Rare, leuke stad

Een tripje naar Canberra leek ons wel iets voor de winter. Overmorgen begint hier de lente, dit weekend was net op de valreep.
Ik wist niet goed wat we er van moesten verwachten, `t Is uiteraard de hoofdstad van Australie, maar verder ??? `Awel, `t is een rare stad, een geplande, aangelegde stad. We vonden het zelfs Russisch, Oost-Duits aanvoelen met veel van die beetje verloederde betonnen jaren zestig gebouwen, hele brede straten en geen kat, hond of mens die er rondloopt. Toch niet in het weekend. De foto van de winkelstraat op zaterdagmiddag is redelijk hallucinant. Raar voor een stad die genoemd werd naar Kamberra, edn Aboriginal-woord voor "ontmoetingsplaats". In de week zal het er ongetwijfeld anders zijn, want in Canberra zetelt natuurlijk het parlement, kwa ontmoetingsplaats kan dat wel tellen.
Canberra is ook bekend voor zijn vele musea. Misschien is dat wel omdat dat zo`n goeie schuilplekken zijn tegen het extremere klimaat - verder weg van de kus, dus erg koud in de winter en ferm heet in de zomer. Wij brachten zaterdag een bezoekje aan Questacon, zeg maar de Technopolis van Australie. De kids vonden het geweldig. Ze konden allerlei proefjes doen, een aardbeving aan den lijve ondervinden, batterijen nabootsen, allerhande optische illusies bekijken, enz. Rosemarie en Jurgen hebben zelfs een vrije val gemaakt - een loodrechte glijbaan !


Jurgen en Rosemarie in vriije val.


Daarna trokken we even de stad in, maar dat was dus maar een kale bedoening. De food court van het shoppingcenter was de enige plek waar het een beetje druk was, dat zegt dan meteen ook alles over Aussies en Canberra.


Stadscentrum op zaterdagnamiddag....


Van een ritje op de caroussel werden we wel meteen weer vrolijk. Toen het pijpestelen begon te gieten zijn we de National Gallery ingedoken : Australische en internationale kunstwerken - indrukwekkende collectie trouwens met Rothko, Warhol, Monet, Rubinstein, .... in een nogal somber gebouw, maar spijtig genoeg was de Aboriginal galerij in renovatie. Het kon de kinderen ook niet echt lang boeien. Dus op naar het volgende, het Australian War Memorial museum, waar veel vliegtuigen staan en hangen. Heel indrukwekkend herdenkingsmuseum. Van al die oorlogsellende en beelden krijg ik steeds een knoop in mijn maag, het is zo onvoorstelbaar vreselijk en niet te vatten. De kinderen - vooral Jan-Willem - zijn ook altijd heel erg onder de indruk van oorlogsgeweld. Grote ogen bij de vliegtuigen, maar zodra er filmpjes zijn met oorlogsbeelden en geluiden, kruipt hij weg. Dat kan hij niet aanzien. Hij belooft dan altijd dat hij nooit geen ruzie meer gaat maken en zeker niemand pijn gaat doen. Ook bij de slotceremonie met doedelzakspeler, bij de "pool of reflection", naast de muur met duizenden namen en klaprozen, bleef hij ongewoon stil.... Tot we bij het buitengaan konijntjes op het gras zagen huppelen en crimson rosella`s in de bomen zagen fladderen.


Australian War Memorial Museum


In Canberra vind je ook alle ambassades, allemaal bijeen in een paar straten vlakbij Parliament. We reden eens voorbij de Belgische en moesten even verder eens goed lachen om het contrast tussen de Amerikaanse - een halve heuvel met versterkte burcht - en de Iraanse - een stukje braakliggend terrein, aan de achterkant van de Amerikanen.

