Halloween

Halloween is niet echt een Australische traditie. Hier en daar zie je in de winkels wel wat heksachtige verkleedkleren opduiken en wat plastieken pompoenen - `t is hier lente, remember ;-)
Maar voor kinderen van 4 tot 7 lijkt die Halloween-traditie wel wat. Je mag je verkleden, een onbeperkte reeks van tattoos op je lijf kleven, en daar bovenop ook nog eens overal aanbellen en snoep vragen. Kan het beter ?
Met wat mama`s en vriendjes van Rosemarie`s en Jan-Willems scholen hadden we afgesproken dat de kids samen op tocht mochten.
Rosemarie vindt de dingen nogal snel "scary", zij ging dus niet als heks, maar als vrolijk flamenco-danseresje. Haar buit was er niet minder op !
En de mama`s en papa`s konden ondertussen een wijntje drinken op `t terras. Ja... goeie traditie die Halloween !

Rariteiten-kabinet

Aan het strand zijn de rockpools onze absoluut favoriete plekjes. Wat je daar allemaal tegenkomt....als je maar rustig en aandachtig genoeg kijkt. Vanmorgen hadden we weer prijs ! Wel oppassen geblazen want het strand was bezaaid met kwallen, van de soort "Portugees Oorlogsschip" , oftwel "Bluebottles". Redelijk gevaarlijke beestjes, niet echt dodelijk, wel bijzonder pijnlijk. Uitkijken waar je je voeten neerzet dus. We zagen enkele prachtige schepsels die we nog nooit gezien hadden, en we hebben een visje (een box fish volgens Jurgen) van een gewisse dood gered. Dat arme ding lag op een rots krampachtig te spartelen met zo`n 2 minuuscuule vinnetjes. Die ging het volgende hoog tij zeker niet halen. Rosemarie en Jan-Willem op rescue mission, schuppen gehaald en beestje terug de zee in gezet.
Dit kleine blauwe waterding vonden we ook. Piepklein, maar wat een schitterend kunstwerkje van de natuur ! Jurgen heeft ondertussen op tinternet gevonden dat het om de Glaucus Atlanticus gaat. Een soort naaktslak, nl de Blauwe Oceaan-naaktslak (euh, erg vindingrijk waren ze niet bij het bedenken van die naam... waarschijnlijk even onder de indruk van de pracht van dat dier als wij, daar hoefde geen fancy naam bovenop). Zoals steeds past ook dit dier in de "food chain" en van mij mag die rustig zijn gangen gaan. Deze slak voedt zich immers met de tentakels van de Blue Bottles. Meer nog, het slaat alle vergif uit de tentakels op, maakt er een supergeconcentreerd goedje van en gebruikt het dan om zelf gifstoten te geven.....Alle geluk dat we er niet aankwamen. Nog maar eens het bewijs dat je hier in Australie van alles wat je niet kent, moet AF-bllijven !
Uiteraard ook weer schelpjes geraapt, we moeten dringend nog eens aan de knutsel.
Voor de luch hadden we afgesproken met Rob en Cath in het Newport Arms Hotel, een grote pub, met een nog groter terras vlak aan de Pittwater. Mooi zicht, lekker eten, lekker weertje,... heerlijk plekje dus.
Na de middag wilden de kids nog een zwemmeke doen, dus terug naar `t strand, naar de rockbaths - ook zo`n geweldig Australisch ding. Vooral het kinder rock bathje dan, dat niet voortdurend door de golven overstroomd wordt, en dus lekker warm wordt. In het grote bad was het water nog maar 18 graden. Om mij er in te doen springen, moet het toch nog een graad of 10 warmer worden.

De rest van de foto`s

Banksia

Sinds het begin van de laatste schooltrimester vorige week, ben ik ook met 2 cursussen gestart. Yoga en Botanical Drawing and Painting. Uiteraard 2 heel verschillende dingen, maar allebei wel heel ontspannend (niet dat ik dat nu zo dringend nodig had, maar soit...)
De cursussen worden georganiseerd door Community Colleges waarvan er hier verschillende in de buurt zijn. Er is een gigantisch aanbod van cursussen, van snit en naad, over buikdansen tot chinees. Ik weet niet of het in al die cursussen zo is, maar bij de 2 die ik volg daalt de gemiddelde leeftijd wel drastisch als ik daar binnen stap, maar dat kan ik me eigenlijk niet aantrekken.
Het tekenen en schilderen is echt leuk, we moeten nu eerst in potlood tekenen, wat je ertoe dwingt om heel aandachtig te kijken naar wat je tekent, om zo te ontdekken wat donker en wat lichter is....Niet simpel, maar `t is verrassend hoeveel meer detail je zo ontdekt. Het gaat nog wel heel erg traag bij mij. De eerste les had de lerares een bloem bij, mijn tekening was niet afgeraakt, maar tegen dat ik thuis wilde verder tekenen had die natuurlijk al de geest gegeven. Vandaar dat ik nu maar mijn toevlucht heb genomen tot een gedroogde banksia....

Glow Worm Tunnel en Lost City

Door een nat weerbericht konden onze kampeerplannen niet doorgaan. Maar zaterdag zag er nog goed uit, dus trokken we er op uit. Naar Lithgow, 2 uur ten westen van Sydney, op de rand van de Blue Mountains en Wollemi National Park. Een oude spoorwegtunnel is er de thuis geworden voor een kolonie glow worms. Gewapend met een koplamp wandelden we er naar toe. De tunnel maakt en bocht en wordt zo aartsdonker. Dan lichten uit en het lijkt of je onder een sterrenhemel staat. Prachtig hoor !



15 sec belichting levert dit resultaat op. En een close-up van een glow worm


Aan het andere eind van de tunnel kwamen we tussen de varenbomen terecht, aan een kreekje. Ideaal picknickplekje. We wandelden daarna verder door de bush, langs loodrechte rotswanden. De wandeling viel wat langer uit dan gepland, `t was behoorlijk warm... maar afgeleid door een lang gesprek over quads, dirtbikes, 4 wheel driven, killer whales en ander cools, waren we voor het zeuren begon terug aan de auto.

In de buurt van Lithgow en Newnes, in het Garden of Stones National Park mag je met de auto op de firetrails. Een van die firetrails leidt naar The Lost City, een rotsformatie die er uit ziet als een verlaten stad. Een kort maar pittig stukje was het, soms dwars door de bush om al te diepe plassen te ontwijken. Maar wat mooi was het daar aan die Lost City. In het licht van een zakkende zon, buiten ons geen levende ziel te bespeuren. Hmmmm. Maar niet voor al te lang, want we wilden nog bij daglicht terug op de weg geraken...



Nog wat foto`s van de wandeling


Hapje gegeten in Lithgow en met 2 diep-snurkende kinderen terug naar Sydney gereden. Op de terugweg werden we nog maar eens tegengehouden door de politie voor een alcoholcontrole. In Belgie is me dat nog nooit overkomen. Hier is het op een jaar tijd al de 4de keer !

Terwijl ik dit typ, is de aangkondigde regen aangekomen. Spijtig, want de Harbour Bridge werd vandaag omgetoverd tot een mega-groot picknickveld. Wij houden een luie zondag, beetje kokkerellen, beetje wii-en, beetje tekenen.....

Guitar Hero op zondagochtend

Let vooral ook op het schoeisel van Jurgen ;-)

Schrik

Ik was me net aan `t afvragen waarover ik het eens zou hebben vandaag op deze blog... `t Is gewoon een weekdag en dan gebeurt er niet altijd iets blog-waardigs. Maar `t is ook lente met af en toe een zomerkuur ertussen. Dus staan alle deuren en ramen open, en ik ben niet goed in het dichtdoen van muggedeuren en -ramen. Vandaar dat ik vanochtend wakker werd met een reeks muggebulten. Ook vandaar dat er net weer een hagedis binnen zat, op het tapijt. Hij zat uitzonderlijk stil. Meestal kruipen ze bij de minste beweging meteen snel weg. Deze niet. Ik vrees helemaal verstijfd uit pure paniek, met een ferm hartinfarctje er bovenop. Jan-Willem heeft hem dan maar aan zijn staartje opgepakt en buiten gezet (alle geluk dat hij dat durfde, Jurgen was nog niet thuis, en de meisjes zagen dat niet zo zitten). Hij heeft buiten nog zeker een kwartier stokstijf stil gezeten. Maar nu, een halfuurtje later is hij gelukkig weggetrippeld. Anders hadden we morgen 2 verdrietige kindjes.

Krabben waar het jeukt

Vandaag zijn Jurgen en ik officieel de "7 year itch" binnengetreden. Ik weet niet zo goed wat ik me daarbij moet voorstellen. Na 7 jaar ben ik nog altijd reuze-blij dat ik met Jurgen getrouwd ben. En ja, ik krijg wel eens de kriebels van hem, maar meestal zijn dat van die leuke ;-))

Eentje van 7 jaar geleden.....

Opera Diva

Gisteren trokken we nog eens naar de city. Naar een voorstelling in de Sydney Opera House. Een kindervoorstelling, in The Studio. Niet een van de grote zalen dus, maar wel een hele mooie, gezellige zaal. `t Was een mimevoorstelling met veel acrobatie "Parachutists or on the art of falling" . Jan-Willem vond het maar niks, was zwaar teleurgesteld : veelbelovende titel en niks, geen echte parachutisten. Rosemarie heeft er wel van genoten. Een echte theater-queen is ze. En of het nu met het nakende theaterbezoek te maken had, weet ik niet. Maar gisterenmorgen was er weer een prachtig staaltje van haar "drama-queen-diva" gehalte. Om halfnegen - wat toch 1,5 huur later is dan dat ze gewoonlijk wakker wordt - ging ik haar kamer binnen. Ze was al wakker, maar lag nog wat te soezen. Ik gaf haar een zoen en zei "goeiemorgen, prinsesje, kom je aan tafel ?". Waarop ze, geheel prinsessig, bloedernstig en licht vermanend zei : " Kan je me in `t vervolg pas komen wakker maken wanneer de tafel al HELEMAAL gedekt is ?" ....... euhhhhhhh ...... waar haalt ze het ?
Enfin, nu loopt ze rond als "kerstelfje" en beweert ze mijn "dienstmeisje" te zijn. Misschien dat het nog wel goed komt met haar.
Een en al bedrijvigheid hier trouwens : 2 auto`s die van binnen en buiten geboend en geschrobt worden, gras afgedaan, terras en tuin proper geveegd. Nu nog de strijd met de strijk zien te winnen, dan kan morgen iedereen weer proper en fris naar werk en school !

Vakantieplezier

Na 10 dagen in de Nieuw-Zeelandse natuur, tijd voor een beetje cultuur in deze 2de vakantieweek.
Gisteren gingen we met Sabine, Celine, Julie en Thibaut naar een voorstelling van Pinokkio, gebracht door een gezelschap van erg jonge acteurs. Als je 4 jaar bent, is de wereld duidelijk nog een andere plek met veel meer plaats voor fantasie en magie, of op zijn minst de mogelijkheid ertoe : Jan-Willem stelt voortdurend vragen a la : is die Pinokkio echt van hout, wordt zijn neus echt langer omdat hij liegt, zijn die (2 ruziemakende acteurs) nu echt boos op elkaar, enz....
`s Avonds nog meer feest want de kids mochten bij Celine, Julie en Thibaut blijven logeren - die door Jan-Willem "gepromoveerd" zijn tot familie. Of eigenlijk, hij was er erg van overtuigd dat ze familie zijn - en was zwaar teleurgesteld toen ik hem zei dat ze niet echt familie zijn..... oooh..... Och,"cheer up Jan-Willem", dan kan je er wel mee trouwen ;-))
Voor ons ook feest : Jurgen en ik zijn een avondje op stap gegaan in de stad. Met de trein naar Milson`s Point genomen, op zoek naar een geschikt plekje voor het oudejaarsavond-vuurwerk. Prachtig plekje gevonden trouwens, nu alleen bedenken vanaf hoe laat we ons daar moeten gaan "parkeren". Nadien over, over, overheerlijk gegeten in een Tapas-restaurant - voor de Sydneysiders : Catalonia in Kirribilli. In een soort van degustatie-menu kregen we een stuk of 8 hapjes (van serranoham met rabarber, courgettebloemen met geitenkaas en honing tot porkbelly met appel...) en een stukje chocoladetaart met zeezout/amandelijs als kers op de taart. Mannekes, was me dat genieten....

Vandaag kwam Rosemarie`s vriendin Jessica dan een dagje op bezoek. Vanmorgen trokken we naar het Kuringai-Chase National Park voor een Possum Magic ochtend. De kids hebben een eigen mini-possumbox in mekaar geknutseld en tekst en uitleg gekregen over hoe ze (best met papa) een echte possumbox moeten maken, en waar die best te hangen. Al wandelend door de bush kwamen we nog een paar wallabies, wat brush turkeys en een goanna tegen.

Vanavond zaten we aan tafel met Marie en Lola, morgen trekken we een dagje naar `t strand, op zaterdag gaan we naar een theatervoorstelling in de Sydney Opera House, ik heb last van acute blindheid voor 3 meter hoge berg strijk en 50cm hoog gras ....
Heb ik al eens gezegd wat voor een gelukzak ik me voel ?

Kaikoura - Christchurch

Wat een mooie ochtend, blauwe lucht, zonnetje straalt op de witbesneeuwde toppen en de wind leek zo goed als verdwenen. De whale watch kon dus doorgaan. Hoewel de baai er erg rustig uitzag, waarschuwde men ons toch voor een erg onstuimige zee.
Met een touristil of 2 moest dat wel lukken, dacht ik. Vol goeie moed aan boord gegaan... Maar de tocht naar de walvissen was wel heeeeeel eeeerrrruug bumpy en mijn goeie moed was zo snel op. Zeeziek met een grote Z, en ik was helemaal niet de enige. De papieren zakjes gingen vlotjes van de hand. Jurgen en Rosemarie hebben duidelijk zeebenen. Jan-Willem niet zo. Misschien ook wat uit sympathie met mij heeft hij ook zijn portie zakjes opgebruikt. (Weer iets dat hij van mij heeft. Het is soms gewoon griezelig te beseffen in hoe veel hij op me trekt....)



Genoeg daarover, `t ging hem over de walvissen. Meerbepaald de Giant Sperm Whales (ik weet de nederlandse naam niet, potvisachtig denk ik). Voor de kust van Kaikoura is een erg diepe canyon die in combinatie met gunstige oceaanstromen er voor zorgt dat het er een voedselparadijs is. O.a. voor sperm whales. Of zoals de gids het zei, `t is zoals de McDonalds voor teenage sperm whales. Deze walvissen zijn de 4de grootste van de wereld en lijken dus op potvissen, met een immense, platte kop. Ze kunnen tot 2km diep duiken en wel 2 uur onder water blijven. Bij deze whale watch moesten we dus wat meer geduld hebben (oh nee, en ik voelde me al zo ziek). Gelukkig was een halfuur voor ons een andere boot vertrokken en die had er een gevonden. Wij er naar toe gesjeest (burps) en we hadden geluk. De walvis lag op `t gemak aan het oppervlak zuurstof op te doen voor een volgende duik. En even later dook hij met een sierlijke zwaai van zijn staart de diepte in. Toch weer bijzonder indrukwekkend.
De oceaan werd ondertussen heftiger en heftiger en er werd beslist de tocht vroegtijdig te stoppen en huiswaarts te keren. kMoet zeggen dat ik er niet rouwig om was. We kregen nog een deel terugbetaald dus helemaal ok. Terug aan land moesten we toch even bekomen, colake drinken, eventjes zitten...

En dan was het alweer tijd om naar Christchurch te rijden om de camper af te geven.
Om deze heerlijke reis in een over-heerlijk-prachtig NZ af te sluiten, nestelden we ons op een gezellig terras. Christchurch lijkt me trouwens een bijzonder aangename stad. Zo mooi, kalm, mooie huizen, ruim, hmmmm, hier zou ik ook wel kunnen wonen. Misschien iets voor een volgend leven.


Foto`s van een onstuimige zee met walvisrug en staart....

Hanmer Springs - Kaikoura

Om 10u stonden we warm ingeduffeld met muts en dikke truien aan de ingang van de Thermal Pools van Hanmer Springs. 5 minuten later liepen we in badpak en zwembroek en op blote voeten tussen de sneeuw !
De thermische baden gaan van 35 tot 41 graden. Met de bibberkoude lucht, de sneeuw op de achtergrond was het heerlijk om ons te kunnen onderdompelen in de minerale waters van de pools. En dan heel snel van de ene naar de andere rennen... En ook wel van warm naar warmer, want na een tijdje in een 37 graden bad, wil je echt niet meer terug naar een van 35... 41 vonden we iets te warm, maar dat was ook een zwavelbad en daar hing een (p)rottig geurtje.
Helemaal verrimpeld, opgewarmd, terug afgekoeld en compleet relax stapten we enkele uren later terug in de camper.


Deze keer richting Kaikoura, aan de oostkust. Kaikoura is ook weer een bijzondere plek. De bergen komen er tot helemaal aan de zee en da`s een wel heel erg mooi zicht : besneeuwde toppen tegen een blauwe lucht, groene hellingen en dan het prachtige blauw van de baai van Kaikoura.
De oceaan is vlak na de kust uitzonderlijk diep. Dat in combonatie met gunstige stromingen in de oceaan, maken van Kaikoura een paradijs voor vissen en zeezoogdieren. Je vindt ze hier dan ook in overvloed. Vanmiddag maakten we al een wandeling naar het Kaikoura peninsula waar een zeehondenkolonie woont. Tussen het zeewier, op de rotsen, maar ook in het gras en zelfs op een muurtje lagen de zeehonden te soezen. Super hoor, ze trekken zich van al die toeristen met foto-apparaten niks aan. Kijken mag, te dichtbijkomen en aanraken niet - dan gaan ze hard zuchten en grommen. Jan-Willem en Rosemarie hebben uiteraard weer wat "vrienden" bij.



Nu het nog laagseizoen is, is het ook makkelijker om een mooi plekje voor de camper te vinden. We staan vlak aan de zee met zicht op de bergen. De wind raast om de camper. Hopelijk gaat die tegen morgenvroeg wat liggen, want we willen gaan whalewatchen....

Zeehond- en andere foto`s .....

Door de sneeuwstorm naar Hanmer Springs

Op het laatste nippertje hadden we onze slaapzakken meegenomen uit Beecroft, en bij wijze van grap staken we onze handschoenen en sjaals in de valies.... Wisten wij veel dat het een witte wintervakantie ging worden.
Rosemarie hoopte op toch een beetje sneeuw. Op weg naar Milford Sound heeft ze al een sneeuwman kunnen maken. Vandaag kers op de taart : we reden door een ferme sneeuwstorm ! We reden van de natte westkust naar het noorden en dan terug doorsteken richting oostkust. Doel : Hanmer Springs.



Langs de westkust is het enorm groen, we reden langs regenwouden vol gigantische varenbomen, en bomen compleet bedekt met mos. Heel heel mooi. In Hokitika stopten voor een "morning tead" (een koffie eigenlijk) en brachten daar een bezoekje aan een Kiwi-vogel conservation House. Eindelijk een kiwi-vogel in het echt gezien. In het wild zijn deze heel erg moeilijk te zien. `t Zijn nachtdieren, schuwe dieren en er zijn er steeds minder. Heel bijzondere vogels ook. Het zijn "honorary mammals" omdat ze zoveel eigenschappen van zoogdieren hebben en ze kunnen ook al niet vliegen met die minuscuule vleugeltjes van hen. Ik heb vooral te doen met de vrouwtjes - die moeten een gigantisch ei leggen, onwaarschijnlijk groot is dat ding, tot 20% van hun lichaamsgewicht.....Rosemarie en Jan-Willem waren heel erg blij dat ze de kiwi`s dan eindelijk echt gezien haddenen als extraatje mochten ze er ook de reuze-palingen voederen.
Zo konden ze weer even tegen auto rijden. Eens we terug naar het binnenland reden, de bergen in, begon het zachtjes te sneeuwen. Eerst sneeuwregen, dan grotere vlokken en nog wat verder bleven de wegen ook wit. De bergen, weien, bomen veranderden in een prachtig winterlandschap. Wat hadden we medelijden met die pasgeboren lammetjes die in de sneeuw zaten...
Er is gemakkelijk 10-15 cm sneeuw gevallen en in deze tijd van `t jaar is dat ook voor hier bijzonder. Een cameraploeg van de Nieuw-Zeelandse tv was zelfs een reportage aan `t maken over de sneeuw. Een pak later dan voorzien kwamen we aan in Hanmer Springs. We wilden nog een bezoekje brengen aan de hot springs, maar die gingen vroeger dicht door de sneeuw. Spijtig, morgen dan maar. Alle motels en hotels leken volzet, en op hun parkings stond het vol campers. Velen zagen het blijkbaar niet zitten om in hun camper te overnachten.
Wij zijn dicht bij elkaar gekropen, muts op, extra deken en hebben warm de ochtend gehaald !
Misschien dat de warme wijn die we als aperitief dronken er ook voor iets tussenzat. Of het heerlijke lamsvlees op de stonegrill en de cheesecake... We moesten toch vieren dat het precies 1 jaar geleden is dat we op het vliegtuig richting Australie stapten.

Foto`s van de sneeuw...

Fox Glacier

Een dag in shiften. Kinderen mogen om begrijpelijke redenen niet op de gletsjer. Dus hebben Jurgen en ik om beurten een guided tour van een halve dag op het ijs gedaan. Ik had de ochtendshift en had ook wat meer geluk met het weer, slechts af en toe een buitje. Terwijl ik dit typ, zit Jurgen op de gletsjer en regent het spijtig genoeg ferm hard. (maar blijkbaar is dat doodnormaal voor de west coast van NZ....je zal hier maar wonen)
De terminal face van de gletsjer is de gevaarlijkste, omdat er voortdurend brokken afvallen. Om op de gletsjer te geraken moesten we dus eerst 800 trapjes omhoog langs de rotsen en door de bush, om dan op veilige hoogte op de gletsjer te stappen. Omdat de gletsjer voortdurend beweegt, moet ook elke dag weer een nieuw pad op de gletsjer worden gezocht en uitgehakt... Wat een werk !
Deze gletscher beweegt heel erg veel in alle richtingen, afhankelijk van hoeveel sneeuw die er gevallen is enkele tientallen jaren geleden en de huidige temperatuur. Die combinatie bepaalt of hij sneller opschuift richting de oceaan, of sneller afsmelt. In 1935 kwam de gletsjer enkele honderden meter verder dan nu, in 1980 was die dan weer een stuk korter. Ook in de hoogte groeit en krimpt hij dagelijks. Vlak toen we aan de terminal face kwamen, viel er een gigantische brok af, wat een gebulder.... en daarachter kwam een veel blauwer stuk gletsjer bloot.
Op de gletsjer zag je goed de lagen van alle sneeuwval, ook van allerlei puin ertussen en zlefs van "dust storms" die uit Australie overgewaaid komen.
De gletsjer is de sneeuw die van alle hoge bergen in de Southern Alps bijeen gepakt wordt en naar beneden schuift : Mt Fox, Mt Tasman, Mt Cook, ... 9 jaar duurt het om van de sneeuw ijs te maken en dan begint het ijs aan zijn lange tocht door de gletsjer naar beneden, naar de zee eigenlijk.
De Maori-legende over het ontstaan is veel romantischer : een Maori-ijsprinses werd verliefd op een valleibewoner die steeds de bergen beklom om haar te komen bezoeken. Op een dag stortte hij echter te pletter. De tranen uit de prinses` linker oog werden Fox glacier, die uit haar rechteroog vormden Franz Josef glacier,die 25 km verderop ligt.
De gids gaf een hele goeie uitleg, ook over Nieuw-Zeeland in zijn geheel :
Nieuw-Zeeland is blijkbaar een van de eerste stukken land die afscheurden van de gigantische aardplaat en op zichzelf begonnen rond te drijven. Dat verklaart dan waarom er op NZ zoveel unieke planten en bomen zijn die nergens anders meer voorkomen. Enorm oude soorten, die sinds dino-tijd nog niet veel zijn veranderd - omdat ze niet veel hebben moeten veranderen.
Ten tijde van het afscheuren waren er nog niet veel zoogdier-achtigen, in NZ zelfs maar 2, vleermuis-achtigen. En daar is het ook ongeveer bij gebleven. Verschillende andere dieren, voornamelijk vogels zijn ook in een omgekeerde richting geevolueerd, ze verloren hun capaciteit om te vliegen, bv de Kiwi-vogel.
Met de komst van de Europeanen en de Australiers werden ook niet native dieren ingevoerd, met alle gevolgen vandien. De possums zijn bv een gigantische pest hier (in Australie ook, maar toch minder). Ze zijn een veel grotere bedreiging voor de lokale flora, omdat bv de bomen nog niet aangepast zijn aan hun verslindende vraatzucht (In Australie smaken bv. de bladeren van eucalyptus-bomen heel erg bitter en worden bitterder naarmate de koalas meer bladeren van 1 zelfde boom eten. En dan springen de koalas wel naar een andere boom. Boom gered. Hier smullen de possums van een wilde "daisy" boom. De bladeren worden alsmaar zoeter, naarmate de possums er meer van eten, met alle gevolgen vandien.
Interessante, coole tocht dus.

Terwijl Jurgen op de gletsjer zit, ben ik met de kinderen tot aan de terminal face gewandeld. Ze waren ook ferm onder de indruk en geinteresseerd. Maar nu willen ze vooral met hun nieuwe kiwi-knuffels spelen.

Straks rijden we nog wat door (wat mij betreft weg van de west coast, ;-) en morgen zien we wel weer verder.

Foto`s van onze gletsjertocht staan hier bij elkaar....

Rit naar Fox Glacier

Vanochtend wakker geworden met ijsbloemen aan de binnenkant van de camper ! Friskes dus, maar met een slaapmuts en een donzen slaapzak had ik daar niets van gemerkt (Jurgen spijtig genoeg wel, maar die heeft dan ook geen donzen slaapzak ;-)). Vandaag was een rij-dag : van halverwege tussen Te Anau en Queenstown naar Fox Glacier : zo`n 400km, maar met onze camper-truck en langs Nieuw-Zeelands berg en dal zijn we er toch een hele dag zoet mee geweest..
Ik denk dat we zowat alle zuid-eiland landschappen hebben gehad : eerst de glooiende schapen-weien, dan langs de schitterende meren van Wakatipu, Wanaka en Hawea. Nog maar eens met de zon er op - we hebben tot nu toe echt heel veel chance met het weer - en de weerspiegelingen van de besneeuwde bergtoppen : fotogeniek ! Onderweg een -paar passen overgestoken, of beter over-gepuft aan 25km per uur. Aan het meer van Wanaka uitgebreid koffie gedronken en dan richting Haast, aan de westkust. Wat is het daar ook weer mooi....subtropische wouden, heel groen, heel veel varenbomen, yucca-achtige planten (cabbage-trees) en bomen, overal overwoekerd door mossen.



Haast Beach is een heel verlaten strand, achter duinen vol gele brem (of zoiets). In de rivieren en hier ook op het strand ligt heel veel hout, stukken takken, halve bomen : Ideaal speelgoed voor Jan-Willem, die in elk stuk wel een raket, dolk, vliegtuig ziet...Of een "wolkijker" waarmee hij Rosemarie helpt om wol te vinden (langs de afsluitingen van schapenweien... ;-)
Tegen de avond aangekomen in Fox Glacier. Morgen gaan Jurgen en ik elk een halve dag wandelen op de gletscher. De kinderen mogen spijtig genoeg nog niet mee. Hopelijk blijven we geluk hebben met het weer, maar voor het eerst ziet dat er niet naar uit : het miezerde daarnet, er hangen heel veel en lage wolken en voorspellingen voor morgen zijn navenant...
Nu we nog eens in de bewoonde wereld overnachten, hebben we daarnet ook onze benen lekker onder tafel geschoven bij wijze van verlaat verjaardagsmenu('k heb een heerlijke berg ribbekes opgesmuld) en kheb zonet schandalig lang gedoucht. Enig minpunt aan de dag : omdat we de voorbije 2 dagen niet aan de verleiding konden weerstaan, kijken we vandaag al naar de laatste aflevering van "Van Vlees en Bloed". Wat geweldig goed is dat he.

Alle foto`s van deze dag staan hier....

Milford Sound

Vanochtend werden we wakker onder een dik pak grijze wolken. Het regent hier 200 dagen per jaar, dus dat was wel te verwachten, maar ik had stiekem toch gehoopt op nog meer mooi weer voor onze tocht naar en op Milford Sound. Opgekraamd en vertrokken zodat we voor de ladingen bussen daar zouden zijn.



Milford Sound is het meest bekende "sound" of fiord hier op het zuideiland. Het wordt wel eens het achtste wereldwonder genoemd en het trekt dus massa`s kijklustigen aan.
De weg er naar toe is weerom prachtig, bezaaid met "waaaauuuw"-uitzichten. Eerst is de vallei breed, dan komen de gigantische en enorm steile rotswanden alsmaar dichter bij je te staan. Het is nog vroeg in de lente dus de toppen zijn nog helemaal wit. Omdat de rotswanden zo steil zijn, zijn er in de winter vaak enorme lawines. Dat risico is nu "low", maar langs de weg zie je overal nog lawines - en hun puin - liggen en kilometerslang is zelfs gewoon stoppen voor een foto verboden vanwege het lawinegevaar.
De stralend blauwe lucht, de steile rots-giganten, de besneeuwde toppen ... adembenemend mooi. Het doet uiteraard denken aan de Alpen, maar ik vind het toch nog een stuk dramatischer, steiler, grootser.
Aangekomen in Milford Sound zijn we op een "Nature Cruise" boot gestapt voor een 2h30 durende tocht op de Sound. Niet alleen wij vonden de zon in de fiord fantastisch : de dolfijnen ook en ze kwamen met veel plezier voor, rond, naast de boot springen en spelen. Enkele hadden een baby bij... je kan je al de reactie van Rosemarie en Jan-Willem voorstellen. Even later kwamen we nog de uiterst zeldzame Fiordland pinguins tegen - op het water en op het land - en een hoopje zeehonden. Onze dag kon niet meer stuk.
De Sound is pas rond 1850 ontdekt : Captain Cook is er op 2 van zijn rondreizen gewoon voorbijgevaren. Vanop zee is de ingang naar de fiord dan ook niet te zien. Raar hoor.
Enorm indrukwekkend in de Sound en eigenlijk in heel het gebied er rond zijn de watervallen, die langs de loodrechte rotswanden honderden meters naar beneden vallen. Een prachtig en nat schouwspel.
We hebben geweldig genoten van dit heel bijzonder stuk natuur. Dit stukje Nieuw-Zeeland is top. Op de terugweg hebben we nog een sneuuwman gemaakt en sneeuwballen gegooid en kwamen we enkele kea`s tegen : donkergroene, grote vogels die wel een appeltje lusten.
Nu staan we gekampeerd langs een landweg, tussen de schapen en lammetjes. Ik kan me vervelender manieren bedenken om mijn verjaardag te vieren...

