Op vrijdag geen tocht langs de kliffen met achter elke bocht vergezichten. We daalden af tot op de bodem van de canyon en zo zijn we door heel wat verschillende stukken natuur gelopen. Ik had op voorhand een beetje schrik dat deze wandeling voor de kids iets te lang ging zijn. Maar nee hoor, er was meer dan genoeg moois te zien. De kinderen zijn echt heel erg geboeid door de natuur, alle bloemetjes hebben ze gezien, ze weten altijd perfect of we dat bloemetjes al eens eerder hebben gezien. Voor elk hagedisje blijven ze staan 9en geloof me, dat zijn er heel wat), elk vlindertje vinden ze een klein wonder, om nog maar te zwijgen over de vogels, da`s de top. Ze kennen al heel veel Australische vogels bij naam en herkennen ze ook. De tocht naar beneden in de canyon - en daarna er terug uit - is een toch met heel veel trapjes en af en toe een gevaarlijk steil stukje langs de rand van de rotsen. Ik heb dan af en toe een ferm streske omdat Jan-Willem geen enkel besef van gevaar heeft en net op zo`n plek, op zo`n moment (als hij voelt dat ik sta te stressen) contrair begint te doen, geen hand wil geven en vooral niet in de pas wil lopen (letterlijk dan). Maar soit, we zijn er heelhuids doorgeraakt. Ze vonden het bijzonder en waren ook wel trots op zichzelf dat ze zo goed gestapt hadden (wij en de andere wandelaars ook natuurlijk). Van trotsigheid kreeg Rosemarie nog een dosis extra energie en is ze na het einde van de wandeling nog een extra 1.5 km met me meegestapt om de auto terug te gaan halen. Chapeau klein meisje !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten