Ook aan dit mooie rode liedje kwam een einde. Vandaag ging het terug naar "The Alice". Je kan de Stuart Highway nemen, maar dat vonden we een beetje "boring". Vooral de jongens houden wel van wat stof, we gingen dus via de Ernest Giles Road. Hoewel het al 5 dagen niet meer geregend had, lag die er nog behoorlijk nat bij. Maar grote plassen vinden ze op de achterbank dikke pret, als ze er tenminste aan denken om op tijd de raampjes dicht te doen. For the record, moet ik hier nog even bijzetten dat Jan-Willem zich op dit soort wegen altijd afvraagt wat Bart zou doen...Hoeveel zou Bart de banden aflaten ? Zou Bart door die plas rijden ? of zou hij er langs rijden ? Bart, de grote referentie wat betreft stoer doen met de auto.... zo grappig.
We kwamen op die 100 km geen kat tegen - enkel een paar wegenwerkers. Een paar keer gestopt natuurlijk, zeker ook bij de Henbury meteorietenkraters. 4700 jaar geleden sloeg daar een meteoriet van 1450 kg met een snelheid van 40.000km per uur in de aarde. Dat dat een grote put veroorzaakt, kan je je wel voorstellen. Nu blijven er enkel idylissche kratertjes over, waar het water in blijft staan en waar de plaatselijke dieren uit komen drinken.
Een paar uurtjes later kwamen we terug aan in Alice Springs. We zijn er eens goed gaan eten in de Overlander Steakhouse - waar Jurgen en ik 8 jaar geleden ook al zaten op het einde van ons tripje toen.
We zijn heel erg blij dat we terug gingen naar het rode centrum, we vonden het nog mooier dan tijdens onze huwelijksreis. Komt dat omdat onze geweldige kroost het ook zo leuk en mooi vond ? Misschien wel :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten