Weg

De laatste dag schoolvakantie was ook meteen de laatste dag voor Iris bij ons. We zagen haar helemaal niet graag vertrekken... `t Was heerlijk om mijn zus hier te hebben. Ik ben heel blij dat zij het hier zo naar haar zin had. Ze wil zelfs nog eens terugkeren - maar waarschijnlijk zal dat zijn voor na het behalen van haar "Master in de verbouwingswerken" ;-)

Op de luchthaven gingen de kids raden hoe groot ze zullen zijn wanneer we mekaar nog eens in levende lijve zullen zien.... (zie op de foto)



En dan ja, morgen, terug school, terug het leven van alledag...lang leve de sleur ;-) ! Ik ben er eerlijk gezegd wel wat aan toe.... Het kot staat hier te draaien van hier tot in Tokio (os dat ver genoeg) van 6 weken pret, op stap, logies.... Ik heb zin om terug te tekenen en te schilderen. En ondertussen opnieuw aftellen want binnen een goeie 3 weken komen mama en papa !

Australia Day BBQ

Vandaag 26 januari is Australia Day, nationale feestdag, nationale barbecue-dag. Wij gingen naar Bobbin Head. Peter, Shirley, Sabine, Bart en de kids waren er ook. Moet ik het nog zeggen ? Allez dan, het was weer gezellig !

De South Coast met Iris !

Dat de South Coast een prachtige plek is, is dit weekend nog maar eens bevestigd. Met Iris nog steeds in het land, wilden we haar meenemen op een van onze kampeertripjes. Op aanraden van een schoolvriendin trokken we naar Bendalong tussen Jervis Bay en Ulladulla. Aan de boat ramp aan de camping zouden nl. stingrays tot vlak aan het strand zwemmen op zoek naar wat lekkers. En dat leek ons wel wat.
De camping was een ferm stelletje ongeregeld. Gewoon een groot bos, helemaal op de punt van het schiereiland, en "je zet je tent maar waar je wil". En ook, waar er plaats is. Want voor dit lange weekend hadden de Aussies nog eens uitgepakt met heelder tentenkampementen...camping galore, zoals ze zeggen. Snel een plekje gevonden en toen kwam Sandra (de schoolvriendin) er aan met de kids. Na een autoritje van een goeie 3 uur hadden die van ons wat energie te veel en na 5 minuten op de camping zagen ze er dan ook zo uit...... Die douches kwamen al goed van pas.



Vol verwachting trokken we op zaterdagochtend naar het strand, maar geen stingrays te bespeuren. Tja, het zijn en blijven wilde dieren en die komen niet op commando he.
Maar toen kwamen meer en meer vissersbootjes terug, en begonnen meer en meer vissers hun vangst te kuisen... Waarschijnlijk hebben ze het geroken, want ineens waren ze daar. Een paar joekels van stingrays (pijlstaartroggen), een paar kleinere en enkele bull rays (familie van de haaien). Eerst nog even vanop een afstand, maar toen kwamen ze zo dichtbij, langs onze benen zwemmen met hun sterke...ja, hoe moet je dat noemen ? ... vinnen, vleugels ? Met het grootste gemak lieten ze zich aaien. Erg glibberig, maar ook zacht. De sting (pijl) op hun staart hielden we wel goed in `t oog. `t Is uiteindelijk toch door een steek van zo`n rog dat de wereldberoemde "Crocodile Hunter" Steve Irwin aan zijn einde is gekomen.... Maar deze dieren leken erg op hun gemak. Voor wat lekkers lieten ze zich graag bepotelen. Je kan je wel voorstellen dat Rosemarie en Jan-Willem het fantastisch vonden ! Rosemarie ging zelfs aanpappen met de vissers en kreeg zo tientallen vissenkoppen, vissenstaarten, -ingewanden, zelfs een haai. Die gaf ze dan aan Jan(-Willem)-zonder-vrees die ze dan netjes in de mond van de stingrays schoof. Een hele voormiddag hebben we van dit natuurschoon genoten. Iris had haar snorkel bij dus die ging even snorkelen. Toen ik daarna een duikje nam, had ik toch wel even de schrik van mijn leven. Want vanop het strand in 10 cm water een stingray aaien, dat gaat nog. Maar al snorkelend zo`n geval met ferme pijl op zijn staart 30 cm onder je te zien en voelen zwemmen dat was andere koek....`k was nog niet van de schrik bekomen, of daar kwam er nog een aan...aaaarrrggghhh, met de daver op het lijf terug naar het droge gepeddeld en daar gebleven.





In de namiddag trokken we met de bodyboards naar Lake Conjola om er van de duinen te glijden en in `t water te peddelen. Ze zijn goedgekeurd !



Zondag begon met een bui en een ritje naar Ulladulla. Beetje uitwaaien op het strand, in de rockpools met een bende dolfijnen op de achtergrond. `t Was er friskes. Voor de lunch hebben we voor de allereerste keer hier in Australie een "pie" gegeten. Dat wordt hier quasi non-stop gegeten, met gravy of tomato sauce... Niet slecht, maar ook weer niets om over naar huis te schrijven...
In de namiddag nog maar eens de zee in gedoken in Kioloa en daar kwam weeral een grote stingray aan gezwommen. Hier geen vissers en visoverschotten dus heel dicht kwam hij niet.



Tegen de avond trokken we verder naar Pebbly Beach, beroemd voor zijn kangoeroes die tot op het strand komen. Een prachtige, prachtige plek. De kangoeroes zijn hier zo gewoon aan mensen dat je makkelijk erg dichtbij kan komen. En door geboren dierenvrienden Rosemarie en Jan-Willem lieten ze zich zelfs graag aaien en kusjes geven. Een klein kangoeroetje begon uit zijn moeders buidel te drinken en ook daar zaten de kids met hun neus bovenop. We barbecueden er en genoten op het strand na van weeral een prachtige dag.



En dan was het weeral maandag en besloten we de tent op te breken en nog een dagje naar Jervis Bay te trekken. Iris`s heeft haar verzadigingspunt wel ongeveer bereikt wat "fantastische indrukken" betreft, maar het "witste strand van de wereld" moest er toch nog bij kunnen. Hyams Beach is een wereldplek, maagdelijk wit zand, azuurblauw water, heerlijke golfjes voor kinder-bodyboarders en zelfs op een dag als maandag, niet erg druk. Heerlijk gespeeld op het strand, in de golven. Rosemarie en Jan-Willem leerden ook het leven van een surfer kennen, nl. het hoopvolle wachten op de perfecte golf. Waterratjes zijn het, al is het natuurlijk errug moeilijk om dat niet te zijn aan die mooie South Coast !




Wachten...het leven zoals het is, voor een surfer

En dan nog een hoop andere foto`s van het weekend...

In ruil voor een "Trip Report" over ons afgelopen 4WD weekend, kreeg van onze instructors nog een serie foto`s van "on the tracks". `k Moet eerlijk zeggen dat ik ze een beetje vind tegenvallen. In `t echt is t allemaal nog veel spectaculairder, echt waar !

hier zijn ze , de fotos.

Gisteren is Iris ook terug aangekomen in Sydney, ferm onder de indruk van al het schoons in Alice Springs, Uluru en Queensland. Voor Nieuwjaar was ze nog niet op Bondi Beach geweest. Daar trokken we vandaag dan maar naar toe. We waren zeker niet alleen. Ik denk dat het een van de eerste keren was, dat ik een Australisch strand zag dat zo vol zat. Nog geen koppenlopen zoals aan de Spaanse costa`s, maar `t kwam toch aardig in de buurt. En toch, geheel naar Australische gewoonte, vonden we heel makkelijk een parkeerplekje vlakbij `t strand. (dan stel ik mij stillekes de vraag hoe ik dat ooit terug ga gewoon worden in Belgie.... soit, dat zijn zorgen voor later) `t Was plonsweer, de kids en ik doken er snel in. Maar `k had potverdikke mijn fototoestel vergeten... Fotos van strand en zand-plezier zullen dus voor na het laaaaange weekend zijn. Wij trekken er met Iris op uit naar Bendalong aan de South Coast, waar naar het schijnt de stingrays en andere roggen tot aan het strand zwemmen. Dat wordt weer leuk ;-)

Gelukt

Met enige trots kan ik melden dat niet alleen ikzelf, maar ook de auto (en Jurgen) het weekend overleefd hebben. Meer nog, ik heb het zelfs blutsvrij gehouden. En da`s echt niet omdat het maar een watjes-terrein was....
Onze 4WD-weekendcursus bestond uit 2 delen : het rijden zelf en de recovery (of wat je moet doen als je ergens beter niet gereden had). Ik kreeg uitstel van executie en ging zaterdag aan de recovery. Jurgen kroop achter het stuur en zag dat helemaal zitten. Ik zat nog met een ferm ei in mijn broek... reservewiel onder de auto vandaan halen, bandenspanning regelen, nog even een kapotte band fixen,... kvond het allemaal al spannend genoeg.
Tijdens de recovery kregen we haarfijn uitgelegd- en hier en daar op smaak gebracht door uit het leven gegrepen horrorverhaaltje - wat er allemaal mis kan gaan. En hoe je dat dan kan proberen oplossen met kabels, snatch straps, winches enzovoort. Uiteraard moesten we ook zelf een aantal auto`s uit de zogezegde problemen halen. Viel allemaal wel mee.... Eigenlijk moet je gewoon met een grote bocht om mogelijke problemen heen rijden en als je dat niet doet, moet je goed gezelschap kiezen (`t is te zeggen, ervoor zorgen dat je altijd slimmere, sterkere en beter uitgeruste kompanen hebt ;-)
Weersgewijs was het ook een spannend weekendje. Wat zaterdag begon als een gewone rustige zomerdag, ontaardde tegen de middag in een gigantische zondvloed. Verschrikkelijke stortbuien, hagelbollen, donder, bliksem en nog meer stortregen. In een mum van tijd bulderde een rivier van meer dan een halve meter zowat dwars door het kampterrein en dwars door de tent van een ongelukkige familie... In de 12 jaar dat de instructeurs er al komen, hadden ze nog nooit een druppel water in de kreekbedding zien staan. Nu liep daar een kolkende stroom. Gelukkig konden we tussen de recovery-oefeningen wat recovery-werken aan onze tent doen. `s Avonds bij `t kampvuur droogden we onszelf en onze matrassen, en hadden zo toch een droge nacht.
Jurgen vond het rijden heel erg leuk, alle obstakels waren redelijk goed gegaan, enkel van de konvooi-procedure kreeg hij stress. Helemaal op mijn gemak werd ik er niet van, maar toch heel goed geslapen, dankzij de regen die eindelijk ophield...
En ja, dan was het zondag en was er geen ontkomen meer aan. Hup, achter `t stuur en rijden maar. Eerst "opwarming" : "je moet gewoon maar volgen" zeiden ze... Jongens, jongens, wat was me dat, door ware loopgraven vol modder, langs erg smalle en vooral erg schuine paadjes tussen de bomen bergop en bergaf. Alle geluk dat ik alleen in de auto zat, dat ik niet wist waar ik was, dat ik midden in het konvooi zat, en dat ontsnappen dus geen optie was. Maar leuk vond ik het niet. Bij de afdaling met gekruiste assen kreeg ik het helemaal... Man, dat zag er zo scary uit.... Je rijdt dan maar op 2 wielen, de andere 2 hangen ergens (hoog) in de lucht te bengelen, dan gaat dat afwisselend naar de andere wielen, en zo rijdt en schuif je hotsel de botsel de bobbel-piste af. Maar.....zo griezelig als dat er uitzag, zo ongriezelig was het om het zelf te doen. In de auto voel je er zo goed als niks van dat je maar op 2 wielen rijdt. En er stonden een bende instructeurs langs de obstakels die rustige en precieze instrcuties geven, Het ging me zelfs redelijk vlotjes af. Tja, en dan had ik de smaak te pakken, ik kreeg vertrouwen in de auto en mezelf, en toen ging ik er voor ! Ferm steile hellingen af en meteen weer op, door kreekbeddingen, vlotjes over de losse grind,...Zelfs het achteruit parkeren enkel met behulp van de zijspiegels lukte van de eerste keer ! Dan ... op naar de vijver : auto ingepakt, verstand op nul gezet en blub, blub blub het water in. Wat leuk !
Ik was erg trots en blij toen het allemaal afgelopen was. Jurgen ook. Nu zijn we dus officieel toegelaten tot de Toyota Landcruiser club. Van nu af kunnen we mee op trip, nog veel meer cursussen volgen (Jurgen dan toch), oneindig veel veranderen en uitbouwen aan de auto en vooral met een geruster hart op stap gaan.
Veel foto`s hebben we niet getrokken, mijne kop stond er echt niet naar....Toen ik de foto van de vijver-crossing aan Jan-Willem liet zien was die behoorlijk onder de indruk en vroeg ie meteen wanneer we dat nog eens gingen doen. Tja, de appel valt niet ver van de boom he.

De kids hadden ondetussen ook een erg leuk weekendje opzitten. Zij mochten logeren bij Sabine en de kids en hebben non-stop gespeeld. Super, super bedankt en laat ons nu maar snel eens samen op stap gaan he !



Sfeerbeeld van een anders poeierdroge, stoffige kampplaats. Dit zijn beelden van zaterdag. Op zondag was de rivier terug compleet verdwenen.

Afleidingsmanoeuvers

Deze vakantieweek stond in het teken van zwemmen en terug onder de mensen komen. Rosemarie en Jan-Willem hadden elke ochtend zwemles, kwestie van hun kick, float en torpedo-techniek nog wat bij te schaven. De rest van de dagen hebben we doorgebracht met en bij vriendjes en vrienden. Gezellig, en zo kon ik niet al te veel denken aan het komende weekend....
Vanavond vertrekken Jurgen en ik nl naar Goulburn voor een weekend 4WD-cursus van de Toyota Landcruiser Club. Om het samen te vatten : Jurgen droomt ervan, ik heb er nachtmerries over ! Maandag ging ik naar het theoretische gedeelte van de cursus en daar werd haarfijn uit de doeken gedaan welke obstakels we dit weekend allemaal moeten overbruggen, met de auto uiteraard. En die zijn niet van de poes, extreem steile hellingen en afdalingen, door rivierbeddingen en kreken, etc.
De instructeurs benadrukten dat ze echt niets doen dat de auto`s niet aankunnen. Maar, af en toe gaat er wel eens iets mis, geven ze toe. Maar da`s dan omdat de chauffeurs de instructies niet volgen. Awel, ik heb nu niet gemakkelijk stress, maar hier krijg ik dus echt hartkloppingen van. Want ik ben gewoon niet goed in het opvolgen van instructies en al helemaal niet in technische dingen. En ik zal eens iets bekennen he : het examen waar ik in heel mijn leven het aller-aller-zenuwachtigst was, en het enige examen waar ik ooit voor gebuisd ben, is mijn rijexamen... Snap je nu mijn stress ?
Aan 2 dingen probeer ik me recht te houden : Ten eerste zal het naar Australische gewoonte allemaal wel wat overdreven zijn en zeggen ze heel veel om zich in te dekken tegen vanalles en nog wat...
Ten tweede, de andere deelnemers waren gelukkig genoeg niet allemaal van die overdreven stoer-uitziende waaghalzen met teveel testosteron in hun lijf. Integendeel, het waren meestal gepensioneerde rustig-uitziende koppels. Als die dat zien zitten, moet het bij mij toch ook lukken he?
Enfin, expect the worst, hope for the best ! `k Ga inpakken en met een beetje chance kan ik maandag op deze blog melden dat ik toegelaten ben als echt lid van de Toyota Landcruiser Club. Mee duimen he !

Gevloerd !

Is het de opwinding over zijn nieuwe bodyboard of zijn nieuwe schoolschoenen ? Of heeft hij vanmorgen wel heel erg zijn best gedaan tijdens de zwemles ? Of zijn het nog naweeen van de voorbije kampeerweken ?
Wat het ook was, het kwam plots, en zo ligt Jan-Willem nu stevig te pitten, in de gang, op de grond......



For the record : dit kind heeft wel een bed !

Nog te goed : op wombat-jacht

Deze hadden jullie nog te goed....

Nadat de kerstregen opgedroogd was, hebben we de tent terug opgeplooid en zijn we naar `t zuiden gereden. Cedric en Ann hadden nog nooit een wombat gezien, `t is te zeggen, nog geen levende. De Bendeela camp ground in Kangaroo Valley is een populaire graas/graaf plek voor de wombats van de streek. Daar moesten wij heen !
We namen de kustroute en stopten aan Bald Hill Lookout voor een zicht op de Sea Cliff Bridge. Er sprongen net een bende deltavliegers en parapenters van de berg. Mooi ! De zee was erg kalm, het blow hole in Kiama blowde dus niet en wij trokken verder naar Gerringong. We ontdekten weer een heleboel moois tussen de rotsen, zeesterren, een octopus, visjes, ... en de kids plonsten in de rockpool.


En dan op naar de wombats. De camping is een aanrader, aan `t riviertje, weer helemaal gratis en voor niets, plaats met hopen... Maar waar zijn de wombats ?
Het leek wel of ze met vakantie waren. In de verte zag ik iets in de wei, maar het leek eerder een rots. Na veel gezoom met de allergrootste lens bleek het inderdaad een wombat. Maar echt tevreden waren we daar niet mee....De kids gingen op nader onderzoek, vonden er nog enkelen, maar die kropen van al dat kinderkabaal snel terug in hun hol.
Toen ging de zon onder en werd het donker, en plotsklaps krioelde het op het grasveld van de wombats.... Missie geslaagd dus ! Nu ze nog op foto krijgen...
We gingen er ook een dagje kano-varen, altijd dikke pret, vooral omdat het ook warm genoeg was voor een zwemmeke.


En dan was het 31 december : Alles ingepakt, nog even langs de Fitzroy Falls voor een korte wandeling en dan verplichte half-platte rust op de achterbank en op naar Sydney voor het vuurwerk.

De foto`s......

(oef, bij deze is de blog bijgewerkt)

3de kampeertochtje : naar de Snowies

Onder het motto "alle goeie dingen bestaan uit 3" zijn we na het vertrek van Cedric, Ann en de kids, opnieuw vertrokken met kar en tent. Weer naar `t zuiden, de bergen in. Naar het Kosciuszko National Park, of zeg maar, de Snowies. In de winter wordt hier geskied, in de zomer is het een paradijs voor kampeerders, wandelaars, paardrijders en vissers. Ah ja, en ook vliegen ! Belachelijk veel...

De eerste dagen kampeerden we in Yarrangobilly, het noordelijke deel van het nationaal park. Helemaal gratis en voor niks op mogelijks het meest idyllische plekje van de wereld, vlak naast een klaterend bergriviertje. Hout gesprokkeld voor `t kampvuur, want onder de schitterende sterrenhemel werd het er behoorlijk friskes. We hebben onze mutsen, wollen truien en donzen slaapzakken weer goed kunnen gebruiken in volle zomer.


Yarrangobilly is vooral bekend om zijn grotten. Wij maakten ook nog een bijzonder mooie en leuke wandeling in de Clarke Gorge. Een redelijk smalle en steile canyon, waardoor we een keer of 8 de rivier moesten oversteken en regelmatig op handen en voeten verder klauterden. Mooie bloemen onderweg, verfrissende watervallen op het einde, en dan weer terug (8 keer)over en door de rivier.

In de Snowies lopen ook wilde paarden rond, wel een cool zicht vind ik....


De Thermal Pools aan de grotten vonden we ook heerlijk, water van 27 graden borrelt er uit de grond, en daarrond hebben ze een zwembadje gezet. Super toch, zelfs de kangoeroes komen er naar toe...

En hier en daar zie je mooi bewaarde "homesteads", wij gingen een kijkje nemen in de Coolamine Homestead. 2 grote gezinnen leefden er in 2 niet zo`n grote huizen. nul-komma-nul comfort en kieren in de muren waar je je hand door kan steken....Maar wel prachtig gelegen....


Van Yarrangobilly reden we naar `t zuiden, via de Alpine Way en Cabramura, met zijn net geen 1500m het hoogste dorp in Australie. In 2003 woedde een verscrhikkelijke bosbrand in de Snowies. Resultaat is dat je nu kilometerslang, langs witte, kale bossen rijdt. Tegen de grond is het al terug groen, maar de kruinen van de bomen zijn nog steeds kaal. Heel bevreemdend zicht, maar tegen een staalblauwe hemel ook heel erg mooi.


In het zuiden kampeerden we dichtbij Thredbo. We wilden immers de Mount Kosciuszko op. De hoogste berg in Australie, 2228m. Een stoeltjeslift brengt je tot op ongeveer 1900m. Vandaar ligt een prachtig wandelpad, een metalen boardwalk die 6,5km verder eindigt op de top. Een mooie, aangename wandeling dus, langs alpenweiden vol bloemetjes. Maar heen en terug toch 13km, en da`s toch heel wat voor korte koinderbeentjes. Jan-Willem was in volle vorm en heeft niet 1 keer gezeurd. Rosemarie, ocharme, had het heel wat moeilijker. De drukte van de afgelopen weken en een buikvirus eisten hun tol. Ze is enkel op pure wilskracht de berg opgekropen - want eten kon ze niet - en er af gekomen met ferme koorts.... het sukkeltje. Onderweg hebben we nog met roze sneeuwballen gegooid. De dust storm van enkele maanden geleden is ook over de Snowies gewaaid en heeft de sneeuw een bijzonder kleurtje gegeven.






En dan werd weeral eens bewezen dat de wereld klein is : toen we beneden in Thredbo van de stoeltjeslift stapten, kwamen Anne en Filip met de kids er aan gewandeld ! Haha, wat een leuk toeval ! Daar moesten we een pint op pakken !

Maar daarna was ons meisje haar pijp echt helemaal uit... na nog eens een nachtje met heel wat onderbrekingen en toiletbezoekjes, hebben we wijselijk besloten om terug huiswaarts te keren. Na al die natuurpracht en kampeerpret was er niets zo aanlokkelijk dan een een eigen bed, een filmpje op tv.

En een douche ! Daar keek vooral ik weer naar uit. De campings in de Snowies zijn top, super gelegen, maar buiten een put-wc is er niks. We hebben de afgelopen week dus ons steentje ferm bijgedragen bij de water-zuinigheid. Jan-Willem vond ook een bijzondere soort eucalyptus-blaadjes die op een smeulend kampvuurtje een heerlijke geur gaven : aroma-therapie als het ware en zo roken we onszelf niet ;-)

De vakantie gaat hier nog even voort. Het warme, hete weer is er nu eindelijk ook. We blijven nu een weekje in Sydney en volgen de avonturen van Iris en Els in Queensland.
En zo meteen ook de finale Henin-Clijsters in Brisbane.


Hier nog alle foto`s van ons reisje in de Snowies.....

We zagen weer heel veel hele mooie bloemetjes die ik van de kinderen allemaal moet tekenen ;-)

10, 8, 4

Na 2,5 intense en leuke weken zijn we terug maar met zijn 4-en. Iris en Els zijn gisteren op het vliegtuig richting Alice Springs gestapt om er de vliegen te gaan vergezellen. Daarnet zijn dan ook Cedric, Ann, Oriana en Ari terug naar Belgenland vertrokken. Met een beetje chance nemen ze de regen die ze hierheen hebben gebracht ook weer terug mee ;-). Het viel al bij al nog mee, maar de afgelopen weken en dagen is er toch redelijk veel regen gevallen voor een Australische zomer. We hebben onze uitstapjes zoveel mogelijk met een boog om de regen heen gepland, maar dat lukte niet altijd. Soit, het heeft de pret niet kunnen bederven....

Vanwege die pret, ook wat achterstand op deze blog. `k Zal die eens even inhalen in telegramstijl :

Gisteren naar Stockton voor wat zand-duinen-cross-fun. Het is en blijft een bijzonder mooie plek, en altijd dikke fun voor groot en klein. Net toen we `s avonds fish & chips op het strand wilden gaan eten, gingen de hemelsluizen open (dat lag natuurlijk aan het feit dat we een halfuur vertraging hadden omdat we voor de 2de keer op 1 week tijd de startkabels moesten bovenhalen om Cedric`s auto aan de praat te krijgen ... iets met lichten die zogezegd niet uit gezet kunnen worden ;-)) Soit, de fish en chips hebben we gehad en de bui vloog ook weer over.





Vandaag alles ingepakt en dan naar Manly voor de laatste souvenirs en het afscheid.... Time flies when you` re having fun, niewaar....

Oud & Nieuw

Een jaar dat eindigt zoals het was en een ander dat begint zoals het hopelijk zal zijn... zo kunnen we gisteren en vandaag samenvatten.

Na een paar leuke dagen aan zee en in tussen de wombats van Kangaroo Valley sprongen we in Beecroft eerst de douche en daarna de trein in richting vuurwerk. Iris en Els hadden al van `s middags gaan verbroederen en terrein inpalmen aan Blues Point. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er mooiere plekjes zijn om naar het Sydney vuurwerk te kijken en net achter `t hoekje was het niet eens overdreven druk. Lekker weertje, de voorspellingen kwamen uit en het bleef lekker droog. Het family-vuurwerk was prachtig, de vuurwerkregen onder de Harbour Bridge vond ik een van de mooiste vuurwerk-dingen die ik ooit gezien heb ! Daarna lichtte de haven op met de Harbour of Light parade...och `t is toch zo`n mooie plek die haven, met de opera en de brug en al die lichtjes... en ons gezelschap maakte het alleen maar leuker !
Het middernachtvuurwerk is echt nog wat te veel en te laat voor de kindjes en dus trokken we naar huis. We waren net op tijd om het op tv te volgen...



nog wat vuurwerk-foto`s



Rosemarie ziet 2010 met een "big smile" tegemoet !

In Sydney is Nieuwjaarsdag stranddag. Wij trokken naar Palm Beach en sleepten ons de berg op naar de Barrenjoey vuurtoren (puf, puf, zweet, zweet). De kids plonsten in de oceaan, wij keken toe en zagen dat het jaar goed begonnen is ;-)




Tegen dat we terug thuis waren, was het nieuwe jaar ook in Europa aangekomen en konden Rosemarie en Jan-Willem hun nieuwjaarsbrieven opzeggen. Rosemarie kon hem dit jaar voor het eerst zelf lezen en Jan-Willem hield me weer in spanning (niet willen oefenen, maar op le moment supreme deed ie het tip top).