Vandaag zondag brachten we dan een bezoekje aan Parliament House en we konden er een tour meepikken. Enkele interessante feiten die we daar te weten zijn gekomen :
*Het gebouw is pas sinds 1988 in gebruik. Het oude parlementsgebouw staat onderaan de heuvel.
*Het gebouw is het resultaat van een internationale architectuurwedstrijd, gewonnen door een italiaanse amerikaan die na de bouw australier is geworden
*Het gebouw is IN een heuvel gebouwd, niet OP een heuvel, omwille van de symboliek. Het parlement moet er zijn voor de mensen en een parlementsgebouw moet niet boven de mensen uittorenen. Nee, integendeel, in Canberra kunnen de mensen bovenop het parlementsgebouw lopen.
*Die symboliek vereiste wel dat 220.000 vrachtwagen aarde van de heuvel werden weggevoerd, en later weer grotendeels werden aangevoerd om gaten op te vullen.
*In de inkomhal ligt een vloer in Belgische hardsteen - met fossielen ! (iets dat ze hier precies redelijk uitzonderlijk vinden - de gids maakte iedereen er erg attent op)
*Op het dak staat zogezegd de grootste roestvrij-staal constructie van de wereld, de 4 armen van de vlaggenmast
*De vlag zelf is zo groot als een dubbeldekker bus en moet zo ongeveer om de maand vervangen worden - ja, het waait redelijk hard in Canberra
*Het hele politieke systeem in Australie is natuurlijk een quasi copy/paste van het Britse, maar met Australische twisten
*De kleuren van de 2 kamers (volksvertegenwoordigers en senaat) zijn ook groen en rood, zoals in Engeland - en Belgie, maar wel het Australische lichte groen van de eucalyptusbladeren (het rood is me ontsnapt...)
*De kangoeroe en de emu - symbolen op het Australische wapenschild zijn gekozen omdat het de enige dieren zijn die zogezegd niet achteruit lopen : Australie is een land dat vooruit gaat (mooi he)
*In het hele parlement hangen wel 2700 klokken, speciaal gemaakt, want met een speciaal groen en rood lichtje dat aangeeft dat er een wet gestemd gaat worden - als het flikkert moeten alle vertegenwoordigers of senatoren binnen de 4 minuten aanwezig zijn om mee te stemmen : spurten dus
*Het parlementsgebouw bestaat uit wel 4500 kamers en is bedoeld om zeker 200 jaar mee te gaan.
*De best bewaarde versie van de Magna Carta is er te bewonderen

Wij vonden het erg leerrijk en mooi, een gebouw met veel symboliek en mooie architectuur.


Het Australische wapenschild


Meer moois en veel lekkers vonden we iets later op de Old Bus Depot Markets. We waren er tegen het middaguur en allerhande lokale en kleinschalige producenten verkopen er brood, kaas, gebak, tapenades, confituur, ... Proeven moet en dat laten wij ons geen 2 keer zeggen ! Op de bovenverdieping, de arts en craft afdeling. Zoals altijd op zo`n marktjes, redelijk wat kitsch, maar ook echte pareltjes. Wij hebben er een prachtige kader gekocht. Handgemaakt van allerhande recuperatiehout, een uniek stuk. Ferm groot en dat heb ik mogen voelen op de terugweg naar Sydney, toen ik dubbel-scheef-geplooid naast de kader op de achterbank lag omdat 2 kinderstoelen niet meer pasten op wat overbleef van de achterbank.

Onze laatste stop was ook weer een hele leuke. De Walk-in Aviary in Gold Creek Village. Een hele grote vogelkooi. Voorzien van een bordje meelwormen (! jammie !)en appeltjes trokken we naar binnen en meteen kwamen de papegaaien en lorikeetjes langs alle kanten aangevlogen. In `t begin waren Rosemarie en Jan-Willem nog wat op hun hoede, maar al snel waren de vogels hun "vrienden" en mochten ze uit hun handen komen eten, op hun schouders en zelfs hun hoofd zitten ! Heel heel mooi en leuk. Dieren zijn bij hen gewoon altijd een garantie op enthousiasme en ze hebben niet eens gekakt op ons. Helaas konden we er niet blijven wonen. Maar gelukkig hebben we nu een grote fotokader voor al die mooie vogelfoto`s.


Ons weekend was dus nog maar eens bijzonder geslaagd. Zoals ik al zei, Canberra is als stad erg raar en wat triest, maar de bezienswaardigheden zijn helemaal de moeite waard!
Alle foto`s staan hier bij elkaar.

27 augustus 1999

Vandaag dag op dag 10 jaar geleden hebben Jurgen en ik elkaar voor het eerst ontmoet. Het was een vrijdagavond in Antwerpen en met 2 vriendinnen vertrok ik naar Friesland voor een weekendje zeilen op het Sneekermeer. Enkele weken daarvoor had ik in Thailand rondgetrokken en daar Sam en Kristin leren kennen. Met hen gingen we nu zeilen. Of we nog iemand konden meenemen in de auto naar Friesland ? Ja, natuurlijk. Ok, `t Is een zekere Jurgen, woont in `t stad, vrijgezel, 27, surfer..... hmm, klinkt wel wat.
Wij dus mooi Jurgen gaan ophalen, die meteen op de achterbank werd gezet en onderworpen aan een kruisverhoor onderworpen : Wie zijt gij, wat doet gij, vanwaar komdegij ? Kan je je er iets bij voorstellen ? 3 taterende Antwerpse vrouwen, 1 Oost-Vlaamse man ? Paul Jambers is er niks tegen.
Het werd een bijzonder avondje, want voor we uiteindelijk in Friesland op de camping aankwamen, hadden we al op de Nederlandse fietspaden gereden (zo een dat helemaal apart ligt, met de auto) : ah ja, ze hadden ons gezegd vanaf een bepaald punt de kleine baantjes te nemen. Dus het eerste beste dat we tegenkwamen, zijn we ingeslagen, maar toen de stippellijn op de weg ineens in het midden van de auto zat, en we over zo`n piepklein rondpuntje moesten, kregen we toch wat argwaan. Om dan van dat fietspad te geraken moesten we een bruggetje over waar stond max 500kg (of was het 1500kg - in mijn herinneringen is het misschien allemaal nog wat straffer dan het echt was). Soit, Wij met de auto er toch over, we hebben er zelfs niet aan gedacht uit te stappen.
Om een lang verhaal kort te maken, voor de avond om was, was ik verkocht en wist ik ook dat ik met Jurgen wilde trouwen. Maar ik wist niet dat mijn geduld nog zooooo lang op de proef ging gesteld worden. Daarover later dit jaar meer, als we dan echt onze 10-jaar-samen vieren. Geloof me vrij, da`s nog niet voor meteen ;-)
Veel later bleek ook dat de uitnodiging voor het zeilweekendje niet zo onschuldig was. Meester koppelaars Sam en Kristin hadden Jurgen al van in Thailand op de hoogte gebracht van de Antwerpse vrijgezellen. En helemaal niet toevallig moest Jurgen die bewuste vrijdag wat "langer werken", waardoor het echt toch het beste uitkwam om met ons naar Friesland te rijden. Om maar te zeggen : toeval bestaat niet, en het lot moet je af en toe een ferm handje helpen. Sam en Kristin blijven wij wel voor het leven en eeuwig dankbaar !

Erover

Dees vind ik er toch weer over hoor ! Dat de eetcultuur me hier soms op zijn zachts gezegd verbaast, en regelmatig ook ferm op mijn systeem werkt, weten de meesten al wel.
Vandaag kreeg Jan-Willem een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje - van een jongetje dat ik trouwens niet eens ken (hij zelf heeft er nog nooit over gesproken, en dat ligt dan ook vooral aan het feit dat zijn "school" geen echte "school" is en alle kinderen op andere dagen komen, op andere uren gebracht en gehaald worden - `t is dus enkel toeval als je de mama`s of papa`s eens een keer ziet)

Soit, terug naar het eten : Kijk maar eens naar de rechterkant van de uitnodiging. Dat strookje kan je gebruiken om te antwoorden (te "rsvp-en", zoals dat hier heet) en dan kan je ook meteen aanduiden wat je wil eten !!!! en die keuzes dan !!!! en als klap op de vuurpijl krijg je nog de belofte dat je gefrituurde hap met fritten komt en overgoten wordt met liters cordial !!! (voor de leken, da`s een kleurstof-suikerbom om bij water te doen)
Niet te doen toch ?

Ik vind het dus niet zo heel erg dat Jan-Willem niet kan gaan. Wij zullen dan met de camper door Nieuw-Zeeland rijden.

Gespreksonderwerp vanmorgen op school met enkele andere vrouwen : de extra dingetjes die we `s avonds doen als onze mannen op businesstrip zijn

*extra slot op de deur
*gsm in de aanslag op nachttafel
*sleutels op het lege hoofdkussen
*lichtje aanlaten in de gang
*nog eens extra gaan kijken of alle deuren wel goed op slot zijn

maar voor de rest zijn we heel geemancipeerd en staan we ons mannetje, hoor ;-)

Nog 3 keer slapen en Jurgen is weer terug .

Goeie voornemens

Een vrouw met een plan is ze, onze Rosemarie (van wie zou ze dat hebben ? ;-)
Nu ze 6 is, wil ze de volgende 6 dingen leren - zeg maar, helemaal alleen kunnen...
Deadline : haar 7de verjaardag.

1. alleen in douche gaan, wassen en afdrogen
2. zelf boterhammen smeren, vlees snijden, etc ... met vork EN mes eten dus
3. een strik maken, met al die velcro schoenen tegenwoordig is dat er nog niet van gekomen
4. de klok lezen, of beter de klokken : wijzerklok, digitale wekkers, 12h en 24h indeling, etc
5. de dvd en wii etc. aan en afzetten, cdtjes wisselen....tot nu toe mocht ze dat van ons nog niet zelf
6. tafel dekken en afruimen
(kgeef het toe, de inspiratie voor deze laatste kwam misschien een klein beetje van mij

Go for it, zou ik zeggen !

Zomaar

omdat ik het mooie foto`s vind....
Jan-Willem, klaar om als een halve tarzan aan het slingertouw te gaan hangen, in de tuin.

Jarig !

Voor haar verjaardag heeft Rosemarie vandaag gekozen voor een bezoekje aan de Taronga Zoo. Eigenlijk altijd weer een voltreffer, en met mooi weer zeker. Man, die giraffen ! die hebben een onbetaalbaar uitzicht over de haven, opera en brug. Voor haar verjaardag had Rosemarie ook een "close encounter" met een koala gevraagd. Maar dat vond ik eerlijk gezegd een beetje een tegenvaller, we konden er wel echt dichtbij, maar ze mocht haar lievelingsdiertjes niet aanraken of vasthouden. De oppassers deden ook niet echt moeite om er een wakkere koala bij te halen. Ergens wel te begrijpen, maar toch. Och, het mocht de pret niet bederven. We hebben een reuze dagje gehad, alle dieren gezien, ook het Australische vriendje van Kai-Mook, geboren op 4 juli en een even schattig olifantje. De gorilla`s, zeeleeuwen, slangen, woestijnvosjes en (old-time favourites) de stokstaartjes zijn gebombardeerd tot "vrienden". Hier komen we dus zeker nog terug.


Heel erg bedankt voor alle lieve wensen voor ons meisje. Genoten heeft ze er van, en wij genoten van haar glunderend gezichtje !

Alle foto`s van de 6-jarige staan hier....

6 jaar geleden....

Zes jaar is ze al onze dochter !
Zes jaar al verbaast ze ons elke dag.
Zes jaar lang al is er elke dag wel een moment dat ik bedenk hoe graag ik haar wel zie (en soms ook wel iets anders) en haar niet genoeg kan kussen en knuffelen.
Zes jaar geleden schreven we met een air van ik weet niet wat - maar vooral onwetendheid - op haar geboortekaartje :

Het gaat niet over hebben, hooguit over krijgen
Niet over vasthouden, maar over loslaten en lang kijken

Al zes jaar lang blijkt dat verre van evident te zijn, maar wel intens, vermoeiend en `t mooiste wat er is.

Feestje & pizza`s

"You can come to my party." zei Jan-Willem`s 4-jarig vriendje tegen me op school. Euh, ikke ? "Yes, you. You can come, you`re cool". Heel even was ik geflatteerd, maar toen kwam de waarheid uit kindermond. Ik mag komen omdat het vriendje vindt dat Jan-Willem altijd cool speelgoed meebrengt naar school en hij hoopt ook iets te kunnen lospeuteren ;-) hahaha

Nu is het vrijdagavond en doen Jurgen en ik eindelijk nog eens "pizza night". In Belgie ging ik altijd op vrijdagavond na school en werk naar de supermarkt. Daarna had ik uiteraard helemaal geen zin in uitgebreid koken. Dus eerst de kids eten en bad geven en in bed. En dan relax max, met 2, in de zetel, "is er iets op TV?", met een pizza. Vandaag beginnen we ook zo aan `t weekend, enig verschil, twas nu niet na school en werk, maar na school en park ;-)

Er zijn zo van die dagen....

...dat het leven tegen is. Ook hier is dat niet anders. Gelukkig helemaal niet vaak, maar vandaag was zo`n dag.....
`t Begon al vanmorgen toen ik alleen wakker werd, want Jurgen was in Melbourne.
Toen gingen de kinderen ook nog eens mega-hard kibbelen over wie nu de meeste plek kreeg voor het vuurtje en daardoor duurde het veeeel te lang voor ze hun kleren aanhadden en moesten we rushen naar school - en ik had nog wel bananabread gebakken ;-(
In `t zwembad ben ik bij het aan of uitkleden een oorbel kwijtgeraakt...
Toen we vanmiddag terug thuis kwamen van school, bedacht Rosemarie dat ze haar boekentas vergeten was, dus konden we nog eens terug, grmbl, grmbl...
Daarnet zat Jan-Willem met lange tanden zijn erwtensoep op te lepelen en goot die toen over trui en broek en... oooh wat haat ik dan die tapis-plein !
En als klap op de vuurpeil vindt onze verhuurder het in deze tijden van crisis een goed idee is om de huur op te slaan !
Goh, kga deze dag sebiet wegspoelen met een glas wijn, en Jurgen zit al op de trein naar huis. De dag zal alvast beter eindigen dan hij begonnen is.

Hij kan het !

Ons eigenste Tommeke Boonen rijdt op 2 wielen ! Sinds vorige week de zijwieltjes er gewoon afgelaten. Al peddelend heeft hij dan ergens deze week zijn evenwicht gevonden. En daarstraks in het park, heeft hij ons allemaal verbaasd door ineens rond te trappelen op 2 wielen ! Zomaar, plotsklaps, op zijn eentje ! Wat vindt hij het leuk !


Rosemarie - en wij ook - was ondertussen op Emelie`s feestje, haar Duits klasvriendinnetje. En nee, we gaan niet meedoen aan cliches en stereotiepen, maar ze hebben wel wursten gebakken ;-)
In de categorie "Rare jongens, die Aussies" vielen volgende dingen op...
*de helft van de kinderen zat quasi constant aan de snoepjestafel
*ongeveer diezelfde helft was na 2 spelletjes "schipper mag ik overvaren" te moe voor nog een spelletje
*veel ouders blijven tijdens het feestje, omdat ze het onverantwoord vinden je kinderen achter te laten bij vreemden en omdat de kinderen anders panikeren ..... - soit, tot daar aan toe, wij zijn ook gebleven. Op zo`n zonovergoten dag, wat beter dan wat te babbelen, lachen en eten in het park ?
*maar vreemder - sommige van die ouders gingen 5 meter verder apart op een picknickdeken zitten toekijken - en dus niet socializen met de andere ouders, hmmmm....

Gezocht : bloemenkenner !

Opa, we rekenen op je ! We hebben vandaag zoveel prachtige, wilde, lentebloemen gezien, in alle kleuren van de regenboog. Maar wij kennen geen namen he. En dus roepen we de hulp in van een natuurgids !
De lente is nog maar net begonnen, maar langs het kustpad in het Wyrrabalong National Park - een uurtje ten noorden van Sydney - was het een en al bloemenpracht. Mooie, mooie wandeling dus, in de zon. We hadden gehoopt nog een walvis of 2 te zien, maar dat geluk hadden we vandaag niet. Ik denk dat het nog een beetje vroeg is... de walvissen zullen nu ergens langs de kust van Queensland zitten en pas in September terug voorbij New South Wales zwemmen, met hun kleintjes. Wel mooie vogeltjes en vlindertjes. En eindelijk zagen we ook terug hagedisjes. Tijdens de winter hebben die zich ferm gedeisd gehouden en hebben we ze niet gezien op onze wandelingen - doen die eigenlijk een winterslaap ? Dus, wandeltijd vanaf nu terug maal 2 en terug oppassen geblazen... Want sinds Jan-Willem eens een vertrappeld hagedisje zag liggen op een wandelpad, moeten we steeds dubbel uitkijken waar we onze voeten neerzetten.

Gezellig gepicknickt in het gezelschap van rainbow lorikeets, kookaburras en rosella`s, en dan zijn we afgezakt naar The Entrance. Daar worden dagelijks om halfvier de pelikanen gevoederd, en da`s een mooi schouwspel. De "pelican feed" is een twintigtal jaar zowat per ongeluk begonnen. De Fish & Chips shops gooiden hun afval en overschotjes naar de pelikanen. Als dat eens een keertje niet of te laat gebeurde, kwamen de pelikanen zelf naar de Fish & Chips shops om hun portie op te eisen. Nu is de Pelican Feed een manier geworden om de gezondheid van de dieren in het oog te houden. Er wordt in The Entrance enorm veel gevist en de pelikanen raken wel eens gewond door haakjes, verstrikt in vislijnen etc.
Zo`n hele troep pelikanen bij elkaar is erg bijzonder - en volgens Rosemarie ook een erg stinkende affaire. Hun bekken lijken wel van caoutchou te zijn - ze kunnen die zelfs binnenste buiten draaien. Enorme stukken vis worden in 1 hap naar binnen geslokt en dan zie je dat stuk vis dwars in hun keel zitten. Je vraagt je af hoe ze dat ooit verteerd krijgen. Soms zit een pelikaan ook met zijn bek in de bek van een andere pelikaan, beetje "moossen" met zo`n vis. Jak, niet echt smakelijk, maar wel cool om er zo vlakbij te zijn. En `t levert wat mooie foto`s op. Meer moet dat niet zijn, toch ?

Alle foto`s staan hier....

Voor mijn mama - ons moeke

Een allergelukkigste moederkesdag ! dikke kussen van ver !

De Aussies en hun eten

De Aussies en hun eten dat zijn twee handen op een rondgevulde buik. Overal is er "round the clock" massa`a eten in de aanbieding en een beetje gemiddeld Australier eet ook een keer of 5 per dag. De gewone 3 maaltijden, maar daar bovenop nog "morning tea" en "afternoon tea". Nu, eerlijk is eerlijk, de gemiddelde Australier staat erg vroeg op, en dan kan ik wel begrijpen dat je tegen 10u zin hebt in een stuk banana bread of raisin toast. Dat kinderen na elke zwemles een bakje frieten moeten eten, begrijp ik al heel wat minder. Maar soit, het zal wel aan mij liggen.
Die enorme liefde voor eten valt ook heel erg op, als ik tips voor trips vraag aan Australische kennissen. Zelden of nooit gaan die tips over mooie wandelingen of niet te missen bezienswaardigheden. Wel krijgen we overal adresjes voor de beste fish `n chips, de lekkerste pancakes, cruises met de beste morning tea en restaurants met de uitgebreidste "a volonte" menu`s. Ons tripje naar Nieuw-Zeeland - dat ik nu aan `t voorbereiden ben - gaat dus niet alleen mooi, maar ook erg lekker worden. Want ja, we geven het toe, we zijn ondertussen ook wel fan geworden van zo nu en dan eens een bakje lekkere fish & chips.

Om nog maar even door te bomen over eten, gisteren en vandaag was ik "the lady who lunches". Gezellig, in een zonovergoten stad : gisteren spicy Thais gegeten op een hip terras in Surry Hills, en vandaag lekker ouderwets Earl Grey Tea met Bread &Butter pudding in een tea room in de Queen Victoria Building.
En omdat mijn kroost en man ook iets mag, heb ik net een kersenfocaccia uit de oven gehaald. Morgen nog maar eens goed gaan kilometer(en calorie) vreten ;-)

Geheel terzijde, `t is hier weeral heel de week prachtig weer geweest, zondag wordt het zelfs 29 graden. Overal staan er bloemen en bloesems in bloei. Spring is in the air.... Onze straat ziet er nu - op het einde van de winter - zo uit !

..these are a few of my favourite things..."

in totaal verschillende categorieen, maar van allebei heb ik vandaag weer genoten.

Ten eerste, Chai Latte, hier herontdekt en hmmmmmmm, overheerlijk. Zoals de naam het al doet vermoeden, een variatie op een gewone Cafe Latte, nl met chai ipv koffie. En "chai" is natuurlijk een heerlijke theemengeling met kaneel, kruidnagel, gember, kardamon. Dat in combinatie met verse, hete, gestoomde melk met honing is goddeliijk lekker. Dat bovenste laagje stevig schuim met die extra kaneel erop heeft medicinale krachten, da`s een shot "relax max". I
Toen we jaren geleden door de Himalaya trokken, hebben Jurgen en ik dagelijks liters chai gedronken, toen met verse yak-melk. Het heeft ons toen fit en warm gehouden (een metalen drinkbus vol hete chai met yakmelk doet wonderen in een koude slaapzak). Misschien zit er dus ook een stukje nostalgie in mijn liefde voor Chai Latte... Hier in Beecroft heb ik alvast 2 koffiebars ontdekt waar ze heerlijke Chai Latte brouwen - want er wordt ook boecht verkocht, die van de McCafe vind ik bv barslecht - dus vanmorgen voor de zwemles nog even een heerlijke portie takeaway genot gaan halen, een ommetje meer dan waard. Iemand zin ?






Op woensdagnamiddag op weg naar en van zwemles nummer 2, tijd voor een van mijn andere favorieten : de "Hamish & Andy driving you home" radioshow. Die 2 gasten maken de meest hilarische radioshow op de hele planeet. Absurd ten top, over het meest banale fait divers uit het nieuws of hun eigen leven zetten ze een 2 uur durende radioboom op. Ze spreken bijzonder sappig Australisch, sleuren er jan en allemaal bij en door en liggen beide quasi constant in een deuk van `t lachen. Dat is zo aanstekelijk dat ik in de auto vaak lig mee te schudden van `t lachen. Binnenkort gaan ze op roadtrip naar Amerika, en daarvoor proberen ze nu de zegen te krijgen van Barack Obama himself, en als dat niet lukt is Chuck Norris ook goed. Dat worden weer plezante ritjes naar `t zwembad !
Uiteraard onmogelijk om het op deze blog over te brengen, maar wie tijd en zin heeft om eens goed te lachen, moet maar eens doorklikken....Hamish & Andy mini podcasts.

Of een filmpje van een van hun "pranks" voor tv :

"Goei nieuws"

Ongetwijfeld en met heel veel plezier ben ik het soort mama dat haar eigen kinderen toch wel echt heel erg mooi, knap, schattig, slim, enz ....vindt. Ja, zelfs, "objectief" gezien vind ik Rosemarie en Jan-Willem ronduit geweldig ;-) en bij elke minuscule stap ben ik grenzeloos trots op hen.
Vandaag kreeg die trots weer een scheutje, want Rosemarie kwam thuis met "goei nieuws" zoals ze het zelf noemt. Ze heeft als eerste van haar klasje haar derde "merit award" gekregen en mag de drie awards nu gaan inruilen voor een "blue ribbon". Joehoe, en fier dat ze er zelf op was ! Die awards krijgen ze voor allerhande voorbeeldig gedrag : behulpzaamheid, teamwork, inzet enz., en `t is elke week weer een heel gedoe met officiele uitreiking, zangstondes en groet aan de vlag. (By the way, nu ik dan toch aan `t stoefen ben over onze dochter : vorige week kwam ze thuis met een rapport waar helemaal niets in doet vermoeden dat ze er nog maar 6 maanden onderwijs in het Engels heeft opzitten. Voor lezen en schrijven - voor al de rest trouwens ook - scoort ze minstens "at" en meestal "above" expectations. Wij trots, zij blij en met nog meer goesting om te leren, kennen en kunnen.)

Afwijking

Jan-Willem heeft een afwijking. Wel, waarschijnlijk heeft hij er wel meerdere. Deze ene is erg opvallend. Ze is naar links...
Gisteren in het Olympic Park nog eens een lesje op 2 wielen fietsen achter de rug...Voldoende snelheid pakken, vertrekken, dat lukt allemaal wel, maar hij valt altijd opzij, naar links dus. En probeer zo`n vierjarige maar eens uit te leggen dat hij dan moet tegensturen en trappen !
Bij Rosemarie hebben we maar 50m achter haar moeten lopen en schouders vasthouden. Jan-Willem is vastberaden iets meer aan onze conditie te doen ;-)
Na Scenic World op zaterdag, hebben we gisteren dan ook de tweede plek gevonden in Sydney waar het druk is in `t weekend. Het Olympic Park en Bicentennial Park dus. We moesten zelfs aanschuiven voor een parkeerplaatsje (en ik was haast vergeten hoe irritant dat is). Maar de zon scheen en er zaten kleine eendjes in `t water...mij hoor je dus niet klagen.

910 trappekes

Met dit prachtige winterweer wilde ik vandaag nog eens naar de Blue Mountains. kHad geluk, want Jurgen en de kids gingen graag mee. Wij dus richting Katoomba, waar het even zonnig was als in Sydney, maar een flink pak frisser, maar een graad of 8, en in de schaduw is dat brrrrrr. We wilden de Giant Stairways af, 910 trappen, deels in de rotsen uitgehakt, deels ijzeren trappen. Maar vooral wreed steil. En ook heel mooi, langs, achter en onder de Three Sisters. Dan door de vallei, door het regenwoud naar het treintje dat ons weer naar boven zou brengen. (how convenient ;-)) Het treintje, de Scenic Railway, is het steilste treintje van de wereld en is deel van "Scenic World", een grote toeristenattractie in de Blue Mountains. Busladingen vol toeristen worden er losgelaten met te snel pratende gidsen, veel te veel fotoapparaten en te ongemakkelijke schoenen. Wij voelden ons meteen een pak minder in de natuur, .... :-( Maar het treintje was leuk, heeeel errug steil, recht de rotswand op en in en volgens Jan-Willem veel te kort.
Dan op `t gemakje in de zon terug gewandeld, langs prachtige uitkijkpunten. En voor een keer eens niet in de file gestaan op weg naar huis. Hmmm, mooi, gezellig, deugddoend dagje.

Visual effects

Prachtig schouwspel daarstraks....Na een erg warme winterdag was een warmte-onweer voorspeld. Eerst veel wind, donkere, grijze wolken, en dan ging de zon onder en zakte ze tot onder die grijze wolken. Hmmmm, waaaw heel de wereld (hier dan toch) kleurde oranje, roze, grijs. Prachtig, maar ook een beetje spooky. Het deed me wat denken aan de lucht van de bushfires die we in Tasmania zagen (maar dan gelukkig zonder de geur en de hitte). Er viel geen druppel water, de wind ging liggen en toen werd het helemaal donker. Het betere visual effects werk als het ware....



Ondertussen hebben we ook een nieuwe speelkameraad in huis. Hij kan sporten als de beste, van golf over bowling tot boksen. En hij kan ook gitaarspelen. Hij heet Wii.... Jurgen heeft hem in een vlaag van eenzaamheid in huis gehaald toen de kinderen en ik nog in Belgie waren. Jurgen heeft deze week al stevig staan rocken met zijn bijhorende Wii-basgitaar (op een onbewaakt moment maak ik daar zeker nog eens een foto van). Rosemarie en Jan-Willem hebben getennist en geboogschiet (of is het booggescheten) ? En ik ben al een paar dagen aan `t recupereren van een bijna-spierscheur van den boks ;-)

Weet je wat ik vandaag gedaan heb ?

*Verse limonade gemaakt met de citroenen uit de tuin van de buurvrouw
*In de parkspeeltuin van `t zonnetje genoten terwijl Jan-Willem en een vriendje op de schommel hingen
*Afgesproken met Jurgen voor een terraslunch in Rhodes, het was er zelfs wat warm in de zon
*Plannen gemaakt voor een weekendwandeling in de Blue Mountains, want ze beloven nog een hele week "fine, mostly sunny" weer en een graad of 20.

Hmmm, "quite some winter" ;-).

Maar nu ga ik toch maar onder een fleecedekentje in de zetel kruipen, voor het gasvuur, met een tas hete thee. De avonden en nachten zijn immers nog bitterkoud.

Kind wordt mens

Tadaa !

Ooit las ik eens dat vrouwen die zich goed in hun vel voelen hun haar makkelijker kort laten knippen. Ik denk er wel eens aan wanneer ik mijn haar weer eens uit pure gemakszucht kort laat knippen. Rosemarie voelde zich duidelijk ook kiplekker vandaag. `t Moest al lang eens gebeuren en vanmorgen dan een afspraak gaan maken bij de kapper - die trouwens het toppunt van de coiffeur-jeanette bleek te zijn, heel lief en vriendelijk, maar zo erover dat ik mijn lach bijna niet kon inhouden. Rosemarie ging ervoor, 15cm haar er af, zonder twijfelen, blikken of blozen. Ons klein meisje werd op slag een klein mevrouwtje. Of zoals Jan-Willem het dan zegt : "Rosemarie lijkt nu op een "mens" (in tegenstelling tot een "kind", de categorie waartoe je volgens hem behoort zolang je bij je mama en papa woont).

Terug in thuis nr2

Hehe, hier ben ik weer. Terug van mijn gewone blog-plekje in Beecroft. Onze thuis nr 2. Na 4 bijzonder leuke weken in thuis nr 1. Ze zijn voorbijgevlogen die weken, het heeft ons allemaal deugd gedaan. Een hele luide dankjewel aan al die lieve familie en vrienden voor hun gastvrijheid en tijd !
Het terugvliegen viel wel mee, al ga je natuurlijk niet voor je plezier 25 uur in een stoel zitten he. Een jaar-rantsoen aan tv heeft ons erdoor geholpen, ik ben ook weer helemaal mee in film-land. Echt blij waren we natuurlijk pas toen we Jurgen terugzagen en in ons eigen bed konden wegzinken. De eerste nacht hebben we allemaal meer dan 12 uur geslapen als rozen. Deze nacht - de tweede - was het iets minder, een nachtelijk extra lang verhaaluur, hielp uiteindelijk wel.
Nu hier, maar uiteraard ook in Belgie, is het voortdurend van "hoe is het ?" "hoe was het daar ?" enzovoort.
Aan de grote vergelijkende studie tussen Australie en Belgie ga ik niet beginnen. Wat ik nu wel zeker weet is dat Belgie een bijzonder goeie plek is om groot en oud te worden, en ook dat onze tijd hier in Australie een godsgeschenk is waar ik enorm dankbaar voor ben en nog wel even van wil blijven genieten... (al maakt dat de beslissing over wat ik de komende tijd ga doen ivm werk, studie etc er niet makkelijker op, maar daarover later meer).
Met stip op 1 heb ik in Belgie natuurlijk genoten van familie en vrienden. In de categorie "vanalles" kon ik toch ook volgende dingen apprecieren :
*de lange, lichte avonden
*de brede rijstroken op de autostrade
*radio 1, met zijn mooie vlaamse stemmen
*de solden, ik heb me moeten inhouden, teveel mooie spullen ;-)
*fritjes van de frituur
*terrassen en cafes in een eeuwenoud stadscentrum
*het besef dat het heel erg leuk is om het ergens door en door te kennen, ergens helemaal thuis te zijn
*de leuke reacties op deze blog - een morele verplichting om ermee door te doen ;-)
In de categorie "beter in Australie" staat dan weer heel erg zeker "de winter". Gisteren lagen Jurgen en de kids gezellig in de hangmat in de zon. Er staat ook weeral vanalles in knop en bloei. Deze week wordt een beetje saai, elke dag tot tegen de 20gr en zonnig. Niet slecht he, voor een maand zoals februari in Belgie.
Vanochtend zijn de kids naar school vertrokken, Jurgen naar zijn werk, ik naar de supermarkt, het gewone leven gaat weer zijn gangetje. Straks nog wat van onze "Belgische buit" gaan ronddelen bij de buren en wat schoolvriendinnen.
En dan begin ik weer te plannen he, uitstapjes, weekendjes, Nieuw-Zeeland, ....al was het maar om hier iets te vertellen te hebben !