Elke namiddag wanneer ik rond half vier Rosemarie van school ga halen, valt het me weer op hoeveel mama`s daar net zoals ik hun kroost komen oppikken. En redelijk veel te vroeg komen om nog wat te kunnen babbelen. Want heel veel Australische mama`s werken niet. Is dat omdat de voorzieningen in voor- en na schoolse opvang gewoon niet zo geweldig zijn, of meer omdat ze hier een pak conservatiever zijn en het klassieke rollenpatroon nog steeds het ideaalbeeld is... ik weet het nog niet heel precies, maar eigenlijk is het ook een beetje een kip en ei situatie...
Nu moet het allereerst heel duidelijk zijn, dat ik het absoluut geweldig vind om de kids elke dag naar en van school te kunnen brengen en meer tijd met hen door te brengen. Maar, tussen die niet-werkende mama`s voel ik me toch wat een vreemde eend in de bijt. En gisteren leek ik wel een "alien"...
De 2 class parents hadden immers een "morning tea" georganiseerd voor alle parents/carers van de klas van Rosemarie, in een plaatselijke tearoom. Om mekaar wat beter te leren kennen. (Dat "parent/carers" wordt hier steeds - geheel politically correct - gebruikt, maar komt in feite neer op de "mums"). Bij een koffietje vertelt iedereen een beetje over zichzelf en de kids etc. En ik begon daar dus te vertellen over Belgie, en hoe de kinderen daar van hun 2.5 of 3 wel 5 dagen per week naar school gaan, van halfnegen tot halfvier, en dan nog vaak in een soort van naschoolse opvang blijven. Want de meeste mama`s in Belgie gaan werken, en vaak is dat full-time. Ik kan je verzekeren, verbazing, consternatie en een vleugje afgrijzen alom. Wie doet zijn kinderen nu zoiets aan ? En dat in een ontwikkeld westers land....
En toen ik dan ook nog vertelde dat ik het nu wel vreemd vind - en soms ook een beetje moeilijk - om niet te werken, om financieel "afhankelijk" te zijn, etc... denk ik dat sommigen er helemaal niets meer van begrepen. Tezelfdertijd is het voor mij ook heel gek om te zien hoe deze mama`s er duidelijk helemaal niet mee worstelen. Ik had echt niet verwacht dat er in een land als Australie dat zo`n "free" en vrijgevochten imago heeft, nog zo`n klassieke en conservatieve cultuur zou heersen.
Aah ja, als klap op de vuurpijl, ontdekten de dames ook nog dat ik sinds ik met Jurgen getrouwd ben nog altijd mijn eigen achternaam gebruik...ik denk dat ik voor sommigen nu een echte Dolle Mina ben ;-))
Ondertussen kwam Rosemarie vandaag thuis met een hele mooie tekening van een uil - kvind het echt heel mooi gedaan van haar en er stond een klein gedichtje bij : spreken is zilver, zwijgen is goud ! Misschien dat ik bij de volgende "morning tea" daar maar even aan moet denken en niet meer te veel "progressieve" praat verkondigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten