Aprilse grillen

Die kennen we hier ook. Na een fantastisch weekend met fantastisch weer, is het maandagnamiddag beginnen regenen, en nu woensdag regent het nog steeds. En de motregen is ondertussen ferme stortregen geworden. Onze dakgoten kunnen het niet meer aan en hier en daar rond het huis kunnen we dan ook een douchke pakken. Het einde van de regen is nog niet in zicht....Zaterdag en zondag zou het even minder nat worden, maar dan weer " van heir".
Rosemarie kan nu wel eindelijk haar uniform-regenjas eens uittesten. `t Is wel duidelijk dat ze die hier niet al te veel plannen te gebruiken, en dus niet te snel willen uitgroeien. Er zijn maar 3 maten te verkrijgen. Deze is de kleinste.

Gewoonweg heel erg leuk

Zo was ons weekend. Hoe kan het ook anders wanneer je 13 Vlaamse kids tussen 4 en 11 en hun ouders in het Cattai National Park loslaat.
We hadden fantastisch weer wat ook altijd helpt en de sfeer zat er al meteen goed in. De kids hadden het op hun eer genomen het vuur nooit te laten doven en daarvoor moesten natuurlijk houtblokken en bomen aangezeuld worden. Zo`n vuur heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht maar het blijft natuurlijk wel vuur en we hebben dan ook maar een keer of 500 moeten zeggen dat ze niet met stokken in het vuur mochten spelen.
Zaterdagochtend een korte wandeling gemaakt - met dolenthousiaste kinderen (not, dus) - en daar kwamen we een net halfplat gereden brown snake tegen (denken we toch). Ziet er niet zo eng uit, maar als het echte een brown snake was, toch maar oppassen, want die is van de dodelijke soort. In de namiddag gaan kajakken en plonsen in de Hawkesbury River - tot groot jolijt van de kids en onder voortdurend, "pas op", "niet zo ver" van 10 ouders. Een heerlijke dag, die we afsloten met een lekkere barbecue en lachen, babbelen, en straffe verhalen bij het kampvuur, tot laat in de nacht. Tussen 20u30 en 21u30 was het ook het zogenaamde Earth Hour - een uurtje zonder elektrisch licht, bij kaarslicht of onder de sterren, even nadenken over hoe we met energie omgaan, en hopelijk inzien dat we het met wat minder kunnen en zullen moeten doen. In het Nationaal Park was geen elektriciteit dus wij hebben er een Earth Weekendje van gemaakt, en de sterrenhemels waren prachtig.
Op zondagochtend rustig wakker worden, ontbijten en wat lummelen. Na het opkramen richting Wisemans Ferry. Wat een mooie streek is het toch, heel groen, glooiende valleien, veel boerderijen. In het park aan het strandje aan de Hawkesbury River stond in een mum van tijd weer een heerlijk buffetje op tafel - we blijven Bourgondische Belgen he. De kinderen konden zich er nog eens uitleven in de rivier en van elkaar genieten.
Spijtig genoeg is het dan veel te snel zondagnamiddag en moeten we dan toch huiswaarts. Relaxed, blij en met 2 nagenietende kids kropen we `s avonds net iets vroeger in bed.

Herfstbloemen langs de spoorlijn

Trinny & Susannah

De fans van Vitaya kennen hen zeker en ook hier zijn ze geen onbekenden. Meer nog, Trinny & Susannah zijn in het land ! Een hele week proberen ze in alle grote shopping centra de Australische dames uit te leggen " What (not) to wear". Geen eenvoudige opdracht. Want wat mij betreft is er hier een acuut tekort aan hippe en toch stijlvolle kleren. Je vindt hier de coolste t-shirts en shorts, de meest uitgebreide collectie zwemshorts en bikini`s, en comfort-kleren en jeansbroeken in alle maten en kleuren. En daarnaast een onoverzienbaar aanbod aan zwarte pakjes, broeken, kleedjes etc "for the office". Maar slechts heel weinig daar tussen in. Een onontgonnen terrein voor de ZARA`s, H&Mmen en HEMA`s (voor de kids). Ik heb al een paar keer een opmerking gekregen van de andere Kindergarten mums over "how fabulous" mijn gewone(Belgische) kleren zijn. Misschien moet ik maar eens een importhandeltje opzetten....

PS : ik heb Trinny & Susannah dus wel al eens in `t echt gezien he. In London, tijdens een paar daagjes Christmas-shoppen met ons mama ! We liepen er bijna tegen in de Debenhams.

Woordenschat

Wachten, in de rij staan, aanschuiven...is een ware beproeving voor mij. En in plaats van beter te worden met de jaren, wordt het erger. Ik kies dan ook meestal de verkeerde rij...Zo ook gisteren in het tankstation.
Tankstations, moet je weten, zijn hier vaak oorden van inefficientie :
Je kan niet met bancontact betalen aan de pomp, dus iedereen moet na zijn tankbeurt naar het winkeltje om te gaan betalen: onbegrijpelijk.....
En elke keer weer heeft de chauffeur vlak voor mij zin in een verse koffie, of komt die een "mate" tegen : grmbl, aarh, grmbl....
De doorgangen tussen de verschillende pompen zijn meestal ook te smal om langs de vorige auto naar de vrije pomp daarvoor te rijden : frustratie stijgt, wie vindt zoiets uit ?
De pomp loopt ook een heel pak trager dan in Belgie (zo lijkt het toch) : waarom, ofh waarom...
Aan de kassa aangekomen, blijkt dat iemand voor mij zijn voordeelkaart in de auto vergeten heeft: haha, effe halen, sorry.....
Ja, dan houd ik het niet meer hoor : "Verd*mme he, Semmelk*kskes !" Tot groot jolijt van Rosemarie en Jan-Willem die bijna niet meer bijkomen van `t lachen. En uiteraard heel blij zijn met deze aanvulling van hun woordenschat. En daar kan ik dan ook weer om lachen.
En ook met deze mop die mama en papa me doorstuurden....

Een vrouw uit het Antwerpse staat aan het vuur worst in de pan te bakken.
Zij snijdt de twee uiteinden van de worst af.
Hare man vraagt :'Schatteke, woroem snaaide gaai die tsjoepekes der altaaid af?'
De vrouw antwoordt..: '’k weitekik da nie, da moette is aon ongs moeder vraoge, die doet da doek altaaid'.
(bij gelegenheid bij haar moeder).
'Moe,' vraagt ze, 'Woroem snaaide gaai van die weuste altaaid die tsjoepekes der af ?'
'Awel schatteke' zegt haar moeder, 'Eigelijk moete we dadis aon ongs Bomma vraoge, die deed da oek altaaid'.
De dag daarop, iedereen naar de Bomma..... ' Bomma??' vragen ze, 'Woroem snaaide gaai altaaid die tsjoepekes van de weuste as gaai staot te bakke ?'
"Ooooogh, jao...die tsjoepekes.... ' zegt de Bomma..... "kweit het nie mier, maor ons Mémé deed da oek altaaid, da zoude we heur toch is moete vraoge....'
‘Ons Mémé ? die is al honderdentwie jaor aud !' roept iemand. 'dan weured taijd dawet vroage !'
Iedereen naar 't rusthuis...Bij de Mémé in 't rusthuis aangekomen vragen ze onmiddellijk....
'Mémé, woroem snaaide gaai die tsjoepekes altaaid van de weust?'
Mémé is een beetje doof....
WABLIEFT ?' roept ze. ' Mééééméééé, waaaaaaarrrrrooooommm snaaide gaai altijd die tsjoepekes van de weuste ??

'WATTE? ' roept Mémé....... ' BAKTE GOLLE NA NOG ALTAAID IN DA KLAAIN PANNEKE?? '

Wie herinnert zich dit ?

Pure jeugd-nostalgie. Dit was "by far" mijn favoriete jeugdserie en ik zag me vroeger al helemaal meespelen in de Secret Valley met de helden van het jeugdkamp tegen de antihelden a la WW en Spider.
Het bijbehorende liedje is me altijd bijgebleven....op de muziek van Waltzing Mathilda. Prachtig.



Nu blijkt dat die serie niet ver hiervandaan is opgenomen...
Met dank aan het google-talent van Jurgen, voor wie het trouwens ook een van zijn favoriete series was. Echt. Bestaat er zoeits als voorbestemdheid ?

Ondertussen in het kippenhok

Vanmorgen waren de kuikentjes op Jan-Willem`s school al met 5. En in de loop van de dag heeft Jan-Willem er eentje uit zijn ei zien kruipen - een halfuur hard labeur voor zo`n piepding. En een openbaring voor hem !
Ook bijzonder : alle kindjes op school denken dat de donkere kuikentjes jongetjes zijn (haantjes) en de gele zijn dan meisjes. Waar halen ze het ? Daar kan volgens mij een erg interessante studie over worden opgezet.
Spijtig genoeg morgen geen school voor jan-Willem. Tegen donderdag zullen er nog meer kuikentjes zijn en misschien hebben de oudste kuikentjes dan al wel echte pluimpjes. Het blijft spannend.

Jong geleerd

De laatste tijd is het hier een en al kleuren en tekenen. Van zodra ze `s morgens aangekleed zijn beginnen Rosemarie en Jan-Willem er aan. En al op de terugweg van school naar huis begint een discussie over welk dier ze nu eerst gaan tekenen. Want het zijn inderdaad zo goed als altijd dieren die ze willen kleuren. De muren beginnen aardig vol te raken met hun kunstwerkjes. Rosemarie heeft zoals altijd oog voor detail en kleur, maar ook bij Jan-Willem gaat het "binnen-de-lijntjes" kleuren er met grote sprongen op vooruit : "Practice makes perfection" niewaar ?
Gelukkig mogen ze op school ook veel kleuren, al stelt dat Jan-Willem elke dag weer voor een dilemma. Wanneer hij me `s namiddags zijn tekening van de dag toont, zegt hij steeds heel trots dat die voor mij is. Maar als ik dan zeg dat die echt prachtig is, slaat de twijfel toe.... Hmmm, zou hij de tekening dan toch niet eerder aan zijn papa geven ? En ja hoor, quasi altijd moet ik het onderspit delven en verdwijnt de mooie tekening onder papa`s hoofdkussen - als verrassing. Zielig he, voor mij. Jan-Willem zegt dan wel dat hij de volgende dag een mooie tekening voor mij zal maken, maar je raadt het al : volgende dag, zelfde scenario. Rosemarie heeft het zich wat gemakkelijker gemaakt en nu ze "mum" en "dad" kan schrijven is er voor haar geen dilemma meer.
Trouwens, niet getreurd, ik schilder zelf wel wat. En ook ik schilder diertjes. Australische uiteraard.

Piep piep piep piep

Onweerstaanbaar schattig zijn ze. Vanmorgen waren er dus al 2 uit hun ei gekropen, tijdens de dag is er nog een derde bijgekomen en toen ik daarnet Jan-Willem ging afhalen, was er nog een ei dat ferm in het rond lag te draaien. Daar zal straks ook nog wel een superschattig kuikentje uitkruipen. Je kan je wel voorstellen dat Jan-Willem niet graag naar huis ging.

En thuis zag ik daarnet een hele grote dikke staart in een ventilatiegat kruipen. Ofwel een dikke hagedis - maar hoe is die dan met kop en schouders door dat ventilatiegat gekropen ???? - of een slang - dat vind ik een minder aanlokkelijk idee. Dus vanaf nu, toch maar die muggedeuren dicht en schoenen aan als we buitenlopen.

D R A B C D

Oftewel : Danger - Response - Airways - Breathing - CPR - Defibrilation ! Zo pak ik vanaf nu een "emergency" aan...
Dit weekend heb ik samen met Anne een First Aid Course gevolgd. Nu we hier in Oz zijn en vaak op stap gaan in de bush of elders, leek het me wel nuttig om een beetje eerste hulp kennis te hebben - vooral met een zoon die nog niet echt veel gevoel voor gevaar heeft, en ook wel een beetje omwille van al dat vreemd gespuis dat hier rondkruipt en zwemt. We zijn ingewijd in de technieken van de mond-op-mond beademing, en weten nu perfect (?) om te gaan met gevallen, gebroken en bloedende mensen. `t Is te zeggen, voor eventjes dan toch, hopend dat er snel een ziekenwagen komt.
Wat opviel, was dat de trainer wel erg veel aandacht schonk aan het feit dat je eerst toestemming moet vragen aan het slachtoffer om te mogen helpen. Kwestie van achteraf niet ge"sued" te worden... En zeker als man zou je maar beter niet zomaar een vrouw of kindje helpen. Wat erg. Volgens de andere cursisten is het hier in Australie nog lang zo erg niet, maar de Amerikaanse "sue"-ziekte zou toch wel aan `t overwaaien zijn.
Enfin, ik vond het erg interessant en leuk om te doen. Ik hoop niet dat ik het snel nodig ga hebben, maar denk wel dat ik dan toch wat minder in paniek zal zijn. Kga ook mijn first aid kit nog wat aanvullen en dan kunnen we er wel tegen.

Jurgen en de kids hebben ook een leuk en druk weekend gehad in het zwembad, op de park-play-date van Rosemarie`s klas, in de jacuzzi met Luna en Senne, en in de kampeerwinkels.
Zaterdag-avond hadden we dan nog een leuk feestje bij Marie en Seb en hebben we tot 23u buiten op `t terras kunnen zitten - heerlijk nazomertje hier ;-))

Vandaag zijn dan ook EINDELIJK de kuikentjes aangekomen op Jan-Willem`s school. `t Is te zeggen, 2 zijn er al uit hun ei gekropen. Een stuk of 15 andere moeten dat deze week nog doen. Superspannend vindt hij het (ik ook trouwens). Hij was vanmorgen niet van bij het hok weg te slaan. Straks probeer ik een foto te trekken.

Harmony Day

Vandaag was het Harmony Day, zoals alle jaren op 21 maart.
"Harmony Day is a day to celebrate a commitment to harmony and mutual respect in a culturally diverse nation. The event's major objectives are focused on reducing racial prejudice and intolerance in Australia."
Ik denk niet dat er veel landen op de wereld zijn waar zo veel verschillende culturen en religies samen leven en - voor zover ik het weet en ondervind - leven die redelijk voorbeeldig samen. Maar het is ook geen multi-culti-utopia... ook hier leven en wonen mensen graag dichtbij soortgenoten en heb je dus heelder wijken en dorpen waar uitsluitend bepaalde nationaliteiten wonen en waar engels zeker niet de eerste taal is. En ook hier heb je vooroordelen en stereotiepen : zo hoor ik op school heel vaak opmerkingen over Asian people die hemel en aarde zouden verzetten om hun kinderen in de beste scholen te krijgen, in de opportunity classes etc en dat zet dan wat kwaad bloed bij de anderen omdat hun kinderen dan wat minder kans op success hebben. Het schoolsysteem en het verder-studeer-systeem is dan ook wat ingewikkeld en vreemd - misschien moet daar eens wat aan gebeuren....
Enfin, de kids hadden op school gewerkt rond het thema "You + Me = Us" en konden voor de gelegenheid "orange treats" kopen tijdens de speeltijd. En wij hebben - geheel in het thema een berg geraspte worteltjes gegeten ;-)
En terwijl het in Belgie nu officieel lente is en de lente er naar horen zeggen ook echt in de lucht hangt, zinken wij verder weg in de herfst, maar met elke dag zon en meer dan 25 graden, is dat heeeeel draaglijk.

Hoe hou je je bezig ?

Die vraag krijg ik wel eens...
Ziehier, het antwoord : het leven zoals het is op woensdag :
7u : wakker worden
7u05 : met 4 in bed - knuffelen, want zonder kan de dag niet goed beginnen
7u20 : even skypen voor Belgie in bed kruipt
7u30 : verloren brood bakken om mijn populariteit hoog te houden
7u40 : allemaal samen eten en dan de usual ochtendrituelen van boterhammekes en co voor Rosemarie, kinderen aankleden en insmeren, zelf aankleden, etc
8u30 : vanavond komen Gert en Evelien eten, dus alvast aan de lasagne begonnen
9u : Rosemarie naar school brengen
9u45 : in boekjes werken met Jan-Willem : hij begint het graag en goed te doen
10u30 : lasagne verder afmaken
11u : vergeten hoed naar school brengen en dan naar Jan-Willem`s zwemles. Hij heeft vandaag voor de eerste keer een paar meter alleen "gezwommen" : gedreven en ondertussen wat gepeddeld met armen en benen. Hij ging zelfs vooruit ! bravo.
12u30 : naar huis hapje eten
13u : wafels bakken & wafels naar de buren brengen
14u : uurtje sport
15u : snel douchen en dan naar school Rosemarie halen
15u30 : op playdate bij Sophie (Rosemarie`s beste vriendin)
17u : terug naar Ryde voor Rosemaries zwemles. Jan-Willem en ik plonsen ondertussen wat in het grote zwembad
18u30 : Weer snel naar huis - grmbl grmbl, file - lasagne in de oven
19u : Oef, Gert en Evelien zijn er : eindelijk aan tafel en babbelen en eten.
6 maanden geleden kwamen ze bij ons in Mortsel op bezoek om wat over Australie te praten voor ze aan hun trip begonnen. Nu hebben ze 5 maanden door heel Australie gezworven en was het gezellig bijpraten. Ze hebben prachtige plekjes gezien en dat doet ons weeral watertanden. Wat een mooi groot land is dit toch. Bestond er maar een manier om meer vakantiedagen uit te vinden.
23u : afwasmachine staat haar ding te doen en ik kan nu - met een wijntje - mijn blog wat updaten.
Je ziet, ik hou me wel bezig, en word ook wel bezig gehouden en zo heb ik het graag. (ik vraag me alleen af hoe ik dat in godsnaam allemaal deed - nog niet zo lang geleden - toen ik full-time werkte...)

Uitgeprobeerd en goedgekeurd

`t is echt een goei ding, onze "kar-met-tent" : Ze heeft met glans de eerste test doorstaan in het Dharug National Park. Een uurtje ten noorden van Sydney aan de Hawkesbury river, een mooie en groene streek. De tent plooit heel gemakkelijk open en op 1, 2, 3 stond ons huisje dus recht. De "awning" oftwel de veranda eraan zetten duurt iets langer, maar ging ook wel vlotjes en we hebben ze al kunnen gebruiken want zaterdagavond kregen we een buitje op ons hoofd en dak. Meteen de waterdichtheid van de tent getest, en ook dat is ok. De kinderen vinden het kamperen fantastisch. Zeker Jan-Willem ontpopt zich dan tot een oer-mannetje : vuurtje stoken met papa, plasje doen in de bosjes, luisteren naar de geluiden van de natuur, ...
Rosemarie vindt het ook allemaal prima, maar houdt niet zo van vuile en natte voeten en `s nachts ook niet zo van haar broer die een vreeeeselijk wrikkelvarken-in-slaapzak blijkt te zijn en onmogelijk aan zijn luchtmatras kan blijven liggen. Daar moeten we nog wat op zien te vinden.

Zaterdag hebben we gewandeld langs de Great Old North Road, een van de oudste aangelegde wegen : meer dan 700 geketende gevangenen hebben kilometers en kilometers zandrotsen weggekapt en er een weg van gemaakt. Wat een vreselijke toestanden moeten dat geweest zijn in zo`n lieflijk landschap - en dan te weten dat die weg niet eens lang in gebruik is geweest....
Zondagochtend kregen we op onze wandeling bloeddorstig gezelschap : Bloedzuigers, en veel. Op onze benen, sokken en in onze schoenen. Hardnekkige monstertjes zijn het. De kids waren eerst wel wat schrikkerig, maar vonden het op de duur ook wel stoer dat er zoveel bloedzuigers in hun schoenen en sokken zaten, en de "schade" viel nog wel mee... Maar toen we 3 uur later in Brooklyn gingen picknicken, bleek dat een van die beesten zich via mijn broekzak op mijn been had genesteld en zich daar te goed had gedaan..., Ondertussen was die zo dik als mijn pink geworden - best wel vies he.
In Brooklyn hebben we nog wat naar de bootjes en de vissers en de pelikanen gekeken en dan rustig naar huis gereden, al dromend van nog veel meer mooie kampeeruitstappen met onze kar-met-tent.

