Ziekenboeg

In een paar uur tijd van een versmorende 42 graden naar miezerregen en hooguit 20 graden.... een mensenlijf is niet gemaakt voor zo`n weers-wispelturigheid. Zodoende zit ik nu, nog maar net half acht `s avonds gepasseerd, moederziel alleen achter mijn computer. Ik heb net 2 koortsige kindjes in hun bed gelegd (en Jurgen heeft nu een live optreden op Alcatel-tv). Gisterennamiddag kwam Rosemarie al ziek thuis van school. En na de opwinding over zijn 2de Orientation Day vandaag, kroop Jan-Willem daarstraks ook gloeiend als een kooltje bij me op schoot. Keel-, hoofd-, buikpijn, moe, spierpijn... the whole shebang. Ze hebben het van geen vreemden : Vorige week lag Jurgen tussen wat meetings en diners al ziek in bed in Melbourne en Brisbane. Ik ben eens benieuwd of ik er ga kunnen aan ontsnappen - voel me nog kiplekker (hout vasthouden !)...
Op zo`n moment - en zo goed als alle andere momenten trouwens ook - besef ik hoe makkelijk en leuk het is om thuis te zijn, en niet te moeten stressen over zieke- kinderenopvang. `k Heb een bananebroodje gebakken voor mijn schatjes, memory gespeeld met Rosemarie (ik kan al lang niet meer winnen, hoe goed ik mijn best ook doe) en wat geschilderd. Nog steeds in de ban van mijn Botanical Drawing & Painting class en native Australische planten heb ik me aan de Brachychiton acerifolius gewaagd. Ook wel de Flame tree genoemd. Je kan nu immers moeilijk naast de knalrode bomen heen kijken : niet alleen de bloemen, maar ook de takken van de Flame Tree zijn fel schaarlaken-rood, en om het helemaal spectaculair te maken, verliest de Flame Tree zijn blaren na het droge winterseizoen. Grote rode kruinen dus, rood-liefhebbende ik vindt het wondermooi !