat ik daar zo enthousiast over zal kunnen vertellen. Alhoewel, misschien kom ik wel interessante fauna en flora tegen (bruin kruipend gespuis met andere woorden)

Aussie Xmas

De kerstmannen beginnen hier overal op te duiken, met lange dikke baarden en dikke warme kleren. En de kerstversiering wordt naar ieders hoofd gesmeten. Allemaal redelijk kitscherig, maar dat geheel terzijde. In het Daycare Center zijn ze ook met de kerst-voorbereidingen begonnen en de kids waren luidkeels Jingle Bells aan `t zingen, maar dan wel een lichtelijk aangepaste versie, de Aussie-versie. Hieronder de gezongen versie en voor wie het Australische dialectje wat te rap gaat, ook nog eens de tekst


Dashing through the bush
in a rusty holden ute
kicking up the dust
esky in the booth
kelpie by my side,
singing christmas songs
It`s summertime
and I am in my singlet, short and thongs

Jingle bells, jingle bells, jingle all the way
christmas in Australia on a scorching summer`s day, hey
jingle bells, jingle bells, christmas time is beaut
oh what fun it is to ride in a rusty holden ute

Engine`s getting hot,
we dodge the kangaroos
the swaggie climbs aboard
he is welcome too
All the family`s there
sitting by the pool
Christmas day, the aussie way,
by the barbecue


Jingle bells, jingle bells, jingle all the way
christmas in Australia on a scorching summer`s day, hey
jingle bells, jingle bells, christmas time is beaut
oh what fun it is to ride in a rusty holden ute

Come the afternoon,
grandpa has a doze
the kids and uncle bruce
are swimming in their clothes
the time comes round to go
we take a family snap
pack the car
and all shoot through
before the washing up

Jingle bells, jingle bells, jingle all the way
christmas in Australia on a scorching summer`s day, hey
jingle bells, jingle bells, christmas time is beaut
oh what fun it is to ride in a rusty holden ute

(en dan nog wat verklarende woordenschat :
ute=pick-up truck, holden=opel, esky=frigobox, thongs=teensleffers, swaggie=swagman, australische bushman)

Straks gaan wij wat kerstsfeer opsnuiven in Darling Harbour, daar worden de kerstlichtjes aangestoken en er is zelfs vuurwerk. ik vrees dat het wel eens heel druk zou kunnen worden, we zien wel)

We zijn terug on-line

Omdat Jurgen gisteren een vroegere vlucht terug had uit Brisbane, kon hij nog net op `t nippertje de modem gaan halen bij de Post, die daar op hem lag te wachten. En `t was er ene van het model "plug en play", dat vind ik nu leuk se, dingen die gewoon hun ding doen. Ik heb er meteen van geprofiteerd om eens in `t lang en breed met ons mama te skypen.
En omdat een week zonder internet geen week zonder fototoestel moet betekenen, hierbij wat fotootjes van de afgelopen week :

On huis in Beecroft : een fotoalbummetje
In onze straat staan de bloemen ook mooi in bloem. En die boom in hart-vorm is toch echt te mooi he...


Vorige week maakten we een natte wandeling in het Lane Cove National Park. `t Is hier lente dus de bloemtjes staan hier te pronken.

Deze week was er ook heel veel post, zelfs van de Sint, hoe bijzonder....
(Het Dingo-masker heeft Rosemarie op Orientation Day in Kindergarten gemaakt)


En dan hebben we deze week nog 2 uitstapjes gemaakt : op dinsdagmiddag naar Cottage Point, met als hoogtepunt veel kwallen en een watervliegtuig dat vlak voor onze neus opsteeg (Jan-Willem ging bijna mee van de grond zo geweldig vond hij het)


Op donderdag - na een geslaagd Aldibezoek, was het weer mooi voor een strandpicknick : Narrabeen strand, mooi maar voor mij een beetje te lang en voor de kids wat te afhellend en te hevige golven. Dan naar Mona Vale, bijzonder mooi, met een rockpool en heel veel mooie schelpjes.


Als afsluiter nog wat nieuws over Jurgen :
voor hem is Mo-vember gestopt, deze week in Melbourne en Brisbane had hij wat belangrijke klantenmeetings, en eerlijk gezegd, zag het er niet meer zo appetijtelijk uit. Snorreke er af dus. en terug zachtere kusjes.

Jurgen heeft ook ontdenkt dat het er in Brisbane nog wat relaxter aan toe gaat dan hier. Hij had zich in kostuum en das gestoken voor zijn meeting, maar dat was echt niet nodig geweest, zijn collega`s liepen in short en t-shirt...

We hebben hem !

Maar `t was op `t nippertje.... Gisterenmorgen in alle vroegte naar den Aldi gereden, we wilden er om 9u zijn. Bleek dat de Aldi`s hier al om 8u open gaan en ik zag al een paar mensen met BBQ`s in een karretje buitenrijden. Wij zijn dus naar binnengespurt, er stond er nog net 1. Ik heb die dan vastgegrepen, de kinderen er op gezet en hen gezegd dat ze onder geen enkel voorwendsel mochten bewegen, tot ik terug was met een kar. Oef, gelukt. Dan maar iemand aangesproken om die mee in de kar te hijsen. En dan de auto in en naar huis... Joepie, we zijn weeral wat meer ingeburgerd, want we hebben een BBQ.
(de waarheid verplicht me nu wel om te zeggen dat er blijkbaar nog een hele pallet met BBQ`s in het magazijn stond, en we hebben dus niet de laatste, maar heel even voelde het toch alsof we keiveel chance hadden gehad).

Morgenvroeg zullen wij er staan....

Aan den Aldi : want de Barbecues staan in de aanbieding. Om bushfires zoveel mogelijk te vermijden en ook omdat het gemakkelijk is, zijn zo goed als alle BBQ`s hier op gas. En morgenstaat er een in e aanbieding in den Aldi. Ik moet daar dus naar toe en hopen dat er nog een is, en dan hopen dat ik dat 45kg wegend gevaarte in de auto krijg. Jan-Willem zal wel wat helpen heeft hij beloofd ! Wie op bezoek komt, kan zich alvast verlekkeren op een Aussie-BBQ. Kom maar af.

Een week zonder internet

Terug in blogland ! Nee, ik heb mijn blog niet opgegeven, integendeel, ik heb vanalles te vertellen. maar we hebben nog geen internet in ons huis in Beecroft, ik moet me dus behelpen in het internet-winkeltje. Fotootjes zullen dan ook voor later zijn. Maar hier toch al een verslagje van de afgelopen dagen.
Op donderdag zijn we dus richting Beecroft vertrokken. Alles in een kamionetje geladen en dan moesten we ons nog redelijk haasten want om 10u30 kwamen ze al de koelkast leveren. Maar da`s allemaal prima gelukt en de kids hebben er al meteen kennisgemaakt, met Dizzie, de huishagedis. Die zit altijd in het zonnetje op de dorpel te wachten op ons. En dat vinden ze super. Donderdagnamiddag zijn de jongens nog een diepvries gaan halen (dan kunnen we ook thuis een ijsje eten) en hebben de meisjes gewacht op de levering van de huurmeubels. Dan hebben we toch een bed om in te slapen. Maar we hebben ons wel wat laten vangen aan de Australische terminologie. Wij hadden gewoon 2 singles en 1 double bed gevraagd, maar zo`n double bed, da`s echt klein, 1.40m of zo denk ik...Lekker dicht bijeen dus, maar ooh, wat kijken we uit naar de dag dat we terug in ons eigen bed zullen liggen, want, voor hen die dat nog niet weten, wij hebben het beste bed van de wereld !
Maar na zo`n dag verhuizen hebben we toch goed geslapen.
Vrijdag, weer werkendag voor Jurgen en de kids naar school. Ik heb nog een hele dag inkopen gaan doen, en van hot naar her gereden om nog `t een en `t ander te regelen. Zaterdag zijn we dan lekker thuis gebleven, Jurgen moest nog wat werken, ik heb de kasten ingeladen en ben met de kinderen naar Beecroft-dorp gewandeld, kleine 10 minuutjes stappen, om de boel daar wat te verkenenn. `t Was koud, er waaide een antarctische wind over en daardoor heeft het zelfs gesneeuwd in de Blue Mountains !
Op zondag was het weer ook maar zus en zo, maar we wilden toch gaan wandelen, in het Lane Cove National Park. Da`s vlakbij en het is een prachtige bush-omgeving. Heel veel bloemetjes, vogels, en gewoon hele mooie natuur. Maar in plaats van te stoppen met regenen, ging het maar harder en harder gieten, en op `t einde krgen we nog een gigantische hagel-plensbui over ons, we waren nat tot op ons onderbroek. Toch een paar kookaburra`s gezien, veel kaketoes en nog wat andere vogels die we nog niet kennen. De fotootjes volgen nog.
Op maandagmorgen vroeg op want Jurgen is heel de week op trot, naar Melbourne en Brisbane. Omdat het nog wat vroeg was om al naar school te gaan, zijn de kinderen en ik dan gaan ontbijten met zicht op de vliegtuigen, altijd een schot in de roos. In de namiddag hebben we dan kennisgemaakt met de buurman :Oole (ja, zoals Ima`s papa), een deen die al 41 jaar in Beecroft woont en het er heel erg naar zijn zin heeft. een hele vriendelijke man trouwens, en ze zijn heel blij dat er terug kleine kinderen naast hen wonen, want ze houden van gillende kinderstemmetjes (en daar kennen die van ons inderdaad wat van). Binnenkort organiseren we wel eens een "get-together".
En dan maandagavond moest ik me echt eens bezighouden met de sleutels van ons huis....We hadden van de real estate dame een zak gekregen met een stuk of 30 sleutels in, zonder labels ! en in ons huis zijn een stuk of 10 deuren en 30 ramen met allemaal sloten op. Echt, voor een ongeduldig type als ik, is dat een marteling. En uiteraard is het altijd de laatste sleutel die je probeert die de juiste is. Ik heb nu een hele lijst van sleutels met kleurcodes die ik nog van buiten moet leren...
`s Nachts werd ik ook wakker van geroefel op het dak, de possums waren duidelijk een feestje aan het bouwen. Daar moeten we nog aan gewoon worden. en ik heb me ook al een vreselijke spuitbus (morteine, zo heet dat spul) aangeschaft tegen de kakkerlakken. Toen ik nietsvermoedend de breivenbus opendeed, kroop er zo`n monstertje naar buiten. Ik wil met alle plezier vand e wereld vredelievend zijn tegen alles en iedereen, maar niet tegen kakkerlakken.
Gisteren, dinsdag, had Rosemarie "orientation Day" in Kindergarten. Ze werden voorgesteld aan hun buddy, een kindje uit Year 5, dat volgend jaar voor Rosemarie zal zorgen, en mochten eens in de klas, een tekening maken, ze hebben een toer van de school gekregen en wat rondgekeken. Hoewel het een grote school is, ziet het er echt ok uit. Rosemarie heeft nu ook een kalender gekregen om de dagen tot ze naar school gaat af te tellen. Ze voelt zich ook erg groot nu ze bijna gaat leren lezen en schrijven...NA school nog wat rondgewandeld in Beecroft, en `t is echt een vriendelijk dorpje. We zaten een cakeje te eten en werden een paar keer aangesproken door voorbijgangers, gewoon een praatje maken. Gezellig.
In de namiddag zijn we naar Cottage Point gereden, in het Ku-Ring-gai National Park, prachtig gelegen. Hier wil ik zeker nog eens terug komen en dan een bootje huren om de rivier te verkennen. En, het hoogtepunt van de middag, we hebben eeen watervliegtuig zien opstijgen... Jan-Willem ging bijna mee de lucht in ;-)
En toen we thuis kwamen, was er veel post ! Van de sint nog wel ! De kinderen waren erg blij en onder de indruk en hebben beloofd dat ze nu wel heel erg hun best gaan doen om flink te zijn.
Voila, dat was zowat het relaas van de afgelopen dagen. de foto`s zal ik erbij zetten als we interenet hebben in huis. Normaal gezien krijgen we binnen een paar dagen de modem opgestuurd, en oeten we die gewoon maar inpluggen en beginnen tippen ....En nog in de categorie " normaal gezien " : de boot met onze container zou vandaag in Sydney aankomen, en dan duurt het normaal gezien nog eens 7 a 10 werkdagen voor we onze spullen hebben. Ik hou jullie op de hoogte.
Ziezo, tot een volgende keer vanuit het internetcafe !

Zien jullie het ?

Want ik zie het niet hoor...wat er nu zo ongelofelijk bijzonder is aan de knopjes in een lift ? Maar er moet iets mee zijn, want Rosemarie en Jan-Willem kunnen er maar geen genoeg van krijgen. Wij hebben nu meer dan een maand op de derde verdieping van de service-flat gewoond en aan een gemiddelde van 6 liftritjes per dag, kan je dus stellen dat we gemakkelijk meer dan 200 keer in de lift hebben gestaan. Awel, alle 200 keer hebben de kinderen met enorm veel plezier op die liftknopjes geduwd, een raceke gedaan om er als eerste bij te zijn, gefascineerd geweest door het lichtje dat aangaat en het piep-geluidje dat eruitkomt. Om dan als we aan ons appartementje aankwamen, voor den "bloemekee" te gaan, nl. kaartje in de deur schuiven en in spanning wachten op het groene lichtje dat aankondigt dat ze het kaartje juist in de deur hebben gestoken en dat ze binnen kunnen. Elke dag weer was vonden ze het super. Man man man, waarom brengt de sint eigenlijk speelgoed ?
Vandaag is dus de laatste dag in onze service-flat, morgen proppen heel ons hebben en houden in een kamionet, onderweg pikken we nog een diepvriezer op en dan rijden we naar Beecroft. Een volgende stap in onze verhuis.
We zullen waarschijnlijk enkele dagen zonder internet zitten, dus bij deze verdwijn ik even uit de ether. Maar ik zal jullie in geuren en kleuren vertellen over dit verhuisje en onze eerste dagen in Beecroft. Tot vanuit Beecroft !

Over afdingen en de kredietcrisis. En over wortels en een klik

Ik heb wat schade in te halen... Al sinds donderdag niet meer geblogd.
Dit weekend hebben we eens geen foto`s getrokken en zijn we ook niet de natuurpracht gaan opzoeken. `t was tijd voor iets anders. Donderdag verhuizen we en we hadden nog wat spullen nodig, een stofzuiger, een koelkast, een diepvriezer. Jurgen had natuurlijk uitgebreid ge-researched op tinternet en wist me zaterdagmorgen toen ik mijn ogen op deed te vertellen dat hij de perfecte stofzuiger gevonden had ! Echt waar, het leven kan schoon zijn he. Wij dus naar de Westfield in Bondi Junction, want aldaar bij Myers was hij te koop. En daar werden wij met een bijzonder Australisch fenomeen geconfronteerd (`t moet niet altijd natuurpracht zijn). Niet onbelangrijk in het verhaal is dat je de Myers best kan vergelijken met den Inno, een grote department store, en een beetje chique-ig (dus niet het zoveelste outlet of clearance center waarmee ze hier heelder wijken volproppen, nee, een deftige winkel). Wij zijn daar die stofzuigers aan `t bekijken en de verkoopster geeft ons al meteen een jaar garantie bovenop en ook een of andere borstel. We hadden nog niet eens gezegd dat we hem wilden kopen. Enfin, na even bekijken blijkt het inderdaad de perfecte stofzuiger te zijn, maar volgens Jurgen kan je hem on-line goedkoper krijgen. Hij vertelt dat aan de verkoopster en die ziet daar geen enkel probleem in. Ze gaat even in haar computer zien en dan krijgen wij hem ook wel aan wat minder... Uiteindelijk hebben wij die stofzuiger aan 25% korting gekregen, eigenlijk gewoon omdat we vroegen of wat minder dan de geafficheerde prijs ook niet goed was !!! Amai, dacht ik toen, dat zou je nu eens in den Inno moeten proberen !!! Ik denk dat die verkoopsters daar nogal eens zouden opkijken. Enfin, wij proberen dat nog. Al lukt het niet altijd. Daarstraks ben ik nog een koelkast gaan kopen en ik was zwaar teleurgesteld, want die verkoper deed er niets meer af (ze was al wel in solden... misschien zit dat er voor iets tussen).

Zaterdagmiddag zijn we dan naar Filip en Anne gereden om eindelijk de zak met kleertjes te gaan brengen die we mee in de luchtvracht hadden gestoken en om kennis te maken natuurlijk ook. `t Is heel gezellig geworden en daardoor ook laat vooral voor de kids, maar die waren zo onmiddellijk zo goed aan `t spelen met Senne en Luna...dat klikte echt van de eerste moment. Opmerkelijk voor onze toch wel vaak verlegen kindjes. `t Heeft geen 2 minuten geduurd of ze waren mee op de grote trampoline, en een paar gekke kuren van Senne en ze waren vertrokken. Luna is ongeveer even oud als Lenthe, ons buurmeisje uit Mortsel en daar speelt Rosemarie ook altijd heel graag en goed mee. En da`s heel leuk voor de kids en leuk voor de mama en papa, dan konden wij gezellig babbelen en lachen met Filip en Anne. Voor herhaling vatbaar als je `t mij vraagt. (En Jan-Willem was heel blij en trots met het vliegtuig dat hij van Senne kreeg, hij heeft Jurgen er maar een keer of 38 aan herinnerd dat er nog wel batterijen in moesten ;-))

Zondag zijn we nog wat voort op koelkastenjacht gegaan en ook eens binnengesprongen in het kampeerwalhalla. Dat is iets voor binnen een paar weken. Eerst een huis en dan een tent he, maar we konden alvast wat watertanden en de kids hebben wat tenten en bedjes uitgeprobeerd.

En ik had gisterenavond nog een bijzonder leuke avond. Vlak voor we naar Australie vertrokken, kwam ik op de Statielei in Mortsel Tycho tegen, een studievriend van aan `t RUCA. Tycho woont nu al meer dan 7 jaar in Zwitserland, en werkt daar heel hard in de financiele wereld dus wij hadden elkaar al heeeel lang niet meer gezien, tot geheel toevallig die middag in Mortsel dus. Ik vertelde hem dat wij op het punt stonden naar Sydney te vertrekken en toen wist hij me te vertellen dat hij zeker 3 keer per jaar hier is en dat hij deze week in Australie ging zijn.... Bestaat toeval ? Enfin, gisteren ben ik hem gaan oppikken van `t vliegveld en zijn we een hapje gaan eten in The Rocks. Heel gezellig, we hebben het uitgebreid over de kredietcrisis gehad, hoe het eigenlijk toch zover heeft kunnen komen, en hoe erg het nu echt wel is. Ik blijf het toch bijzonder vreemd vinden dat iets dat zo quasi-virtueel is als economische waarderingen en kredieten de wereld zo fundamenteel in de soep kan doen draaien. Maar boeiend hoor.
We hebben het ook over onze wortels gehad, en waar die zijn, als je in het buitenland woont. Tycho woont al 7 jaar in `t buitenland en dat thuisgevoel, dat "ik ben van hier", het gevoel van je ergens door en door thuis te voelen, dat heeft hij in Zwitserland nog steeds niet. En mijn theorie is dat daar een generatie moet overgaan, of je moet ergens naar school zijn gegaan, om ergens helemaal thuis te zijn. Anders blijf je toch in grote mate een toerist hoor, of een bezoeker. En ik denk dat dat ook een van de redenen is waarom ik er zo naar uit kijk om naar ons huis in Beecroft te gaan wonen. Dan kunnen de kids zich daar beginnen thuisvoelen, daar naar school gaan en dan kunnen hun losgerukte worteltjes terug wat "aarden" (voor een paar jaartjes dan toch).

En om deze lange blog te beeindigen nog een sentimentele of ontroerende noot : ik zat daarstraks op de bus naar het shoppingcenter in Bondi en het moet gezegd, er zat daar een gek allegaartje van redelijke verfroemelde, iets oudere mensen op, mensen die zich zo wat laten gaan, die met de jaren hun fierheid en ijdelheid verloren zijn... eigenlijk wel wat zielig vind ik. En plots stapte daar aan een halte nog een dame op van een jaar of 60, maar deze keer een mooie vrouw, verzorgd zonder een "madam" te zijn, grote stralende ogen (wel zwart haar), een schril contrast met al die andere mensen en ik moest direct aan ons mama denken, echt, die gedachte kwam zo plots dat ik ervan verschoot en effe van gepakt was. Ja mama, als gij hier op de bus gaat stappen, ge gaat opvallen hoor....

Parramatta-rivier

Donderdag = uitstapjesdag en we hadden wel zin in een boottochtje. Naar Parramatta deze keer, dan kan je lekker lang varen, langs de Parramatta rivier, een heel stuk in-land. en da`s een mooie, rustige tocht. Er staan ook fantastisch mooie optrekjes langs het water, amai, als je daar woont, en je hebt een boot - wat echt wel een must is - dan is het echt wel genieten hoor. Maar ik vrees dat Jurgen en ik dan toch nog even gaan moeten wreed hard werken of de lotto winnen (of juist gokken bij de een of andere paardenkoers...)
Parramatta stelt op zich niet zoveel voor, even er uit om iets te eten en wat rond te lopen en dan weer terug. Op de terugweg was er wel wat wind - Rosemarie werd er helemaal wild van.
En dan in de sequel "de container" : die zit nog altijd op een boot, die boot heeft een omweggetje gemaakt via HongKong en heeft daardoor wat vertraging. Maar we hebben een beetje gezeurd en de verhuisfirma gaat ons nu een aantal huurmeubels bezorgen, dan moeten we toch geen maand op de tapisplein slapen...
En dan in de categorie "Goed Nieuws" : vanmorgen is Lola geboren ! dochtertje van Sebastien (Jurgen`s baas) en Marie. En dat werkt inspirerend (no worries, niet voor Jurgen en mij,... ;-)De kids zijn nu al een hele tijd moedertje en vadertje aan `t spelen met hun knuffeltje dat geheel voor de gelegenheid "Lolatje" heet.
Had ik trouwens al eens gezegd dat het anders wel lijkt alsof heel Sydney zwanger is ? De vrouwelijke helft dan toch. Echt waar, ik heb nog nooit zoveel zwangere buiken gezien. En het is blijkbaar ook echt een recordjaar, het stond in de krant, de ziekenhuizen kunnen het niet meer aan. Hmmm...

Mo-Bro

Voor wie het nog niet wist, Jurgen is al sinds begin november een Mo-Bro, oftewel een "Moustache-Brother". Want het is niet No-vember, het is MO-vember en dan laten de mannen hier in Australie hun snor staan om aandacht en geld te verzamelen voor de mannelijke gezondheid. De mannelijke tegenhanger van de Pink Ribbon acties, zeg maar. Ik had het eerlijk gezegd niet meteen door, `t heeft een paar dagen geduurd, maar Jurgen heeft dan ook geen last van overdreven haargroei. We zijn nu bijna halvrwege en zie hier de tussenstand. Op `t einde van de maand zullen we het eindresultaat ook tonen. Spannend he. En ah ja, bij een coole snor horen coole "shades"

Vlaamse Picknick

Belgen staan nu niet meteen bekend als grote wereldreizigers, maar in Sydney wonen er toch een heleboel, en gisteren was er een wandeling en picknick georganiseerd door de Belgische club. `t werd een leuke bedoening, jonge gezinnen met jonge kinderen dus da`s ook leuk voor de kids. Leuk om nog eens in je eigen taal te kunnen tateren, wat ervaringen en emailadressen uit te wisselen. Daar zullen ze ons dus nog zien. En nog beter, want blijkbaar is er zelfs elke maand een vrouwen-avond !
En na de picknick hebben we de ferry naar Manly gepakt, een halfuurtje varen door de haven van Sydney, hele mooi tocht, een klassieker. Nog maar eens wat fotootjes van de opera en de brug genomen, daar gaan we voorlopig nog niet mee stoppen.
Vanmorgen heb ik ook vernomen dat de boot met onze container pas op 26 november in sydney aankomt en dan duurt het nog eens zeker 2 weken voor die geklaard is. Hmmm, dat duurt allemaal wel heel erg lang he. Maar ze hebben hier ook meubel verhuurdiensten (wij zijn duidelijk niet de enigen bij wie het zo lang duurt...) en daar zullen we dan maar eens beroep op doen.

Testritje

Hij stond al eventjes klaar in de garage, maar nu is ook de verzekering in orde, dus zijn we vandaag wat gaan cruisen met onze auto, "De Jeep" volgens de kids, maar hou het maar op een jeepachtig modelleke.
Op naar het Royal National Park, ten zuiden van Sydney. Mooie wegen door de bush, met op een aantal plaatsen een afslag naar een strand. De lucht heeft heel de dag hangen dreigen met dikke regen en onweerswolken, maar het is droog gebleven. We hebben ervan geprofiteerd en langs het strand gewandeld, schelpjes gezocht en gepicknickt. Een aantal nieuwsgierige leguanen kwamen een ook eens kijken. En ik kwam ook een slangetje tegen. Ik weet niet zie van ons 2 het meest schrok, maar ik ben snel op een steen gaan staan en de slang is ook snel achteruit terug in het gras gekropen (ja, ik weet het, een held ben ik niet, maar ik was wel op mijn blote voeten...)
We hebben weer genoten van die prachtige uitzichten van rotsen, zee, zand, bos, ... we kunnen er geen genoeg van krijgen.
En vanavnd zijn we lekker gaan eten in Leichhardt, de italiaanse suburb van Sydney, ze hebben er een italiaans pleintje nagebouwd, en dat was best gezellig, en de pasta en de gelati hebben heerlijk gesmaakt. De foto`s zijn voor morgen, wij gaan nu slapen...

Mmmmmm.....

we hebben hier in Sydney nog geen echte choco gevonden, `t is hier allemaal Nutella-achtig smeersel en dat lust mijn ventje niet. Na bijna een hele maand honing smeren op zijn ontbijtboterhammetjes werd het tijd voor iets anders.
Ik heb de donkerste Cadbury chocolade genomen, de laatste Cote d`or Mignonettekes er bij gedaan. En met de hulp van koksmaatjes Jan-Willem en Rosemarie hebben we die omgetoverd tot (hopelijk) heerlijke choco. Zij konden alvast niet wachten tot die afgekoeld en minder lopend is. `t Is dus een vuil feestje geworden, maar wel een lekker.

Een uurtje uitwaaien

Voor we vanmorgen naar de kapper gingen, hebben we Jurgen afgezet op zijn werk. En dan hadden we nog even tijd voor de knipbeurt. En wat doe je dan in een stad als Sydney ? Dan schakel je de GPS in naar het dichtsbijzijnde strand, in dit geval Coogee op 10 minuutjes van Jurgen`s werk.
Om 9u vanmorgen was het al een lekkere 25graden, even lekker verpozen in de zon dus.
De kaketoes en de golven waren ook van de partij, en ik kan er nog steeds niet van over dat in een stad waar half Belgie bij mekaar woont, zoveel mooie plekjes te vinden zijn.
Voor de rest hebben we vandaag nog heel wat administratie afgehandeld en we rijden vanaf vandaag ook met onze eigen auto (verzekering is in orde en de huurauto is terug afgeleverd). Het open dak en gewoon het feit dat hij er wat uitziet als een (kleine) Jeep vinden de kids de max.

De waarheid kwam onverbiddelijk aan het licht !

VOOR (vanonder) en NA !