Echt gebeurd

Vandaag in de apotheker : ik ging wat reis-apotheek medicijnen halen en vroeg wat uitleg aan de apotheker. Dat het er hier in een apotheek een pak commercieler en minder medisch aan toe gaat dan in Belgie, tja, dat is gewoon zo. `t Is een business gelijk een andere. Maar dat aan de toonbank een van de apothekersassistenes - helemaal ongegeneerd - een pak frieten met ketchup was aan `t eten, dat vond ik er toch over. Nu heb ik echt helemaal niets tegen een pak friet op tijd en stond, integendeel. Maar je zou toch denken dat in een land waar 1 op 2 volwassenen te dik is en je rond de oren wordt geslagen met reclame voor weight loss programs en wondermiddelen, de apothekers iets discreter van hun frietjes smullen...


Ondertussen is het hier nog steeds een aangenaam "herfst"weertje. Na school hebben de kids dan ook nog lekker kunnen krijten. Hier geen konijnen of poezen op de stoep, maar platypussen en kangoeroes. En omdat het "het seizoen" is van appels en de peren, ook nog wat van dat. Jan-Willem en Rosemarie komen dat tegenwoordig wel eens vragen, of het wel "het seizoen" is van dit of dat...In de supermarkt of groentenwinkel krijgen ze dat van mij nl. te horen als ze aardbeien willen in de winter of pompoensoep in de lente. En bij de gedachte dat ze daardoor de natuur een handje helpen, vinden ze zichzelf heel bijzonder !

Te schattig !

Gewoon dagje vandaag, maar wel een met een doorbraak(je) voor Jan-Willem. Tijdens de "group time" heeft hij voor het eerst helemaal uit zichzelf beginnen vertellen en antwoorden op de vragen van de juf. Het feit dat het over kippen ging en dat hij al weken uitkijkt naar de kuikentjes die er binnenkort aankomen (op school) zal er ook wel voor iets tussenzitten. Nog in verband met school : hij heeft het ook altijd maar over "mijn vriendinnen", niet over de jongens, en ook nog, volgens hem is hij het braafste jongetje van heeeel zijn school. Heel merkwaardig vind ik dat .... ;-)

Barrenjoey Head

Je kan je wel voorstellen dat er hier langs de kust heel wat vuurtorens staan. En die staan meestal op erg mooie plekjes, hoog op de rotsen, midden in het groen, met naar alle kanten prachtige uitzichten. Zo ook de vuurtoren op Barrenjoey Head in Palm Beach, ten noorden van Sydney, op de landtong tussen de oceaan en de Pittwater. Voor wie van Australische series houdt : Home & Away (iets in de stijl van "Neighbours") zou in Palm Beach gesitueerd / opgenomen worden. Nu is het vooral het toevluchtsoord voor de rijkere Aussies. Maar wij kwamen er voor de vuurtoren. `t Is een kort maar pittig wandelingetje, en de beloning is een prachtig uitzicht. De oceaan, Pittwater, de landtong en nog meer oceaan.
Boven aan de toren konden we binnen in een cottage waar foto`s hingen van hoe het vroeger was, toen de vuurtoren nog bediend moest worden en toen de vuurtoren-man met zijn hele familie bij de vuurtoren woonde. Ik heb altijd al een zwak gehad voor vuurtorens en zou me wel kunnen voorstellen om een tijdje op zo`n prachtige plek te wonen. Maar zonder de elektriciteit, warm water en het internet, zal dat 150 jaar toch een pak minder romantisch zijn geweest. Die families moesten echt helemaal zichzelf kunnen onderhouden, want "even naar de winkel om een brood..." dat zat er echt niet in.
Gelukkig zijn we nu dus 2009 en na een wandelingetje naar beneden en konden wij lekker lunchen in een hippe keet in Palm Beach. En nog meer gelukkig, de aangekondigde regen heeft zich ingehouden tot we in de auto stapten. Nu regent het al een hele namiddag. Zou de herfst er dan toch aankomen ?

