De laatste dag van `t jaar

Morgennacht zullen we bij de eersten zijn die aan 2009 mogen beginnen en we zijn weeral benieuwd wat dat nieuwe jaar voor ons in petto heeft.
Geheel symbolisch voor heel 2008 ga ik morgen nog maar eens inpakken. Deze keer voor ons lang weekend naar Pacific Palms (op het fotootje). En wat kokkerellen voor een picknickje in de Harbour.
Want voor we naar het noorden rijden, gaan we proberen het nieuwjaarsvuurwerk mee te maken. Het vuurwerk is hier in Sydney heel BIG, heel de stad, heel de haven gaat er in op. Het vuurwerk wordt wel vanop 8 plaatsen afgevuurd en er zijn zo`n 40 georganiseerde "vantage points" vanwaar je naar het vuurwerk kan kijken. Het is een vuurwerk in 2 delen. Om 9u is er het Family-vuurwerk, waar wij naar toe gaan. Dat wordt gevolgd door een Harbour of Light Parade met allerhande mooi verlichte boten in de haven en dan om middernacht houdt iedereen zijn adem in voor het grote vuurwerk. We hebben al allerlei verhalen gehoord over mensen die van `s morgens vroeg ergens hun picknickdeken gaan parkeren en dan een beurtrol inlassen om de wacht te houden. Dat zien wij niet echt zitten. En we gaan dus gewoon op goed geluk de trein pakken morgen in de vooravond en dan zien we wel tot waar we geraken. We nemen ons oudejaarsdiner en wat pintjes mee in de picknick-rugzak. En we zullen niet de enigen zijn die op stap zijn, dus dat wordt sowieso wel gezellig. En tegen dat het dan bij jullie EINDELIJK 2009 is, zijn wij al op weg naar onze strandhut.
Maak er een mooie dag en nacht van !

Ondertussen ging het vandaag op de radio heel de dag over het wetsvoorstel dat een zekere Reverend Nile wil indienen : om het topless zonnen te verbieden op het strand....Hij vindt dat de moraal in Australie "down the drain" gaat en dat het met dit land echt de verkeerde kant uitgaat. Hij vindt het mede een probleem omdat er hier zoveel mensen van Aziatische en Moslim-afkomst zijn en die zouden er door geaffronteerd worden. Ik vind dat toch allemaal wat ingewikkeld worden hoor, hoofddoeken mogen wel, blote borsten niet,...Ach, laat de mensen toch gewoon doen waar ze zich goed bij voelen. (Maar mocht het ooit zover komen, dan denk ik dat heel wat Australian blokes zich wel kandidaat zullen stellen voor de bikini-police en hun rol bij de strandpatrouille heel serieus zullen nemen. Want dan moet er uiteraard een heel reglement komen van wat aanvaardbaar is, hoe groot een bikini moet zijn, wat precies allemaal bedekt moet worden, etc...en dat moet allemaal gecontroleerd worden).
En het andere hoogtepunt van de dag : Paris Hilton en gevolg zijn in Sydney aangekomen. Om te shoppen en nieuwjaar te vieren en ze worden er nog zwaar voor betaald ook.
`t Lijkt echt wel mega-komkommertijd te zijn voor de journalisten.
Tot volgend jaar !

Foto`s van de Blue Mountains

Wie wil zien of de Blue Mountains wel echt blauw zijn, moet maar eens in het fotoboek kijken. Met dank aan Jurgen en Telstra om het internet weer up to speed te krijgen.

Nog even geduld...

gevraagd voor de rest van de foto`s... we hebben oze bandbreedt voor deze maand opgesoupeerd met het downloaden van wat filmpjes. Het zou nu vreselijk lang duren om foto`s op te laden, te lang voor mijn geduld in ieder geval. `t Zal dus iets voor in `t nief jaar zijn....

Nature Track

Inpakken en dan op weg naar Wentworth voor nog eens een wandeling. Na een natte zaterdagavond, is alles weer opgeklaard. Vertrokken aan The Conservation Hut voor een mooie natuurwandeling, mooie bloemen gezien, heel veel vlinders. Veel verschillende soorten begroeiing ook. Onderweg heerlijk verpoosd aan een poeltje met waterval, `t was even klauteren, maar enkel ik heb er natte voeten van gekregen. En nog een picnickje aan de waterval. De rotsen zijn ook prachtig door de verschillende soorten gesteente waaruit ze bestaan en door de erosie zijn er prachtige vormen ontstaan, en hier en daar zie je ook waarom dit het rode continent heet, er zit heel veel ijzer in en soms lijkt het wel alsof de rotsen met rode verf bespoten zijn. Heel mooi. Afgesloten met een hapje en een ijsje in The Conservation Hut. En dan terug naar Beecroft. Maar het staat nu al vast, in de Blue Mountains zien ze ons nog terug.

Crossen

Wij rijden hier in Australie rond met een Jeepachtige auto (Nissan X-trail voor de liefhebbers). De vorige keer toen we in de Blue Mountains waren, hebben we een stukje off-road gereden en dat was Jan-Willem nog niet vergeten. Voor hem staan de Blue Mountains gelijk aan "crossen met onzen Jeep" en crossen dat doe je niet op de geasfalteerde weg, nee da`s door putten rijden op onverharde wegen, liefst wegen waar veel stenen op liggen.
Om hem een groot plezier te doen, en omdat er in Jurgen ook wel een klein Jan-Willempje schuilt, zijn we op zaterdag wat off-road gaan rijden. Eerst naar het McMahons-uitkijkpunt. 20 km off-road, maar een gemakkelijke, rechte weg. Onderweg sprong een bijzonder grote hagedis (of was het een leguaan of...) net op tijd weg, echt een joekel. Het uitzicht op het meer was prachtig, maar net iets te veel vliegen om er een perfect picknickplekje van te maken. Daarna naar Mount Hay. Die weg was al het iets betere cross-werk en het uitzicht daarboven was er een om stil van te worden. We konden zelfs Sydney zien liggen. Van zover had het wel iets van een spookstad, heel vreemd. We hebben er een kort wandelingetje gemaakt, maar dan kregen we de donder en bliksem op ons dak en zijn we maar snel terug naar de auto gelopen. Terug gecrosst, spijtig genoeg niet door de modder, en in ons huisje spelletjes gespeeld. Gezellig.

Grand Canyon

Op vrijdag geen tocht langs de kliffen met achter elke bocht vergezichten. We daalden af tot op de bodem van de canyon en zo zijn we door heel wat verschillende stukken natuur gelopen. Ik had op voorhand een beetje schrik dat deze wandeling voor de kids iets te lang ging zijn. Maar nee hoor, er was meer dan genoeg moois te zien. De kinderen zijn echt heel erg geboeid door de natuur, alle bloemetjes hebben ze gezien, ze weten altijd perfect of we dat bloemetjes al eens eerder hebben gezien. Voor elk hagedisje blijven ze staan 9en geloof me, dat zijn er heel wat), elk vlindertje vinden ze een klein wonder, om nog maar te zwijgen over de vogels, da`s de top. Ze kennen al heel veel Australische vogels bij naam en herkennen ze ook. De tocht naar beneden in de canyon - en daarna er terug uit - is een toch met heel veel trapjes en af en toe een gevaarlijk steil stukje langs de rand van de rotsen. Ik heb dan af en toe een ferm streske omdat Jan-Willem geen enkel besef van gevaar heeft en net op zo`n plek, op zo`n moment (als hij voelt dat ik sta te stressen) contrair begint te doen, geen hand wil geven en vooral niet in de pas wil lopen (letterlijk dan). Maar soit, we zijn er heelhuids doorgeraakt. Ze vonden het bijzonder en waren ook wel trots op zichzelf dat ze zo goed gestapt hadden (wij en de andere wandelaars ook natuurlijk). Van trotsigheid kreeg Rosemarie nog een dosis extra energie en is ze na het einde van de wandeling nog een extra 1.5 km met me meegestapt om de auto terug te gaan halen. Chapeau klein meisje !

Zot van... A en de 3 zussen

De mist van kerstavond was helemaal opgeklaard en Kerstdag was mooi, zonnig en de Blue Mountains kleurden mooi blauw. Ik wilde heel graag naar The 3 Sisters gaan kijken, bij een bijzondere dag hoort immers een bijzondere uitstap. The 3 Sisters is een rotsformatie van 3 (hoe raad je het) rotsen. Ik hoorde dat het er oorspronkelijk 7 waren, maar dat 4 rotspunten afgebroken zijn. Voor de Aboriginals heeft deze plek een bijzondere spirituele betekenis : Het verhaal gaat dat de 3 rotsen 3 zussen voorstellen die verliefd waren op 3 mannen van een andere stam. Maar vermits ze van een andere stam waren, mocht hun liefde niet zijn. De mannen hadden dan het plan opgevat om de 3 zussen te ontvoeren uit hun stam, om toch samen te kunnnen zijn. Om dat te voorkomen had een oude geleerde uit de meisjesstam de zussen versteend, met het plan dit terug ongedaan te maken als het gevaar geweken zou zijn. Spijtig genoeg, op het moment dat de 3 mannen het opgegeven hadden, was de oude geleerde overleden en de zussen zijn dus nog steeds versteend. Beetje droevig verhaal en ik weet niet welke de moraal van dit verhaal is. Maar het uitzicht aan Echo Point is prachtig ! Van daaruit zijn we naar de Leura Cascades gewandeld, mooie tocht, prachtige vergezichten, en dan weer tussen de varens en het mos. Heel afwisselend en daardoor bijzonder boeiend. En vooral, wat rook het daar lekker, een en al eucalyptus ! Op `t einde van de wandeling terug met de taxi - een hoogtepunt voor Jan-Willem - en dan terug naar ons huisje voor wat boomerang-werpen, badminton en een lekker kerstdiner met pannekoeken !

Kerstavond...ging de mist in

Dan zit je voor het eerst met kerst in Australie en dan denk je toch om op kerstavond op een terrasje een glaaje wijn te kunnen drinken en te klinken op die lieve familie in het koude Belgie.... Wel, think again...
Op woensdagnamddag reden wij naar ons vakantiehuisje in de Blue Mountains en hoe dichterbij we kwamen hoe kouder het werd, van een lekkere 25 graden, naar een frisse - zeg maar koude, 16 graden, dichte mist, regen en andere nattigheid die uit de lucht viel. We hebben op woensdag geen steek van de blauwe bergen gezien. In ons huisje hebben we snel het vuurtje aangestoken en er een heel gezellige avond van gemaakt. Met de nodige lekkernijen, de kids stonden zowat geparkeerd aan de hapjestafel en de chocoladetaart vonden ze mmmmm....delicious ! Al heb ik de kalkoen van de mama echt wel gemist. En eindelijk mochten ook de kadootjes open, wat zijn we toch weer gelukzakken met die mooie geschenken, allerlei buitenspeelgoed voor de kids, Jurgen kan ondertussen lekker in zijn hangmat dutten en ik kan me creatief helemaal gaan uitleven in de keramiek-klas en nog veel meer. Gezellig ook met de briefjes die erbij zaten en de telefoontjes op kerstdag naar het kerstavond-diner in Hove en Eke. Een bijzondere kerstavond !

Wandeling naar The Spit

De hele kust van Sydney is prachtig, maar sommige stukjes steken er nog bovenuit. De wandelweg van Manly naar The Spit is zo`n stuk. In totaal is het een wandeling van 10 kilometer. Dat is nog wat teveel voor de kinderbeentjes, wij hebben een ingekorte versie gewandeld. En, wat was dat weer mooi.
Na een frisse en bewolkte zaterdag (we hebben wel buiten gezeten en gebarbecued, maar naar onze normen was `t toch wat friskes), was de zon op zondag (!) weer van de partij. We zijn vertrokken aan Forty Baskets Beach. De wandeling is heel afwisselend, we hebben tussen de gum trees gewandeld, over en langs stranden en rockpools, tussen de bloemen en het gras. En achter elke bocht heb je een ander uitzicht over de haven, van Manly, North Head, South Head, Balmoral, zelfs CBD en de Harbour Bridge zie je in de verte liggen. En door de stralende zon kleurde het water prachtig blauw en groen. Heel boot-varend Sydney was ook op weg met zijn boot(je) en al dat wit gewemel op het water is ook een prachtig zicht. Deze keer hebben we niet veel vogels gezien, maar de hagedissen waren wel in alle formaten van de partij.
Op `t einde van de wandeling zijn de kids met Jurgen in de speeltuin beland en ben ik nog wat extra heuveltjes gaan op en af klimmen om de auto terug te gaan halen. Hehe, pittige knikjes hier en daar. De foto`s vertellen weer meer dan 1000 woorden en kijk ook maar eens hoe sterk onze kids geworden zijn, zo maar hun papa optillen !

Is me dat lekker zeg !

Vorige week heb ik zelf voor kerstman gespeeld. In Sydney is er 1 winkeltje waar leonidas-pralinen verkocht worden. Die worden wekelijks overgevlogen uit Belgie, en naast Sydney zijn de leonidassen enkel nog in Perth te verkrijgen, en da`s toch enkele 1000-en kilometers van hier. Nu zie je hier in de winkels wel heel vaak "Belgian chocolates" liggen, vooral nu in de kerstperiode. Maar dat zijn dan vooral de Guylian-zeevruchten en allerhande truffels, en dat is het toch niet vind ik. Dus vorige week trok ik met Marie en baby Lola naar CBD om daar in een poep-chicque shopping center de Leonidas-pralinnen te gaan kopen, vooral de witte met koffieroom en nog wat met marsepein. De andere interesseren me niet zo. En wat zijn ze lekker ! Mmmmmmmm, een waar genot..... We proberen er nog wat over te laten voor met Kerstmis.....

Wensen voor lieve mensen

Hier zit ik dan, op het einde van 2008 op een plek op de wereld die ik eind 2007 zelfs in mijn wildste dromen niet had kunnen bedenken. Hartje zomer, plannen aan `t maken om nieuwjaar op `t strand te vieren en met kinderen die uit volle borst de australische versie van Jingle Bells meezingen. Zo zie je maar, er kan verschrikkelijk veel gebeuren op een jaar tijd en `t is allemaal een kwestie van toevalligheden en die dan beetpakken. Maar tegelijkertijd heb ik ook nu weer het gevoel dat de tijd vliegt, racet, en dat het elk jaar sneller gaat dan het jaar voordien. En dan komt natuurlijk de bedenking dat je toch echt van elke dag moet genieten van de kleine en grote gebeurtenissen, dat het echt zonde is om je dag te laten vergallen door onzin en onwil.
Wij zitten natuurlijk wel echt in een bevoorrechte situatie en we zijn er dan ook heel dankbaar voor. En als ik zo terugkijk op de voorbije 2-3 maanden dan is het toch vooral het "ontdekken" dat ik zo leuk vind, zowel van het land, de stad, de prachtige natuur, het eten, de gewoontes en uiteraard ook de nieuwe vrienden, het verwonderd zijn over het onbekende, de "oohs" en de "waaws" doe we hier vaak zeggen en denken. En ook, het mekaar opnieuw ontdekken in een avontuur als dit, en genieten van het gevoel dat het echt goed is.
En dat is dan meteen ook onze nieuwjaarswens voor allen die dit lezen : wat avontuur, wat verwondering in het leven van elke dag en mensen om je heen om van te houden en mee te delen.
Lieve wensen voor een Gelukkig Nieuwjaar van ons 4 !

Kerstsfeer ??

De Kerstmis-koop-gekte bereikt hier stilaan - eigenlijk helemaal niet stilaan, maar soit - ongekende hoogtes. Op de radio gaat het heelder dagen over de Christmas shopping, in de winkelcentra lopen de mensen mekaar omver in hun jacht op het perfecte kerstgeschenk en de winkels slagen iedereen murw met een cocktail van jingle bells en solden en oneindige openingsuren.
Misschien is het ook wel omdat ik de temperatuur zo`n 30 graden te hoog vind en omdat ik mijn familie niet rond me heb, dat ik niet in kerststemming geraak en dus ook totaal de charme niet inzie van al die shoppende mensen. Maar toch, `t is enorm hoe er hier gekocht en gespendeerd wordt.
En overal zijn er kerstfeestjes natuurlijk. Vandaag was er ook kerstfeest op de DayCare van de kids. Speciaal voor de gelegenheid was er gevraagd dat de kindjes verkleed naar school kwamen. Dus Rosemarie en Jan-Willem deden hun rendier en elf-outfitje aan en ik had ze ook geschminkt. En dan snap ik het niet he... ze waren zo goed als de enige kindjes in de daycare die iets christmassy aanhadden ??? En de andere kinderen maar lachen met hen (niet echt uitlachen, maar toch) Gelukkig vonden Rosemarie en Jan-Willem het niet erg, en ze waren natuurlijk meteen ook de schattigsten van de hele hoop.
Vanmiddag hebben ze zelfs een reptielenshow gehad en Rosemarie heeft een grote bruine slang in haar nek gelegd !!! En ze hebben een krokodil geaaid en een possum (ik wist niet dat dat een reptiel was ;-)) en er was ook een vogel die een muis op at (dat vond vooral Jan-Willem fascinerend). Ik was er spijtig genoeg niet bij, dus ik heb geen foto`s, maar ze vonden het allebei blijkbaar wel de max.
Ik ben vandaag anders ook een echte kerstmis-traktatie gaan kopen : Leonidas-pralinen : ik heb de mevrouw van de winkel zo goed als door haar voorraad witte met koffieroom geholpen... Dat gaat smaken se, als we in onze cabin in de Blue Mountains zitten op kerstavond. Mmmmmm.
En grmbl, grmbl, morgen moet ik me ook tussen de shoppende massa wringen. Ik moet echt naar de supermarkt - tja, er moet eten op tafel kopen he, poor me...

En dan nog speciaal voor de mama. Hieronder een foto van het zicht waarover ik gisteren sprak, als je van de luchthaven komt en naar het noorden rijdt. En dan "ineens" zie je dit, De Brug !! De kinderen gillen nog altijd als ze dit zien. Het zicht naar achter, naar De Opera !!! kon ik niet fotograferen, ik zat nl achter het stuur, in de file. En dan nog een fotootje van op de brug.

Luna Park

We hadden het Luna Park al een aantal keer zien lonken (vooral naar de kinderen dan) van onder de Harbour Bridge, en gisteren mochten we er dan op uitnodiging van Alcatel een hele dag naar toe.
De weergoden zijn hun belofte nagekomen en na een hele natte en frisse vrijdag was de zon op zaterdag op post en het werd een mooie, warme dag.
Het Luna Park in Sydney is een soort van permanente Sinksefoor, maar dan zonder de lotjeskramen en spijtig genoeg ook zonder de smoutebollen.
`t Is ook al een oud pretpark en dat merk je. Hier en daar zijn er nog hele oude attracties, zoals de glijbanen en de kakkewalken, die zijn nog echt in de stijl van de jaren... ja ik weet eigenlijk niet hoeveel. Maar er zullen al heel wat duizenden, of misschien wel miljoenen billen over die glijbanen gegleden hebben. Ze gingen in ieder geval erg vlug.
Verder moet het Luna Park ook zowat de mooist gelegen kermis ter wereld zijn, aan de voet van de noordelijke pijlers van de Harbour Bridge, en het zicht vanuit het reuzenrad is dan ook mooi, mooi, mooi.
`t Was een Alcateldagje, dus Filip en Anne en hun 3 kids waren er ook en samen hebben we het park ontdekt. Jurgen heeft zich een aantal keer met plezier opgeofferd om met Rune en Luna mee te gaan in toestanden waar de mama`s en Filip niet stoer genoeg voor waren. Echt, hoe ze dat nu leuk kunnen vinden : in een kooi, die een boot moet voorstellen een stuk of 10 keer over kop gaan, soms tergend langzaam, dan weer heel snel. Ik kan er niet eens naar kijken....
En Jan-Willem die was al snel weer helemaal in de ban van Senne. Ik denk dat hij hoopt binnen een paar jaar ook zo stoer en cool te zijn als Senne. En om te tonen dat hij nu ook al wel cool is, is hij wel 2 keer met Jurgen in de Rotor gegaan, een centrifuge waar de bodem uit weggehaald wordt, terwijl je tegen de muur blijft plakken. Met een grote lach op zijn gezicht kwam hij er na de 1ste keer uit, en hij wilde er meteen terug in. Vanmorgen vroeg ik hem wat hij er zo leuk aan vond : " Dat mijn hoofd zo pijn deed en helemaal naar achter werd gedrukt", zei hij. Raar manneke, al je `t mij vraagt.
Rosemarie en ik vonden de "Wild Mouse" spannend genoeg, een rollercoaster, hoog in de lucht, aan de rand van `t water. dat ding gaat heel snel, maakt erg scherpe bochten, zodat je steeds denkt dat dat karreke van de rails gaat vliegen, de dieperik in. En ondertussen gaat dat nog eens vreselijk snel op en neer. Ook dit vond Jan-Willem de max en hij is er met Jurgen dan ook een paar keer ingegaan.
Het was dus een heel leuk, warm dagje, de kinderen hebben er met zijn allen van genoten en dan genieten wij als ouders mee. En ik denk dat ik al weet waar Jan-Willem met zijn verjaardag naar toe wil...

Ons huis.... in het midden van de straat

Jurgen is momenteel volop bezig "zijn" garage te installeren, en dan zijn we door de 199 dozen met spullen door. Alles heeft zijn plaats gevonden, en meestal vindeh we het nog terug ook. Ons huis in Beecroft is nu met onze eigen spullen er in, onze thuis.

De Sint in Australie... is dat een verkleede kerstman ?

Dit was er nog niet van gekomen... het bewijs dat de Sint wel degelijk naar Australie is gekomen, speciaal voor de Belgische kindjes, en ook wel voor de kleine hollanderkes denk ik. Volgens Jan-Willem is het wel geen echte sint, `t is gewoon de verkleede versie van de Kerstman. En baby Lola (van 3 weken) had op het Sinterklaas feest van de Belgische club bijna het geheim onthuld door eens heel hard aand e baard van de Sint te trekken. Oef, er werd net op tijd ingegrepen of er waren een paar illusies minder geweest.
De kinderen zijn weer heel erg verwend door al de Sint-activiteiten. De speculaas en chocolade mannekes missen we wel een beetje, maar zoveel en zo mooi speelgoed, is prachtig.
De fotootjes staan in een foto-album.

Even tussendoor

Voor wie er nog aan twijfelde of onze dochter wel echt een prinsesje is... deze foto`s zijn toch het ultieme bewijs he.
Wat ook grappig is, is dat Rosemarie ook echt heel sierlijk en prinsessig slaapt (en vooral het verschil met haar broer is geweldig) Als ik `s avonds als wij gaan slapen, nog eens naar de kindjes ga kijken, dan ligt Rosemarie altijd bijzonder elegant en sierlijk opgekruld te slapen - als een roosje. Jan-Willem daarentegen ligt meestal dwars in bed, en het lijkt wel alsof hij zomaar uit de lucht is komt vallen, plof-boem-patat zijn bed in. Alhoewel, gisteren kon hij met een verbazingwekkend gemak rondtrippelen op hoge hakken.
En dat een prinses af en toe ook al wel eens uit hare rol valt, zie je dan weer hieronder.

Nu ben ik eens benieuwd...

Het is hier al 24 uur non-stop aan het regenen en `t is friskes, zo`n 20 graden. Maar voor morgen beloven ze zon en 34 graden ! Ik zou zeggen, laat maar komen. Morgen gaan we op uitnodiging van Alcatel naar het Luna Park, een soort kermis-pretpark met allerlei geweldig leuke toestanden om in rond te draaien en geweldig misselijk van te worden.
Ondertussen doen we hier naarstig voort aan de uitpak en de inlaad. We zijn er zo goed als door. Morgen en overmorgen nog de laatste dozen uitpakken en dan zijn we geinstalleerd. We zullen nog wel eens moeten investeren in wat Australische stekkers, want `t is nu of de radio, of het lampje, of de mixer, enz...De foto`s, dat zal iets voor zondag of maandag zijn.

Ik blijf hier maar rondzeulen met huisraad !

2,5 maand na de inpak, ben ik nu met de uitpak bezig. Gisteren kwam na lang wachten onze container toe. `t was wel een andere container en het waren er ook ineens 2 geworden, maar, no worries, de Quarantine diensten hadden alles zorgvuldig overgeladen, en de inhoud was de onze, dus alles ok.
Voor de inpak is ons huis in Mortsel 2 dagen lang ingepalmd door 3 tot 5 man. Nu voor de uitpak - eigenlijk de "uit-laad" was dat met 2 man op 4 uurtjes gefikst. Ik mocht van alle 199 stuks zeggen waar ze moesten komen en alles werd netjes naar binnen gedragen. Dan hebben de mannen nog onze bedden ineengestoken. En alle geluk ook de fitness-toestellen.... In Mortsel hadden ze onze crosstrainer uiteengevezen in -tig stukjes. Ik had er wat stress over dat die nooit meer in mekaar ging geraken. Maar geen probleem hoor, die verhuizers zullen al wel het een en ander hebben meegemaakt en ze kunnen dus een stevig stukje puzzelen. Ik heb hen daarstraks getest en binnenkort kan ik er weer invliegen.
Na de uit-laad, kwam er weer een in-laad-fase, en moet er voor alles een geschikt plekje gevonden worden. Dat gaat toch nog enkele dagen duren hoor voor alles op zijn plaats ligt, en dan maar hopen dat we nog weten wat "zijn plaats" is.
Bij het uitpakken kwam ook een half bos aan papier tevoorschijn. De man die in Mortsel ons keukenspullen heeft ingepakt die kon er wat van. Een berg van bijna 2 meter hoog aan papier kwam er uit die dozen. Elk taske, elk bordje, alles ingewikkkeld in gigantisch grote vellen papier. Gelukkig komen ze al dit afval terug ophalen en wordt het gerecycleerd....En de dozen die houden we nog wel wat bij. De kids vinden het bijzonder leuk speelgoed.
Over de kids gesproken, die zijn de laatste dagen weer bijzonder verwend : de Sint is inderdaad tot in Australie geraakt en had allerlei moois en leuks bij. Op zondag was hij er zelfs in `t echt, speciaal voor alle Belgen in Sydney. Jan-Willem heeft er toch nog eens een nachtje of 2 ove geslapen en kwam daarstraks met de mededeling dat het op zondag toch niet de echte sint was, maar de kerstman die zich verkleed had. Want in Australie komt de kerstman. ;-))) zooo grappig, al verdenk ik hem er ook wel van stilletjes te hopen dat hij op 24 december een grote sok aan de schouw mag hangen. Proberen ga mee he.
En met de container is er ook nog heel veel oud speelgoed meegekomen en dat wordt nu allemaal opnieuw ontdekt. Alles lijkt wel nieuw, maar toch vertrouwd.
Fotootjes van Sint en de uitlaad-inlaad-rommel-alles op zijn plaats komen er binnen een paar dagen aan.

Een bijzondere dag !

Wat hebben wij vandaag toch een bijzondere dag gehad !
Vanmorgen zijn we richting Blue Mountains gereden. We hadden 2 korte wandelingen uitgestippeld vanuit Glenbrook, in de voorlopers van de Blue Mountains. Vanuit Beecroft een kleine 40 minuten rijden.
Voor we aan de start van de eerste wandeling waren, moesten we een stukje over een onverharde weg sjeezen. Dat vind Jan-Willem de max. Zeker als het wat door `t water en putten moesten rijden.
De eerste wandeling naar de Crayfish Pool is niet lang, maar er ligt geen boulevard naar de pool, integendeel, `t is klauteren en kruipen en je een weg banen door de bush. Heel regelmatig moesten we echt op handen en voeten naar boven of naar beneden kruipen en zeker voor de kleine beentjes wat dat een heel avontuur. Maar de beloning was er een van formaat. De Crayfish Pool met waterval, een idylisch plekje, midden in de natuur, geen ander mens te zien. Ideaal voor een picknickske, en eigenlijk ook voor een zwemmeke vonden we. Maar alleen Jurgen had een zwembroek bij....Om een lang verhaal kort te maken : vermits er in heinde en verre toch geen ander mens te bespeuren was, zijn we er in ons blootje in gesprongen. En deugd dat dat deed, heerlijk, heerlijk, heerlijk. De foto`s zijn uiteraard de gecensureerde versie, maar je zal wel begrijpen dat dit zelfs met zwembroek een paradijselijk plekje is.
De terugweg was geen makkie, nu moesten we immers bergop klauteren en `t was in de namiddag, dus lekker warm. Maar met een klein beetje zeuren en veel aanmoediging is iedereen er geraakt. Tijd voor een lekker koel drankje.

En dan naar de volgende stop : Euroka clearing. Ik had gelezen dat bij "dusk & dawn" de kangoeroes daar verzamelen. Maar toen we er aan kwamen, was er net een luidruchtige troep jongens weggegaan en de kangoeroes waren dus even terug in de bosjes gesprongen. Dan hebben we daar maar even rondgewandeld en daarna wat zitten chillen, omringd door een hele resem kaketoes.

En plotsklaps was hij daar, de eerste kangoeroe ! De kinderen werden extatisch, hun gezichtjes waren te klein voor hun lach en hun oogjes straalden. En Rosemarie ging er meteen op af, en ze begon tegen die kangoeroe te praten, uiteraard in het engels. Kangoeroes - zelfs wilde - zijn helemaal geen schuwe beesten en de kangoeroes daar zijn de mensen ondertussen ook wel gewoon. Het was zo mooi om te zien, het leek wel of die kangoeroe echt naar Rosemarie was aan `t kijken en Rosemarie deed hem ook na, hoe hij met zijn voorpoten bewoog en hoe hij zat of rechtstond. Geweldig.
Even later kwamen er nog 3 andere kangoeroes aangehuppeld en is ook Jan-Willem er naar toe getrokken. Het was echt genieten voor die gastjes. En voor ons ook ! Jurgen heeft triljoen foto`s getrokken, zeker omdat er ook nog eens een bende kaketoes aan `t concerteren waren en de kookaburra`s en de lorikeetjes langs alle kanten kwamen aanfladderen. Amai, Euroka Clearing, een aanrader voor een beginnende Australier. Geniet mee van de foto`s.
En dan mochten we vanavond ook nog eens onze schoen aan de schouw zetten. Want na zijn bezoek aan Belgie, is de Sint - zo hebben wij vernomen - onderweg naar Australie. "Oh, oh, oh, waarover moet ik nu dromen", vroeg Rosemarie zich af, "er is zoveel bijzonders gebeurd."

Alle dagen hetzelfde

Dat is wat Rosemarie binnenkort mag (moet) aandoen als ze naar Kindergarten zal gaan, en vandaag zijn we haar uniform-outfit gaan passen en kopen.
Zo goed als alle scholen hier in Australie hebben een uniform denk ik, en die zien er allemaal redelijk oubollig uit. Maar bij zo`n kleine meisjes ( en jongens trouwens ook) is het ook wel schattig. En het zal de ochtenspits in huize Latte weer iets vlotter laten verlopen, nu er 1 meisje minder moet beslissen wat ze zal aandoen. Op de foto zie je Rosemarie`s zomeroutfit en sport-tenue. In de winter krijgt ze een grijs/blauw kleedje met grijze kousebroek.
Rosemarie kijkt er erg naar uit om naar Kindergarten te gaan, en met zo`n eigen uniform wordt het wel heel echt en komt het wel echt dichtbij.

