Goesting

Morgenvroeg vertrekken we, richting zuiden, om kerstavond op Kangaroo Island te vieren - en dat ligt ten zuiden van Adelaide. Een rit van toch een goeie 1500km, maar we doen het op `t gemak. Morgen eerste stop in Young, de kersenhoofdstad van New South Wales (van Australie ?, van de wereld ?) We gaan er zelf kersen plukken, en proberen er enkele over te houden voor ons kerstdessert - kersenpavlova uiteraard.

We komen pas een eind na nieuwjaar terug - tenzij de weergoden er voor iets tussenzitten. Daarom alvast bij deze onze welgemeende nieuwjaarswensen. 2010 was voor ons weer zo`n jaar om van te likkebaarden. Ook de menu van 2011 ziet er alvast veelbelovend uit, en we hebben er dus goesting in... En dat wensen we jullie ook, "goesting" in 2011, goesting in veel, in vanalles en nog wat, in wat je maar wil. Veel liefs van ons.

Christmas Party

Christmas-party met de schoolvrienden.... Moet ik het erbij zeggen dat het leuk was ? of is dat duidelijk genoeg als je naar de foto`s kijkt.
`t Was dan ook zo`n op en top Australische party, in de tuin onder de pergola (voorzien van allerhande middeltjes om de mozzies-muggen weg te houden-), met Christmas-crackers, worsten op de barbecue (een echte Weber ;-), en Kersenpavlova als dessert. Mmmmmm.



Als uitsmijter kregen we nog een mooie zonsondergang-hemel. De kerstman bakt koekjes en draait duidelijk overuren.



Bij deze is de kerstvakantie officieel begonnen !

Indringend

Ze keek me indringend aan en zei : "Zo`n klein zusje wil ik ook wel". Ik keek indringend terug naar haar en zei : "We komen nog wel eens bij Maya op bezoek....." Maar kan je Rosemarie ongelijk geven, zo`n schoon boeleke....

Plan B

Plan A was om vandaag enkele gingerbread-huisjes te versieren. Gisterenavond leek dat prima in orde te gaan komen. Gingerbreadhuisje ineen gestoken en dat zag er mooi uit. Vanmorgen toen ik opstond, voelde ik de bui al hangen. De koek van het huisje was helemaal slap geworden, en de gesmolten en terug geharde suiker - die ik als lijm had gebruikt - was terug stroperig. Tegen dat we ontbeten hadden was het hele spel in elkaar gestuikt, en zag het er ongeveer zo uit.....



Ik steek het op de vochtige warme lucht hier. Peperkoekenhuisjes zijn een uitvinding van het noordelijk halfrond. Peperkoekenhuisjes zijn er om gebakken en versierd te worden in huizen met centrale verwarming, met van die droge lucht. Niet in van die landen waar de straatstenen gaan stomen als het nog maar eens geregend heeft...

Gelukkig zitten we hier nooit verlegen om een plan B. Een beetje boter, bloem, suiker en een ei of 2 later zaten we aan de koekjes. Zo kwamen de frutsels en sprinkels etc toch nog van pas, en ik heb niemand horen klagen.

U 2

Jurgen had gisteren een meevaller van formaat. Maandagavond, na de Christmas Carols in the Park, Jurgen in de zetel met laptop op de schoot. Voor wie hem kent, geen verrassingen hier.... Tot hij een mailtje krijgt van het shoppingcenter vlakbij zijn kantoor. Wie daar op dinsdag iets koopt voor 40 dollar, krijgt zowaar 2 gratis tickets voor het U2 concert van die avond. Hmmm, beetje vreemd, where is the catch ? denk je dan toch. Toch maar een halfuurtje vroeger opgestaan en voor het werk even langs het shoppingcenter gepasseerd. Bak hoegaarden en een jaarvoorraad noten gekocht. En ja, hoor, even later was Jurgen 4 tickets rijker.
Snel beslist om er een boys night van te maken (de mannen konden zich trouwens opvallend gemakkelijk vrijmaken ;-) uiteraard dankzij hun uiterst bereidwillige vrouwen !
Ze zaten (ja, hier in Australie, zit je tijdens een popconcert) best ver weg van het podium en hebben wc-papier in hun oren moeten steken, maar zomaar gratis zo`n wereldgroep zien, dan neem je dat erbij he.

Het voorprogramma werd volgerapt door Jay-Z, en die zat dan weer kort daarvoor bij Oprah op schoot op de trappen van het Opera House - tijdens de opnames van haar shows. Daar stond dan weer half Sydney voor op zijn kop - vooral de vrouwelijke helft of die met aandelen in de media - die gingen door hun dak. Oprah zit nu met haar gevolg veilig en wel op een hoop vliegtuigen terug naar Amerika. Enfin, Oprah niet met haar gevolg, zij vliegt met een prive-jet.

Achteraf lazen we in de krant dat er voor de U2 concerten ongeveer 2000 tickets (van de 130.000) onverkocht waren gebleven. Schaamtelijk vond men het en te wijten aan het overaanbod grote concerten. Tja, beste buitenlandse groepen, het ziet er hier groot uit, maar er wonen maar 22 miljoen mensen in dit land he.

Toch slim dat ze die kaarten dan gingen weggeven. We gaan die mailtjes nog in `t oog houden.


Een Belgisch podium. Toen U2 begon, zat het wel degelijk vol hoor.

http://www.smh.com.au/entertainment/music/thousands-of-cheap-seats-u2-fails-to-sell-out-20101214-18wid.html

Gehaald !

Yes, we hebben het weeral gehaald. Het einde van het schooljaar. Voor Jan-Willem zit Kindergarten er op. De geheimen van letters en cijfers zijn als een "Sesam Open U" aan hem onthuld. Hij kwam thuis met een behoorlijk goed rapport, al had de juf ook wel door dat hij nog beter kan. Hij is nl. niet altijd een fan van schoolwerk, hij vindt het nogal snel "boring", te veel van `t zelfde, en stelt zich de "waarom"-vraag. Ik weet van wie hij het heeft en kan hem dus niet altijd ongelijk geven. Boekjes over teddyberen die gaan picknicken... wie bedenkt zoiets ? ;-) Maar wanneer het hem wel interesseert, ja, dan ontpopt hij zich tot een grote perfectionist, dan weet hij van geen ophouden en vraagt hij aan de juf of hij tijdens de speeltijd mag verder werken. De laatste trimester ging het op school over de boerderij en erg veel dieren. Daar heeft hij zich helemaal in uitgeleefd en ging op een smart-ass-erige manier heel de klas verblijden met zijn uitgebreide kennis over het dierenrijk. Anyway, met af en toe het nodige gezucht van zijnen en mijnentwege komt het wel goed met hem...
Rosemarie is een ander paar mouwen, die heeft Year 1 achter de rug. Dat kind is gemaakt voor school, vindt alles fantastisch en als ze dan eens zucht, dan is dat omdat het ze het te gemakkelijk vindt. Haar rapport was behoorlijk saai, enkel voor dance en drama haalde ze niet de hoogste score. En, no worries, die "drama" score maakt ze thuis met momenten meer dan goed. Op school vindt ze verhalen schrijven en "art" het allerleukst. Thuis is het lezen, lezen, lezen. Boekenwurm van het ergste soort, ze leest alles wat ze te pakken kan krijgen, Engels en Nederlands, verhaaltjes, strips, magazines, wetenschapsboeken, noem maar op. Soms tot grote ergernis van haar broer die met haar wil spelen. Dat broertje zal er trouwens wel voor iets tussen zitten dat Rosemarie op school altijd maar met de jongens speelt - maar daar dan door de meisjes een beetje scheef door bekeken wordt. Gelukkig trekt ze zich er niks van aan, ze doet gewoon wat ze zelf leuk vindt. Te nemen of te laten ... that`s my girl !

Vandaag kwamen ze alle twee thuis met een boekentas vol schriften en werkblaadjes. Rosemarie`s gedichtenboekje bleek de grootste hit. Wij gaan de volgende dagen zeker nog eens uitgebreid door hun schoolwerk kijken. Ik ging er even snel door, er zitten weer pareltjes tussen. Op dit kleintje van Jan-Willem viel mijn oog meteen. Ocharme Jurgen ;-)



Afscheid in Jan-Willem`s klas, Jan-Willem`s werkje over de "oy" sound, Mrs Rochow die zowel Rosemarie als Jan-Willem leerde lezen en schrijven - petje af voor haar, met een diepe buiging er bij. En wat was het allereerste dat Rosemarie thuis deed nu de vakantie begonnen is ? Juist, ja, lezen !

Zwemmen

Deel 2 van ons kinderloos weekend brachten we opnieuw in de stad door. Aan en in het Andrew (Boy) Charlton zwembad, een van de vele openluchtzwembaden in Sydney-, genoemd naar de Australische zwemkampioen uit de jaren `20 en `30. Het zwembad ligt helemaal aan de rand van de Botanic Gardens met een mooi en interessant zicht op de legerbasis en de Finger Wharf in Woolloomoolloo. De strakblauwe hemel en de 30 graden maakten er een perfect zwemdagje van. Jurgen en ik namen de "recreational" lane, met ons Belgisch schoolslagje zijn wijn natuurlijk niet opgewassen tegen het Aussie freestyle-geweld. Want dit zwembad is een echt zwembad, geeen plonsbad ! Toch goed gezwommen ge"chilled" aan de rand van de pool.
Er vlogen opvallend veel vliegtuigjes en helicopters rond boven de haven, en er leek wel wat op til in de stad... Toen we naar het zwembad reden over de Harbour Bridge, stonden allebei de bogen van de brug helemaal propvol met mensen en hing er een helicopter vlak voor de top van de brug. Ja, we hadden het al kunnen raden. Oprah... Ze stond helemaal bovenaan de brug, met heel haar gevolg ! En om en rond Mrs Macquarie`s Chair - in de Botanic Gardens, vlakbij het zwembad - stonden nog de overblijfselen van het zwaar beveiligde privefeest dat ze er gisteren gaf, inclusief met vuurwerk (dat we gisteren hoorden). Wat een circus brengt die met zich mee !

Vanmiddag haalden we onze kroost terug op, die waren niet bepaald blij ons te zien....we hadden nog veel langer moeten wegblijven. Altijd een goed teken dat zij ook een superweekend hadden. Gelukkig, toen ze daarnet doodmoe in hun bedjes kropen, hadden ze wat extra moederlijke knuffels nodig.

Uit

We hebben dit weekend de kinderen uitbesteed. Tot hun groot plezier, want ze mochten logeren bij Bart en Sabine. Wij vonden het een goeie moment om wat te citytrippen in onze eigen stad en de dingen te doen die niet erg hoog op een kinderlijstje van favoriete dingen staan. Slenteren over marktjes en langs straatjes, beetje winkelen, lekker eten, mensen kijken.... Eerst naar Paddington Markets - altijd een topper - en dan zigzag door Paddington en Surry Hills. Surry Hills en omgeving zijn echt erg, erg leuke buurten - ik blijf enorm van zo`n stadsleven houden, er valt altijd wel wat te beleven en als je even van de hoofdstraten wegwandelt is het er heel rustig. (Maar de huizen zijn piep-klein, dus niet zo kindergeschikt, en vooral - waar blijf je met al je kampeerspullen ?) Uiteindelijk zijn we bij een Thai op een terras beland voor lekker eten en een prima zicht op hoe kortgerokt Sydney uitgaat op veel te hoge hakken ;-)
Gezellig !

Ze is er, ze is er....

Enkel wie de laatste weken in een kast of onder een steen heeft gewoond, weet het nog niet : Oprah Winfrey is in het land ! De Amerikaanse talkshow-queen is aan haar laatste tv-seizoen bezig en heeft voor de gelegendheid 300 Amerikanen (meestal van het vrouwelijke en redelijk hysterische soort) overgevlogen naar Oz. Eerst wat toeren in dit land en volgende week verandert het Opera House in het Oprah House en worden enkele van haar shows op de forecourt opgenomen. Het hele gebeuren haalt hier al dagen de voorpagina`s en wordt breeeeeeed uitgesmeerd op tv. Geld noch moeite wordt gespaard om er een gigantisch mediasucces van te maken. Ook Australisch tax-geld wordt er met bakken tegenaan gesmeten met gemor tot gevolg (uiteraard).
De vlaggen hangen al uit, een gigantisch podium is in aanbouw, en deze week stond in de krant dat er zelfs een reuze-O aan de Harbour Bridge ging hangen....
Jurgen en ik gaan dit weekend city-trippen in Sydney. Ik zal eens zien of we nog wat bewijs vinden van de Oprah-mania !

Hij kwam, hij kwam.....

Die lieve goede Sint. Door de schouw, want die stond vanmorgen open en er waren voetstappen in de as. De borrel was op en er hing rode lippenstift aan het portoglas. Maar veel meer bewijzen van zijn komst lag natuurlijk uitgestrooid rond de haard. Snorkels, flippers, boeken, snoeperij en nog van dat. Rosemarie en Jan-Willem wisten niet waar eerst te kijken....De overzeese helpers van de Sint worden bedankt !
Mijn eigen gebeden werden ook aanhoord want ik vond speculaaskruiden in mijn schoen ! Mmmm, de gedachte alleen al doet me watertanden. Jan-Willem zal misschien even moeten passen voor die versgebakken speculaas. Toen hij vanmorgen enthousiast in een chocolade mannetje beet, draaide hij zijn losse voortand er zo goed als uit. Helemaal schots en scheef, kon zo niet blijven zitten, maar kheb er nog een ferme draai aan mogen geven om hem er helemaal uit te krijgen. Jan-Willem`s schietkraam is officieel geopend. En zo mag na de Sint nu de tandenfee nu ten tonele verschijnen... (de tandenfee die sinds vorige week trouwens mannelijk blijkt te zijn - waar een smartboard, zeg maar groot tv-scherm op school - al niet goed voor is).

Jaarlijks bezoek

Weerom met dank aan Alcatel brachten we gisteren ons jaarlijks bezoek aan het Luna Park. Jurgen en de kinderen vinden het steeds leuker worden en hebben zich een hele dag laten zwieren, zwaaien en dooreen schudden. Ik heb genoeg aan hun lachende gezichtjes (en de carroussel en de botsauto`s). Het weer was dit jaar niet zo zomers - het heeft deze week alweer elke dag geregend. Maar daardoor was het wel lekker rustig in het park en hebben we heeeeel veeeeel rides gedaan en opnieuw en opnieuw en opnieuw....
Uiteraard ook een jaarlijk staatsieportret van Jurgen en mezelf. En een opgeblazen Rosemarie.






Zie je me staan toekijken ? ;-)

Terug van niet weggeweest - de strijd

Daarnet viel mijn frank (of euro, of dollar) dat ik deze week nog niets op de blog gezet heb. Je zou kunnen denken dat ik de hele week druk ben geweest met kerstshoppen en niet veel aan de computer heb gezeten. Maar niet is minder waar. In het kader van mijn Graphic Design cursus heb ik zowat heel de week dag en nacht aan de computer gezeten. Verwikkeld in een hevige strijd met GIMP - de gratis software versie van Photoshop. Ik ben in mijn cursus bij het hoofdstuk fotografie beland en moest eerst een fotoshoot doen en daarna en advertentie ontwikkelen. In GIMP dus. Maar geduld is nooit mijn sterkste kan geweest en mijn brein werkt niet zoals dat van die software-programmeurs en dan is het heel moeilijk te achterhalen hoe je verkrijgt wat je wil. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost en zelfs dan lukte het nog niet. Mijn arme huisgenoten kregen het zwaar te verduren. Totdat ik mijn geheime wapen heb ingezet. Jurgen, de man die alles kan - en die vooral het hoognodige geduld heeft, kreeg het wel voor mekaar ! Met een beetje geluk kan ik later vanavond mijn hele assignment doorsturen. Dat zal een hele opluchting zijn. En morgen is het ook weer weekend en dan gebeuren er ook weer blog-waardige dingen. Tot later.

Huisdieren - een update (3)

Vanmorgen zagen we hoe een tweede mot uit haar cocon kroop. De eerste mot moet het geroken hebben want ze werd helemaal zenuwachtig Het tweede beest zat nog heftig zijn vleugels uit te schudden, maar dat mocht niet baten, mot nr 1 kwam vliegensvlug aangekropen en zat op een hik en een gauw op mot nr 2. Benieuwd dus weeral naar de volgende fase......

Kamperen in Newnes

Nog maar eens een weekendje gaan kamperen. Met een hele hoop - Peter, Shirley, Bart, Sabine, Babs en de 8 kinderen. We trokken nog maar eens naar de buurt van Lithgow - ik heb het gevoel dat ik die Bells Line of Road ondertussen met gesloten ogen kan afrijden. Soit, het blijft een bijzonder mooie buurt natuurlijk. Zaterdag wilden we een wandelingetje maken, maar zowel de weg er naar toe als de eigenlijke wandeling bleken bijzonder goed verstopt te zijn. Uiteindelijk toch een padje door de bush gevonden en dat maar gevolgd. Als je in zo`n leuk gezelschap bent, doet het er eigenlijk ook niet zoveel toe, waar en hoe je wandelt. En ik heb er toch maar mijn allereerste wilde waratah gezien (ja, Shirley, kheb wat research ;-) gedaan en `t waren toch wel degelijk waratahs, oftewel telopea`s !) Ze stonden met bosjes bij elkaar in bush. Ze zijn het bloemenembleem van de staat New South Wales en worden vaak gebruikt in architectuur, kunst, advertising enz. Ik vind ze vooral gewoon mooie bloemen.
Na de wandeling via een "cross"-baantje naar de kampeerplaats in Newnes. Newnes was vroeger een mijndorpje. Nu zijn er enkel ruines en een hotel (de aussie versie, dus een cafe), waar de eigenaar ons vertelde dat we op zijn gras konden kamperen voor 35 dollar per gezin, maar we konden ook nog even doorrijden en daar is het gratis. Altijd sympathiek zo`n eerlijkheid. De campsite van Newnes ligt helemaal aan het einde van de Wolgan Vallei en je kampeert er op een gigantische grasvlakte, omringd door hoge kliffen. Mooi ! En er loopt een klein riviertje door de vallei waar de kinderen lekker in kunnen plonsen. Leuk !
Tentje gezet, hout gesprokkeld, vuurtje gestookt en BBQ-buffetje geprepareerd. Haaa, gezellig !
2 Minpunten : we (allez, ik) hadden ons fototoestel vergeten. En de voorspelde regenbuien kwamen vandaag vroeger aan dan verwacht. Maar "every cloud has a silver lining". We hebben zo onze nieuwe tarp kunnen uitproberen en zien dat het eindelijk de goeie is. We speelden nog met de idee wat de gaan crossen in de bossen, maar in de plensregen is daar niet veel plezier mee te beleven. Het werd dus een namiddagje "chillen" in de zetel. Ook eens leuk he.

Toch een paar blackberry-fotootjes....

De fameuze waratahs



De kampeerplek in Newnes, waar de kinderen in de rivier spelen en Bart en Julie door een stoel zakken.

Huisdieren - een update (2)

Teruggekomen van kamperen bleek dat we in een volgende spannende fase van onze huisdieren zijn beland. We hebben nu een mot ! Een mooie witte, met van die geweldig grote en mooie, maar voorts totaal zinloze vleugels. Want het beest kan niet vliegen. Volgens "tinternet" leeft die nu maar een paar dagen, enkel om wat eieren te leggen - Als het tenminste een vrouwtje is (veronderstel ik). En `t is dan maar te hopen dat er uit een van die andere coconnen snel een mot van het andere geslacht komt en dat ze dan nog even wat plezier kunnen maken.... the show must go on.... we willen geen lege eieren he !

Huisdieren - een update

We zijn nu 2 weken en ontelbare moerbei-bladeren verder en onze zijderupsen hebben hun best gedaan. We hebben nu een stuk of 15 coconnen in lichtgele en fel-oranje zijde. Nu is het wachten op de volgende fase wanneer de zijdemotten er uit kruipen. Ondertussen zijn we ook veel slimmer geworden over wat betreft de zijdewormen en -motten. Zo blijkt dat die motten wel vleugels hebben, maar niet kunnen vliegen... Verder hebben ze ook geen mond en kunnen ze dus niet eten - da`s wel wat anders dan hun vretende worm-vormige voorgangers. Gevolg daarvan is dat ze maar enkele dagen overleven. En het enige dat ze doen is eieren leggen. Beetje inefficient, nietwaar. Wat zou Darwin daarvan gezegd hebben ?

;-)

Onlangs kreeg ik dit van Jurgen .... Bij gebrek aan een naaktstrand in ons huis, vindt hij dat we dat dan maar in onze slaapkamer moeten hangen. Ok dan ;-)

Paardrijden in Glenworth Valley

Na wekenlang aftellen was het dan eindelijk zaterdag 20 november, en kon Rosemarie eindelijk paardrijden. We trokken naar Glenworth Valley. Grote vriendin Emelie en de mama`s mochten ook mee het paard op. De papa`s en kleine broer en zus gingen mee als support team. De meisjes hadden nog nooit op een paard gezeten, laat staan er alleen het bos mee ingetrokken. Het was dus best wel spannend voor hen. Vooral omdat zo`n paard wel erg groot blijkt te zijn als je plotsklaps de teugels in je handjes gepropt krijgt en er op moet kruipen.... Er werden ons snel nog wat instructies toegeroepen en weg waren we. Door de vallei, het bos in, langs en door het water. Dubbel zo mooi als je het vanop de rug van een paard kan bewonderen. De paarden die ze aan ons - complete beginners - meegeven, zijn natuurlijk behoorlijk tamme beesten, maar toch. Rosemarie was een en al concentratie, maar wel met een grote lach. Tot we een drafje gingen proberen....dat ging haar toch wat snel en een keertje tuimelde ze van haar Pablo. Even van de schrik bekomen, maar dan is ze er toch terug opgekropen en als een echte verder gereden !
De Glenworth Valley is erg mooi, te mooi om na het paardrijden meteen naar huis te rijden. Barbecuetje en worsten boven gehaald en op zijn Aussies blijven relaxen aan de rivier. De kids bedachten dat niets beter kon zijn voor stramme paardrij-billen dan een vers modderbad. En zoiets kan je alleen maar het voordeel van de twijfel geven he.

Nostalgie in een glas

Een tijdje geleden herinnerde ik me een lekkernij die ik vroeger al wel eens bij mijn oma en opa kreeg. Een glas appesiensap met een bol vanilleijs erin. In mijn herinnering kwam dat altijd in een doorzichtige beker van donkergele plastiek, maar dat doet verder niet ter zake. De kinderen vonden het een bijzonder intrigerende combinatie en wilden graag eens proeven. Ze waren meteen verkocht. Ook ik vind het nog altijd smullen.
En voor wie nu "jakkie" denkt... toch maar eens proberen. Je weet niet wat je mist.

City Farm met Jan-Willem`s klas

Een van de geneugten van het huisvrouw-spelen is dat ik tijd genoeg heb om veel op school te helpen. Als class-parent van Jan-Willem`s klas mocht ik vrijdag zelfs mee op uitstap naar de kinderboerderij. En ik heb er een koe mogen melken ! Om een of andere reden had ik altijd gedacht dat er een veel dikkere straal uit zo`n uier kwam. Niet dus. `t Is zo`n piepklein straaltje. Dat moet vroeger nogal een tijdrovende bezigheid geweest zijn om koeien te melken. Amai ! Jan-Willem was uiteraard in zijn nopjes tussen al de beesten.

Colo rivier

`t Was behoorlijk heet dit weekend.. (we hadden vannacht zelfs de warmste novembernacht in 4 jaar, maar veel hoop moeten we er volgens de weerprofeten niet van krijgen. La Nina heeft mischien even een kleine pauze genomen. Maar ondertussen is ze terug in volle vorm. Met andere woorden, kheb de was maar terug binnengehaald, het ziet er niet naar uit dat ik die deze week buiten nog droog krijg. Soit, genoeg gezeurd. Na zo`n weekend als dit kunnen we er wel weer even tegen. Samen met Astrid, Volker, Sandra en Ross, en de bijbehorende 6 kinderen gingen we kamperen in Upper Colo. Aan de Colo rivier. Colo ligt ten westen van Sydney en daar is het altijd nog een stuk of wat graden warmer dan in Beecroft. 36 graden en volle zon. Nog even aan de lokroep van de rivier weerstaan en gekozen voor de korte pijn... eerst tent opzetten. Het water is immers dubbel zo heerlijk als je er zweterig van het uitlaaien en uitplooien in kan springen. We zijn er die middag niet meer uitgekomen.De kinderen ontdekten ook de geneugten van het nachtelijk skinny-dippen. Na de barbecue mochten ze nog even terug naar de rivier, met de ouderlijke opdracht nu hun kleren wel droog te houden. Toen we wat later gingen kijken lagen hun kleren netjes droog aan de kant. In het bijna donker, je met een slingertouw in het water laten plonsen is nog zoveel leuker als je in je blootje bent ;-) Enkel een kampvuur (veel te warm om er naast te zitten, dat wel) en een portie marshmellows kregen hen uit het water. Slaapzakken waren die nacht niet nodig...
Zondag nog meer geplons en gespeel. Waartegen precies weet ik niet, maar we kunnen ER wel weer tegen deze week...

Huisdieren

Wie de kinderen hier in Australie in het begin het meest van al misten - wegens onmogelijk om ermee te skypen - was Lily, onze teerbeminde kat.... Ook nu nog missen ze een huisdier, en ik kan ze geen ongelijk geven. Maar we zijn gewoon teveel weg en op stap en om een kat altijd te moeten uitbesteden... ook niet erg diervriendelijk.
Maar sinds begin deze week krioelen hier toch een stuk of 50 dieren in huis. Van een schoolvriendje kregen we een doosje met een heleboel zijderupsen. Die werden uiteraard met open armen onthaald. Die beestjes eten enkel moerbei-bladen, en eten ook heel veel. Gelukkig staat er op weg naar school een enorm grote moerbei-boom, waar heel zijderups-houdend Beecroft zich aan bevoorraadt. Tot nu toe is het vooral eten dat ze doen, op enkele dagen tijd groeiden ze van kleine wormpjes tot pink-dikke rupsen. (Af en toe laat Jan-Willem ze ook eens uit, dan mogen ze op de tafel en de zetel rondkruipen, of op zijn schouder een wandelingtje maken).Ik ben heel benieuwd of ze zich in een zijde-cocon gaan draaien en wat daar dan weer uit gaat komen. Ik hou jullie op de hoogte.

Klasfoto`s

Klasfoto`s zijn hier ook een jaarlijks terugkerend fenomeen. Voor de gelegenheid knoopten de kids een dasje om en stak Jan-Willem zijn hemd in zijn broek.
Rosemarie en Jan-Willem vinden jullie wel terug.
For the record, en voor wie het weten wil : Rosemarie`s beste vriendjes zijn Emelie (bovenste rij, 3de van rechts - met het brilletje) en alle jongens, vooral Anthony (2de rij, 2de van links) en Jack (2de rij, 3de van rechts).
Jan-Willem`s beste vriendjes zijn Ben (bovenste rij, 2de van links), Luke (bovenste rij, 3de van links) en Shaun (2de rij, 2de van links). Bij de meisjes heeft hij een grote boon voor Shuyu, uit te spreken als "chouchou" (onderste rij, uiterst links) en nog een veel grotere boon voor Madeline (onderste rij, 2de van rechts).

Leonard Cohen

Bloedmooi was het. Het Leonard Cohen concert waar Jurgen en ik gisteren naar toe gingen. Zo`n stem als die man heeft... daar krijg je rillingen van. Mocht je ze ergens kunnen bestellen, Jurgen kreeg er meteen een van me... . De immense Acer Arena (zeg maar het Sportpaleis van Sydney maar dan nog net iets groter) voelde met momenten meer aan als een gezellige living. De man zelf voelde zich blijkbaar ook thuis en op zijn gemak want die bleef maar doorgaan. En komisch en gevat bleek hij ook nog te zijn. Wat zo`n kleine man met een een hoedje met een paar goed geplaceerde woorden en een paar blikken voor mekaar krijgt... Ik heb er van genoten.
Enkele van de hoogtepunten

Vol waarheid : "There is a crack in everything, that`s how the light gets in"


Het onovertroffen origineel : Hallelujah


Zo mooi : A thousand kisses deep

Van de regen in de ...zon

Van uitersten gesproken.. de weergoden kennen er hier alles van.
Gisteren was het kommer en kwel in de vorm van plensbuien en ronduit ongezellig weer. Jurgen was voor het hele weekend vertrokken met de auto. En om toch een buiten - nu ja, buiten - te komen met de kids, trok ik met hen met de trein naar den Ikea (ja, den Ikea, of all places op een zaterdagmiddag ! Goed zot). Ze hadden een " Eat your discount" actie, wat je opeet in het restaurant, krijg je als kortingsbon in de winkel. Met de rest van half Sydney schoven wij mee aan, eerst om te eten, dan aan de kassa voor onze gratis waar. Ach, zo vreselijk was het niet. Buiten regende het toch. En we hebben nu een peperkoekenhuisje dat we tegen Kerst kunnen versieren en de kids vinden het altijd geweldig als we zo iets "gratis" krijgen, zij vinden dat haast magisch ;-)
Toen het `s avonds nog steeds pijpestellen regende en onze nieuwe dakgoten nog maar eens overstroomden, had ik het wel gehad. Ons Nina - oftewel cyclisch weerfenomeen La Nina die hier tegenwoordig rondtoeft - mag nu wel opkrassen....
Alsof mijn gefoeter aanhoord werd, was het vandaag zo`n echte bovenstebeste lentedag. Blauwe lucht, dus zonnetje, heerlijk temperatuurtje, aaaahhhhh, .....Ideaal voor een boottochtje en wandeling. Plaats van afspraak Watsons Bay met 3 andere Belgische gezinnen. Bovenop de kliffen langs de oceaan gewandeld. Uitgelaten kinderen en hond (tot groot jolijt van Rosemarie en Jan-Willem). Gepicknickt op het (nog zompige) gras. Ja, dat is lente ! De jacaranda`s genoten duidelijk ook van de zon en hebben een flinke inhaalbeweging gedaan. De stad kleurt paars, kerstmis en de zomer komen er aan.
Jurgen heeft zich ondertussen meester gemaakt in het "rijden met een karreke" (Towing-cursus bij de Landcruiser-club) en kwam daar te weten dat de wielen van onze trailer (die hij er zelf heeft opgezet en waar we onlangs nog een paar duizend kilometer mee zijn gaan bollen naar Queensland en hotseldebotsel door Fraser Island) er eigenlijk verkeerd op zaten.... Nuttig cursusje zo bleek dus ;-)

Lente in de stad

Valse voorwendsels

Onder de half valse voorwendsels dat ik nog veel moest oefenen voor mijn cursus, wilden de kids deze ochtend nog wel eens even poseren. Schoolvoorbeeld van een leugentje om bestwil lijkt me.

Vergissinkje ?

Het lijkt wel dat de weergoden het zuidelijke met het noordelijke halfrond verward hebben. Wanneer ik de voorbije dagen met het noordelijke deel van de wereld skypte, bleek onze garderobe er ongeveer hetzelfde uit te zien : dikke wollen trui, lange broeken, dikke pantoffels. Het novemberweer hier is allesbehalve normaal. Met enkele uitzonderlijke zonnige periodes is het al bijzonder nat geweest, en bovendien erg koud. 7 graden lager dan een normaal in begin november. Het ziet er niet naar uit dat er snel verandering in gaat komen. Daarnet op het weerbericht waarschuwde de weervrouw - overigens in een bijzonder vreemd aandoende witte zomerjurk - voor sneeuw in de Alpen, de Victorian Alps zijn dat dan he ! Ongelofelijk. Zoals ik al zei, klinkt als november in Belgie. Hier in Sydney belooft het weekend en begin volgende week nog maar eens nat te zijn. En koud, tussen de 15 en de 20 graden. En geloof me, in een land waar een jas een rariteit is, is dat wreed koud. Langs de andere kant, de Jacaranda`s beginnen in bloei te komen, de straten kleuren stilaan paars. Dus verwarde weergoden of niet, de zomer komt er wel degelijk aan.

Top

Wat een dag was me dat ! Dat schoolfeest.... Eigenlijk was het een grote braderij, een kermis, inclusief botsauto`s. Heel veel kraampjes en attracties, heel veel volk, verschrikkelijk veel eten, en heel veel plezier. Onze chocolade-mousse ging als zoete broodjes over de toonbank. Nog voor het einde was alles uitverkocht en ook de blokken chocolade met gratis familie-recept waren op. Tijd om er zelf eentje te eten had ik niet. Ik heb zelfs niet eens rondgewandeld op de Fair. Ondertussen heb ik immers nog tientallen kindergezichtjes beschilderd en naar de "performances" van de kids gegkeken en geluisterd. Rosemarie en Jan-Willem vonden het ook top, vooral wanneer ze in het kraampje konden meehelpen, en later nog meer, toen we ze de wei opstuurden om stroopwafels aan de man te brengen aan soldenprijzen.
Waar we echter nog het meest van stonden te kijken, was de opruim... De Fair duurde tot 4 uur, maar om halfvier zag je links en rechts iedereen zich al voorbereiden voor een opbreek-blitz. Om klokslag vier stopten de draaimolen en palmde een opruim-ploeg het terrein in. In het facepaint-kraam was ik met enkele andere niets-vermoedende ouders nog volop gezichtjes aan `t beschilderen en tattoos aan `t zetten toen 4 mannen ons kraam over onze hoofden heen gewoon wegdroegen ! ;-) Ik had zelf liever met de andere kraamhouders wat nageleuterd met een pintje, maar dat was buiten de Aussie "opruimen-en-maken-dat-we-wegkomen" gewoonte gerekend. Anyway, wij hadden een keileuke dag, ook hier werd weer bewezen dat hoe meer je er in steekt, hoe meer je er uit haalt. De school heeft ongetwijfeld dik verdiend aan dit feest, onze kids kunnen er maar plezier mee hebben. We hadden het te druk voor foto`s en nog voor Rosemarie`s performance begaven de batterijen he....

En we zijn nu natuurlijk ook alle 4 aan de tatoo he

Chocomousse *133

Vorige week waren we hier ten huize Latte nog in Bed & Breakfast-mode met oma en opa erbij. Deze week hebben we een tandje bijgestoken en zijn we overgeschakeld op hotel-versnelling... een industriele keuken is er niks tegen. Morgen is het immers het 2-jaarlijkse schoolfeest van de Beecroft Primary School en heel de "wider-Sydney-area" zal het geweten hebben. Al wekenlang is het alle hens aan dek om er een gigantisch (financieel) succes van te maken. De ouders zijn de oren van de kop gevraagd om donaties te doen in allerhande vormen, van oude boeken en speelgoed, over tattoos en face painting gedoe, tot limonade, fruitsap, snoepjes, koekjes en cakes.... enzovoort. De inkomsten van het feest worden naar binnen gerijfd en beheerd door het oudercomite, en worden gebruikt in de school. Hier wil ik graag even afwijken.... want ik kijk soms wel raar op als ik hoor waaraan het geld besteed wordt : elektronische schoolborden, noodzakelijke onderhoudswerken aan de school, een support lerares voor de kindergarten kids die het wat moeilijk hebben.... Heel goeie dingen allemaal. Maar toch vreemd dat die in een Public School door de ouders gefinancierd moeten worden. Dat zou komen omdat de school te goede resultaten aflevert om meer geld van de overheid te krijgen....Tja, daar kan je het natuurlijk mee eens zijn (of niet dus), en met de andere ouders zetten we er wel eens een gigantische boom over op. Maar je begrijpt dan ook wel waarom het schoolfeest in zo`n money-making machine wordt omgetoverd
Het een heuse kermis te worden, te zien aan de draaimolens en andere toestanden die vandaag werden binnengereden. De school is een melting pot van ik-weet-niet-hoeveel landen, logisch dat het een "Multicultural Fair" is. Met veel eten en drinken uit alle uithoeken van de wereld. Samen met een Nederlandse moeder baat ik een "Lage-Landen" kraam uit. Aan Hollandse zijde knackworsten en stroopwafels. Aan Belgische kant een caloriebom van formaat : chocolademousse, met echte Belgische chocolade ! (by the way, even wat reclame....gesponsord door Apromo, een invoerder van allerlei Belgisch chocolade-lekkers - gerund door een Belg uit Brugge). Meer dan 130 staan er ondertussen al in de koelkast. Voor de liefhebbers verkopen we ook blokken chocolade, met het recept er gratis bij.
Als class-parent van Jan-Willem`s klas ben ik dan ook nog eens druk met hun klas-stall, en heb ik me de laatste weken mogen perfectioneren in de Facepainting en Tattoos.
Verder, hebben de kids ook nog een performance ingestudeerd met hun klassen en het koor. Enfin, het wordt een behoorlijk drukke dag, en omdat we alle 4 zowat de hele dag op elk uur ergens anders moeten zijn, heb ik een ware "roster" moeten opstellen voor de familie Latte. Jonge, jonge, en dat allemaal voor een schoolfeest.
2 dingen weet ik zeker : Ten eerste, morgen wordt een leuke, drukke dag. Ten tweede : morgenavond ligt "dedees" onderuit in de zetel met take-away ;-)

The GREAT Ocean Road

Oma en opa leken ons een goed excuus voor de kinderen om een dagje te brossen en richting de Great Ocean Road te trekken voor een lekker lang weekend. Op donderdagavond vlogen we naar Melbourne en reden nog even door om te slapen in Geelong. Enkele weken geleden volgden oma en opa op tv nog de wielerkampioenschappen die daar plaatsvonden. Nu zaten ze op de eerste rij, en wandelden langs het water, langs de Bollards op weg naar een ontbijt. De Bollards staan met zijn honderd verspreid langs de esplanade. Het zijn houten beelden, gemaakt van de houten pylonen van een pier die in de jaren tachtig afbrandde en dan afgebroken werd. Sommige Bollards zijn geschilderd als historische figuren anderen dan weer als de Surf Life Savers of badgasten, vaak met een knipoog8. Het was er mooi, de zon scheen... een goed begin van een heel goed weekend.

Dan zakten we af naar de Great Ocean Road, via Torquay en Anglesea. Daar waren de kangoeroes op het golfterrein duidelijk onze afspraak vergeten want er was er geen enkele te bespeuren. Via vele mooie uitkijkpunten over Bell`s Beach, Lorne, Apollo Bay reden we door tot Kennet River. 8 jaar geleden reden Jurgen en ik er een klein straatje in en zagen daar onze eerste wilde koala`s. Gelukkig zijn koala`s niet echt bijzonder dynamische dieren en ja hoor, ze zaten er nog steeds ! Al gauw zagen we een moeder met een kleintje, en nog een, en nog een, en .... Ook nog steeds op afspraak waren de crimson rosella`s en de king parrots. Zoveel jaren geleden kwamen die ook al uit onze hand eten. Nu ook weer. We hadden geluk dat er net een ander groepje toeristen aankwam die vogelzaad bijhadden. Rosemarie en Jan-Willem keken even lief in hun ogen en kregen meteen ook een handjevol. In een mum van tijd waren we omsingeld en vooral oma`s hoofd vonden de vogels een geschikte landingsplaats. Super toch. Jan-Willem vond het fantastisch om ze op zijn hoofd, armen en schouders te hebben. Naar eigen zeggen had hij "nog nooit zo`n leuk gevoel in zijn hart gehad". Rosemarie had wat meer tijd nodig om zo`n papegaai op haar arm te laten zitten, maar het is haar uiteindelijk toch gelukt. Tja, en toen kon het weekend al lang niet meer stuk. En "den bloemekee" moest nog komen.


We overnachtten immers op Cape Otway, in een hutje onder de koala`s. Tientallen, waarschijnlijk honderd koala`s hebben we er gezien. Allemaal om ter schattigst....We konden er geen genoeg van krijgen ! Wie er ook niet genoeg van kon krijgen was de bloedzuiger die ongemerkt in oma`s broek was gekropen. Gesmuld, bloed gezogen heeft die, tot barstens toe... met een bijzonder bloederig tafereel als resultaat. Gelukkig ziet dat er allemaal griezeliger uit dan het eigenlijk is, maar toch. Hilariteit verzekerd, zo erg dat we vergaten een foto te trekken.



Op zaterdag zag het weer er niet denderend uit, maar we gingen toch maar voor een bezoekje aan de vuurtoren van Cape Otway. De belangrijkste vuurtoren van Australie zo noemen ze zichzelf. En wel omdat het de eerte vuurtoren was die de eerste immigranten zagen na maanden op zee op hun lange tocht van Europa naar Australie. Hij staat op een mooi stukje natuur, vreselijke groene weiden errond, op indrukwekkende kliffen boven azuurblauw water. Ik denk dan altijd dat ik het geweldig zou gevonden hebben om er te wonen... maar dan wel met het hedendaags comfort, tinternet en een auto ;-)
Op weg naar en van de vuurtoren zagen we weer tientallen koala`s. Eentje zat wel erg laag en vlakbij de weg, een beetje zielig te wezen in een veel te kale boom. Dierenvrienden Rosemarie en Jan-Willem wisten daar wel raad op. Ze trokken een paar lekker uitziende eucalyptusblaadjes en staken die het beestje toe. En ja hoor, ze nam ze gretig aan ! Wat bijzonder.

Van Otway trokken we verder naar de 12 Apostles - die niet meer met 12 zijn, maar nog altijd een spectaculair uitzicht bieden. De zon was er terug en dat maakt het allemaal nog net iets mooier. Ja, er zijn weer wat foto`s getrokken. Na nog verschillende mooie en gewenste oponthoudjes kwamen `s avonds aan in Port Fairy. Daar staken we moe maar erg voldaan onze benen onder tafel in de oudste pub van Victoria.

Vlakbij Port fairy ligt het Tower Hill State Game Reserve, een klein aards paradijsje in de overschotten van een ingestorte vulkaan. We reden af van de weg en 10 seconden later leken we wel in een andere wereld te zitten, een met een hoog Jurassic Park gehalte. In de verte zagen we al emus lopen tussen de bloemen en gras van het moeras dat de bodem vande krater nu is. We wandelden door het bos, over de kraterwand en langs het moeras en zagen de emu`s nu ook van erg dichtbij. Een paar kangoeroes kwamen even goeiedag zeggen, de koala`s vonden dat niet zo nodig en tukten rustig verder. Voor wie er in de buurt is, zeker een bezoekje brengen !



Spijtig genoeg was het toen al zondagmiddag en moesten we terug naar Melbourne. Voor de lunch stopten we in Camperdown waar een bende opgefokte old-timers bij elkaar stonden. Dat trok natuurlijk de aandacht van de jongens die dat van wat dichterbij wilden inpecteren. Daardoor werd het nog racen en haasten om op tijd op het vliegtuig te raken, maar kheb er toch ook eindelijk mijn ute-fotocollectie kunnen kick-starten.

Terug in Sydney was het nat, donker er koud, maar konden we volop nagenieten van weeral een bijzonder mooi weekend.

De foto`s staan op hun gebruikelijke plaats, maar u weze gewaarschuwd, ze bevatten een overdosis koala`s...

Stapel

8 jaar getrouwd en nog steeds stapel op elkaar (meestal dan toch - kwestie van het een beetje spannend te houden ;-)
Daar gingen we gisteren een stapeltje op eten. In Darling Harbour, bij Jordons Seafood Restaurant. We kregen er een indrukwekkende stapel-toren met vis voorgeschoteld. Niet bepaald "fine dining" wel allemaal lokale lekkernijen. We hebben hard ons best gedaan om het op te krijgen, maar het is niet helemaal gelukt....Volgend jaar nog eens opnieuw proberen ?

Het blijft een fenomenaal gebouw !

Om onze 8-jarige jubilee te vieren en omdat het babysitsgewijs wel erg leuk is dat oma en opa er zijn, hebben Jurgen en ik gisteren het Opera House eens van wat nader bekeken. Ongetwijfeld een van de meest indrukwekkende gebouwen ter wereld, en zoals zo vaak, hoe meer je erover weet, hoe meer ontzag je ervoor krijgt. Het oorspronkelijke idee om op dat prominent stukje haven een opera-gebouw te zetten, kwam van een Belg (of toch Belgische roots), "Joedjien Guussens" (oftewel Eugene Goossens) toenmalig dirigent van de Sydney Symphony Orchestra. Een wereldwijde designwedstrijd leverde meer dan 300 voorstellen op, maar slechts op het allerlaatste nippertje werd het fameuze ontwerp van Jorn Utzon uit de reeds afgeschreven ontwerpen terug opgevist, en tot winnaar gekozen. Klein detail, over de technische haalbaarheid was nog niet veel nagedacht en wie dat wel deed kwam tot de conclusie dat het onmogelijk was. Verschrikkelijk veel vijven en zessen (die zo`n 14 jaar duurden) en heel veel centen later was het in 1973 eindelijk klaar. Jorn Utzon zelf heeft zijn meesterwerk nooit helemaal afgewerkt in `t echt gezien. Onder politieke druk nam hij tijdens de bouw ontslag. Veel later is hij wel in ere hersteld, maar toen woonde hij al lang terug in Denemarken en was hij te oud en ziek om nog naar Sydney te reizen. Spijtig. Maar de laatste 10 jaar van zijn leven heeft hij wel terug allerlei moois ontworpen voor het Opera House. Huidige en toekomstige veranderingen en aanpassingen aan het Opera House dragen dus wel zijn handtekening en worden gesupterviseerd door zijn zoon (ook een architect). `t Is zo`n mooi gebouw, zo vol verhalen en betekenissen, met recht en rede staat het op de Unesco Wereld erfgoed lijst. Naast iconisch gebouw is het natuurlijk ook een opera-en concert gebouw. Wij waren vooral onder de indruk van de Concert Hall en hebben alvast ticketjes geboekt voor een voorstelling in maart volgend jaar (!).

Van horen zeggen

kwas er zelf niet bij, maar aan de foto`s te zien was het een geslaagd dagje. Met oma en opa als excuus kon Jurgen gisteren nog eens naar Stockton. Rosemarie en Jan-Willem gingen graag mee. Na de nodige zandpret gingen ze ook nog naar The Entrance en ze waren daar net op tijd voor de Pelican feed. Gulzige beestjes zo te zien.



`t Was me eigenlijk nog nooit opgevallen dat die zo`n gigantische lepel maken van hun bek. Zie je het visje vallen ?