"A glorious day"

De hele week met Freya, Wim en Vincent is natuurlijk al erg leuk - op deze blog is het misschien een beetje stil, in huis is dat allesbehalve, `t is lachen van `s morgens tot `s avonds. Maar vandaag was wel een heel bijzonder topdagje. Door de regen vannacht besloten we onze wandeling in de Blue Mountains een dagje uit te stellen en we trokken naar de stad. Eerst naar het Aquarium. Topper van formaat voor de kids, ze hebben niet gestopt met tateren en gillen. In de tunnels met dugongs, haaien, schildpadden, stingrays en oneindig veel andere visjes wilden ze ongetwijfeld blijven wonen. Zo veel moois te zien ! Een aanrader.


Ondertussen waren de regenwolken weggewaaid over zee en werd het een prachtige winterdag. Ideaal weer voor een klim naar de top van de Sydney Harbour Bridge, samen met Vincent ! De voorbereiding neemt ferm wat tijd in beslag : alcoholtest, omkleden, een hele hoop gerief aanhaken... en dan op naar de brug. We gingen voor de "twilight climb". Bij daglicht naarboven, zonsondergang op de top van de brug, naar beneden bij de lichtjes van de Sydney Harbour. Het zicht was ongelofelijk, de lucht was enorm helder, we zagen heel de haven, de oceaan van Port Botany tot Manly, de Blue Mountains aan de andere kant. Onze gids noemde het "a glorious day", met zo`n uitzonderlijk goed zicht, midden in de winter, hoog boven de mooiste haven in de wereld, en we konden hem alleen maar groot gelijk geven. Er stond een stevig windje, we konden al ons gerief dus goed gebruiken. Maar, ooh man, het was genieten in `t kwadraat !



nog meer fotootjes

Op wandel

Gisteren wandelden deze 3 boskiekens hier doodleuk over het voetpad , staken de straat over en gingen dan in het gras voor ons huis wat rondpikken.
Enkele maanden geleden vonden we een verdwaald kuikentje op ons terras. Dat bleek er eentje van de Brush turkeys te zijn. Het lijkt dat dat kuikentje en zijn broer en zus uitgegroeid zijn tot ferme brush turkeys. Dat schept mogelijkheden tegen de kerst....

BBQ Masterchef

Als je in Australie bent, moet je barbecuen. Op Vincent`s verzoek bakten we hamburgers, `t is te zeggen, hij bakte ze en de "cuisson" was perfect. Lekker smullen dus. Na een dag uitwaaien aan Watsons Bay en omstreken smaakten ze voortreffelijk. Foto`s liegen niet ;-)
Nog een goei pint erbij en misschien kunnen ze dan wel eens een hele nacht doorslapen...



Rosemarie en Jan-Willem genieten ondertussen met reuzeteugen van vooral Vincent`s aanwezigheid. Ze gibberen van `s morgens tot `s avonds, non-stop en gigantisch van harte. Jan-Willem wil ook dat ze 10 weken blijven. We hopen dus stilletjes op die beloofde grote uitbarsting van de ijslandse vulkaan.

Ze zijn er !

We zitten weer met 7 rond de tafel ! Na een te lange reis zijn Freya, Wim en Vincent toch op Australische bodem geland. Zoals de 3 koningen uit het Oosten hebben ze ons overladen, niet met wierook en mirre, maar met speculaasjes, witte pralinen en puddingpoeder :-) Nu even bekomen, jetlag bestrijden en dan volgt er later op de week ongetwijfeld meer !

Rooie Foto`s

Tje, `t zijn er veel te veel, en ze zien er allemaal nogal rood uit, maar het was er ook zo mooi ;-)

The Red Centre : Terug naar TAlice Springs

Ook aan dit mooie rode liedje kwam een einde. Vandaag ging het terug naar "The Alice". Je kan de Stuart Highway nemen, maar dat vonden we een beetje "boring". Vooral de jongens houden wel van wat stof, we gingen dus via de Ernest Giles Road. Hoewel het al 5 dagen niet meer geregend had, lag die er nog behoorlijk nat bij. Maar grote plassen vinden ze op de achterbank dikke pret, als ze er tenminste aan denken om op tijd de raampjes dicht te doen. For the record, moet ik hier nog even bijzetten dat Jan-Willem zich op dit soort wegen altijd afvraagt wat Bart zou doen...Hoeveel zou Bart de banden aflaten ? Zou Bart door die plas rijden ? of zou hij er langs rijden ? Bart, de grote referentie wat betreft stoer doen met de auto.... zo grappig.
We kwamen op die 100 km geen kat tegen - enkel een paar wegenwerkers. Een paar keer gestopt natuurlijk, zeker ook bij de Henbury meteorietenkraters. 4700 jaar geleden sloeg daar een meteoriet van 1450 kg met een snelheid van 40.000km per uur in de aarde. Dat dat een grote put veroorzaakt, kan je je wel voorstellen. Nu blijven er enkel idylissche kratertjes over, waar het water in blijft staan en waar de plaatselijke dieren uit komen drinken.
Een paar uurtjes later kwamen we terug aan in Alice Springs. We zijn er eens goed gaan eten in de Overlander Steakhouse - waar Jurgen en ik 8 jaar geleden ook al zaten op het einde van ons tripje toen.
We zijn heel erg blij dat we terug gingen naar het rode centrum, we vonden het nog mooier dan tijdens onze huwelijksreis. Komt dat omdat onze geweldige kroost het ook zo leuk en mooi vond ? Misschien wel :-)

The Red Centre : Valley of the Winds

Op zo`n 50 km van de Uluru liggen Kata Tjuta, of de Olga`s. Een groep van 36 rotsen. Geen monolieten deze keer, ze bestaan uit een rood soort beton met allemaal kleine steentjes erin. Het was weerom mooi wandelweer, dus wij trokken naar de Valley of the Winds. Inderdaa, erg winderig, we konden een extra trui gebruiken. Heel mooi om zo tussen en op die grote rode rotsen te wandelen. Veel echo-plekjes ook, er werd wat afgeroepen dus. Weer geen kangoeroes gezien, maar de camouflage-sprinkhanen zijn bijna even leuk. Heel erg grappige beestjes, want die landen is niet hun sterkste kant. Dan vallen ze bijna altijd om en dat vonden Rosemarie en Jan-Willem dan weer hilarisch.
Als je zo naar het rode centrum komt, is de route en de plaatsen die je aandoet redelijk voor de hand liggend. En je komt dan ook altijd dezelfde mensen tegen. In de Valley of the Winds kwamen we voor de 7de keer deze vakantie hetzelfde gezin uit Canberra tegen ;-)
Dan was het tijd voor ijsje en een laatste blik op Uluru.

The Red Centre : Uluru Base Walk

Die grootste monoliet van de wereld, 348m hoog, die wilden we wel eens van nabij bekijken. Tijd voor een ferme wandeling dus. Uluru kan je ook beklimmen, maar langs alle kanten wordt er gevraagd om het niet te doen. Uluru heeft een erg bijzondere betekenis voor de Aboriginals en uit respect voor hen wordt de klim afgeraden. Tot mijn grote verbazing lappen heel veel mensen die vraag aan hun laars en was het rijtje schuiven op weg naar de top. Het is de bedoeling om de beklimming een van de volgende jaren effectief te verbieden. Waarom het nu niet gewoon meteen kan, is me niet helemaal duidelijk.
Enfin, wij liepen helemaal en hadden zo bijna 10km de tijd om alle plooien, spleten en bochten te bewonderen. Heerlijk winterweer, net geen 20 graden, staalbaluwe hemel, aangenaam zonnetje, en kids in topvorm. Meer moet dat niet zijn.
Daarnet reden we eind naar Kata Tjuta om daar de zon te zien ondergaan. Een mooi spektakel dat ons veel goesting geeft om die "Olgas" morgen eens van wat dichterbij te gaan ontdekken. Nog eens een stevige wandeling dus.

The Red Centre : van Kings Creek Station naar Uluru

Vandaag ging het dan eindelijk gebeuren : Uluru !
Na een stevig ontbijt met spek en eieren gingen we op weg. `t Is iets meer dan 350 km, allemaal asfalt, dus dat valt wel mee. Onderweg nog een paar fotostops, tot we dan plots aan de horizon Uluru en Kata Tjuta zien verschijnen. Een waaw!-moment voor de kinderen. En voor ons. Zo mooi om die rotsen uit het niets te zien opdoemen. We kunnen moeilijk geloven dat we er op dat moment nog meer dan 50 km van verwijderd zijn.
We nemen onze intrek in een cabin op de camping van het Ayers Rock Resort en rijden dan zo snel mogelijk naar de rots zelf en het Cultural Centre. Naast veel uitleg vinden we er ook een aborignal-schilderij dat we allebei erg mooi vinden. Dat gebeurt niet vaak, we hebben het dan ook gekocht.
De middag liep al aardig op zijn einde, en tegen 6 uur gaat de zon hier tegenwoordig onder. Hoog tijd dus om een mooi plekje uit te zoeken voor de zonsondergang. En veel te veel foto`s te trekken van een grote steen die elke 5 seconden van kleur lijkt te veranderen...

The Red Centre : Kings Canyon

Vandaag trokken we naar de Kings Canyon voor een stevige wandeling, langs de bovenkant van de canyon. Eerst een stukje ferm steil naar boven, da`s iets voor ons berggeitjes en dan helemaal rond. Toen Jurgen en ik er 8 jaar geleden waren, had er net een bushfire gewoed en waren de hellingen zwartgeblakerd. Nu was het een prachtige combinatie van fris groen en het felste oranje dat je je kan bedenken. Heel, heel erg mooi is het er. Wind en water hebben er prachtig landschap uitgesleten, en de wanden van de canyon zijn waarlijk adembenemend. Loodrechte wanden, meer dan 100 meter diep. Kids aan de hand dus, of een eind verderop ergens tussen de rotsen. Ze vonden het namelijk bijzonder fascinerend dat al die rotsen vroeger zandduinen waren en gingen dus op zoek naar "oud zand".
Na de wandeling, tijd voor een beloning. We reden door naar Kings Creek Station, zo`n 40 km verderop. We gingen er overnachten in tenten. Maar belangrijker, ze hebben daar kamelen. Tijd voor een kamelenritje dus. De kamelen van dienst bleken trouwens wilde kamelen te zijn. Blijkbaar is het totaal ok om wilde kamelen te vangen en ze dan toeristen te laten vervoeren of er kamelenburgers van te maken. Er zijn er toch te veel in de outback. Rosemarie en Jan-Willem zaten van begin tot eind breeduit te glunderen !
In Kings Creek Station sliepen we in 2 tenten. Na de tot nu toe redelijk zachte nachten werd het erg koud. Goed dus dat we een vuurtje mochten maken.
Toch ook een drama deze dag...Jan-Willem`s lievelings-knuffel-vliegtuigje blijkt spoorloos te zijn verdwenen. Ook telefoontjes naar Kings Canyon en Glen Helen leveren niets op. Na meer dan 5 jaar trouwe dienst als steun en toeverlaat, is dat best verdrietig voor Jan-Willem.

The Red Centre : Mereenie Loop Road

De Mereenie Loop Road, nog zoiets dat door het vele praten erover mythische proporties heeft aangenomen. Het is het stuk weg tussen Glen Helen en Kings Canyon en een groot stuk er van is onverhard. Bij droog weer een gewone rode weg met heel veel corrugations. Bij nat weer, nu dus, een modderbad en glijparcours. Gelukkig waren er af en toe gigantische plassen die we niet konden ontwijken, zo konden we terug door de ramen zien. Hele mooie weg, weerom prachtige kleuren, weerom opvallend groen. We hebben nog geen kangoeroes gezien, en dat vind ik wel wat vreemd. Toen we hier 8 jaar geleden waren, leek het me dat we ze voortdurend zagen, maar dat kan natuurlijk ook mijn geidealiseerde memorie zijn.
Einddoel van de dag Kings Canyon waar we morgen een mooie wandeling willen doen. Onderweg hebben we de buien zien hangen in dikke donkergrijze wolken en nu valt de regen met bakken uit de lucht. Onder het motto, wat er nu uitvalt, kan er morgen niet meer uitvallen, gaan we optimistisch slapen.
Op terugweg van de douche zag ik net een dingo voorbij onze slaapkamer lopen. De deur zullen we dus maar dicht houden.

The Red Centre : Western MacDonnel Ranges

In Alice Springs wakker worden van plensende regendruppels, het overkomt niet iedereen.... we gingen er dus maar niet over zeuren. We vonden wel iets anders om over te zeuren en zijn bij deze ook uitgeroepen tot "Hertz` worst nightmare". We waren immers niet zo tevreden over onze huurauto. Die schokte behoorlijk hard - waarschijnlijk door een overdosis vuil in de wielkassen & velgen. Met ons geplande tripje langs de Mereenie Loop Road en het voorspelde natte en modderige weer vonden we dat geen leuk idee. Wij dus terug naar de luchthaven voor een vervangwagen. Die ze eerst niet hadden, dan toch wel, maar nog niet proper, etc. Enfin, uiteindelijk toch bagage overgeladen. Toen wilden we het reservewiel even testen, en kregen we het slot er niet af. Na veel vijven en zessen, en een slechtgezinde hostess later, er toch maar een specialist bijgehaald. Die wilde het ook bijna opgeven, maar toen lukte het toch. Hahaha, enkel wij konden er nog mee lachen en hebben dat slot er wijselijk afgelaten.
Dan eindelijk op weg langs de West MacDonnel Ranges, richting Glen Helen. Langs de weg heel wat kleine wandelmogelijkheden met mooie plekjes als beloning : Simpsons Gap, Standley Chasm,... De Ochre Pits (waar de Aboriginals hun kleurstoffen uit halen) vond ik zelf het bijzonderst.
De hele dag was heel bewolkt, mistig en miezerig. Maar niks dramatisch. Blijkbaar heeft het de afgelopen weken en maanden al bijzonder goed geregend in "the red centre" en wij waanden ons bij momenten veel meer in de savanne in Afrika, dan in het zogezegde dorre, droge centrum van Australie. Wat een mooie kleuren !
We hadden een kamer geboekt in het Glen Helen Resort. (nu ja, "resort".... Even tussen haakjes, 2 weken geleden had Rosemarie in haar klas over haar vakantieplannen moeten vertellen. Toen een aantal andere kindjes vertelden dat zij naar Fiji gingen, in een clubhotel, was Rosemarie tot de conclusie gekomen dat wij geen "resort-people" zijn ;-) En Glen Helen is ook niet echt een typisch resort, maar `k vond het er toch gezellig, barbecuetje, live muziekje, ... `t was een goeie dag.

The Red Centre : Alice Springs

Eindelijk vertrokken we dan op wintervakantie naar Alice Springs. Nu ze er zo naar uitgekeken hebben en er heel veel over gesproken en gefantaseerd hebben, hebben The Red Centre, Alice Springs en uiteraard ook Uluru voor Rosemarie en Jan-Willem mythische proporties aangenomen. (en eigenlijk hebben ze gelijk he, veel van de plekken hier hebben een behoorlijk bijzondere betekenis voor de Aboriginals)
Het vliegtuig is al een feest op zich en tussen de dikke pakken wolken zagen we veel rood en bruin, maar ook veel overstroomde stukken outback, gigantische modderpoelen, zeg maar.
Aangekomen in Alice Springs en auto opgepikt - die er langs de bovenkant redelijk bright & shiny uitziet, maar bij nadere inspectie van de onderkant, onder een dikke aangekoekte laag rode modder hangt. Ja, het heeft geregend en voor de volgende dagen wordt nog meer nattigheid voorspeld. Eens benieuwd hoe dat gaat aflopen.
Net vandaag vindt in Alice Springs de Camel Cup plaats, de plaatselijke paardenraces, op kamelen dan. De hele stad lijkt er verzameld, maar wij kiezen toch voor een bezoekje aan het Desert Park. Een goeie keuze, wat een mooi park. Mooie planten, struiken en bomen in hele mooie vale rode en groene kleuren, en heel erg veel vogels. Uiteraard, maar toch ook weer verrassend helemaal anders dan in Sydney. Hit van de dag voor onze 5 en 6 jarige wandelende dierenencyclopedieen : we kregen een draagbaar audio-systeem mee waar we op heel wat plaatsen in het park naar "heel interesting" dingen (sic Rosemarie) konden luisteren. We keken naar de roofvogelshow en eindelijk, eindelijk hebben we een bilby in het echt gezien (een buideldier, het lijkt wel wat op een grote muis of konijn). Sinds de kinderen ooit eens bij de McDonalds een Bilby-knuffeltje kregen, waren ze erg geintrigeerd door dit bijna uitgestorven diertje. De Thorny Devils die keihard hun best doen om er zo schrikwekkend mogelijk uit te zien, vonden ze dan weer "supercute". We hadden nog veel langer naar al dat moois kunnen kijken, maar het was ondertussen al avond.
In Alice wonen erg veel aboriginals en voor de kinderen is dat nieuw. In Sydney zijn er heel erg weinig Aboriginals. Rosemarie en Jan-Willem weten uiteraard dat zij de oorspronkelijke bewoners van Australie zijn en dat ze op een heel andere manier leven, in en een met de natuur. In kinderlogica is het dan ook heel vreemd dat Aboriginals hier in huizen wonen en met auto`s rijden, en ze vragen zich oprecht af of de Aboriginals dat wel zo leuk vinden.... Nagel op de kop als je ` t mij vraagt.

In het Desert Park hebben we ons uitgeleefd in het fotograferen van vogeltjes. We gaan er met opzet geen namen bijzetten. Die moet opa er maar bijzetten nadat hij binnen een maand of 3 zelf naar het Desert Park komt.

Winterse buit

Beetje ongezellig dagje gisteren. Buiten dan toch. Lang in bed blijven liggen, verhaaltjes lezen. Want we werden wakker middenin in een stroompanne. En dat betekent uiteraard geen licht, maar op deze koude wintermorgen ook geen hete tas thee, en geen verwarming, brrrrr. Toen het licht na 5 uur (!) dan toch weer aanging, begon het te miezeren. Maar we wilden toch naar buiten en trokken regenjassen en laarzen aan en gingen naar het strand. De regen hield op, maar we waren er toch helemaal alleen. Alle schelpjes voor ons dus ;-)
Daarna reden we nog even langs Balmain. De kids, en wij ook, zijn ondertussen grote fans geworden van Masterchef, een kookwedstrijd op tv. Vorige week gingen ze een keertje truffels maken bij Jan ter Heerdt, een Belgische chocolatier hier in Sydney. Dat deed ons natuurlijk watertanden en dus gingen we pralines kiezen bij BelleFleur. Bijzonder originele combinaties, met appel en macadamia en sesam en limoen en ..., wat een lekkernijen !

Kleine kindjes worden groot

Rosemarie en Jan-Willem zijn watjes. Op zijn zachts gezegd. Watjes met kleine hartjes. Vooral wat TV en film betreft. Alles wat ook maar een klein beetje spannend is - en welk filmpje is dat niet - wordt al gauw bestempeld als "scary", of, om het met Rosemarie haar woorden te zeggen "niet goed voor het hart, want het gaat er zo snel en hard van kloppen". Als ze iets mogen kiezen op TV, kiezen ze zo goed als altijd voor een stukje uit Planet Earth of een andere documentaire. Enkele weken geleden was de Mickey Mouse/Donald Duck en Goofy film over de 3 Musketeers nog "way too scary". Chicken Run en The Lion King ging nog net, weliswaar op cruciale momenten zonder geluid, met hoofdjes diep in kussens en met mama mee in de zetel. Enfin, we gaan nog maar wat wachten met de Harry Potter reeks ;-)
Maar er is vooruitgang. Toen we hier pas aankwamen, ging ik met de kinderen naar het Australian Museum. Voor even althans, want de dinosaurus-tentoonstelling daar bleek te goed te zijn, te echt, en dus te scary.
Vandaag voelden ze zich redelijk heldhaftig en wilden ze nog eens terug. En ja, hoor, nu, bijna 2 jaar later, vonden ze het de max. Ze wilden zelfs in de muil van een T.Rex kruipen. Van uitersten gesproken ;-)

Planningskoorts

De planner in mij beleeft weer hoogdagen ;-). We moeten nog vertrekken voor ons wintertripje naar het rode centrum, maar we zijn al volop plannen aan het maken voor het voorjaar. Want tot ons overgroot plezier komen oma en opa dan hierheen gevlogen, en kunnen we met hen allerlei leuks doen.
En vanmorgen hebben we nog een plekje geboekt op Fraser Island, een prachtig zand-eiland 300km ten noorden van Brisbane, de zandbak van Australie, zeg maar, enkel toegankelijk per 4WD. Da`s voor eind september.

Stilaan beginnen we ook plannen te maken voor onze grote droom / trek van volgend jaar : helemaal rond Australie, in een goeie 100 dagen. Daar komt natuurlijk wat meer bij kijken dan 2 of 3 weken kamperen...(dat gaat dan over welke spare parts we moeten meenemen voor de auto, maar ik stel mij ook vragen over hoe en waar ik mijn haar ga moeten verven ;-). Een van mijn leuzes is "goed materiaal is alles", waarop ik lijstjes begin te maken van wat we nog allemaal nodig hebben, en Jurgen erg dankbaar aan het researchen slaat (waardoor ik - bij het vinden van de ultieme oplossing - dan natuurlijk ook weer erg dankbaar ben). Mijn andere leuze "er is niks zo flexibel als een strak plan", de volgende weken en maanden zal ik me lustig verdiepen in onze route, op zoek naar mooie of bijzondere plekjes. `k Krijg er al helemaal zin in !

Waar we ook helemaal zin in hebben, is in nog 21 keer slapen.... want dan gaan we Freya, Wim en Vincent halen aan het vliegveld ;-)

There`s no such thing

Vanmorgen trokken we met enkele "mums & kids" van de Beecroft school naar de stad, voor een musical-voorstelling van het fantastische kinderboek "The Gruffalo". Voor diegenen die dit bijzondere kinderboek niet kennen : Muis gaat op stap in het donkere bos en slaagt er in Vos, Uil en Slang van zich af te slaan door hen te vertellen dat ze op weg is naar ... intant-uitvinding... de Gruffalo (een harig monster met wratten, slagtanden, stekels..., en wiens lievelingsgerecht uil, vos en slang is). Zegt Muis dan :
"Silly old fox/owl/snake, doesn't he know?
there's no such thing as a gruffalo!"
Tot haar grote verbazing ontmoet Muis even later een echte gruwelijke Guffalo ! Ook nu slaagt ze er in om te ontsnappen aan zijn klauwen. Ze vertelt de Gruffalo immers dat ze zo sterk en stoer is dat alle dieren in het bos schrik hebben van haar. En ze neemt de Gruffalo mee door het bos. En ja, wanneer Uil, Vos en Slang de muis en de Gruffalo aan zien komen, lopen die in grote paniek weg natuurlijk.... En de Gruffalo is "very impressed". Enfin, bijzonder geestig verhaal. Hoewel ik het boek al -tig keer gelezen heb, gingen de kids er weer helemaal mee in op. Die gezichtje en oogjes vol spanning en glunder, zijn zo leuk om zien !
Enkel spijtig dat de meeste kindervoorstellingen hier in Sydney behoorlijk duur zijn.

Daarna hadden we met Jurgen afgesproken in de stad om een geschikte cameratas te vinden voor onz nieuwe foto-apparaat. Die vonden we snel en hadden we nog tijd voor een wandelingetje en vier-uurtje in The Rocks.

En bij deze is onze wintervakantie begonnen. `t Is al iets warmer dan in het begin van de week, en dan nog... volgende week zaterdag vliegen we naar het rode centrum van Australie, naar Alice Springs ! (dat het daar heel deze week gaat regenen en zo mogelijk nog kouder gaat zijn dan hier in Sydney, daar zijn we even over "in denial", en denken vooral dat zo`n vreemd weer niet langer dan een week kan duren. Fingers crossed)