Nog vandaag hebben we een plonsbad op de kop getikt voor in den tuin : laat het nu maar echt heet worden.

En in de rubriek "Inburgering": Jan-Willem`s autootjes zijn nu allemaal "UTE`s" (australisch voor pick-up trucks) geworden (uitspreken als "joets")

Het leven zoals het is in Australie

Zal ik nog eens wat dingen opsommen die hier opvallen wegens toch wel anders of juist helemaal niet :

*Er zijn hier bijna geen vrachtwagens op de weg. Als je in Antwerpen op de ring rijdt, of op de E19 zit je vaak helemaal ingesloten tussen de vrachtwagens. Hier niet. Je ziet ze eigenlijk amper. Hoe ze hier alle spullen op hun bestemming krijgen, is me wel een mysterie.
*Ook op en langs de weg : extreem, overdreven veel verkeersborden die je er constant in een veelvoud op te wijzen wat mag en niet mag. Als je denkt dat er op het Vier-Armenkruispunt veel verkeersborden staan, kom dan hier eens een kijkje nemen. Wel goed is dat ze de straatnamen veel duidelijker aanduiden, boven de weg, aan verkeerslichten enz. Nieuwelingen zoals wij zijn daar dankbaar voor. Maar als de regering van Kevin Rudd nog eens op zoek is naar extra besparingen : bij deze, een gouden tip.
*Ze houden hier van adminstratie en veel formuliertjes. `t is waarschijnlijk ook wel zo omdat wij inwijkelingen zijn en nog veel te regelen hebben, maar toch, als ze hier ergens een formuliertje voor kunnen uitvinden, dan zullen ze het niet laten. Daarstraks was Jan-Willem in de DayCare gevallen op zijn knie. Toch wel een licht schaafwondje van 3mm of zo. Stoer als hij is, wou hij er een plakker op. Awel, ze moesten daar een formulier over invullen, een hele A4, en daarstraks moest ik die ondertekenen. Ik denk dan dat de juffen beter "zakdoek leggen" of zo zouden spelen met die kids dan formulieren in te vullen, maar dan ben ik waarschijnlijk te vlaams.
*Er zijn hier verschrikkelijk veel winkels en shoppingcentra. Al wie dacht dat Wijnegem Shopping Center groot en uniek is, think again en kom hier in Sydney en omstreken eens shoppen. Hier zijn er zo wel tientallen.
*Er zijn hier ook verschrikkelijk veel eetgelegenheden, uiteraard van allerlei slag en nationaliteit, vooral heel veel fastfood. Nu weet ik wel dat in Sydney zo`n 4 miljoen mensen wonen en gevoed moeten worden, maar toch denk ik de hele tijd : wie (vr)eet dat allemaal op ? Zo`n overvloed.
*Wat ik wel goed vind, is dat je in een shoppingcentrum altijd een food court hebt, met allerlei eetgelegenheden (van sushi tot Mc Donalds), en dat je daar aan een van die food stalls je eten kan gaan kopen en dan op een soort van middenplein met allemaal tafels en stoelen kan gaan zitten. Dus geen aparte "terrassen" per food stall. Zo kan ik dus sushi eten, de kids pasta en Jurgen Thais en toch allemaal aan dezelfde tafel zitten.
*Er zijn hier ook verschrikkelijk veel outlet-stores, overal kan je altijd alles in solden kopen. Oftewel, nog een manier om ze hier aan te zetten tot kopen, kopen, kopen. En dan op krediet alles afbetalen. Als we hier een groot bedrag moeten betalen, staan ze er hier vaak versteld van als we zeggen dat het ok is om dat in 1 keer te betalen, gewoon, direct.
*Maar ondanks de overvloed aan winkels en eten is er hier geen HEMA, geen H&M en geen bakker met lekker vers, krokant brood en koffiekoekjes voor de zondag.

Helaas speculaas, helemaal zoals in Belgie en waarschijnlijk overal in de wereld : de radioreclame is ook hier van het bijzonder enerverende soort, en ook hier kan je die na 2 keer horen meezingen/brullen. De kinderen vinden het vooral grappig om in hun sappigst Australisch accent mee te doen. Nog even en die vinden ook dat de "r" enkel dient om een woord wat op te smukken als je schrijft (maar uitspreken doe je ze niet) en bij elke klinker zetten ze er nog wel een aantal bij (om het allemaal wat platter te laten klinken). Grappig hoor, uiteraard is Jan-Willem de ster in het plat spreken, met zijn zesde zintuig voor alles wat cool is of op het randje van aanvaardbaar.

Maar de natuur is zoooo mooi. `t is zo wonderlijk om al die bontgekleurde vogels te zien rondfladderen zonder dat er ergens hekken van de zoo te bespeuren zijn. En de bloemen en bomen en struiken....En de hagedisjes in de tuin, (en spijtig genoeg ook de insecten). Om dan nog te zwijgen van de stranden, de baaien, de bush, de lucht en de ruimte die er hier is (buiten de drukke centra natuurlijk). Daar genieten we echt van en we willen er nog zoveel van ontdekken.

En last but not least, de zon : ze is hier verdomd gevaarlijk en al dat insmeren vind ik een niet zo leuk deel van het dagelijks ritueel. Maar buiten een paar koudeprikken, lopen we hier al vanaf begin oktober in onze zomerkleren rond. En tot nu toe koelt het `s avonds ook weer goed af, dus geen zwoele toestanden dagen aan een stuk. Hier ga ik misschein binnen een maand op terugkomen, maar soit, het is genieten als je niet meer weet waar je truien liggen.

Nog 5 keer slapen...

.. en met een beetje chance kunnen we dan eindelijk, na 3 maanden weer terug samen in ons eigen bed slapen. Want maandag wordt onze container geleverd !
Daarstraks kregen we bericht dat onze container was aangekomen en gekeurd door de Australische quarantine diensten. Ze hebben er wel nog wat Mortsels vuil in gevonden op 2 fietsen en een whipper snipper (whatever that may be...). We hadden de keuze : ofwel betalen om ze te laten stoom reinigen, ofwel betalen om ze te laten vernietigen. Vreemd genoeg kost dat allebei zo goed als evenveel. De keuze is dan snel gemaakt he : kuisen die handel, dan kunnen we hier wat in de heuveltjes gaan trappen.
We zijn hier allemaal al luidop aan `t bedenken waar we nu het meest naar uitkijken (buiten ons bed natuurlijk). De kinderen hopen dat onze kat Lily stiekem toch in een doos is gekropen en maandag plots te voorschijn zal springen. Dat beestje missen ze toch wel. En Jan-Willem wil ook zijn kettingzaag en boor, die wil hij aan onze buurman Oole tonen, da`s nl. een klusjesman. Rosemarie wil haar poppewagen, want pop Hannah vindt het niet leuk om altijd in de buggy te moeten zitten. Jurgen, uiteraard, wil zijn surfgerief. En ik, ik wil eigenlijk wel alles, mijn keukenspullen, mijn prullaria om er hier echt onze thuis van te maken. En dan natuurlijk ook de lamp voor naast mijn bed. Dan kan Jurgen zich eindelijk weer aan zijn (verliezend) deel van onze weddenschap houden en elke avond voor de rest van mijn leven mijn lichtje uitdoen (dat vind ik immers vreselijk om te doen als ik al in "sleep-mode" ben) ;-)))

Kinderkunst

Ik heb nog eens wat kinderkunst toegevoegd aan het album. Zie maar rechts.

En gisteren heeft de pasta hen duidelijk gesmaakt ! En zeker als ze met hun handen pastapieren mochten eten. De varkentjes.


Ondertussen heb ik na wat zoeken en prutsen ook gevonden hoe ik de template van de blog kon aanpassen. Ik vond de tekst kolom zo smal. Hopelijk valt het in de smaak. Anders moet ik mij nog wat verder verdiepen in de geheimen van de html.

Allemaal beestjes

We denken dat Dizzie onze dorpel-hagedis kleintjes heeft gekregen. Want vanmorgen zat er een hagedisje in onze slaapkamer. Zo`n klein ding dat het onder de deur is gekropen. `t Beestje was wel wat gestresseerd denk ik want het vond de uitgang niet meer. Rosemarie en Jan-Willem vonden het geweldig, zulke beestjes worden altijd meteen tot hun vriendjes gebombardeerd. En zo`n diertjes vind ik ook niet erg, `t zijn eerder insecten waar ik helemaal geen fan van ben.
Al de flora en fauna hier werkt ook inspirerend. Jan-Willem`s eendje heeft er dankzij Rosemarie een hele bende kleintjes bij. Zoo schattig.

Huisvlijt en kuren...

Vanmorgen heeft Jurgen de kids voor het eerst alleen naar de DayCare gebracht, op weg naar zijn werk (dat vlakbij is). Dan moet ik `s morgens niet helemaal naar het zuiden van de stad rijden om dan weer helemaal naar Beecroft terug te rijden. Toch al gauw 1.5u a 2 uur op en af, zeker met al het afscheid nemen van vooral Jan-Willem. Want elke morgen moest ik hem wel zeker 150 kusjes geven en 10 keer een "laatste" knuffel geven en hem dan plechtig beloven dat ik hem om 3u zou komen halen. En dan nog waren er dikwijls traantjes bij. Wat denk je, ik voelde me steeds de slechtste moeder van de wereld (zeker omdat ik niet eens echt moet gaan werken - ik vertel wel tegen de kids dat ik vanalles moet doen en ook wat moet werken, en ik moet inderdaad wel het een en ander doen, maar toch)
Maar, natuurlijk, deze morgen met de papa was alles anders, onze Jan-Willem is met een smile zijn "klasje" binnengewandeld, heeft papa een zoen gegeven en dat was dat. Zoo klein en al zoo doortrapt, wat gaat dat worden als hij 15 is.

Doordat Jurgen en de kindjes al om 8u30 de deur uit waren, heb ik veel tijd gehad voor allerlei hushoudelijke toestanden. Was, plas, veeel administratie, en onder het thema " Help de natuur een handje, recycleer een beetje" heb ik een dozenrek gebouwd in een van de ingebouwde kasten. Nu moeten de paperassen niet meer op 1 grote stapel en nu zullen we misschien ook eens iets terugvinden !