De foto`s van onze tocht naar en in Milford Sound staan hier

Queenstown - Rafting - Te Anau

Vroege ochtend vandaag want om 8u15 werden we opgepikt voor ons rafting-avontuur op de Shotover river. De rit er naar toe is al een hele attractie. De skippers canyon, een slingerend zandpad langs gigantisch hoge kliffen. In de canyon werd vroeger naar goud gezocht. En gevonden : het was maar het schijnt een van de rijkste vindplaatsen ter wereld. Wel extreem barre toestanden voor die goudzoekers : enorm koud in de winter, heel erg heet in de zomer, de canyon weerkaatst alle zonnestralen en wordt daardoor heel erg warm.
Vandaag, in het prille begin van de lente was het koud, minima van -1 en maxima van +8. Ja,.... en wij gingen raften..... Jurgen was een beetje argwanend, maar we werden goed uitgedost. Voor Rosemarie en Jan-Willem al een heel avontuur op zich :
surfpak, fleece, spray-jacket, zwemvest, helm, sokken, schoenen en handschoenen. Zo konden we zelfs het ijswater aan ! De trip zelf was natuurlijk geen wildwaterbaan categorie 5, maar voor de kinderen - en daarmee ook voor ons - een bijzonder avontuur ! Meepeddelen, door de versnellingen roetsjen, pirouetjes draaien, en goed nat worden. Halverwege heb ik zelfs een heuse duik genomen in een diep stuk van de canyon : ijs-en ijskoud ! De ijspegels hingen dan ook overal aan de rotsen. Rosemarie zat helemaal voorin in de raft en kreeg zo alle water over zich heen. Haar vingers en tenen voelden als "frozen jellysticks" , maar toch ging ze met plezier overboord om een rescue te demonstreren.... That`s my girl ! Jan-Willem ratelde en taterde honderduit van pure opwinding, maar hield het liever droog.
Heel erg leuk, alhoewel dat we ook blij waren om onze bevroren onderdelen terug te laten ontdooien in de zon.
Over de canyon hangt nog een oude bungy-hangbrug. Wij hebben vanop de brug een grote "wishing-rock" naar beneden laten vallen. De plonsen weergalmden onze wensen door heel de canyon. Wat een heerlijk avontuur om te kunnen delen met de kids, en wat een mooie stralende dag, geen wolkje aan de lucht.

Vanmiddag zijn we dan verder gereden naar Te Anau. Morgen willen we immers naar Milford Sound. Westwaarts dus, weg van de bergen van Queenstown, door de brede valleien (met schapen uiteraard) naar de bergen van Fiordland. Ik kan maar niet ophouden met herhalen hoe ontzettend prachtig ik het vind. Ik val van het ene superlatief in het andere. Ook weer van dat met ons kampeerplekje van vanavond. Idyllisch ten top, aan de rand van het meer van Te Anau, met zicht op de besneeuwde toppen, de zon die ondergaat achter de bergen, helemaal alleen, enkel een paar eendjes dobberen rond. De kinderen spelen uitgelaten met wat stenen, stokken en elkaar. Wij luisteren naar het klotsen van het water, schillen een appeltje en genieten.

De foto`s van onze derde dag staan hier....

Enkele foto`s getrokken door de raft-gids.

Mount Cook Lookout - Queenstown

Het lijkt wel of we op wintervakantie zijn... Vanochtend werden we wakker van het vederlicht getik van sneeuwvlokjes op onze camper (zoals ik al zei, het was onnoemelijk stil op ons plekje aan het meer, de enige levende zielen in kilometers omtrek waren konijntjes).
Maar de zon kwam al op van achter de bergen. Bedden opgebroken en richting eerstvolgende stadje voor melk en brood voor het ontbijt.
Toen ik in het plaatselijke cafe mijn latte bestelde, zag ik een postkaart van de Clay Cliffs een beetje verderop. Wat een gelukkige vondst, want die kliffen zijn prachtig. Ontstaan door watererosie en je kan er helemaal tussenwandelen. Je waant je in een of andere canyon.
Dan verder op weg naar Queenstown, via de Lindis Pass. In de verte zagen we steeds de grote besneeuwde toppen, terwijl wij door de vallei reden, die nu weer eens heel groen - dus vol schapen - was, dan weer eens veel dorder - dus ook weer schapen, maar veel minder.
Queenstown is de action-kick-adrenaline-hoofdstad van de wereld en `t is hier dat bungy-jumpen is uitgevonden. Geen fan van dat elastiekhangen, maar op de weg reden we langs de plek waar voor het allerallereerst gesprongen werd. Even ramptoeristen dus. Deze jump is niet zo hoog, "maar" 43m, maar kmoet eerlijk zeggen dat ik er de fun niet van inzie...
Geef mij maar de "luge" bovenaan de Gondola. Met een skiliftje rezen we tot hoog op de berg, hoog boven Queenstown, dus met een adembenemd zicht op het meer. Nog een beetje hoger met een stoeltjesliftje en dan met een sleetje op wieltjes naar beneden. Eerst nog even voorzichtig, maar dan sjeezen door de bochten en lachen voor de fotofinish. Rosemarie was net groot genoeg om het alleen te doen, en dat liet ze zich geen 2 keer zeggen.
Daarboven nog wat staan kijken naar de parapenters, de parasailers etc, zoals gezegd, de action hoofdstad van de wereld.
Queestown lijkt ook een erg gezellig stadje, prachtig gelegen, maar ook mooi gebouwd, helemaal gericht op outdoor sporten en skien. Maar ook druk en commercieel. `t Is te zeggen : in een straal van 10 km geen mogelijkheid om vrij te kamperen (de vallei is ook nogal smal). Dus staan we nu middenin de camper-gallore op een commerciele camping. Dat heeft natuurlijk ook zijn voordelen : fris en proper gewassen liggen we nu met opgeladen batterijen in onze slaapzak en zo meteen begint deel 2 van " Van Vlees en Bloed" !

De foto`s van dag 2 staan hier...

Christchurch - Lake Tekapo - Mount Cook Lookout : Wind en Schapen

Vanmorgen vertrokken we uit Christchurch. Met ons huis op wielen, een heuse kamion. Een met een manuele versnellingsbak, dat was ook weeral even geleden, dus in `t begin met de nodige horten en stoten.
In Christchurch zagen we al meteen de sneeuw op de bergen liggen, wat vooral Rosemarie wel heel erg leuk vond. Zij droomt al sinds enkele weken van de Nieuw-Zeelandse sneeuw....
Langs de Alpine Inland Scenic Route reden we naar Lake Tekapo. Mooi, mooi, mooi, groene velden, gele brem-achtige hagen, blauwe lucht, 10 minuten later een plensbui. Nieuw-Zeeland`s cliche nr 1 : 4 seasons in 1 day : afgevinkt. En ver buiten de bewoonde wereld van Christchurch moet je niet gaan om het allergrootste Nieuw-Zeelands cliche tegen te komen : : er zijn hier veeeeel meer schapen dan mensen (iemand vertelde me later dat er nu ongeveer 40 miljoen schapen zijn voor 4 miljoen mensen - vroeger waren er dan 70 miljoen...). Lente is lammetjestijd, de weien lopen er vol van. We passeerden ook heel erg pasgeboren lammetjes, de navelstrengen hingen er nog aan, de placenta lag naast hen in `t gras...Verder ook veel koeien, hertjes, alpaca`s.
Aankomen bij Lake Tekapo is een "waauw-moment" : het meer is vooral prachtig van kleur, turkoise blauw, surreeel bijna. Vooral vanop een afstand en hoogte ziet het er heel bijzonder uit. Wij reden dus naar Mount St. John voor nog een beter zicht. Toen we daar dan uiteindelijk met onze kamion opgepuft waren, werden we er bijna van de top geblazen. Giga-veel wind. Maar ook sneeuw !
Voor de kinderen is de vakantie al lang geslaagd. Met de besneeuwde bergen op de achtergrond is Lake Tekapo is onbeschrijfelijk mooi, een uitzicht dat we niet zullen vergeten.
Het zomeruur is hier reeds vorige week ingezet. Daardoor blijft het `s avonds weer wat langer licht. We profiteerden ervan om nog een eindje verder te rijden. En zo staan we nu aan Mount Cook Lookout, aan Lake Pukaki. Bijna zo blauw als Lake Tekapo, en omringd door besneeuwde toppen. Helemaal alleen, oorverdovende stilte, volle maan, kampvuurtje, schitterende sterren....Nu maar duimen dat we het warm kunnen houden tot morgenvroeg.
Dit is echt genieten. Als je `t mij vraagt, is het heel erg moeilijk om ongelukkig te zijn in Nieuw-Zeeland.
Foto`s van de 1ste dag staan hier....

Kia Ora !

Oftewel : Hallo !!
Wij zijn terug van een prachtige reis naar het Zuideiland van Nieuw-Zeeland. Onwaarschijnlijk mooi weeral. We hebben het elke dag maar een keer of 20 gezegd hoe ontzettend mooi het er is. Allerlei leuks gedaan : van raften tot relaxen in hete thermische baden. Rosemarie had er op gehoopt nog eens sneeuw te zien. Dat is uitgekomen en nog geen klein beetje : sneeuwballengevechten, sneeuwstorm, ijs aan de binnenkant van de camper...we hebben het allemaal gehad.


Deze foto van in Hanmer Springs doet het niet vermoeden, maar toch : wij zaten in een zwavelbad van 38 graden. De buitenlucht was 0 graden, op het dak in de achtergrond ligt 10cm sneeuw....


Kheb net foto-uploadcapaciteit bijgekocht. Met een beetje geluk kan ik straks meer foto`s en tekst en uitleg de wereld insturen.....

23 dagen

Ooit las ik eens dat een wetenschappelijk experiment aangetoond had dat blijdschap om een nieuw auto 23 dagen duurt. Nog 10 dagen te gaan dus. Ik tel af. De afgelopen 10 dagen werd ik met momenten immers horendol van Jan-Willems non-stop opmerkingen over de auto. Enkele voorbeelden : "de kinderen van mijn school hebben nog nooit zo`n grote auto gezien" (ik moet nog steds vlak aan de fence parkeren), "de kinderen van mijn school vinden het geluid van onze motor heel interessant" , en nog "wij zijn de enige auto in Beecroft die een snorkel heeft" (als ik hem dan op een ander exemplaar met snorkel wijs, gaat hij compleet in denial) "wij kunnen nu nooit meer stuck zitten". Maar hij zou de zoon van zijn vader niet zijn als hij ook niet wat kritische noten liet horen. De auto is nog niet ideaal want hij heeft geen roof rack, geen reserveband op de koffer, en geen extra set lichten op het dak. Daar mag hij dan later zelf voor zorgen se.