Dag 108, 109, 110, 111 : Leven als piraten rond de Whitsunday Islands

Prachtig Whitehaven Beach

Met veel goesting stapten we dinsdag aan boord van de Solway Lass, “onze” boot voor de volgende 3 dagen. De boot zag er nog altijd even “piratig” uit als 9 jaar geleden op onze huwelijksreis, veel zeilen, veel touwen, de piratenvlag hing nog steeds te wapperen hoog in de mast. De mede-reizigers zagen er een leuke bende uit en de kinderen waren ongelofelijk in hun nopjes. Ik ook, maar ook een beetje met een klein hartje. Voor de volgende dagen was immers behoorlijk wat wind voorspeld. Dat betekent golven, dat betekent een boot die op en neer gaat. Dat ik geen zeebenen heb, is een understatement van formaat, helemaal gerust was ik er dus niet in. Gelukkig bestaan er pillen en hebben we die eerste avond bij het uitvaren wel een stuk of 6 vallende sterren gezien. En ik kan nu al vertellen dat mijn wensen uitgekomen zijn !
De eerste avond gingen we nog een behoorlijk stukje varen, van Airlie Beach naar een rustige inham in Hook Island. De kids kropen al snel in hun kleine bedjes in ons kleine hutje, wij babbelden aan dek met de rest van de groep. Het water in de inham was zo vlak als een spiegel, wat een verschil met de open zee ! Het zorgde meteen voor een rustige nacht.

De volgende dag gingen we snel een kijkje nemen aan dek, we waren ’s nachts in het donker aangekomen en de Whitsunday Islands waren zo nog “geheim” gebleven voor ons. We zagen meteen al wat dolfijnen in de verte, even later schildpadden en bij het uitvaren op zee sprongen zowaar de walvissen op. Zo mooi.
Een woelig tochtje bracht ons naar Whitsunday Island. Vandaar wandelden we naar het uithangbord van heel deze regio, Whitehaven Beach, een strand waarvan het zand zowat alleen uit silica bestaat en daardoor witter dan witter is. Eb en vloed maken er nog een mooier schouwspel van, want de azuurblauwe zee maakt dan elke keer weer een ander kanaal door het strand. We brengen er een paar uurtjes door en gaan dan weer aan boord.
Er staat nog steeds genoeg wind, tijd om de zeilen te heisen. De bemanning kruipt hoog de masten in, de zeilen gaan bol staan...Waauw ! Nu wordt de Solway Lass echt de piratenboot. Vooral wanneer de skipper de motor afzet. Genieten van de zee, de wind en het uitzicht.
Een eind verder vinden we een beschutte baai en ankerplaats voor de nacht. De kinderen voelen zich ondertussen helemaal op hun gemak op de boot, hebben al aangepapt met iedereen op de boot, en zitten honderduit te tetteren tegen iedereen die wil luisteren. Jan-Willem onderwijst iedereen over de koraalvissen en zijn verlegen karaktertje lijkt wel overboord te zijn gevlogen. Ze hebben ondertussen ook het slingertouw ontdekt en dat steekt hun ogen uit. Eens we aangekomen zijn in de baai, is er geen houden meer aan. Ik ben er niet helemaal gerust in, maar ze beloven me plechtig het touw op tijd los te zullen laten. En daar gaan ze, als volleerde apen, slingeren ze weg van de boot en laten zich onder luid applaus in zee vallen. Chique hoor, ik durf dat dus niet he.

De 2de dag brengen we op en in het water door. In het water rond de eilandjes groeit veel koraal en zitten dus mooie visjes. Daar willen wij wel snorkelen. Maar het is natuurlijk wel winter en het water is koud....brrrr. Wat een verschil met het Ningaloo Reef van enkele weken geleden. Heel erg lang houden we het dan ook niet vol en we klappertanden nog een hele tijd na. Na de middag zijn we slimmer en doen we 2 wetsuits over elkaar aan. Nu zwemmen we tussen heel veel vissen en de bemanning doet er nog een schepje bovenop door visseneten in het water te gooien. Er is dan meer vis dan water. In de baai woont ook een grote Napoleon Maori Wrasse, oftewel een enorme vis met een grote bult op zijn kop. Die komt uiteraard ook het eten af, wat een cool zicht, Jan-Willem kan er wel 2 keer in en wanneer die een keertje erg dichtbij hapt, schrikken we wel even.....Mmm, toch maar wat afstand houden.
Terug aan boord is het weer een en al gezelligheid, de bemanning doet echt zo zijn best. We worden verwend met allerlei lekkers, muziek, spelletjes en verhalen over de boot. De Solway Lass is al meer dan 100 jaar oud en heeft letterlijk al heel wat watertjes doorzwommen, in de 2 wereldoorlogen, als ijsbreker, als transportschip en is al minstens 1 keer gezonken en weer bovengehaald. Nu vaart ze al meer dan 12 jaar rond als mooiste schip tussen de Whitsunday Islands. Zeker wanneer de zeilen gespannen worden, is het een “eyecatcher” en wordt door alle voorbijvarende boten uitgebreid gefotografeerd. Alleen spijtig dat wij zo’n foto’s niet kunnen trekken he...
De laatste dag gaan we nog wat wandelen naar een grot(je) met aboriginal tekeningen en “snacken” we op groene mieren (echt letterlijk !). Dan worden zoveel mogelijk zeilen gehesen – iedereen moet trouwens mee-heisen – en met bolle zeilen en genietende gezichten maken we terug de oversteek naar Airlie Beach. Onderweg liggen Jurgen en de kinderen nog wat in het net dat voor de boeg van de boot is gespannen. Dit is zo leuk !

De 3 dagen en nachten op de Solway Lass zijn voorbijgevlogen, het was weer genieten met een grote G. Dit tripje in onze trip gaan we weer niet meer vergeten. Misschien moeten we binnen een jaar of 10 nog maar eens terugkomen...