The GREAT Ocean Road

Oma en opa leken ons een goed excuus voor de kinderen om een dagje te brossen en richting de Great Ocean Road te trekken voor een lekker lang weekend. Op donderdagavond vlogen we naar Melbourne en reden nog even door om te slapen in Geelong. Enkele weken geleden volgden oma en opa op tv nog de wielerkampioenschappen die daar plaatsvonden. Nu zaten ze op de eerste rij, en wandelden langs het water, langs de Bollards op weg naar een ontbijt. De Bollards staan met zijn honderd verspreid langs de esplanade. Het zijn houten beelden, gemaakt van de houten pylonen van een pier die in de jaren tachtig afbrandde en dan afgebroken werd. Sommige Bollards zijn geschilderd als historische figuren anderen dan weer als de Surf Life Savers of badgasten, vaak met een knipoog8. Het was er mooi, de zon scheen... een goed begin van een heel goed weekend.

Dan zakten we af naar de Great Ocean Road, via Torquay en Anglesea. Daar waren de kangoeroes op het golfterrein duidelijk onze afspraak vergeten want er was er geen enkele te bespeuren. Via vele mooie uitkijkpunten over Bell`s Beach, Lorne, Apollo Bay reden we door tot Kennet River. 8 jaar geleden reden Jurgen en ik er een klein straatje in en zagen daar onze eerste wilde koala`s. Gelukkig zijn koala`s niet echt bijzonder dynamische dieren en ja hoor, ze zaten er nog steeds ! Al gauw zagen we een moeder met een kleintje, en nog een, en nog een, en .... Ook nog steeds op afspraak waren de crimson rosella`s en de king parrots. Zoveel jaren geleden kwamen die ook al uit onze hand eten. Nu ook weer. We hadden geluk dat er net een ander groepje toeristen aankwam die vogelzaad bijhadden. Rosemarie en Jan-Willem keken even lief in hun ogen en kregen meteen ook een handjevol. In een mum van tijd waren we omsingeld en vooral oma`s hoofd vonden de vogels een geschikte landingsplaats. Super toch. Jan-Willem vond het fantastisch om ze op zijn hoofd, armen en schouders te hebben. Naar eigen zeggen had hij "nog nooit zo`n leuk gevoel in zijn hart gehad". Rosemarie had wat meer tijd nodig om zo`n papegaai op haar arm te laten zitten, maar het is haar uiteindelijk toch gelukt. Tja, en toen kon het weekend al lang niet meer stuk. En "den bloemekee" moest nog komen.


We overnachtten immers op Cape Otway, in een hutje onder de koala`s. Tientallen, waarschijnlijk honderd koala`s hebben we er gezien. Allemaal om ter schattigst....We konden er geen genoeg van krijgen ! Wie er ook niet genoeg van kon krijgen was de bloedzuiger die ongemerkt in oma`s broek was gekropen. Gesmuld, bloed gezogen heeft die, tot barstens toe... met een bijzonder bloederig tafereel als resultaat. Gelukkig ziet dat er allemaal griezeliger uit dan het eigenlijk is, maar toch. Hilariteit verzekerd, zo erg dat we vergaten een foto te trekken.



Op zaterdag zag het weer er niet denderend uit, maar we gingen toch maar voor een bezoekje aan de vuurtoren van Cape Otway. De belangrijkste vuurtoren van Australie zo noemen ze zichzelf. En wel omdat het de eerte vuurtoren was die de eerste immigranten zagen na maanden op zee op hun lange tocht van Europa naar Australie. Hij staat op een mooi stukje natuur, vreselijke groene weiden errond, op indrukwekkende kliffen boven azuurblauw water. Ik denk dan altijd dat ik het geweldig zou gevonden hebben om er te wonen... maar dan wel met het hedendaags comfort, tinternet en een auto ;-)
Op weg naar en van de vuurtoren zagen we weer tientallen koala`s. Eentje zat wel erg laag en vlakbij de weg, een beetje zielig te wezen in een veel te kale boom. Dierenvrienden Rosemarie en Jan-Willem wisten daar wel raad op. Ze trokken een paar lekker uitziende eucalyptusblaadjes en staken die het beestje toe. En ja hoor, ze nam ze gretig aan ! Wat bijzonder.

Van Otway trokken we verder naar de 12 Apostles - die niet meer met 12 zijn, maar nog altijd een spectaculair uitzicht bieden. De zon was er terug en dat maakt het allemaal nog net iets mooier. Ja, er zijn weer wat foto`s getrokken. Na nog verschillende mooie en gewenste oponthoudjes kwamen `s avonds aan in Port Fairy. Daar staken we moe maar erg voldaan onze benen onder tafel in de oudste pub van Victoria.

Vlakbij Port fairy ligt het Tower Hill State Game Reserve, een klein aards paradijsje in de overschotten van een ingestorte vulkaan. We reden af van de weg en 10 seconden later leken we wel in een andere wereld te zitten, een met een hoog Jurassic Park gehalte. In de verte zagen we al emus lopen tussen de bloemen en gras van het moeras dat de bodem vande krater nu is. We wandelden door het bos, over de kraterwand en langs het moeras en zagen de emu`s nu ook van erg dichtbij. Een paar kangoeroes kwamen even goeiedag zeggen, de koala`s vonden dat niet zo nodig en tukten rustig verder. Voor wie er in de buurt is, zeker een bezoekje brengen !



Spijtig genoeg was het toen al zondagmiddag en moesten we terug naar Melbourne. Voor de lunch stopten we in Camperdown waar een bende opgefokte old-timers bij elkaar stonden. Dat trok natuurlijk de aandacht van de jongens die dat van wat dichterbij wilden inpecteren. Daardoor werd het nog racen en haasten om op tijd op het vliegtuig te raken, maar kheb er toch ook eindelijk mijn ute-fotocollectie kunnen kick-starten.

Terug in Sydney was het nat, donker er koud, maar konden we volop nagenieten van weeral een bijzonder mooi weekend.

De foto`s staan op hun gebruikelijke plaats, maar u weze gewaarschuwd, ze bevatten een overdosis koala`s...