Geequippeerd

Vandaag mochten we onze kampeer-trailer gaan afhalen, onze aanhangwagen waarop een tent ligt, die je openplooit tot een grote stevige tent. Het ziet er super uit en we zijn dus al volop plannen aan `t smeden voor kortere en langere tripjes. Volgend weekend proberen we onze uitrusting uit niet te ver van Sydney aan de Hawkesbury river. En met Pasen plannen we een echte roadtrip naar de "outback". Daar droomt Jurgen al even van, dus het plan is simpel : "Go west", via de uitgestrekte zoo van Dubbo, helemaal naar Broken Hill. Uiteraard wereldberoemd dankzij de Flying Doctors, maar ondertussen ook een mekka voor kunstenaars en kunstliefhebbers. En het lijkt ons ons wel wat om in die buurt een paar daagjes rond te hangen en te rijden en te genieten van de natuur, de wijdsheid van de landschappen, en vooral de sfeer die zo`n desolate omgeving met zich meebrengt.
View Larger Map

Heerlijke dag

Dit zijn mijn favoriete dagen, einde van de zomer, begin van de herfst, wanneer het `s morgens heerlijk fris is, een straalblauwe hemel, zonnetje dat het tijdens de dag toch nog lekker warm maakt. Vogels in de lucht, blaadjes die beginnen verkleuren en ook nog veel bloemen. Kinderen die als roosjes geslapen hebben onder hun donske omdat het al wat frisser is `s nachts en dus blijgezind ontbijten en naar school stappen.
En ik, met de ramen en deuren open, verdiep me met veel plezier in mijn website development cursus. De ipod speelt op de achtergrond, en net als ik me bedenk dat het leven toch schoon is, zingt Dido "Thank you" - een van mijn favoriete liedjes aller tijden - en onze openingsdans..... Straks komt Jurgen ook nog terug aangevlogen uit Nieuw-Zeeland. Zoals ik al zei, `t leven kan schoon zijn.

Dolle Mina

Elke namiddag wanneer ik rond half vier Rosemarie van school ga halen, valt het me weer op hoeveel mama`s daar net zoals ik hun kroost komen oppikken. En redelijk veel te vroeg komen om nog wat te kunnen babbelen. Want heel veel Australische mama`s werken niet. Is dat omdat de voorzieningen in voor- en na schoolse opvang gewoon niet zo geweldig zijn, of meer omdat ze hier een pak conservatiever zijn en het klassieke rollenpatroon nog steeds het ideaalbeeld is... ik weet het nog niet heel precies, maar eigenlijk is het ook een beetje een kip en ei situatie...
Nu moet het allereerst heel duidelijk zijn, dat ik het absoluut geweldig vind om de kids elke dag naar en van school te kunnen brengen en meer tijd met hen door te brengen. Maar, tussen die niet-werkende mama`s voel ik me toch wat een vreemde eend in de bijt. En gisteren leek ik wel een "alien"...
De 2 class parents hadden immers een "morning tea" georganiseerd voor alle parents/carers van de klas van Rosemarie, in een plaatselijke tearoom. Om mekaar wat beter te leren kennen. (Dat "parent/carers" wordt hier steeds - geheel politically correct - gebruikt, maar komt in feite neer op de "mums"). Bij een koffietje vertelt iedereen een beetje over zichzelf en de kids etc. En ik begon daar dus te vertellen over Belgie, en hoe de kinderen daar van hun 2.5 of 3 wel 5 dagen per week naar school gaan, van halfnegen tot halfvier, en dan nog vaak in een soort van naschoolse opvang blijven. Want de meeste mama`s in Belgie gaan werken, en vaak is dat full-time. Ik kan je verzekeren, verbazing, consternatie en een vleugje afgrijzen alom. Wie doet zijn kinderen nu zoiets aan ? En dat in een ontwikkeld westers land....
En toen ik dan ook nog vertelde dat ik het nu wel vreemd vind - en soms ook een beetje moeilijk - om niet te werken, om financieel "afhankelijk" te zijn, etc... denk ik dat sommigen er helemaal niets meer van begrepen. Tezelfdertijd is het voor mij ook heel gek om te zien hoe deze mama`s er duidelijk helemaal niet mee worstelen. Ik had echt niet verwacht dat er in een land als Australie dat zo`n "free" en vrijgevochten imago heeft, nog zo`n klassieke en conservatieve cultuur zou heersen.
Aah ja, als klap op de vuurpijl, ontdekten de dames ook nog dat ik sinds ik met Jurgen getrouwd ben nog altijd mijn eigen achternaam gebruik...ik denk dat ik voor sommigen nu een echte Dolle Mina ben ;-))

Ondertussen kwam Rosemarie vandaag thuis met een hele mooie tekening van een uil - kvind het echt heel mooi gedaan van haar en er stond een klein gedichtje bij : spreken is zilver, zwijgen is goud ! Misschien dat ik bij de volgende "morning tea" daar maar even aan moet denken en niet meer te veel "progressieve" praat verkondigen.

Bedwelmend

`t Is waarschijnlijk omdat het einde van de zomer er stilaan aankomt... de lucht is hier al een week of 2 "zwanger" (zoals dat dan zo mooi heet in het Nederlands) van de heerlijkste, bedwelmende jasmijngeuren, afkomstig van de frangipani`s en andere soortgenoten. Ik heb het altijd een van de heerlijkste geuren gevonden en ik geniet er dan ook echt van. Spijtig dat ik die geuren niet kan "attachen" in de blog.
Voor wat dat einde van de zomer betreft, sinds gisteren, 1 maart, is het hier officieel herfst, maar buiten het feit dat het (nog) wat vroeger donker wordt, hebben we er nog niet veel van gemerkt. de temperatuur gaat nog vlotjes boven de 25, en we lopen nog steeds op sleffers en in topjes. In de winkels proberen ze je ondertussen wel al wollen truien, laarzen en jassen aan te smeren. Maar dat wil ik eerst nog wel eens zien hoor, of we dat hier echt gaan nodig hebben....
We hebben ondertussen wel al een gasvuur gekocht - centrale verwarming bestaat hier gewoonweg niet, en Jurgen heeft onze vlucht richting de Belgische zomer geboekt voor wanneer het hier echt putteke winter wordt. We vliegen op 3 en 4 juli richting Belgie, met de A380 !!!
Jurgen zit deze week in een resort in Nieuw-Zeeland (ja, om te werken zegt hij ;-)) en die is daar met een iets ander soort vliegtuigje naar toe gevlogen, een veredeld sportvliegtuig voor 10 personen. Hij zat bijna op de schoot van de co-piloot. Ook weer eens wat anders he.

En dan als afsluiter nog een fotootje van Jan-Willem`s verjaardagsfeestje op zijn school.

4WD fun

Stel je voor : een gebied ongeveer zo groot als de hele Belgische kust, maar dan zonder enige bebouwing en met een eindeloze duinenpartij. En dat gebied heeft maar 2 ingangen, een aan de noordkant en een aan de zuidkant. En je kan er alleen met een 4WD op. Dat trekt aan, dat maakt de avonturier, de racer en het jongetje wakker in elke man. Zodus zijn we dit weekend met 4 gezinnen naar Stockton Beach getrokken voor een weekendje onvervalste 4WD-fun.
Als complete groentjes waren we heel erg blij dat Rob, Jurgen`s collega, erbij was voor de goeie raad, zijn grote krachtige auto en reddingsmateriaal.
De start was wat moeilijk - na een goeie 50m zaten we al vast, maar dat was meteen ook een goeie les in nederigheid en heeft er voor gezorgd dat we niet te overmoedig werden. En eens we de bandenspanning juist gekregen hadden en de gemakkelijkere weg naar het strand gevonden hadden, werd het echt genieten. En ook wel wat spelen... want, zouden we nu echt tot boven op die duin geraken ? Komaan, we proberen gewoon...
Met momenten leek het echt of we in de Sahara beland waren in een etappe van Parijs-Dakar.
Op zondag hadden we er nog geen genoeg van gekregen, en zijn we opnieuw over strand en duinen tot aan het wrak van een olietanker gereden, de Sygma, die al een jaar of 30 in de branding ligt te roesten. Toen Jurgen daarna aan kop ging rijden en nog eens stoer ging doen, werden de duinen en de afdalingen plots wel heel erg steil. Man, man man, dat was effe spannend. Maar eind goed al goed, wij zijn weer een prettige ervaring rijker en vooral de mannen zullen nog een paar dagen zoete dromen hebben en graave verhalen kunnen vertellen.
Voor de kinderen was het ook weer feest, die vonden het crossen ook heel cool, maar ik denk dat ze nog meer genoten hebben van het gezelschap van Senne, Luna en Rune.
Nu ga ik het zand er af douchen, hier zijn nog wat fotootjes van ons avontuur.

De "Bloopers"