Eerste schooldag met glans doorstaan !

Eindelijk was de grote dag aangebroken en konden de kids terug naar school. Rosemarie had er verschrikkelijk veel zin in. Vooral de gedachte om vanaf nu elke dag met huiswerk naar huis te komen, vindt ze fantastisch. Wij vinden dat bewonderenswaardig maar vragen ons vooral af hoe lang dat gaat duren. Gepakt en gezakt, en volledig uitgedost in haar uniformpje stond ze dus te trappelen van ongeduld om te vertrekken.
Ze zit in de Kindergarten Red klass bij Mrs Rochow, er zitten 9 jongens in haar klas en een nog niet nader bepaald aantal meisjes (maar er zijn wel meer meisjes dan jongens). Ze hebben gespeeld, getekend (schrijfoefeningen denk ik) en geluisterd. Wat de juf allemaal verteld heeft, wist Rosemarie niet meer, maar ze heeft geen enkele keer moeten zeggen : "Mrs, I do not understand". Flink he, van ons dochter. Vanmiddag kwam ze met een even grote smile buiten als degene waar ze vanmorgen mee binnen ging. Ze was thuis wel wat teleurgesteld dat ze nog geen echt huiswerk had - enkel wat woordjeskaarten knippen - en dus is ze maar wat beginnen werken in een oefenboekje. Maar dan sloeg de vermoeidheid (en de frustraties) toe en was het knuffelen-met-mama tijd.
En dan Jan-Willem, man, wat was die flink. Ik had er zooo`n schrik voor dat het afscheid met heel wat tranen en trekken gepaard zou gaan. `t Is immers de allereerste keer in zijn leven dat hij ergens zonder Rosemarie in een nieuwe omgeving terecht komt. Awel, hij heeft geen kick gegeven. Hij was best wel trots dat hij in zijn nieuwe "school" (een Early Learning Center zoals dat hier heet) al meteen in de klas van de groten mocht zitten. Hij heeft mee gegeten, geschilderd, gespeeld, geslapen. Hij was nog wel wat stil en timide en moet duidelijk zijn draai nog vinden. Maar wat een prestatie voor ons kereltje !
Toen ik hem met Rosemarie ging halen, wilde hij trots zijn klas en schilderij laten zien. Toch een teken dat hij het er goed had, denk ik.
Daarnet vertelde hij dat hij een ijsje had gegeten en ook een rood blubber-puddinkje. Hmmm, misschien toch die menu eens checken.
En de juf vertelde me dat hij echt zo`n "handsome & gorgeous" kereltje is. Vind ik natuurlijk ook, maar als iemand anders dat zegt, is dat altijd leuk (en het leek echt dat ze het oprecht zo vond en het niet zomaar zomaar zei - natuurlijk niet)
Vandaag was ook de eerste dag in bijna 4 maanden die Rosemarie en Jan-Willem niet samen hebben doorgebracht. En dat heb ik mogen voelen. Toen we naar huis wandelden wilden ze niet mij, maar mekaar een handje geven. En ik stond erbij en keek er naar - met een smeltend hart.

Nu ben ik benieuwd naar het enthousiasme van morgen.
En dan moet ik toch ook eens uitzoeken hoe ik op een veilige manier de grote straat kan oversteken, zonder een halve kilometer rond te moeten lopen naar het verkeerslicht. Want ik heb daarstraks aan de lijve mogen ondervinden dat het hier een auto-is-koning-land is en er dus niemand stopt voor een moeder met 2 kinderen die de weg probeert over te steken.

Nieuwigheden

Heet van de naald ! Hij is er uit, de eerste melktand van Rosemarie. Het zat er al een paar dagen aan te komen, maar `t was toch best spannend afwachten wanneer HET nu ging gebeuren. Vanmorgen dus, toen ze nog even bij ons in bed kwam knuffelen.
Nu ligt de tand in een potje naast haar bed te wachten op de tandenfee, hier the Toothfairy. Onze buurman Ole heeft verteld dat die hier ook komt. Nu is het dus weer in spanning afwachten wat ze zal in ruil geven voor dat kostbaar kleinood.

Jan-Willem heeft de laatste dagen ook niet stilgezeten. De Sint had een vogelhuisje gebracht dat hij nog zelf moest beschilderen en monteren. Met een beetje hulp van Jurgen is het echt een prachtig ding geworden. Morgen hangen we het op. En dan monteren we ook nog het vogelvoedertafeltje dat de jongens zondag in elkaar getimmerd hebben. En dan hopen dat de rainbow lorikeetjes de graantjes lekker vinden.

Australia Day

26 januari is de nationale feestdag van Australia - eigenlijk zouden ze het beter de nationale verkleeddag noemen - kijk maar op de fotootjes.
Er is wat gedoe over de keuze van die dag als nationale feestdage, die is nl niet helemaal gelukkig gekozen. Het verwijst naar de dag in 1788 dat James Cook met de "First Fleet" aan land is gekomen en de Britse vlag heeft gehesen in wat later de Sydney Harbour zou worden. Voor het Britse Rijk een heuglijke dag, maar voor de Aboriginals geen reden om veel te vieren. Er was dus onlangs weer heel wat discussie of de 26ste januari nog wel behouden kon worden als datum om "Australie" te bejubelen...Maar hoewel de huidige regering heel duidelijk erkent dat de Aboriginals heel veel onrecht is aangedaan en daar ook heel duidelijk excuses voor heeft uitgesproken, is toch beslist de nationale feestdag op 26 januari te blijven vieren. Het is al een traditie van in 1808 en tradities van 200 jaar moet je nu eenmaal niet veranderen.
Wij hebben op onze eerste Australia Day gedaan wat de meeste Aussies doen : naar `t water geweest en gebarbecued. `s Morgens over de Sydney Harbour Bridge gelopen, naar de massa`s bootjes gaan kijken, sommige mooi versierd, andere dan weer heel oud (tall ships) en de verklede Aussies bewonderd.
In de namiddag kwamen onze buren barbecuen, een Deense Australier (Ole) en een volbloed Australische (Tony) van in de 60. Heel gezellige mensen, de kinderen zijn er dol op en `t is wederzijds. Goeie wijntjes gedronken, lekker vlees gegeten, veel gebabbeld en nog meer gelachen.

Foto`s van deel 2 van Tasmanie

En dan nog de foto`s van het tweede deel van onze vakantie in Tasmanie. Klikken en ....Mooi he

Dag 9 : Einde van een schoon liedje

Na een hele week natuur, tijd voor een dagje australische geschiedenis met een bezoek aan Port Arthur, de historic site van de vroegere "Penal Settlement" die er ingericht was tussen +/- 1830 en 1870. `t Is lange tijd een model-gevangenis geweest, al was het meer een strafkamp met gratis duizenden werkkrachten voor de Britse overheid die hen allerlei hard werk liet doen : er werd hout gehakt en verwerkt, boten gemaakt, bakstenen gebakken, zandstenen gehakt, er was een grote en beroemde schoenmakerij, ... En veel gevangenispraktijken werden in Port Arthur "uitgeprobeerd" : de allereerste gevangenis in het Britse rijk voor jongens (vanaf 14 jaar en zelfs jonger soms) werd er geinstalleerd, het "Solitary Prison" werd er uitgeprobeerd, etc. Geen prettige toestanden dus. Maar langs de andere kant werd er volgend de gids misschien ook wel de basis gelegd voor het systeen van Australische gezondheidszorg (hmmm...): wanneer de gevangenen echt te oud waren om te werken, maar geen plek hadden om naar toe te gaan - ook al zat hun straftijd er op - dan werden ze opgevangen in een soort van hospitaal / ouderlingen-pension en werden ze verzorgd en entertained door de overheid.
Port Arthur is een bijzondere plek, ook goed gedaan. Aan `t begin krijg je een kaart met een gevangene op die er echt geleefd heeft en dan kan je aan de hand van die persoon gaan ontdekken hoe het er echt aan toe ging (waarom hij er was, voor hoe lang, welk werk hij moest doen etc). Wij hadden alle vier gestolen ergens in Engeland en werden allemaal tussen de 7 jaar en levenslang weggestuurd. Interessant als je bedenkt dat dat allemaal maar 150 jaar geleden is.
Na dit boeiende bezoek was het tijd om terug naar Hobart af te zakken en op het vliegtuig te stappen. Dat anderhalf uur te laat was. Maar niet geklaagd, wij hadden een heerlijke vakantie !

Dag 8 : Wineglass Bay & Tasman Peninsula

De wind was wat gaan liggen en was vooral minder warm geworden. De wandelpaden in het Freycinet National Park waren opnieuw open. Wij kozen voor de wandeling naar de Wineglass Bay Lookout. Bergop om dan met open monden van verbazing te genieten van de perfecte ronding van de wijnglas baai (en aan bompa te denken...)
Omdat het de dag er voor gesloten was, was het er eens druk, ook weer eens wat anders ... en het valt dan steeds weer op dat waar je in de wereld ook komt, je toch altijd wel ergens Nederlands hoort praten (meestal wel Hollanders, maar toch).
Na de middag ging het dan richting de Tasman Peninsula, waar ook weer enkele pareltjes van Moeder Natuur te vinden zijn. We hebben de kleine weg genomen, de grindweg, Jan-Willem was nog eens toe aan een portie "crossen".
Aan de Tasman Arch hadden we dan eindelijk echidna-geluk. Ik was al dagenlang de wegen aan afspeuren en we hadden er al een paar keer een gezien, maar tegen dat we gestopt en uitgestapt waren, hadden die beestjes zich steeds al helemaal weggestoken in de struiken. Nu hadden we meer geluk en maakten we kennis met een minder gestresseerde echidna. Die trok zich niet te veel van ons aan en zo hebben we toch eens zijn snuitje kunnen zien en hebben de kids zelfs aan zijn stekeltjes mogen komen. Weer een geslaagd dagje dus.

Dag 7 : Veel wind en Antarctica

We hadden de wind `s nachts al voelen razen rond en in onze caravan in Coles Bay, en `s morgens werd hij nog sterker en warmer. `t Was weer zo`n fohn-wind, heel warm en ook erg gevaarlijk. Want de bomen en struiken zijn kurkdroog en kunnen met de minste vonk in brand schieten en met zo`n wind zijn de gevolgen dan niet te overzien. Toen we aan het National Park aankwamen voor de wandeling naar de Wineglass Bay stonden we dan ook voor gesloten deuren (of, paden). Te groot risico voor bush-fires en het hele schiereiland was afgesloten.
Dan naar plan B, de Friendly Beaches : kilometers witte zandstranden met rockpools en mooie schelpjes. Maar ook veel wind.
Na een tijdje kwamen er dikke rookwolken overvliegen, heel de lucht werd er donker en grijs van en je kon de bush-fire ruiken. Beetje griezelig wel, daar op `t strand heb je er echt geen idee van hoe ver of hoe dicht dat vuur is. We zijn dan maar eens een kijkje gaan nemen, maar `t bleek nog erg ver weg te zijn...
In de namiddag naar Bicheno gereden, nog maar eens mooie rotsen, een blow-hole, spleten tussen de rotsen met mooie zeedieren (of zijn het planten). Een eindje konden we zelfs Antarctica zien liggen : Echt waar, een rots, met pinguins, en `t was een witte rots - dus dat moest volgens Rosemarie echt Antarctica zijn. Klein detail, de rots was niet wit omdat ze van ijs was, maar van de pinguinkak...

En dan het spannendste nieuws van de dag : Rosemarie krijgt een nieuwe, grote tand. ze was al een tijdje aan `t zeggen dat haar tandje losstond, maar wij voelden dat niet. En plots zei ze dat ze een nieuwe tand kreeg. Ja hoor, achter haar melktandje is haar grote tand al doorgebroken. Nu zit ze constant voor de spiegel te zien of die kleine tand er alsjeblieft wil uitvallen. Het moet en zal gebeuren voor ze naar de grote school gaat... nog 2 dagen te gaan.

Dag 6 - Marakoopa Cave - Freycinet National Park (Coles Bay)

Een rij-dag van het centrum van Tasmanie naar de west-kust. Op de kaart had ik gezien dat er een gloei-wormengrot op de weg lag. Dus wij daarheen. Net op tijd aangekomen, maar geheel volgens Tassie-tradities leek het of ze op ons stonden te wachten, gewoon meteen parkeren, ticketjes kopen en de gids was er. De grot op zich is mooi en groot - er bevindt zich zelfs een "cathedral" die 100 jaar geleden wel eens gebruikt werd voor een huwelijk, maar we hebben in Europa al mooiere grotten gezien. Wel heel bijzonder en nog niet gezien in Europa (ik dan toch niet) was het laatste deel.. Toen daar al het licht werd uitgedaan, verschenen er aan het plafond honderden kleine lichtjes van glimwormpjes. Heel mooi.

Na een picknickje langs het water zijn we rustig doorgereden richting Coles Bay aan het Freycinet National Park. Het wordt saai, maar dat is ook weer zo`n prachtig gelegen plek. Bergen, rotsige baaien en azuurblauwe zee. We hadden nog tijd genoeg om naar Cape Tourville te rijden en daar even rond te lopen rond de vuurtoren. Geniet gewoon mee van de foto`s en bedenk dan dat het er in `t echt nog 100 000 keer mooier uitziet.

Dag 5 - Cradle Mountain, Dove Lake

Na een heerlijke nacht vol dromen over possums en de inauguratie van Obama hebben we ons klaargemaakt voor een wandeling rond het Dove Lake. Niet zo`n lange wandeling, maar bij Jan-Willem ging het iets minder van harte (na de lange wandeling naar Montezuma had hij het een beetje gehad). Hij had wat meer aanmoediging nodig in de vorm van chocoladekoekjes, cashewnootjes en pootje-baden in het koude water. De wandeling rond het meer is erg mooi, geen beestjes deze keer, maar wel super-mooie uitzichten.
`s Avonds wilden we toch nog eens op wombat-jacht en zijn we terug het nationaal park in gereden naar de hellingen aan de Waldheim-cabin. En ja hoor, daar zaten er weer een heleboel. Er lopen een aantal boardwalks door de hellingen en we hadden gezien dat er een wombat onder zo`n boardwalk was gekropen. Dus de kids plat op hun buik op de boardwalk, en hoofdje eronder - en zo lagen ze dan face-to-face met een wombat ! En langs de andere kant van de boardwalk konden ze over zijn billen aaien. Ik moet er waarschijnlijk niet bij zeggen dat ze het weer reuze vonden.

Alvast wat foto`s en nog wat leuks over de kinderen

`t Is hier ondertussen middernacht geworden. `k ga er voor vandaag dus mee stoppen.
Maar niet voor ik de link naar de foto`s van de eerste 4 dagen Tasmanie nog mee geef.

En dan nog enkele grappige weetjes over de kids.
De voorbije dagen is het nog maar eens duidelijk geworden wat voor een jongen-jongen Jan-Willem wel niet is. Zijn referentiekader bestaat uit drie dimensies : sterkte, snelheid en grootte en de eenheden (en oppermachten) voor die dimensies zijn : spiderman (voor de sterkte), ferrari (snelheid) en A380 (grootte). Alles echt alles en alles wordt vergeleken met deze 3. Je kan de tel niet bijhouden hoe vaak dat kereltje op een dag de vraag stelt "papa, is .... groter dan A380 ?" of "mama, is een .... sneller dan een ferrari" ? of "even sterk als Spiderman?". En wat voor antwoord je dan ook geeft, je krijgt steeds een vervolg-vraag die begint met "waarom....?". En elke keer kom je weer tot de conclusie dat er oneindig veel vragen bestaan waar je geen antwoord op weet. Vermoeiend hoor, zo`n bijna vierjarige zoon van een ingenieur, maar zo schattig - en met een beetje geluk vliegen we in juli met de A380 naar London.
Ondertussen gaat Rosemarie helemaal mee op in de Obama-mania (misschien een klein beetje aangestoken door de mama). Ze is een echt die-hard fan geworden (ze had ook al een tijdje een afkeeer van zijn voorganger) en elke keer als ze hem op TV of in de krant ziet, begint ze te gillen "mama, `t is Obama, `t is Obama, kijk, kijk !" Zo ook, in `t vliegtuig, en voor heel het vliegtuig ! Ze zat dan ook aan de TV gekluisterd toen we op woensdagmorgen naar de inauguratie keken en wil nu heel precies weten welke goeie dingen hij allemaal gaat doen.

Morgen maandag is het Australia Day, nationale feestdag dus. Wij gaan een kijkje nemen in de haven naar de Tall Ships en `s avonds - hoe kan het ook anders - barbecuen met onze Aussie buren.
En dan daarna doe ik voort met het Tassie-verslag

Dag 4 : Grensverleggende watervallen en een beestig einde

Einddoel dag 4 was het Cradle Mountain National Park. Maar op de weg daar naar toe hebben we tijd gemaakt voor een wandeling naar de Montezuma Falls. Met zijn 104m de hoogste van Tasmanie. De weg er naar toe is langs een oud tramspoor. de sporen zijn er niet meer, hier en daar liggen nog wel wat dwarsbalken. Maar het maakt de weg wel mooi breed en vlak. Geen moeilijke wandeling dus met trapjes en geklauter over rotsen, maar wel een lange, zo`n 10 km. Dat was een nieuw "record" voor de kinderen. En ze hebben dat zonder al te veel gezeur gedaan. Proficiat !
Aan de waterval hing een smalle wiebelende hangbrug : ik ben tot in de helft geraakt, maar was er allesbehalve op mijn gemak. Jurgen heeft het na een paar stappen al voor bekeken gehouden...Helden die we zijn !
Dan voort op weg naar Cradle Mountain, nog wat proviand opslaan, het dichtsbijzijnde supermarktje ligt op zo`n 60 km....
Cradle Mountain is fenomenaal mooi, de bergen, het landschap er om heen. `t Werd al meteen een van mijn favoriete plekjes. We hadden er een gezellige cabin met verwarming - dat was nodig want `t was er behoorlijk fris.
We hadden nog tijd en terug goesting om nog wat te wandelen en we zagen meteen al weer een aantal wallabies. In de grashopen lagen overal hoopjes en kakjes van wombats, dus dat beloofde !
Na het eten zijn we dan nog maar eens gaan wandelen, bij zonsondergang worden de wombats nl actief. En na wat rondlopen hadden we geluk ! Hij zat wat gecamoufleerd en Rosemarie was er bijna op gaan zitten, maar daar was hij dan, een hele grote wombat, vlak voor onze neus. Super. Daarna zagen we er nog een heleboel. Ook nog wat wallabies en zelfs een "moeke"-walllabie met grijze haren ;-) Met een grote lach op hun gezicht zijn de kinderen gaan slapen. Maar niet voor lang. Want toen Jurgen en ik nog even in de zetel zaten, hoorden we getik tegen de ruiten. 2 Possums zaten op ons terras en ze hadden duidelijk zin in iets lekkers. Dus, kinderen terug uit bed en possumpjes eten geven. De possums waren helemaal niet schuw, ze lieten zich makkelijk aaien - zooooo zacht ! en ze zouden zelfs binnengekomen zijn als we de deur niet hadden toegedaan. Rosemarie vond dit het hoogtepunt van de vakantie en als je de foto`s ziet, dan kan je haar misschien toch geen ongelijk geven. Zo`n schatjes en zo zacht.

Dag 3 : Gordon Rover Cruise & Henty Dunes

Strahan ligt aan de Macquarie Harbour die op een natuurlijke wijze wordt afschermd van het geweld van de oceaan. We hebben een cruise gemaakt door de haven en de Gordon River. haven betekent hier niet dat er een of andere activiteit is, integendeel (t is Tasmanie he), `t is de benaming voor het gebied afgeschermd vande oceaan. Het weer was erg bewolkt, dus de foto`s zien er niet zo spectaculair uit, maar het was toch een mooie tocht. Eerst ging het richting Hell`s Gate, de opening van de haven naar de oceaan. Het had gekund dat het zo heet omdat je van zodra je de haven uitvaart in het golven-en-wind-geweld van de oceaan terecht komt - mannekes, wat was dat..., maken dat die boot omkeert of er wordt er een zeeziek. Het had gekund, maar dat is niet de reden. Verder op de Gordon River ligt immers Sarah Island en dat was 1,5 eeuw geleden een van de vreselijkste "gevangenissen" die de Britten in Australie neergepoot hebben. We hebben het eiland bezocht en het zag er nu best wel idyllisch uit, maar luisterend naar de uitleg was het leven er toch echt geen pretje... De streek staat ook bekend om de Huon Pines, heel bijzondere bomen die duizenden jaren oud kunnen worden en heel erg traag groeien. We hebben exemplaren van 80 jaar gezien en ik kon er met mijn hand rond. We hebben ook exemplaren gezien van enkele duizenden jaren oud en dat stemt toch wel tot nadenken. Tot enkele tientallen jaren geleden werden de Huon Pines omgehakt voor de houtindustrie. Nu is het hele zuid-oostelijke gebied van Tasmanie een National Park, vooral naar aanleiding van een gewonnen milieu-strijd tegen bijkomende dammen op de Gordon & Franklin rivieren. Een heel bijzondere streek, echte wildernis waar niemand komt.
Na de boottocht was er nog genoeg tijd om een heel ander landschap te gaan ontdekken, de Henty Dunes. Heel hoge en enorm uitgebreide duinen. We waren er weer zo goed als alleen en hebben er leuk geravot : naar boven gekropen en dan holderdebolder naar beneden ! `s Avonds moe maar voldaan verhaaltjes gaan lezen bij de zonsondergang, dan kon Jurgen ondertussen nog wat fotootjes trekken.

Dag 1 & 2 : Hobart - Mt Field - Strahan

Op vrijdagavond zijn we dan eindelijk met een "Virgin Blue" vertrokken naar Hobart. Sinds een maand of 3 vroeg Jan-Willem zich van elk vliegtuig dat boven Sydney vloog af of het wel een Virgin Blue was en als dat zo was, of die naar Tasmanie vzou vliegen. Nu, dus eindelijk wel, en hij zat er op. Opstijgen vinden hij en Rosemarie nog berespannend en ze joelden het dan ook uit als het vliegtuig in de lucht ging - tot groot jolijt van de ons omzittenden.

Geslapen in Hobart en `s morgens direct vertrokken richting Mount Field National Park. De Mooie natuur viel ons al meteen op, ook de leegte, de ruimte en de droogte, de grasvlaktes - of wat er voor door moest gaan - waren heel erg dor, en toch stonden er nog schapen en koeien te grazen. De landschappen deden ons denken aan Schotland - niet dat we er al geweest zijn, maar toch, of de pampas in Argentinie.
Mount Field National Park is bekend om zijn watervallen, zijn koud regenwoud en zijn hele hoge bomen. Tot 80 meter hoog, de hoogste bomen van de wereld in de categorie "hardhout". Indrukwekkend. Ook heel prettig was dat toen we nog geen 5 minuutjes aan `t wandelen waren ineens wallabietjes van tussen de bomen aangesprongen kwamen. Wat een leuk begin van de vakantie. En `t zouden niet de laatste zijn die we zagen ! Na de picknick doorgereden richting Strahan aan de oostkust. Een prachtige tocht door het binnenland van Tasmanie, heel verlaten, prachtige kleuren en vergezichten. Regelmatig gestopt om foto`s te trekken en de heerlijke geur op te snuiven.
Een voordeel van Tasmanie is ook dat het er veel langer licht is dan in Sydney. Toen we in Strahan aankwamen was het al bijna 8 uur, maar `t was toch nog licht, dus konden we nog even rondwandelen voor we - al bibberend - het plaatselijk cafe zijn ingedoken voor een portie fish en chips.

Terug van weggeweest !

Hehe, de spullen zijn terug uitgepakt, wasmachine nr 3 staat rustig te zwieren, Jan-Willem doet een dutje, Rosemarie is aan `t schilderen, Jurgen is naar de Bunnings (de plaatselijke Brico) om de hangmat nog te optimaliseren, en ik kan wat vertellen over het mooie Tasmanie.
Een goeie week zijn we er geweest en `t is een pracht van een eiland. Al wandelend en rijdend, heb ik maar een keer of 300 per dag gezegd dat het toch allemaal echt heel mooi was, die landschappen, de kustlijn, de geuren en kleuren, de planten en bomen en.... de dieren. Op dat vlak was het ook een echte voltreffer. Dat zal je wel zien op de foto`s.
Voor de rest was het er koud - soms wel minder dan 15 graden ! - vooral `s morgens en `s nachts - we hebben in Cradle Mountain zelfs de geneugten van een elektrisch deken ontdekt.
`t Is er ook heel erg rustig, de Tasman Highway is een 2-vaksbaan, ik zou zeggen te vergelijken met de Boshoekweg voor wie die kent. Soms zetten ze er eens een verkeersbord met "Traffic Hazard ahead", of "Queuing cars" maar volgens ons was dat vooral omdat de Tassies ook eens graag zo`n borden wilden, want "file" is een totaal onbekend begrip. Ook drukte bestaat er niet. In onze reisgids stond soms dat het in bepaalde nationale parken erg druk kon zijn en hier en daar zag je in de parken ook borden naar "overflow parkings", maar wij waren er in het hoogseizoen (zomervakantie) en hebben die parkings nooit in gebruik gezien. Eigenlijk wel grappig. Ik had het er nog over met de mevrouw van onze laatste cabin in Nubeena, nabij Port Arthur. Ze zei me dat het een "very busy" dag ging zijn, want `t was de dag van de jaarlijkse regatta en er gingen zelfs jetski`s komen (waaaw ;-).... Ik kon het niet laten om "yeah, right" te zeggen..."very busy" is toch wel erg relatief, als je van Sydney komt, en zelfs dan nog, vooral als je van Belgie komt. We hebben er eens goed om gelachen.
Ik ga nu naar de supermarkt (joepie ! niet dus) de foto`s wat sorteren en uploaden en dan dag per dag een kort vertellen wat voor moois en leuks we gedaan hebben, en voor de rest, genieten jullie gewoon maar van de foto`s.

Balmain met een nieuw fototoestel

Gisteren was het na een koffieklets en lunch en boodschappen doen te laat om nog naar huis te gaan voor ik de kinderen ging oppikken van hun laatste dag school, maar ook nog wat te vroeg om hen al af te halen.
Dus ben ik met ons nieuwe fototoestel richting Balmain gereden. Een hippe suburb, qua uiterlijk helemaal niet, maar qua "vibes" een beetje te vergelijken met het Zuid (in Antwerpen). Balmain eindigt in het water en je krijgt er een prachtig zicht op CBD, de Harbour Bridge, zo eens vanuit een andere hoek. Lijkt me een heerlijk plekje voor een picknickbrunchke.

Rockpoolen in Dee Why

`t Is hier deze week al weer aardig heet geweest. En dan brengt het strand verkoeling...
Omdat het hier de oceaan is, en de golven daarom heel sterk zijn - vaak te sterk om in te zwemmen en zeker om in te spelen voor de kleintjes - zijn er aan heel veel stranden "rockpools" geinstalleerd : Eigenlijk gewoon betonnen zwembaden die aan de rand van de zee worden geinstalleerd en vanzelf gevuld worden door de golven. Je kan zo dus heerlijk zwemmen en spelen in vers zeewater. Vandaag ben ik met de kinderen naar Dee Why getrokken om wat te plonsen. De aangelegde rockpool vonden ze heerlijk, maar Rosemarie - ze is en blijft de dochter van haar vader - vond het toch al snel wat frisjes (`t was ook maar een graad of 35...). We zijn dan even doorgelopen naar de natuurlijke rock pools. Tussen de rotsen dus, bij de meeuwen, op zoek naar slakjes en visjes werden we af en toe heerlijk verfrist door een grote opspattende golf. Er waren ook enkele diepe gaten in de rotsen en de kids pasten er met hun billen net in. En leuk dat ze dat vonden !
En dan pakten de grijze wolken zich samen boven het strand en kregen we nog een regendouche. Maar de zuidwind met zijn buien was meer dan welkom want nu waait er een heerlijk vefrissend windje door het huis. We waren er nog eens aan toe !

Dinsdag tankdag

Om een of andere bizarre reden die je pas begrijpt als je hier 10 jaar woont, is de benzine hier op dinsdag goedkoper. Heel vreemd als je het mij vraagt, maar verder niet te veel vragen stellen, het kwam goed uit, want de tank was leeg vanmorgen.

Ondertussen is ons tripje naar Tasmanie zo goed als voorbereid. We kregen berichten dat het er erg koud was - zelfs vrieskou `s nachts - maar voor de volgende dagen wordt er voor heel zuid Australie weer een heat wave aangekondigd met temperaturen tot en boven de 40 graden en zelfs Hobart zou zijn warmste dagen in 2 jaar krijgen. Hmm, toch maar wat vanalles in die valiezen stoppen.

Ons fototoestel is finaal ten onder gegaan aan een overdosis zand - niet echt een goeie timing nu we vrijdag vertrekken. Jurgen heeft zich dus nog eens mogen uitleven in het researchen naar een waardige vervanger. Nu nog zien dat we hem te pakken krijgen voor vrijdag.

En omdat er geen foto`s van hier beschikbaar zijn, maar ik de boel toch wat wil opvrolijken met wat mooie beelden, hierbij wat prachtige beelden van de winterpracht in Belgie. Ook niet slecht he.

Hij kan het nog !

`t Was er door allerhande toestanden in de vorm van 2 kinderen, een vrouw en een gebrek aan wind de afgelopen 2 jaar niet meer van gekomen. Maar vandaag stonden de sterren en de wind goed en kon Jurgen nog eens kitesurfen. In Botany Bay, een baai - hoe raad je het - ten zuiden van Sydney, vlak aan de luchthaven. Na wat gegefoefel met een touwenknossel kon Jurgen dan eindelijk het water op, en ja hoor, het ging vlotjes. Nog geen metershoge sprongen en hippe bochtjes, maar toch.... Het smaakte duidelijk naar meer.
Ondertussen ontdekten de kids en ik weerom prachtige schelpjes en genoten we van het uitzicht op CBD en de zondagsdrukte op de luchthaven. Cool hoor, elke keer weer leek het of die vliegtuigen in `t water gingen landen. we hebben zelfs 2 keer de A380 gezien, zowat het toppunt van coolheid volgens Jan-Willem.
Ons fototoestel heeft wat last van een overdosis zand en wil geen fotos meer trekken. Jurgen doet momenteel een reddingspoging geholpen door de www.helperzitzandinmijncanonfototoestel.com (echt, `t is een iets andere url maar blijkbaar bestaat er een hele website over hoe je zand uit ons type fototoestel moet krijgen....wie heeft daar tijd voor ???)

Vleermuis x 10000

Gisterenavond hebben we weer een spektakel van jewelste meegemaakt ! In een grot in het Ku-ring-gai Chase national park leeft een grote colonie vleermuizen, flying foxes eigenlijk. En elke avond, zo`n 20 minuutjes na zonsondergang, vliegen die uit, op zoek naar voedsel in de stad. Vanop de brug in Gordon kan je het spektakel van de uitvlucht het best bewonderen. En wat was me dat... Eerst kwamen een paar kleinere groepjes vleermuizen aangevlogen, de "scouts", die het luchtruim wat kwamen verkennen. Nadat zij het sein hadden gegeven dat alles veilig en ok was, kwam de massa : honderden, duizenden en duizenden vleermuizen vlogen in dichte drommen over. Het heeft zeker 20 minuten geduurd, die bleven maar komen. In die grot moet het gezellig zijn (als je een vleermuis bent tenminste) en stinken.
`t Was wat donker en de vleermuizen zaten niet stil genoeg om goeie foto`s te maken, maar `t geeft toch een idee he.

Overdag zijn we op zoek gegaan naar kampeergerief. Jurgen heeft zijn zinnen gezet op een camper trailer (een aanhangwagen met een tent op gemonteerd die je in 1 minuut opzet, en hij heeft mij ondertussen ook overtuigd van het gemak ervan. Er worden er een aantal aangeboden op ebay, dus deze week gaan we een paar keer spannende bied-momenten beleven. Fingers crossed dat het lukt.

Mmmm...dat is Belgisch

Maandag heb ik dan eindelijk ook een fritpot gekocht en na een paar heel hete dagen krijgen we sinds gisteren enkele dagen verkoeling (prachtig toch) en dan smaken fritjes wel. Onder het motto "doe elke dag iets nieuws" heb ik vandaag voor de allereerste keer in mijn leven zelf fritten gebakken. Over de vraag of dat nog wel normaal is voor een 35-jarige Belgische vrouw zal ik me maar niet druk maken, ze hebben gesmaakt, da`s `t belangrijkste. De kinderen hadden speciaal voor de gelegenheid echt frit-puntzakken gemaakt en dat maakte het helemaal gezellig. En na het smullen gaan Jurgen en ik nu wat lachen (hopelijk ;-)) met de DVD van Comedy Casino !

Beecroft City

eventjes een stukje over het dorp waar wij wonen, Beecroft, ofte 1 van de +/- 700 suburbs van Sydney. Beecroft ligt 22km ten noordwesten van CBD (Central Business District)- een kleine 20 minuutjes met de auto en je bent op de Harbour Bridge - in het Hills District. Sir Copeland kwam rond 1880 de streek verkennen en vond het wel geschikt als residentieel gebied. En hij noemde de eerste nederzetting naar de meisjesnaam van zijn eerste 2 vrouwen (zussen dan nog wel), Hannah en Mary Beecroft. Hannah Street is nu de belangrijkste winkelstraat, Mary Street is de straat van de school en Copeland Road is ook een mooie, grote straat. Vandaag leven er ongeveer 8614 mensen in de suburb, veel gezinnen, maar toch ook veel - dat valt me op - iets oudere, en veel oudere mensen (dat zal de goei lucht zijn denk ik). Het centrum - Hannah Street dus - is naar Australische (Sydney) normen "gezellig", met een heel aantal kleinere winkeltjes. Je vindt er alles wat je nodig hebt, zelfs gebraden kippen ! De kinderboekenwinkel is een waar paradijs voor Rosemarie en Jan-Willem en ook ik kan er maar moeilijk aan weerstaan. Beecroft is ook een hele groene suburb met heel veel bushland, en de bijhorende vogels en andere diertjes en daar houden wij wel van.

Orthopedisch verantwoord....

... dat wel, maar voor de rest zijn het toch maar gedrochten : de schoolschoenen van Rosemarie. `t Was laatste deel van haar uniform dat we nog moesten kopen : zwarte schoenen. Omdat heel deze natie - buiten de schooluren - 365 dagen per jaar op slippers (thongs) of op zijn blote voeten gaat, is de keuze in zwarte schoenen beperkt, heeeel beperkt. Er is keuze tussen een modelleke met veters en een met velcro. Dus heel schoolgaand Australie draagt dezelfde orthopedisch verantwoorde schoenen. Die mannen van Clarks hebben dat goed gezien, zo`n monopolie op de schoolschoenen ! Gelukkig vind Rosemarie heel dat uniform-gebeuren heel spannend en cool en is ze dus zelfs blij en trots op haar gedrochtjes. Houden zo !

Puffen

We maken hier een paar hete dagen mee, met temperaturen een flink pak boven de 35 graden. Hier en daar moeten al ferme bush fires bestreden worden. Morgen krijgen we even een "break" van de hitte en gaat het maar 24 graden zijn. En ondertussen krijgen we op TV ook veel beelden voorgeschoteld van de stevige winterprik in Belgie en omstreken. Zo op TV ziet het er wel leuk uit al die sneeuw, maar da`s waarschijnlijk omdat ze de bijhorende verkeersellende niet tonen. `t Voelt toch raar, en ik kan me absoluut niet voorstellen nu zo in de kou te zitten.
Wij hebben de afgelopen avonden al kunnen genieten van de hangmat die in een van de kerscadootjes zat. En da`s echt relax max ! Er is maar 1 probleem, we hebben er maar 1 , daar moet snel verandering in komen.
Ondertussen is het hier nog wel vakantie, maar Jurgen is terug aan `t werk en op de weg begint het ook stilaan drukker te worden. De kinderen zijn aan hun laatste week daycare begonnnen. Gisteren viel me nog eens op dat hun engels echt wel begint te vlotten : gisteren stond de ipod hier nogal luid te spelen en opeens begon Rosemarie in `t engels mee te zingen " you`re beautiful, you`re beautiful, ...enz " helemaal juist uitgesproken. Als ik dan denk aan de manier waarop ik als 15-jarige de engelse teksten van top-30 liedjes meewauwelde zonder echt te begrijpen waarover het ging... Zo`n engels taalbad is toch echt een verrijking voor zo`n prutske. En Jan-Willem die heeft vooral een goeie uitspraak vind ik, zijn engelse (of Australische) "R" is echt chapeau, zoals hij "rainbow lorikeet" kan zeggen.
Verder niet veel bijzonders te melden. Op het nieuws ging het hier nog over de haaien. Nu het zomer is, gaan natuurlijk heel veel mensen naar `t strand en in de zee. Aan enkele van de drukst bezochte stranden in Sydney is de zee al een paar keer ontruimd moeten worden omwille van haai-gevaar. Ze zaten blijkbaar tot op 150m van `t strand... toch een beetje grellig he. Blijkbaar is de waterkwaliteit er hier in Sydney de laatste jaren een pak op vooruit gegaan waardoor er meer vis in de oceaan zit. Dus ook meer eten voor meer haaien... Gelukkig is door de betere waterkwaliteit de zichtbaarheid ook vergroot en kunnen de haaien makkelijker opgespoord worden vanuit de helicopters en hier in Sydney zouden het vooral Hammerhead haaien zijn - de iets minder gevaarlijke en minder mens-etende soort. Hmm, da`s een geruststelling...

Een lang weekend in Pacific Palms

Op 1 januari was het hier in Sydney meteen terug "business as usual". In tegenstelling tot Kerstmis, is 1 januari hier niet zo`n bijzondere dag. Winkels zijn gewoon open en aan de mensen mark je ook totaal niet dat het de 1ste dag van `t jaar is. Wij dus ook maar terug "business as usual", en dat betekent, op stap gaan. deze keer naar Pacific Palms op 3 uur rijden boven Sydney, in het Great Lakes gebied. We hadden er een hutje op een camping die op een landtong lag tussen meer en oceaan. Het meer was 3 minuten stappen, de oceaan slechts 2. Idyllisch plekje dus.
Het weer was niet helemaal tiptop, 2 nachten veel wind en regen en overdag redelijk wat wolken. Maar we hebben weer leuke uitstapjes gemaakt. Je moet maar kijken in het fotoboek. De schoonheid van de oneindige kust van dit immense land heeft ons weer deugd gedaan : we hebben dolfijnen gezien van ver, de pelikanen van heel dichtbij en Jan-Willem heeft er weer voor gezorgd dat geen enkel insectje onopgemerkt voorbij kon trippelen en zo hebben we weer enkele mooie exemplaren gezien. Het strandrijden met de Jeep is er niet van gekomen. Het zand was wel heel erg mul en het strand was vooral heel erg verlaten en als je dan komt vast te zitten, is er niemand om je los te trekken. Dat zal voor een volgende keer zijn. Het waren weer enkele heerlijk mooie dagen en nachten ook : ver weg van alle lichtvervuiling kregen we een prachtige, felle sterrenhemel te zien : een nachtelijk uitstapje naar de toiletblok was een waar plezier. En nu nog 10 keer slapen en we trekken naar Tasmanie. `t Leven kan schoon zijn.

Nieuwjaarsbrieven

Bij een nieuw jaar horen lieve wensen een ook Jan-Willem en Rosemarie hadden zich goed voorbereid. De juffen uit Mortsel hebben geholpen met een mooie tekst. De dagelijkse ritjes naar de Daycare waren prima gelegenheid om de brieven te oefenen. En toen werd nog maar eens het immense verschil tussen onze kids duidelijk. Rosemarie wilde niet liever dan oefenen en opnieuw en opnieuw haar brief opzeggen. `t was een behoorlijk lange brief met redelijk wat moeilijke woorden, maar zoals steeds kende ze die in een mum van tijd van buiten en toch wilde ze blijven oefenen. Op de skype deed ze het dan ook voorbeeldig ! Jan-Willem daarentegen die weigerde gewoon pertinent om te oefenen. Die keek naar zijn blad, heeft een paar keer naar mij geluisterd wanneer ik zijn brief voorlas en dat was dat. Daarna "oefende hij het zelf, in zijn hoofd" zo zei hij. Hij wilde zijn brief niet opzeggen voor mij. Ik dacht dus eerlijk gezegd dat daar niet veel van in huis ging komen op de skype. Maar nee hoor.... Met zijn publiek erbij op de skype - en de cadootjes die lagen te lonken -, ging hij zitten, nam zijn brief en zei die luid en duidelijk op ! Met dat manneke gaan wij - en zijn juffen vooral - nog afzien se ;-)
De donutmaker die in een van de cadootjes zat, is alvast een succes. We zijn er meteen mee aan de slag gegaan. En tijdens de vuurwerk-picknick vielen die donuts bij de belgische kindjes heel erg in de smaak. in een mum van tijd waren ze op.

New Year`s Eve

Met oneindige dank aan Filip en Jan die al van `s middags een deken zijn gaan spreiden op Ball`s Head en door hun sympathieke zelve en strategisch inzicht heelder vierkante meters "bijgewonnen" hebben... Wij hebben het Sydney-nieuwjaars-familie-vuurwerk van op een fantastisch plekje kunnen bewonderen. Heel wat mensen zaten al van `s morgens vroeg de wacht te houden om dan later op de dag te worden vergezeld van familie, vrienden en frigoboxen vol lekkers. Alle plekjes met zicht op de Harbour Bridge werden ingepalmd door picknickend Sydney - en heel veel buitenlanders zoals wij. Maar wat een gezellige bedoening. Helemaal niet de claustrofobische "ik kan niet meer bewegen" massa van vuurwerken in Antwerpen. Het werd een vuurwerk in 2 delen. Om 9u het familie-vuurwerk, heel mooi, en zeker voor de kinderen indrukwekkend genoeg, gevolgd door de Harbour of Light parade : 55 mooi verlichte boten die een tochtje door de haven maakten. Daarna zijn wij terug huiswaarts gekeerd (Rosemarie en Jan-willem zouden het echt niet tot middernacht hebben uitgehouden en we vertrokken de volgende dag op vakantie). Het ontzagwekkende geknal en geschitter waar om 00h00 de brug en daarmee heel Sydney mee in brand werd gestoken, hebben wij dan ook van in onze zetel gezien. 5 miljoen dollar hebben ze hier de lucht ingeschoten. Een immense hoop geld, dat wel. Maar wat een vuurwerk-spektakel.
Wij hebben 2008 leuk en gezellig afgesloten en gaan voor een dito 2009. En we hebben ook al wat interessante plekjes op `t oog voor `t vuurwerk van 2010 !

Warm dagje

Terwijl we tot hier horen dat het vriest dat het kraakt in Belgie, steeg het kwik in Sydney vlotjes boven de 35 graden, zeker in het Westen en voor morgen beloven ze nog hetere temperaturen, de 40 is dan in zicht. En da`s natuurlijk wel echt hot, maar al bij al nog heel draaglijk. Ons huis heeft geen airco, maar dikke muren en brede dakranden die de zon van de ramen houdt en in huis blijft het dus heel doenbaar. En omdat het hier vroeg donker wordt, koelt het ook sneller af. Ons hoor je dus echt niet klagen. `t Was wel te warm om te koken, dus er stond sushi op `t menu. Vooral de stokjes vonden de kinderen wel leuk, al moeten ze nog wat oefenen. Jurgen heeft ondertussen de hangmat geinstalleerd in de tuin en ligt daar nu wat te chillen (nu is`t te donker voor een fotootje, maar dat volgt zeker). En ik ga mijn blog wat bijwerken, want `t is al van vorig jaar geleden, en er valt weer heel wat te vertellen en te tonen.
Ah ja, belangrijk feit van de dag - naast opa`s verjaardag - ik heb een fritpot gekocht. Daar moet je dan als Belg helemaal voor naar Australie verhuizen....Ik heb nog nooit van mijn leven een fritpot gehad en dus ook nog nooit van mijn leven zelf fritjes gemaakt. Ni meer normaal dacht ik zo. Nu dus wel en dit weekend zullen wij zonder twijfel een fritje steken.