Fox Glacier

Een dag in shiften. Kinderen mogen om begrijpelijke redenen niet op de gletsjer. Dus hebben Jurgen en ik om beurten een guided tour van een halve dag op het ijs gedaan. Ik had de ochtendshift en had ook wat meer geluk met het weer, slechts af en toe een buitje. Terwijl ik dit typ, zit Jurgen op de gletsjer en regent het spijtig genoeg ferm hard. (maar blijkbaar is dat doodnormaal voor de west coast van NZ....je zal hier maar wonen)
De terminal face van de gletsjer is de gevaarlijkste, omdat er voortdurend brokken afvallen. Om op de gletsjer te geraken moesten we dus eerst 800 trapjes omhoog langs de rotsen en door de bush, om dan op veilige hoogte op de gletsjer te stappen. Omdat de gletsjer voortdurend beweegt, moet ook elke dag weer een nieuw pad op de gletsjer worden gezocht en uitgehakt... Wat een werk !
Deze gletscher beweegt heel erg veel in alle richtingen, afhankelijk van hoeveel sneeuw die er gevallen is enkele tientallen jaren geleden en de huidige temperatuur. Die combinatie bepaalt of hij sneller opschuift richting de oceaan, of sneller afsmelt. In 1935 kwam de gletsjer enkele honderden meter verder dan nu, in 1980 was die dan weer een stuk korter. Ook in de hoogte groeit en krimpt hij dagelijks. Vlak toen we aan de terminal face kwamen, viel er een gigantische brok af, wat een gebulder.... en daarachter kwam een veel blauwer stuk gletsjer bloot.
Op de gletsjer zag je goed de lagen van alle sneeuwval, ook van allerlei puin ertussen en zlefs van "dust storms" die uit Australie overgewaaid komen.
De gletsjer is de sneeuw die van alle hoge bergen in de Southern Alps bijeen gepakt wordt en naar beneden schuift : Mt Fox, Mt Tasman, Mt Cook, ... 9 jaar duurt het om van de sneeuw ijs te maken en dan begint het ijs aan zijn lange tocht door de gletsjer naar beneden, naar de zee eigenlijk.
De Maori-legende over het ontstaan is veel romantischer : een Maori-ijsprinses werd verliefd op een valleibewoner die steeds de bergen beklom om haar te komen bezoeken. Op een dag stortte hij echter te pletter. De tranen uit de prinses` linker oog werden Fox glacier, die uit haar rechteroog vormden Franz Josef glacier,die 25 km verderop ligt.
De gids gaf een hele goeie uitleg, ook over Nieuw-Zeeland in zijn geheel :
Nieuw-Zeeland is blijkbaar een van de eerste stukken land die afscheurden van de gigantische aardplaat en op zichzelf begonnen rond te drijven. Dat verklaart dan waarom er op NZ zoveel unieke planten en bomen zijn die nergens anders meer voorkomen. Enorm oude soorten, die sinds dino-tijd nog niet veel zijn veranderd - omdat ze niet veel hebben moeten veranderen.
Ten tijde van het afscheuren waren er nog niet veel zoogdier-achtigen, in NZ zelfs maar 2, vleermuis-achtigen. En daar is het ook ongeveer bij gebleven. Verschillende andere dieren, voornamelijk vogels zijn ook in een omgekeerde richting geevolueerd, ze verloren hun capaciteit om te vliegen, bv de Kiwi-vogel.
Met de komst van de Europeanen en de Australiers werden ook niet native dieren ingevoerd, met alle gevolgen vandien. De possums zijn bv een gigantische pest hier (in Australie ook, maar toch minder). Ze zijn een veel grotere bedreiging voor de lokale flora, omdat bv de bomen nog niet aangepast zijn aan hun verslindende vraatzucht (In Australie smaken bv. de bladeren van eucalyptus-bomen heel erg bitter en worden bitterder naarmate de koalas meer bladeren van 1 zelfde boom eten. En dan springen de koalas wel naar een andere boom. Boom gered. Hier smullen de possums van een wilde "daisy" boom. De bladeren worden alsmaar zoeter, naarmate de possums er meer van eten, met alle gevolgen vandien.
Interessante, coole tocht dus.

Terwijl Jurgen op de gletsjer zit, ben ik met de kinderen tot aan de terminal face gewandeld. Ze waren ook ferm onder de indruk en geinteresseerd. Maar nu willen ze vooral met hun nieuwe kiwi-knuffels spelen.

Straks rijden we nog wat door (wat mij betreft weg van de west coast, ;-) en morgen zien we wel weer verder.

Foto`s van onze gletsjertocht staan hier bij elkaar....