Op vrijdagavond zijn we dan eindelijk met een "Virgin Blue" vertrokken naar Hobart. Sinds een maand of 3 vroeg Jan-Willem zich van elk vliegtuig dat boven Sydney vloog af of het wel een Virgin Blue was en als dat zo was, of die naar Tasmanie vzou vliegen. Nu, dus eindelijk wel, en hij zat er op. Opstijgen vinden hij en Rosemarie nog berespannend en ze joelden het dan ook uit als het vliegtuig in de lucht ging - tot groot jolijt van de ons omzittenden.
Geslapen in Hobart en `s morgens direct vertrokken richting Mount Field National Park. De Mooie natuur viel ons al meteen op, ook de leegte, de ruimte en de droogte, de grasvlaktes - of wat er voor door moest gaan - waren heel erg dor, en toch stonden er nog schapen en koeien te grazen. De landschappen deden ons denken aan Schotland - niet dat we er al geweest zijn, maar toch, of de pampas in Argentinie.
Mount Field National Park is bekend om zijn watervallen, zijn koud regenwoud en zijn hele hoge bomen. Tot 80 meter hoog, de hoogste bomen van de wereld in de categorie "hardhout". Indrukwekkend. Ook heel prettig was dat toen we nog geen 5 minuutjes aan `t wandelen waren ineens wallabietjes van tussen de bomen aangesprongen kwamen. Wat een leuk begin van de vakantie. En `t zouden niet de laatste zijn die we zagen ! Na de picknick doorgereden richting Strahan aan de oostkust. Een prachtige tocht door het binnenland van Tasmanie, heel verlaten, prachtige kleuren en vergezichten. Regelmatig gestopt om foto`s te trekken en de heerlijke geur op te snuiven.
Een voordeel van Tasmanie is ook dat het er veel langer licht is dan in Sydney. Toen we in Strahan aankwamen was het al bijna 8 uur, maar `t was toch nog licht, dus konden we nog even rondwandelen voor we - al bibberend - het plaatselijk cafe zijn ingedoken voor een portie fish en chips.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten