We worden wakker van Rosemarie die roept dat er keiveel kangoeroes voor de deur zitten. Hup, uit ons bed, en ja, daar hoppen ze weg over ons kampeerplein. In onze pijama’s zijn we dan naar onze andere vrienden gaan kijken, de koala’s. In de opkomende zon zagen ze er dubbel zo schattig uit en ze waren zelfs een beetje actief, een beetje dan.
Vandaag trokken we Lincoln National Park in. Via een 4WD-pad, zigzaggend, berg op, berg af, door de duinen, tot aan de zee en weer terug. De golven waren indrukwekkend, niet bepaald zwemgeschikt en met Antarctica als het eerstvolgende vaste land is het water nou ook niet bepaald warm. De rit door de duinen is erg mooi, op een gegeven moment wanen we ons weer in de Sahara en dan duikt er plots een bende emu’s op. Aan de andere kant van het Nationaal Park ligt een grote baai, die is natuurlijk veel rustiger en daar rijden we naar toe. Beetje rondlummelen op het strand, beetje schelpjes zoeken, we zien even een zeehondje in de golven spelen. En hoewel het overal heel on-druk is, kom je toch overal mensen tegen – vooral grey nomads dan, die veel tijd hebben en graag eens een praatje maken. Over waar we geweest zijn, waar we naar toe gaan, etc. En altijd krijgen we wel een of andere tip of aanrader. Rijdende Visitor Information Centers zijn het, die grey nomads.
Terug op de camping blijkt dat we nu helemaal alleen zijn, Jan-Willem maakt er meteen gebruik van door in zijn blootje van de douche naar de tent te lopen, toch zo’n 50m verder. De koala’s zitten nog steeds waar we ze vanmorgen hebben achtergelaten, er zijn nog zekerheden in ‘t leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten