traagskes

Een overdosis filmpjes over de capriolen van Frank De Winne in zijn raket hebben onze breedbandcapaciteit verslonden. Vandaag en morgen moeten we het met een extreem trage verbinding doen. Het verslag van het weekend - dat overigens lekker, nat en leuk was - zal dus iets voor dinsdag zijn.

The art of communication

Ik ben nu al even niet meer aan `t werk, maar na een aantal jaren "in `t vak", kijk je toch met net iets andere ogen naar communicatie. Australie heeft zo zijn eigen sub-cultuur in reclame en promotie. Ten eerste is er verschrikkelijk veel reclame, op tv, op de radio, in de brievenbussen, langs de wegen. De marketing-budgetten moeten gigantisch zijn. Wat ook opvalt is dat ook kleinere bedrijfjes, a la de lokale meubelwinkel, hun weg vinden naar prime time TV. Echt goedkoop kan dat toch niet zijn. "Dan maar besparen op de creatie van de spot", denk ik dat ze hier dan zeggen. En dat valt echt op. Je ziet hier spots en advertenties waarvan je je echt afvraagt of er ooit over de briefing is nagedacht. Of spots waarvan je gewoonweg weet dat die er enkel is gekomen na veel bier en de slappe lach. Heel veel woordspelingen of verschrikkelijk no-nonsense. En waarbij ze bij de opnames echt geen geld hadden voor modellen of acteurs en stylisten, en ook al geen tijd voor meer dan 1 take. Kwantiteit eerder dan kwaliteit. Voor mij vaak hilarisch,... ik stel me dan voor wat er zou gebeuren als een bureau in Belgie met zo`n voorstellen naar zijn klanten zou trekken... zou geweldig voer zijn voor candid camera. De affiche op de foto vind ik een schoolvoorbeeld van de Aussie way of communication. (For the record, ebbx.com is uiteraard geen sportclub of een celullitis-kliniek) Nogmaals, stel je voor dat je als account director met zoiets naar je klant trekt, of zoiets voorgeschoteld krijgt.

Over zakskes en zakken

Zo wekelijks tegen donderdag begint onze koelkast erg leeg te geraken en is het tijd om naar de supermarkt te gaan om weer een weekvoorraad in te slaan. `t Is nooit mijn hobby geweest, maar hoewel ik nu veel meer tijd heb, vind ik het zo mogelijk nog vreselijker dan in Belgie. Ten eerste omdat de supermarkten zo goed als altijd verscholen liggen in een groot shoppingcenter, zodat je eerst een kwartier moet lopen over de parking en door het shoppingcenter om er te geraken. In de heenweg is dat nog te doen, maar als ik dan met een volle kar terug moet zwalpen, dan komt de ergernis me vaak uit te de oren - en die karren rijden altijd rotslecht en gehoorzamen mij helemaal niet. Ondertussen heb ik gelukkig een Woolworths gevonden, hier redelijk vlakbij, in een piepklein shoppingcentertje, met een grote en lege parking. Prima dus. Wat ook bijzonder prima is, is dat je aan de kassa zelf niks moet inpakken. De kassiersters doen dat met de glimlach voor je. Maar, en dat is ergernis 2, het lijkt wel of die betaald worden per plastiek zakske dat ze gebruiken. 2 flessen water, een zakske; 4 bananen en 3 appels, een ander zakske; een fles shampoo en een pak koekskes, weer een ander zakske. Echt niet normaal, tientallen zakskes per klant. En dan moet je ook weten dat de Aussies heel vaak naar de supermarkt gaan : ze drinken hier vooral verse melk en die moeten ze dus om de paar dagen gaan bijhalen. Altijd maar zakskes, zakskes, zakskes.... die helemaal gratis zijn. Herbruikbare zakken zijn er wel, en die zijn bovendien bijzonder goed : handig formaat, handig om te dragen, heel duurzaam, echt de max... Maar slechts een minderheid - waaronder ikzelf, laat dat duidelijk zijn - gebruikt ze. Waarom niet ? ik weet het niet... ik vrees gemakszucht en groene totale onverschilligheid. En als ze dan met hun karreke vol zakskes aan hun auto komen en alles ingeladen hebben, dan laten de meeste Aussies hun karreke ook gewoon ergens in `t midden van de parking staan, tot groot jolijt uiteraard van de andere chauffeurs die moeten slaommen tussen achtergelaten karren. Niks terugbrengen naar de karrenparking, niks aan de kant zetten (er moet dan ook geen jeton in). Jonge, jonge, jonge, wat ben ik steeds weer blij als ik met mijn herbruikbare zakskes thuis kom.

Al 17 keer

Al 17 keer heeft Jan-Willem naar het filmpje van de Frank-de-Winne-raket gekeken. Al 17 keer heeft hij mee afgeteld. En na 17 keer vindt hij het nog steeds boeiend...

De waarheid komt uit kindermond

Vandaag mochten we op bezoek in Rosemarie`s school en klas. `t Was Open Day. In haar klasje konden we eens een kijkje nemen in haar werkboekjes en schriften. En kijk wat we daar tegen kwamen....




Na de speeltijd waren we dan ook nog uitgenodigd voor de Assembly. Da`s de wekelijkse bijeenkomst van de eerste 3 jaren en dan worden de Merit Awards uitgedeeld. En `t is ook de wekelijkse zangstonde ;-) Die moet natuurlijk heel plechtig beginnen met het Australisch Volkslied. "Please, all stand up, and face towards the flag". Rosemarie zong helemaal mee en wij stonden er bij en keken er naar...met een mond vol tanden en peinzend over hoe wij vroeger nooit of te nooit het Belgische volkslied zongen op school en het dus ook niet kennen. ("De Belgen hebben natuurlijk ook niet zoveel gelegenheid om het mee te zingen op de Olympische Spelen he", merkte een andere ouder heel gevat op. Ja, nog iets waar de Aussies veel beter in zijn).
Enfin, na nog wat officiele plichtplegingen in de vorm van the School Creed (" I honour my God and my school, etc...) mocht Rosemarie dan eindelijk voor het eerst optreden met het Junior Choir. Een lang lied over "Puff the magic dragon". Rosemarie staat vanachter rechts - wel wat moeilijk te zien, van waar we zaten. Straks proberen we nog een filmpje er bij te zetten.

The place to be...

Al meer dan 7 maanden wonen wij hier op een boogscheut van Sydney en we hebben het hier heel erg naar onze zin. Zo`n mooie stad, zo vlak bij, midden in eigenlijk - de natuur. Heerlijk weertje, meestal toch. The place to be zou je met gemak kunnen zeggen. Maar wie me kent, weet dat ik ook steeds een grote fan was van Mortsel, en dat nog steeds ben. Vergelijken is onbegonnen werk, totaal zinloos ook. Mortsel en Sydney, da`s een totaal andere categorie. Toch, in Mortsel wonen is bijzonder leuk. Nog een place to be dus. En nu zelfs nog meer, nu mijn zusje er een huis gekocht heeft. Op zo`n moment mis ik het zelfs een beetje om er te zijn.... Maar wij blijven nog even hier, tot na de grote verbouwingen ;-) en als ze dan tegen dat wij terugkomen nog kunnen zorgen voor een mooie lange tunnel onder de Krijgsbaan en de Antwerpsestraat dan is het er helemaal het paradijs.

Pylon Lookout

Op zo`n regenachtige dag als vandaag hadden we niet veel zin om in de bush te gaan wandelen, laat staan te gaan kamperen. Dus zijn we op de trein gestapt, naar de stad. Die 20km richting zee zorgden voor heel ander weer... De Opera en de Harbour Bridge stonden te blinken in de zon. Uitgestapt aan de noordkant van de brug en erover gewandeld tot aan de zuidelijke pyloon. Daar kan je in en op en er is ook een klein museumpje over hoe de brug gebouwd is. Voor de brug er uiteindelijk kwam is er tientallen jaren lang over gepalaverd : of het wel echt nodig was, hoeveel het allemaal niet ging kosten, waar ze precies moest komen, hoe ze er moest uitzien, etc. Na oneindig veel vijven en zessen is dan toch de moedige beslissing genomen, en koos men zelfs voor een esthetisch verantwoord ontwerp. En wat een bouwwerk is het geworden. Bijna 7 jaar heeft de bouw geduurd, van 1924 tot 1932. De bouw heeft de stad ook voor een stuk door de grote depressie van eind jaren 20, begin jaren 30 heen geholpen. En er zijn tijdens heel de constructie "maar" 16 bouwvakkers gestorven, en maar 2 van hen zijn van de brug in het water gevallen. Als je dan bedenkt dat die mannen totaal onbeschermd tot meer dan 100m boven het water werkten, is dat toch erg bewonderenswaardig. Heel vooruitziend vind ik ook dat ze toen al kozen voor wel 6 (!) rijvakken, en dan nog wat andere stroken voor treinen, voetgangers en fietsen.
Misschien moet het Antwerps stadsbestuur maar eens een studietrip naar Sydney ondernemen en dan zonder verder gezeur eindelijk eens beslissen over een mooie brug over de Schelde.
Er stond een stevig windje, maar van op de pyloon heb je een mooi zicht op de brug en de stad. Die ligging, die haven, ... dat maakt Sydney toch echt uniek.
Daarna zijn we doorgewandeld naar de stad, tot aan de Queen Victoria Building - met ons bezoek aan Belgie in het vooruitzicht zijn we een beetje op cadootjesjacht. `t Is zo`n mooi gebouw, uiteraard ondertussen al helemaal gerestaureerd, maar je waant je toch even terug in de tijd. Onze timing was trouwens ook perfect, want toen we net binnen waren begon het nog maar eens te stortregenen.
Terug thuis hebben de kinderen "Mary Poppins" ontdekt. 40 jaar oud, maar ze hebben er bij zitten glunderen en lachen. "Supercalifragilisticexpialidocious" zou ik zeggen, en de strijk ging er ook een pak vlotter mee door.

PROFICIAT !

Voor mijn zus en schoonbroer, maar toch vooral en dubbel en dik voor mijn zus ;-). Freya en Wim zijn gisteren met de fiets legendarische Mont Ventoux opgeklommen. kHeb er maar 1 woord voor : RESPECT !!!

Bakken

De regen valt hier de laatste dagen met bakken uit de lucht, zo van die hele, hele grote. Onze dakgoten kunnen het niet meer aan en je kan rondom ons huis met gemak een douche pakken tijdens zo`n bui.
Hier is het gelukkig nog niet zo erg als in het noord-oosten van New South Wales en het zuiden van Queensland. Daar is op 3 dagen tijd alle regen gevallen die er normaal in een heel jaar (!) valt. Uiteraard overstromingen, vanalles kapot en allerlei ellende. Maar toch ook een beetje goed nieuws. De stuwmeren zijn terug goed gevuld - er is zomaar even een jaarvoorraad bijgekomen - en daarmee is dan ook officieel een einde gekomen aan de droogte die er al een hele tijd heerste. En volgens satellietbeelden is er zelfs terug water in Lake Eyre, een gigantisch uitgedroogd zoutmeer. 6 jaar geleden liepen Jurgen en ik daar op de bodem, en hebben we van het zout geproefd. Nu, met de vele regen zal het weer een trekpleister voor heel wat vogels worden. Zoals je ziet, "every (rain)cloud has a silver lining" , maar hoe begot moet ik met dit weer mijne was droog krijgen ?

Zwemmen in pijama

Deze week is "Water Safety Week" in het zwembad in Ryde, waar de kinderen zwemles volgen. Voor de gelegenheid mochten ze vandaag in pijama komen zwemmen. Kwestie van hen eens te laten ondervinden hoe het voelt om met kleren te zwemmen. De hele les ging ook over wat je moet doen als je zelf of iemand anders in "trouble" geraakt in `t water. Ze hebben bv geleerd zich drijvend te houden met een bal en een lege bus wasverzachter. En ook hoe ze iemand anders kunnen helpen door iets dat kan drijven naar de ongelukkige te gooien, door meteen om hulp te roepen en zeker niet zelf in het water springen. Goed en belangrijk, zulke lessen, en nu maar hopen dat ze die nooit nodig hebben.

`t Is druk in de ruimte

Jan-Willem is nog steeds helemaal into raketten en space. Op school hebben ze al een reuzegrote raket gebouwd en zijn nu aan de Melkweg bezig. Elke dag komt hij ook thuis met een of ander wetenschappelijk verhaal over de kleur van de sterren en hoe die verandert als een ster uitdooft, of over de gesmolten rotsen binnenin de aarde. Niet slecht voor een 4-jarige...En elke dag is er natuurlijk ook een nieuwe raket-tekening. Tijd dus voor een projectje....Samen met Rosemarie heeft hij de ruimte geschilderd en alle raketten een plaatsje gegeven. Nog wat sterren erbij en nu kan het naast alle vliegtuigen van Vincent !

Ons weekend in cijfers

*5 kinderen tussen 4 en 6 : onze 2, en de 3 logeetjes Julie, Thibaut en Celine
*1 seconde : duurde het voor ze op vrijdag alle 5 verstoppertje waren aan `t spelen
nog geen zeven : uur was het op zaterdagmorgen toen we wakker werden van gegiechel
*17 minuten : duurde het voor uitegemaakt was, wie met wie in welke auto moest
*15 minuten : duurde de autorit zelf
*6km : wandelen door het Lane Cove National Park - Fairyland : stukje langs de rivier en een stukje van de Great North Walk
*5 wandelstokken : "mocht" ik tegen het einde van de wandeling dragen
*127 steentjes : hebben we in de rivier gegooid - vooral de jongens. `t Is sterker dan henzelf, de roep van de natuur zeg maar. Als er water is en er zijn steentjes dan moeten die er in.
*5 aapjes klommen overal in de bomen
*2 golfers : hebben we staan aanmoedigen toen we tijdens de wandeling midden op het golfterrein uitkwamen
*veel minder lang dan vrijdag : duurde het getetter en gegiechel op zaterdagavond in de kinderkamers - het geklauter en bomengeklim van de wandeling eistte zijn tol
*precies 7 uur : was het op zondagochtend toen er "joepie ! het is blauw" werd geroepen. Jan-Willem`s wekker verandert elk uur van kleur en "blauw" is de kleur van de verlossing, dan mogen ze opstaan en bij ons komen.
*1 pantoffel ging verloren, maar werd uiteindelijk toch teruggevonden
*27 strijkparels : vond ik op de grond nadat de kunstwerkjes afgewerkt waren
*6 grote karton dozen : waren nodig samen met ducktape, stiften en allerlei kussens en frutsels om het terras om te bouwen tot de Cape Canaveral raketbasis
*5 : het aantal kinderen dat tegelijkertijd in de hangmat kan
*-tig keer : gelachen en gegiecheld
*veel minder dan -tig keer : traantjes drogen en kusjes geven op de kleine pijntjes van te hard spelen
*3 gebraden kippen : zou dat genoeg zijn voor 8 kinderen en 6 volwassenen ?
*6 kilo appelen : heb ik geschild om er dan appelmoes van te maken - voor bij de kip
*6 kilo aardappelen : geschild en gesneden. Jurgen heeft er dan fritten van gebakken - voor bij de kip en de appelmoes
*2 potten mayonnaise
*18 cupcakes : gebakken en versierd
*14 : mensen aan tafel op zondagavond om dat zo goed als allemaal op te smullen
*niks : eet ik vandaag wegens "nog aan `t verteren"
*3 afleveringen van Nils Holgersson : entertainment voor de 8 kids, terwijl de mama`s en de papa`s naar de stoere 4WD-verhalen van Bart en Sabine konden luisteren.
*10/10 : zo was `t weekend !

Daarnet aan tafel

Jurgen en ik waren de tafel aan `t afruimen en het dessertje aan `t preparen, toen van aan tafel een 5-stemmig gezang klonk. De kids waren met zijn allen het Australisch nationaal volkslied aan `t zingen, juiste tekst en al.
Na 6 maanden Australie hebben die dus al meer bereikt dan wij na 35 jaar Belgie - want van de Brabanconne ken ik nog steeds niet meer dan "O Dierbaar Belgie, o heilig land der vaderen, lalalalalalalala.....

Het klonk ongeveer zo - min het orkest :

Frutselen

De afgelopen dagen en weken nog eens wat tijd gehad en genomen om wat te frutselen. De Sydney Opera was het "slachtoffer", dag, nacht en tussenin.

Eurovision Contest ???!!!

Dan denk je dat je hier in Australie wel ver genoeg zit om aan die kwelling te kunnen ontsnappen, maar nee hoor, vanavond, morgenavond EN overmorgenavond in prime time : Eurovision Song Contest ! Ik weet niet eens waar het doorgaat en of er een Belg aan meedoet.....(voor de gemoedsrust van de Belgische belastingbetaler kan je alleen maar hopen van niet)
Gelukkig is er beter, als (ja, "als", niet "wanneer" want `t is hier echt dolle pret voor de moment) wij vanavond onze drie logeetjes en onze kids in bed hebben gekregen, gaan wij naar "Aanrijding in Moscou" kijken.

Reject the Recession

Australie was vandaag in de ban van de begroting die Treasurer Wayne Swan gisteren heeft voorgesteld. En die begroting zal niet in evenwicht zijn. Onder het motto "Reject the Recession" willen ze hier en daar wel wat besparen en zullen de Australiers ook tot hun 67 moeten werken. Maar ze gaan vooral gigantisch veel geld uitgeven in een "nation building infrastructure package", met andere woorden : massa`s geld uitgeven om jobs te houden en hopelijk zelfs te creeren en misschien ook nog een beetje economische groei te verwezenlijken. Of, in nog andere - Australische - taal : saving the village by burning it. Een van de infrastructuur projecten is trouwens het National Broadband Network, waarmee ze in alle huizen - ook in de bush en het rode zand - optische kabel willen brengen (Fiber to the Home, zoals ze zeggen) en daar houden ze Jurgen nu al een paar weken ferm mee bezig (wat uiteraard wel wat spannend is voor hem). Enfin, slotsom van de begroting is een gigantisch diepe put, een enorm deficiet, en dat zeker nog tot 2015. Tegen dan zou het terug wat beter moeten gaan met de wereldeconomie...
Het is natuurlijk normaal dat er heel wat te doen is over dat deficiet, die put. Maar toch verwondert hem me. Want je wordt hier tegelijkertijd rond de oren geslagen met aanbiedingen voor aankopen op krediet waar je bv de eerste 2 jaar helemaal niets betaald (tegen dat je dan eindelijk wel voor je stofzuiger begint te betalen, is het maar te hopen dat dat ding nog werkt), en ook voor allerhande diensten voor "credit impaired" mensen, mensen wiens credit history zo slecht is dat ze niet gemakkelijk meer in aanmerking komen voor een lening. Mensen met een deficiet dus. Dat is hier heel normaal, daar wordt helemaal niet van opgekeken. Op krediet leven is hier de "way of life". Mensen kopen hier benzine, en zelfs koffie met een van hun vele credit cards, waar ze monsterlijk hoge intresten op betalen. Daarstraks zag ik een televisiespotje van freedom, een meubel en deco-winkel - en dat spande toch wel de kroon. Om de mensen aan te sporen nu toch nog maar eens een nieuwe salon of tuinstel te kopen, geven ze nu "gratis" 3 jaar "no deposits, no interest" want - "enjoy now, pay later" want - en nu komt het "later may never come....." ????? Wat is dat nu ? Een extreme vorm van struisvogelpolitiek, complete denial, volksverlakkerij, marketing ??? Of hebben die apocalyptische info die wij niet hebben ?

1ste Moederdag !

`t Is te zeggen, de eerste keer dat we het in mei gevierd hebben. Een klein beetje Antwerpenaar viert moederdag op 15 augustus en vindt het hele mei-gebeuren een "commercieel gedoe" ;-))
Maar nu zijn we hier en "when in Rome, do as the locals do...", dus werd ik zondag door mijn kids in de bloemetjes gezet. Jan-Willem`s kunstwerkje kreeg ik op vrijdag al toen ik uitgenodigd was op de morning tea op zijn school. Na een beetje een moeilijke start voor Jan-Willem op zijn Australische school, deed het echt deugd om hem daar heel erg te zien spelen met zijn vriendjes, hem te horen ratelen in `t Australisch...hij keek niet naar me om, en dat vond ik super.
Rosemarie was wel voor een beetje suspens te vinden en wilde het overhandigen van haar verrassing "met papa bespreken" en ze hebben dan op vrijdagavond ook lang "vergaderd in de dressing". Heel ernstig allemaal. Op zondagochtend was het dan eindelijk zo ver...nog in mijn slaapzak mocht ik het cadootje openmaken : een mapje "for important papers" en een boekje met "coupons", voor allerlei verwennerijen, van "one hug" , over "a back rub", "breakfast" tot "a bubble bath without interruptions". Hmm, ze weten duidelijk erg goed waar mama`s het meest van genieten. Zondagmiddag liepen we in Terrigal dan nog langs een snoepwinkeltje en daar zag ik de educatief totaal onverantwoorde maar oh zo lekker vampierensnoepjes liggen... Uiteraard heb ik die van de vader van mijn kinderen gekregen, en ik mag ze allemaal voor mezelf houden !! Wat is moeder zijn toch heerlijk.
Bij de foto`s 2 uit de oude doos, met een pasgeboren Jan-Willem en Rosemarie. Kan je zien wie wie is ?

Patonga & Bouddi National Park

"Hoe lang gaat het nog duren ?" vraag ik me wel eens af "Hoe lang nog gaan we vol bewondering en verwondering staan voor al dat natuurschoon hier?". "Gaat het ooit wennen ?". Misschien wel, maar ik hoop dat het nog niet voor meteen is.... Kortom, wij hebben er weer een mooi en gezellig weekendje opzitten.
Zaterdagmorgen rustig ingepakt en vertrokken richting Gosford. Even voorbij Gosford ligt the Forest of Tranquility, een regenwoud - volgens de info het meest zuidelijk gelegen regenwoud van dat type in Australie. Mooie wandeling, tussen de lianen - dolle pret voor de kids natuurlijk. Bij het begin zaten enkele wallabies, een wallaroo (en nee, da`s geen kruising tussen een kangoeroe en een walabie, da`s een aparte soort, maar heel veel inspiratie hadden ze volgens mij toch niet meer bij het kiezen van de namen) en veel vogeltjes en da`s altijd een genot.
Dan via mooie kronkelbanen naar onze camping in Patonga. In vogelvlucht helemaal niet ver van Sydney - recht tegenover Barrenjoey Head, maar met de auto wel een eindje omdat je helemaal rond de Brisbane Waters moet met al zijn kronkels en baaien en stranden - ongelofelijk mooie streek. De camping is prachtig gelegen, vlak aan `t strand - wel hele kleine plekjes... Eerst nog wat naar de pelikanen gaan kijken die vochten om een stukje vissendarm... Smakelijk !
De zon gaat tegenwoordig al om halfzes onder, maar zaterdagavond was `t volle maan, en wat een licht, een zaklamp was niet nodig. De kids vonden de maanschaduw best wel bijzonder, dus na `t eten zijn we nog eens aan `t strand gaan wandelen. Heerlijk.
Ik had me voorbereid op een koude nacht met 2 truien, dikke sokken, een muts en zelfs handschoenen. En Jurgen had zelfs een warmwaterkruik gezorgd. Laat maar komen die kou ! Maar niets hoor, midden in de nacht werd ik wakker - badend in het zweet... Het WAS niet koud, integendeel....dan maar alles uitgezwierd en voortgeslapen. Enfin, beter zo dan andersom. En nog beter, het lijkt alsof we nog wel enkele weken langer kunnen kamperen.
Zondagochtend kregen we een buitje op ons dak - uiteraard net toen we moesten opkramen. De wolken zijn nog even blijven hangen, maar dan uiteindelijk toch weggevlogen. Eerst naar Mount Ettalong voor nog maar eens een prachtig uitzicht over de hele streek en dan naar Bouddi National Park. Langs de kliffen gelopen, naar de opspattende golven staan kijken en gezien hoe de zon de wolken wegjoeg. Heerlijk uitgewaaid ook. En omdat het moederdag was en ik geen zin had om boterhammekes met halfwarme kaas te eten, zijn we na de picknick voortgereden naar Terrigal voor Fish & Chips op de dijk. Gezellig in `t zonnetje en met de meeuwen. Wat een schouwspel! Met tientallen zaten ze vanop een metertje afstand geduldig te wachten op een hapje. En vermits die Aussie-porties voor ons toch altijd veel te groot zijn, hebben de meeuwen ook eens mogen proeven. Rosemarie en Jan-Willem vonden het fantastisch : achter de meeuwen aanhollen en ze dan teruglokken met een stukje frit.

En hier de foto`s.....

Mutsen en sjaals

De laatste dagen is het weer hier echt fantastisch, heel zonnig en overdag kan je nog gemakkelijk in een t-shirtje in de zon zitten. Als je dan bedenkt dat mei zowat het november van het noordelijk halfrond is, is dat dubbel genieten. Maar - zoals ik al eens eerder op deze blog zei - `s avonds en `s nachts is `t behoorlijk frisjes. Hoe frisjes precies dat gaan we dit weekend eens uitproberen. We trekken er nog eens op uit met de tent. Niet ver, 70 km naar `t noorden aan Bouddi National Park, een camping-plekje op het strand. Ik heb net de mutsen en de sjaals teruggevonden en meteen ook maar de winterjassen van de kinderen ingepakt (of ze er nog in kunnen is een ander vraag). Straks nog een extra flesje wijn wegsteken, dan zullen we er wel tegen kunnen, en indien niet - dan voelen we het toch wat minder ;-)

Lente !

Met al die berichten over het mooie lenteweer in Belgie (soms dan toch), zijn we ook al maar plannen beginnen maken voor wanneer het hier terug lente wordt. Gisteren hebben we zitjes geboekt op een vlucht naar Christchurch. Begin oktober hebben we 9 dagen om het zuideiland van Nieuw-Zeeland te ontdekken. Tips en aanraders zijn meer dan welkom !

Fier gietertje

Jan-Willem`s zwemjuf vertelde hem daarstraks dat hij nu al naar een volgend klasje mocht doorschuiven. Glunderend kwam hij me zeggen dat de juf het ook nog eens aan mij wilde vertellen : van een volleerd "Jelly Blubber-tje" wordt hij een beginnend "Starfish-je". Heel de middag heeft hij apetrots met zijn diploma rondgelopen. Ik ben ook wel trots op hem. Hij is nog lang niet toe aan de 25m schoolslag - dat vinden ze hier ook niet zo belangrijk - maar als je ziet hoe gemakkelijk en op zijn gemak hij is in en vooral onder water... dat is echt bewonderenswaardig. Ik denk dat ik nu nog steeds niet zo op mijn gemak ben onder water. In zijn zwemlesjes wordt dan ook vooral daarop gewerkt : onder water gaan, zich drijvend houden, zowel op hun buik als rug, met armen en benen slaan om zich onder water voort te bewegen. En ook, hoe ze moeten reageren als ze plots in `t water zouden vallen : direct omdraaien, weer naar de muur spartelen en op de kant kruipen. Daar oefenen ze elke keer weer op. Eigenlijk wel goed he - zeker in een land vol zwembaden. Ik kan me niet herinneren dat Rosemarie in haar zwemles in Mortsel daar ooit op geoefend heeft. Ook in Rosemarie`s zwemles is er trouwens nog steeds een groot stuk "op `t gemak zijn in en onder water". Dat werkt en da`s een hele geruststelling.

Druk, druk, druk

Daar wordt gewerkt, hoor, in Rosemarie`s klas, en nog geen klein beetje. Vanmorgen ging ik voor de eerste keer meehelpen in de klas, als "teacher-mum" tijdens de "literacy"-les (leren lezen dus), samen met nog 2 andere mama`s. Rosemarie vond het behoorlijk spannend dat ik in hun klas kwam en ze zat zelfs in mijn groepje. Elk groepje kreeg een andere lees- en schrijfopdracht. Een woordspelletje met een verrassing- oeps, "kan dat ook wat stiller ?" vroeg de juf me ;-)), en dan nog woorden knippen, plakken en schrijven. En dat moest vooruit gaan, tegen de klok, dus niet treuzelen, komaan vooruit, dit nog, dat nog, .....`k kreeg al plaatsvervangende stress. En ondertussen niet zitten praten. De andere mama`s en ik waren na afloop behoorlijk onder de indruk van hoeveel die kids moeten doen, en zo gedisciplineerd dat ze zijn, en zo zelfstandig,.... we kregen bijna medelijden....we zijn dan ook teacher-MUMs he.
Rosemarie is ook erg blij omdat ze nu eindelijk huiswerk heeft. Elke dag brengt ze een boekje mee dat ze moet lezen - en dat doet ze heel erg graag en Jan-Willem zit heel erg graag in het publiek.


Jan-Willem is ondertussen ook helemaal "into" raketten. Elke dag tekent en schildert hij er wel een, met sterren en planeten. Op school gaan ze een grote raket bouwen, want een echte kost te veel. Ze hebben het allemaal uitvoerig besproken : Donderdag beginnen ze het plan te tekenen en voor de bouwwerken gaat Jan-Willem alvast zijn "glue stick" meenemen. Dat komt dik in orde !

Miauw

Miauw, miauw, vanop het poezenfeestje van de jarige Julie. Een gezellige middag in een gezellig park met gezellige mensen en een lekkere chocoladetaart. Meer moet dat niet zijn, toch ?

Brisbane Waters National Park in 4WD

Lang leve het internet ! Donderdagavond zat ik wat te googlen - voor de verandering een kampeertripje aan `t voorbereiden - toen ik op de site van de Nationale Parketn hier in NSW las dat we deze zondag konden aansluiten bij een geleide 4WD-tocht door het Brisbane Waters National Park, zo`n 70 km ten noorden van Sydney. Snel beslist en nog net op de valreep kunnen reserveren. Het was weer de moeite... Na een paar echt frisse dagen, is het precies terug wat opgewarmd en het was dus nog maar eens een prachtige herfstdag. Met 6 anderen auto`s trokken we achter de ranger het nationaal park in. Het leuke is dat je met zo`n gids erbij op plekken en paden kan komen waar je anders niet in mag, en - dat is dan vooral goed voor een 4WD-antiheld als ik - dat je weet dat het wel zal lukken om op die vervaarlijk hobbelige, steile berg en smalle paden te geraken. (Alhowel dat ik me soms toch nog ferm schrap heb gezet hoor)
We hebben uiteraard geen hele dag in de auto gezeten. Heel regelmatig zijn we gestopt voor kleine wandelingen op zoek naar mooie herfstflora. Kijk maar naar de fotootjes. Onze gids was een biologie-student, dus wist erg veel te vertellen en dat maakt zo`n dag natuurlijk heel erg interessant. Voor een lunch met prachtig uitzicht over heel de streek stapten we naar de top van Mount Wondabyne. De kinderen bleken in topvorm en zijn quasi naar boven gespurt. Heel leuk zo. En we zouden niet in Australie zijn als we daarna niet ook nog een stop inlasten voor afternoon tea, bij een idylisch kreekje deze keer.
Een prachtige dag vol afwisseling in een bijzonder mooie streek. Voor herhaling vatbaar en we zullen die website van de nationale parken nog wat vaker in `t oog houden.

Gelukkige verjaardag !

37 is hij ondertussen, die schat van een man van me. Voor het eerst in zijn leven moest hij ook iets doen op zijn verjaardag. Labour Day wordt hier in New South Wales immers pas in oktober gevierd. Maar dat kon de pret niet echt bederven. Er waren allerlei pakjes en briefjes aangekomen (heel erg bedankt iedereen !), vorige week zijn we nog eens goed gaan winkelen in de kampeerwinkels en we hebben gesmuld : vanmorgen al en nu komen we net terug van het Belgian Beer Cafe. Mmmmm. `t Was te lekker : stoofvlees met fritten en Leffe, en de kinderen een hele echte en lekkere vol-au-vent. De frietjes kwamen zelfs zonder dat we er om moesten vragen met mayonnaise ! En hoewel het Australische porties zijn (heel groot dus) zijn we toch ook nog voor een gedeeld dessert gegaan : een suikerwafel. Maar die kwam dan op zijn Australisch, overgoten met chocoladesaus en ijs (eerlijk gezegd, ik vind de mijne lekkerder.) Gelukkig is het morgen zaterdag en kan Jurgen - met een dagje vertraging - toch lekker uitslapen.
Nu kruipen we lekker in bed (verteren... ;-), want ons huis lijkt wel de koel-afdeling van de Colruyt.