De meisjesharen waren hier in Sydney wat wild en lang geworden, dus drong een kappersbezoekje zich op.
Ik had mijn bril op vandaag, dus bij de kapper neem ik die dan af en dan zie ik eigenlijk niet goed wat er op mijn hoofd gebeurd. Maar tijdens het knippen, leek het wel of de kapster het wel vreselijk kort was aan `t knippen en dat je gewoon mijn hoofdhuid zag. Oh Oh Oh, niets was minder waar, de kapster had er gewoon het geverfd stuk van mijn haar afgeknipt en er is geen ontkennen aan : ik ben zoooo grijs ! Jan-Willem vroeg meteen "Mama,ben jij nu een oude vrouw geworden ?" (met veel angst in zijn stem want als je heel oud bent, ga je dood en dood gaan vindt hij tegenwoordig erg eng, de tranen springen hem dan in de ogen als hij zegt dat hij niet wil dat ik of papa dood gaan... Natuurlijk niet ventje, dat zijn we nog heeeel lang niet van plan)! Maar terug over mijn haar : wat moet ik nu doen ? gaan de potjes verf dat nog aankunnen ? of geef ik met over aan de natuur ? ik zal er nog eens een nachtje over slapen.
Rosemarie ziet er na haar kappersbezoekje gewoon nog wat prinsesachtiger uit. Heerlijk mooi.

Oef !

Gisteren was een rustig dagje, nou ja, rustig, ik bedoel dan enkel in de zin van dat ik niet zoveel gedaan heb buiten in spanning afwachtend naar CNN gekeken. Met af en toe een angst-aanval in de zin van "Stel dat het nu toch de andere wordt.... ".
Toen de kids thuiskwamen was het meteen al Obama dat de klok sloeg en ze wilden er ook meteen het fijne van weten : "Gaat Barack Obanana ;-) (ze hebben nog wat moeite met de naam) nu echt geen oorlog meer maken en de dieren en de planten beschermen ? En kunnen alle kinderen in Amerika dan zo maar naar de dokter ?" Tja, spijtig genoeg zal het ook voor Obama niet zo simpel zijn, maar de toekomst ziet er na gisteren toch een pak rooskleuriger uit. En da`s een pak van mijn hart, echt, ik had er stress over.
Enfin, een iets luchtiger thema, kijk maar eens hieronder naar dat mooie eendje dat Jan-Willem geboetseerd heeft met plasticine-klei. Helemaal alleen. Schattig he.

Het Ministerie van Toeristische aangelegenheden

Ja, de zomervakantie komt er aan, kerst en nieuw onder de zon, Jurgen heeft een aantal lange weekends, dus hebben we wat tripjes gepland.
Met Kerst (24 tot 28 dec) zitten we voor 5 dagen in de Blue Mountains, in Blackheath, in een Holiday Cabin. Daar gaan we zeker naar "The 3 sisters" kijken voor een instant-familie-en zussen-gevoel. En uiteraard wat door de bergen wandelen, met de kabelliftjes vliegen en misschien wel in een grot afdalen.


Met Nieuwjaar (van 1 tot 4 jan)trekken we dan wat naar het Noorden, naar Pacific Palms, in het Great Lakes gebied. Daar hebben we een hutje op camping Tiona aan het strand geboekt en daar kan je op kilometers lange stranden met de 4WD gaan sjeezen, naar de dolfijnen gaan kijken, vissen, niksen en ..... kitesurfen.


En dan om het helemaal af te maken, vliegen we op 16 januari naar Tasmanie voor een goei week.

Amai, we voelen ons echt gelukzakken dat we dat allemaal kunnen doen !
(En daarna kan de gewone sleur ook hier beginnen, school, werk, was en plas...)

North Head en Shelly beach

Sydney heeft veel gezichten en ook veel hoofden. Gisteren stond North Head op het programma. Een rotsig stuk kust met weerom prachtige uitzichten op Sydney. Kijk maar mee op de foto`s. `s Middags geluncht in het cafe van het artillerie-museum. Simpel cafeetje, maar wat een uitzicht.
Na de middag moesten we nog eens naar `t strand en zijn we terecht gekomen op Shelly Beach. Een gezellig stukje strand, net voorbij Manly. Je kan vandaar langs een kustpad naar Manly en dat hebben we gedaan, want we hadden er afgesproken met Jurgen`s baas, Sebastien, en zijn vrouw, Marie, die elke dag kan bevallen. Spannende dagen voor hen. En voor we naar huis gingen, stond er nog een wedstrijdje "kindjes-slingeren" op het programma. Let vooral op Jurgen`s gezicht. Grappig he.