Over afdingen en de kredietcrisis. En over wortels en een klik

Ik heb wat schade in te halen... Al sinds donderdag niet meer geblogd.
Dit weekend hebben we eens geen foto`s getrokken en zijn we ook niet de natuurpracht gaan opzoeken. `t was tijd voor iets anders. Donderdag verhuizen we en we hadden nog wat spullen nodig, een stofzuiger, een koelkast, een diepvriezer. Jurgen had natuurlijk uitgebreid ge-researched op tinternet en wist me zaterdagmorgen toen ik mijn ogen op deed te vertellen dat hij de perfecte stofzuiger gevonden had ! Echt waar, het leven kan schoon zijn he. Wij dus naar de Westfield in Bondi Junction, want aldaar bij Myers was hij te koop. En daar werden wij met een bijzonder Australisch fenomeen geconfronteerd (`t moet niet altijd natuurpracht zijn). Niet onbelangrijk in het verhaal is dat je de Myers best kan vergelijken met den Inno, een grote department store, en een beetje chique-ig (dus niet het zoveelste outlet of clearance center waarmee ze hier heelder wijken volproppen, nee, een deftige winkel). Wij zijn daar die stofzuigers aan `t bekijken en de verkoopster geeft ons al meteen een jaar garantie bovenop en ook een of andere borstel. We hadden nog niet eens gezegd dat we hem wilden kopen. Enfin, na even bekijken blijkt het inderdaad de perfecte stofzuiger te zijn, maar volgens Jurgen kan je hem on-line goedkoper krijgen. Hij vertelt dat aan de verkoopster en die ziet daar geen enkel probleem in. Ze gaat even in haar computer zien en dan krijgen wij hem ook wel aan wat minder... Uiteindelijk hebben wij die stofzuiger aan 25% korting gekregen, eigenlijk gewoon omdat we vroegen of wat minder dan de geafficheerde prijs ook niet goed was !!! Amai, dacht ik toen, dat zou je nu eens in den Inno moeten proberen !!! Ik denk dat die verkoopsters daar nogal eens zouden opkijken. Enfin, wij proberen dat nog. Al lukt het niet altijd. Daarstraks ben ik nog een koelkast gaan kopen en ik was zwaar teleurgesteld, want die verkoper deed er niets meer af (ze was al wel in solden... misschien zit dat er voor iets tussen).

Zaterdagmiddag zijn we dan naar Filip en Anne gereden om eindelijk de zak met kleertjes te gaan brengen die we mee in de luchtvracht hadden gestoken en om kennis te maken natuurlijk ook. `t Is heel gezellig geworden en daardoor ook laat vooral voor de kids, maar die waren zo onmiddellijk zo goed aan `t spelen met Senne en Luna...dat klikte echt van de eerste moment. Opmerkelijk voor onze toch wel vaak verlegen kindjes. `t Heeft geen 2 minuten geduurd of ze waren mee op de grote trampoline, en een paar gekke kuren van Senne en ze waren vertrokken. Luna is ongeveer even oud als Lenthe, ons buurmeisje uit Mortsel en daar speelt Rosemarie ook altijd heel graag en goed mee. En da`s heel leuk voor de kids en leuk voor de mama en papa, dan konden wij gezellig babbelen en lachen met Filip en Anne. Voor herhaling vatbaar als je `t mij vraagt. (En Jan-Willem was heel blij en trots met het vliegtuig dat hij van Senne kreeg, hij heeft Jurgen er maar een keer of 38 aan herinnerd dat er nog wel batterijen in moesten ;-))

Zondag zijn we nog wat voort op koelkastenjacht gegaan en ook eens binnengesprongen in het kampeerwalhalla. Dat is iets voor binnen een paar weken. Eerst een huis en dan een tent he, maar we konden alvast wat watertanden en de kids hebben wat tenten en bedjes uitgeprobeerd.

En ik had gisterenavond nog een bijzonder leuke avond. Vlak voor we naar Australie vertrokken, kwam ik op de Statielei in Mortsel Tycho tegen, een studievriend van aan `t RUCA. Tycho woont nu al meer dan 7 jaar in Zwitserland, en werkt daar heel hard in de financiele wereld dus wij hadden elkaar al heeeel lang niet meer gezien, tot geheel toevallig die middag in Mortsel dus. Ik vertelde hem dat wij op het punt stonden naar Sydney te vertrekken en toen wist hij me te vertellen dat hij zeker 3 keer per jaar hier is en dat hij deze week in Australie ging zijn.... Bestaat toeval ? Enfin, gisteren ben ik hem gaan oppikken van `t vliegveld en zijn we een hapje gaan eten in The Rocks. Heel gezellig, we hebben het uitgebreid over de kredietcrisis gehad, hoe het eigenlijk toch zover heeft kunnen komen, en hoe erg het nu echt wel is. Ik blijf het toch bijzonder vreemd vinden dat iets dat zo quasi-virtueel is als economische waarderingen en kredieten de wereld zo fundamenteel in de soep kan doen draaien. Maar boeiend hoor.
We hebben het ook over onze wortels gehad, en waar die zijn, als je in het buitenland woont. Tycho woont al 7 jaar in `t buitenland en dat thuisgevoel, dat "ik ben van hier", het gevoel van je ergens door en door thuis te voelen, dat heeft hij in Zwitserland nog steeds niet. En mijn theorie is dat daar een generatie moet overgaan, of je moet ergens naar school zijn gegaan, om ergens helemaal thuis te zijn. Anders blijf je toch in grote mate een toerist hoor, of een bezoeker. En ik denk dat dat ook een van de redenen is waarom ik er zo naar uit kijk om naar ons huis in Beecroft te gaan wonen. Dan kunnen de kids zich daar beginnen thuisvoelen, daar naar school gaan en dan kunnen hun losgerukte worteltjes terug wat "aarden" (voor een paar jaartjes dan toch).

En om deze lange blog te beeindigen nog een sentimentele of ontroerende noot : ik zat daarstraks op de bus naar het shoppingcenter in Bondi en het moet gezegd, er zat daar een gek allegaartje van redelijke verfroemelde, iets oudere mensen op, mensen die zich zo wat laten gaan, die met de jaren hun fierheid en ijdelheid verloren zijn... eigenlijk wel wat zielig vind ik. En plots stapte daar aan een halte nog een dame op van een jaar of 60, maar deze keer een mooie vrouw, verzorgd zonder een "madam" te zijn, grote stralende ogen (wel zwart haar), een schril contrast met al die andere mensen en ik moest direct aan ons mama denken, echt, die gedachte kwam zo plots dat ik ervan verschoot en effe van gepakt was. Ja mama, als gij hier op de bus gaat stappen, ge gaat opvallen hoor....