Het werkt !

Gisterenavond konden we haar nog bijeenvegen...vanochtend was Rosemarie springlevend. Ik ben geen fan van antibiotica, maar als `t nodig is, doet het zijn werk erg goed. Na enkele dosissen is de koorts eindelijk verdwenen ! Om het lot niet te tarten hebben we het vandaag nog maar wat rustig gehouden. Al was er met momenten geen houden aan, de foto`s spreken voor zich.
De jongens hebben aan de auto gewerkt. We kunnen nu al meezingend door het donker in de bush rijden en dan genieten van een frisse pint. Met andere woorden : de radio werkt weer, we hebben een extra set koplampen en de frigo is zo goed als voorzien van zijn eigen batterij. Laat het nu maar snel kerstvakantie zijn !

Meat on her bones

Rosemarie leek zich beter te voelen, maar haar koorts bleef maar duren, en ferme hoest en keelpijn. Na een week thuis, zou zo`n virus toch moeten ophoepelen he ? Niet dus, dus vanochtend toch nog maar eens naar de dokter. Nadat hij haar gemeten en gewogen had, zei hij dat ze wel wat meer "meat on her bones" mocht kweken....
Rosemarie is niet vreselijk mager, maar ze eet verschrikkelijk traag en daarom - naar mijn goesting - niet altijd genoeg. De uitspraak van de dokter was dus wel koren op mijn molen. Wij dus naar de bakker voor haar favoriete brood en ik vroeg haar even na te denken over welke snoeperij ze eens graag wilde. Je verwacht je dan aan een of andere calorie-bom a la donuts of croissants. Maar na heel lang nadenken, zei Rosemarie : "ik wil wel wat komkommer !" Dat "meat" is dus nog niet voor direct...

Dit weekend geen kampeer-of andere plannen en met de "zieken" blijven wij dus maar eens een weekendje thuis, op `t gemakske, beetje binnenzitten, want `t is weer zo`n "scorcher", wreed heet dus, zo ergens tussen de 35 en de 40 (onder thermometer-hut ;-). Jurgen heeft niet stilgezeten... Die ging mee helpen verhuizen bij Bart en Sabine en heeft dan ook meteen een paar literkes zweet verloren.
Morgen weer een heerlijke, draaglijke 27 a 30 graden...

Bestelling is geplaatst

Omdat het al eind november is, en misschien ook wel een beetje omdat ik hoopte op een wonderbaarlijke genezing, hebben Rosemarie en Jan-Willem gisterenavond hun schoentje bij de schouw gezet, met hun tekeningen en wensen voor de Sint.
En ja hoor, hij is langsgeweest, heeft de tekeningen meegenomen, bestelling genoteerd en zelfs wat snoeperij achtergelaten. Ook nog een cdtje met sinterklaasliedjes - dat wordt meezingen van nu tot 6 december ! En met hun kleine mijtertjes op hun hoofd, lijken ze wel kleine sinterklaas-helpertjes.
Met heel veel dank aan de "helpers" van de sint in Belgie ;-))

En wat betreft de ziekenboeg : Rosemarie is nog steeds in strijd met het virus. Jan-Willem heeft hem al overwonnen. Maar die loopt nu weer rond met een ferme buil op zijn voorhoofd - en da`s nog wel mijn schuld.... Gisterenavond in de keuken draaide ik me om met een zware, houten, vierkanten (dus met ferme hoeken) snijplank in mijn handen. En net op dat moment, stoof Jan-Willem voorbij met zijn schoentje voor de sint. Ocharme, ocharme, binnen de 10 seconden een buil van 2 cm hoog op zijn voorhoofdje. Gelukkig geen open wonde. Zakje ijs er op. Heel veel kusjes. En tegen deze ochtend zag het er al wat beter uit. Oef (maar het cliche "thuis is de gevaarlijkste plaats van allemaal", kwam weeral eens uit)

Ziekenboeg

In een paar uur tijd van een versmorende 42 graden naar miezerregen en hooguit 20 graden.... een mensenlijf is niet gemaakt voor zo`n weers-wispelturigheid. Zodoende zit ik nu, nog maar net half acht `s avonds gepasseerd, moederziel alleen achter mijn computer. Ik heb net 2 koortsige kindjes in hun bed gelegd (en Jurgen heeft nu een live optreden op Alcatel-tv). Gisterennamiddag kwam Rosemarie al ziek thuis van school. En na de opwinding over zijn 2de Orientation Day vandaag, kroop Jan-Willem daarstraks ook gloeiend als een kooltje bij me op schoot. Keel-, hoofd-, buikpijn, moe, spierpijn... the whole shebang. Ze hebben het van geen vreemden : Vorige week lag Jurgen tussen wat meetings en diners al ziek in bed in Melbourne en Brisbane. Ik ben eens benieuwd of ik er ga kunnen aan ontsnappen - voel me nog kiplekker (hout vasthouden !)...
Op zo`n moment - en zo goed als alle andere momenten trouwens ook - besef ik hoe makkelijk en leuk het is om thuis te zijn, en niet te moeten stressen over zieke- kinderenopvang. `k Heb een bananebroodje gebakken voor mijn schatjes, memory gespeeld met Rosemarie (ik kan al lang niet meer winnen, hoe goed ik mijn best ook doe) en wat geschilderd. Nog steeds in de ban van mijn Botanical Drawing & Painting class en native Australische planten heb ik me aan de Brachychiton acerifolius gewaagd. Ook wel de Flame tree genoemd. Je kan nu immers moeilijk naast de knalrode bomen heen kijken : niet alleen de bloemen, maar ook de takken van de Flame Tree zijn fel schaarlaken-rood, en om het helemaal spectaculair te maken, verliest de Flame Tree zijn blaren na het droge winterseizoen. Grote rode kruinen dus, rood-liefhebbende ik vindt het wondermooi !

Heet weekend

Ik veronderstel dat elke blog in Sydney vandaag over de extreme hitte zal gaan. Ook de mijne. Het is dan ook zoooo heet, heel ons doen en laten dit weekend werd er door bepaald. Meer dan 40 graden en felle noordwesten wind (en noordwesten is hier heet en droog). "Recipe for disaster" ook, voor wat betreft bosbranden. Onze 4WD-tocht door Watagans national park werd afgelast omwille van een te groot risico op brand. (achteraf vertelde de ranger dat ze de nationale parken vooral afsluiten om er voor te zorgen dat er niemand binnenkan die per ongeluk of expres (!) een bosbrand aansteekt).
Wij trokken met Astrid & Volker en hun meisjes Emelie en Lily naar Munmorah State Conversation Area, 1,5h uur ten noorden van Sydney. Na een hete vrijdag kregen we een prachtige bliksemvoorstelling voorgeschoteld op de camping. Tientallen flitsen die heel de hemel verlichtten, beetje scary, maar zonder al te veel donder vooral mooi.
Op zaterdagochtend speelden we op `t strand, onder het goedkeurende oog van een troepje dolfijnen dat heen en weer zwom. Ferm heet was het, het water heerlijk fris, maar de golven van de oceaan zijn nog te hevig voor de kinderen. Een ritje naar Swansea dus (ook niet slecht, zo`n halfuurtje in de airco-koelte) om aan en in Lake Macquarie wat verkoeling te zoeken. We waren er nog niet geweest, maar Lake Macquarie is zeker een plek waar we nog eens terug zullen keren....Een groot meer, heel lang ondiep, dus ideaal voor de kinderen om te plonsen en visjes en schelpen te zoeken. Met pelikanen om te bewonderen, en gras en bomen om een dutje of een babbeltje te doen. Zo konden we de hitte wel aan...Als klap op de vuurpijl, ontdekten de mannen dat je met de auto op Nine Mile Beach kan. Dat moesten we uitproberen : Groen begroeide duinen, azuurblauwe zee op de achtergrond en pittige paadjes en heel los zand....maar veels te warm om uit te stappen. Gelukkig zaten we niet "stuck". Wel heel spijtig om te zien hoe vuil het strand was : overal flessen, plastiek, afval van feestjes etc. Onbegrijpelijk. En heel erg veel dode vogels, zwart van.... de olie ?? De haven van Newcastle is niet zo ver af, en aan de horizon zie je de ene tanker na de andere passeren. Hebben die er iets mee te maken ?
Na de middag sloten we ons weekend af met nog een plonske en picknick in Lake Macquarie. Op weg naar huis hing er een vreemde sfeer, de autoruiten voelden enorm heet aan, fohnwind, rokerige lucht, geur van bushfire, .... eerlijk gezegd vind ik dat allemaal een beetje "scary"... Dit is zo een extreem land, zo meedogenloos.
Nu is het bijna middernacht, binnen en buiten is het nu zeker 30 graden. De aangekondigde koude "southerly" heeft Beecroft nog niet bereikt. Hij mag zich gaan spoeien, tegen morgenvroeg moet de temperatuur gehalveerd zijn, hmmm, zo`n heerlijke 20 graden !

Honesty boxes

Langs de Australische wegen zie je vaak kleine stalletjes staan met groenten en fruit uit eigen kweek. Omdat die wegen vaak niet zo druk zijn (en dat is vaak het understatement van het jaar) hebben die tuinders geen zin om een hele dag bij hun kraam te zitten. Een "Honesty box" dus : Wie iets uit het kraam neemt, steekt zijn geld in een soort brievenbus, de Honesty Box dus. Geweldig vind ik dat. Ook aan Nationale parken moet je de fees vaak gewoon in een box droppen. En omdat er zoveel van die boxes zijn, ga ik er van uit dat iedereen ze gebruikt. :-)
Ook hier in de stad ben ik wel eens blij verrast met deze attitude. Postpakketjes worden gewoon aan de voordeur achtergelaten - dan moet je tenminste niet nog eens terug naar de post spurten. Vorige week kocht ik aan de deur een doos appels van een boer. Maar `k had geen cash in huis. No probs, `k Mocht dat geld gewoon volgende week in een envelopje aan de deur vorige week leggen. Hij ging dat wel komen oppikken.
En toen ik vorige week mijn credit card bij de post had laten liggen, mocht ik ze gewoon weer komen halen. Toen ik vroeg of ze mijn ID wilden zien, was ook dat een "no worries, laat maar .... Pak maar mee..."
Super he. En toch, langs de andere kant heb ik nog nooit ergens zoveel formuliertjes moeten invullen en tekenen...

Aftellen...

Voor Jan-Willem is het aftellen nu begonnen : eerst naar het einde van het schooljaar (17 december). Dan naar de dag dat hij eindelijk op de grote school mag beginnen (1 februari). Vandaag kreeg hij zijn uniformpje en hij vindt het fantastisch - alleen dat hemd in de broek steken vindt hij maar niks, en wat mij betreft, mag hij daar gerust de rebel in uithangen : uit-hangen dus, ja.

Weet iemand hoe dit heet ?

Met de zomer in aantocht is het hier weer een en al kleuren- en geurenpracht. De Jacaranda`s stelen voor het moment de show met hun gigantische paarse kruinen. Oogverblindend mooi zijn ze, maar misschien niet meer zo oogverblindend als vorig jaar toen we hier net aankwamen. Dit jaar vallen me immers nog veel meer bijzondere planten en struiken op, overal langs de straat, in bermen, in tuinen. Misschien komt het omdat ik nu ook constant op de uitkijk ben naar bloemen die ik kan tekenen en schilderen. Wie weet...Ik heb niet altijd mijn fototoestel op zak, maar vanmorgen toevallig wel. Toen zagen we deze : een grote boom, trossen met bloemknopjes, en bloemen die bestaan uit honderden fijne rooswitte haartjes. Ja, best wel mooi, en dan ruik je er aan, en dan.... word je even stil ..... heerlijk, fris, zoet, fruitig.... nog nooit zoiets geroken !

Weet iemand wat het is ?

(Onder)uit is cool

Uit :
Hij is er uit ! Na dagenlang wobbelen en freakshow is Rosemarie`s tand er vanmorgen tijdens het schrijven gewoon uit gevallen. Heel erg trots is ze nu. Het grote gat vindt ze bijzonder cool. De tand ligt nu al klaar om hopelijk vannacht opgehaald te worden door de tandenfee - in ruil voor een cent. En, dit wist ik niet, de tandenfee plant al de tandjes die ze ophaalt en uit zo`n tandje groeit dan een nieuwe ster aan de hemel....


Onderuit :
Tegenwoordig - nog meer dan vroeger - zijn "cool" en "stoer" de norm voor Jan-Willem. Als hij thuiskomt, klimt hij op zijn fiets (of in de bomen) om dan zo scherp mogelijk door de bochten te sjeezen, over takken, stenen, door de struiken. Zijn benen en voeten zijn compleet "geschalodderd", maar dat doet er niet toe. Daarnet ging hij zwaar onderuit in een veel te scherpe bocht. Mijn hart sloeg een slag over. Maar hij kroop meteen recht, en het enige dat hem interesseerde was : "mama, heb ik zwarte slipstrepen gemaakt met mijn banden ?"

Schoon wesp

Deze wesp en haar vriendinnen zijn de laatste tijd druk in de weer aan onze muur. Het lijkt of ze voedsel brengt naar een soort rupsjes die in modderachtige coconnen tegen de muur plakken. We vonden het wel een mooi zicht, maar toen bleek - hoe kan het ook anders in Oz - dat het nogal gevaarlijke en agressieve wespen zijn. Ze zaten echt te dicht tegen de voordeur....we hebben de coconnen dus maar van de muur geschraapt....

De meisjes gaan op stap !

Vandaag was `t nog eens meisjesdag. Een gezellige dag alleen met mijn dochter (Zo`n onverdeelde aandacht is leuk .... meestal moet Rosemarie - en ik ook - die immers delen met haar broertje - en die maakt van onze opvoedingstaak al eens graag een "uitdaging"...)
Wij trokken met de trein en de bus naar Paddington Markets. Een gezellig marktje met allerlei originele spulletjes en(kerst)geschenkjes in een hippe buurt van Sydney. Veel frutseltjes bekijken, bepampelen, passen...en op een terrasje zitten, beetje naar de mensen kijken. Rosemarie vindt het allemaal even leuk !

Op de markt zagen we het kraampje van La Waffle : Een Belgisch koppel dat zelf suikerwafels bakt. Daar konden we niet aan weerstaan. De "jongens" die trouwens ook genoten hebben van hun jongensdagje in de autoshops en de bush zagen ons zo weer graag thuiskomen.

By the way (1): `t Is geruststellend te ontdekken dat erin Sydney toch gezellige (hippe) plekken zijn met een gevoel voor smaak en cafes en terrassen. `t Is wel spijtig dat Sydney zo immens groot is, en dat deze buurten dus ver weg liggen van gezinsvriendelijk Suburbia....

By the way (2) : Rosemarie ziet er nogal freaky uit. Een van haar voorste melktandjes gaat er alle momenten uitvallen....

Ons klein bakkertje

Op zondagochtend even op de fiets stappen en bij de bakker versgebakken koffiekoeken halen, is een van de geneugten die we hier moeten missen.... : fietsen is levensgevaarlijk, de warme bakkers hier in Beecroft zijn niet open op zondag, en hun koffiekoeken - of wat er voor moet doorgaan - trekken op niks.
Als ik dan eens veel goesting heb, bak ik zelf wel eens iets, met de deskundige hulp van koksmaatje Jan-Willem. Onze kleine Bourgondier komt de laatste tijd heel graag helpen bij het klaarmaken van al het lekkers. (Onder het motto "hoe vettiger, hoe prettiger" en ook nog "uw handen zijn het beste keukengereedschap"..... Je zou hem vlees moeten zien marineren ;-)

Zodoende begonnen wij dus vanmorgen het weekend met een heerlijk ontbijt in een zonnige tuin.

Belgische kerst

"Are you all ready for Christmas ?" vroeg iemand maandag toen ik in de schoolkantine was aan `t helpen... Deeuuuuuhhhh ????? Klaar ???? Het is pas begin november.... ik begin net er over na te denken. Maar ja, door een schrijnend gebrek aan andere officiele feestdagen (en vooral de daarbij horende vakantiedagen) is Christmas "big" hier, very big. Massa`s geld wordt er tegenaan gesmeten. En 1 december is "due date" voor een opgetuigde kerstboom en versierd huis.

De zomerzon en zo ver van alles en iedereen die nodig zijn voor een echte kerst, maken dat kerst voor mij toch wat een ver-van-mijn-bed-gebeuren is....`k Heb wel zin in een feestje en het bedenken en in elkaar frutselen van geschenkjes is altijd leuk, maar het kerstgevoel zit er niet in.....

En toch doen ze er hier alles aan om ons thuis te doen voelen. Heelder cargo`s Belgische lekkernijen worden binnengehaald. De supermarkten liggen er vol van. "Belgian" veelal in combinatie met "chocolate" is blijkbaar de garantie op succes bij een Christmas party. De chocolade zeevruchten worden je naar de kop gesmeten - nu zelfs met aardbeismaak (bwah !), verder veel truffels, pralinen, bouchees... Vorgie week kocht ik een zak krakelingen. Vandaag nog eens een doos met een heerlijk assortiment koekjes - zelfs Delichocs en sigaretjes !!!! Ik zal dan misschien niet Jingle bells lopen te zingen, we zullen toch lekker smullen.

Zo kan het dus ook !

Toen ik gisteren even iets ging checken op onze on-line bank, dacht ik even dat een wilde weldoener zomaar een aardig bedragje op onze rekening had gestort. We verwachtten immers niet meteen iets.
Blijkt dat die wilde weldoener Vadertje Staat is. De Australische dan, en die milde donatie is de teruggave van de belastingen. Want het belastingsformulier hadden we toch al een hele WEEK (7 dagen) daarvoor ingediend !!!! Hoe fantastisch is dat !!! In het land waar inefficientie vaak de norm is en het creeren van formulieren en regeltjes een kunst op zich, is dat een aangename verrassing.
Het indienen van de Australische belastingen is te vergelijken met de Belgische tax-on-web. Je weet dus meteen hoeveel je gaat terugkrijgen. En je krijgt het dan ook meteen terug ! Niks, geen maanden wachten op een afschrift en dan nog eens een maand of 2 voor je je centen terug hebt.
For the record, van onze Belgische belastingen die we in juni indienden, hebben we uiteraard nog niets terug gekregen.
Dat ze van de Belgische fiscus dus maar eens snel op studiereis naar hier komen.....

Weekendactiviteiten

Elke schooldag hetzelfde tafereel in de Beecroft Primary School : de bel gaat en prompt worden de kinderen aangemaand tot stokstijf stil staan om en naar "de instructies" te luisteren. De jongens moeten eerst hun hemd in hun broek steken (veel gefrommel en meestal niet echt een verbetering voor hun looks wat mij betreft). En dan volgt de volgorde volgens dewelke de kinderen naar hun rij mogen gaan. (waarom ze van zodra de bel gaat, niet gewoon met zijn allen meteen naar hun rij mogen rennen, is me niet helemaal duidelijk... maar dat doet er even niet toe).
De pikorde van deze maandag was "weekendactiviteiten". Wie geknusteld had, mocht eerst, dan diegenen die naar een verjaardagsfeest waren geweest, gesport hadden, etcetera, etcetera. Na een stuk of 7 mogelijkheden stond Rosemarie nog zo goed als alleen op de speelplaats. Het sukkeltje ;-) Want als je denkt, dat kamperen tot de standaard weekend activiteiten van de Aussies behoort, dan heb je het mis....
Ons niet gelaten, voor ons behoren vuurtje stoken, marshmellows roosteren, hout sprokkelen, kangoeroes spotten, stenen in `t riviertje gooien, stokken en stenen verzamelen, door de bush lopen, wel tot de standaard-activiteiten.
Dit weekend trokken we naar de Wollondilly River en de Wombeyan Valley. Mooie streek weeral, bush camping aan `t riviertje (met bijzondere uitbater, hmmm). Door de Wombeyan Caves gewandeld. Op zondag relax max en op de terugweg nog gepicknickt aan de Thirlmere Lakes (leuke plek om nog eens naar terug te gaan met ons rubberbootje) en het treinmuseum in Thirlmere, waar heel veel vergane glorie en gigantische stoomlocomotieven bij elkaar staan. Het weer heeft zich van zijn goeie kant getoond. De regen uit de wisselvallige voorspellingen viel enkel toen we in de auto zaten en was bijlange niet genoeg om het stof van de dirt roads er af te wassen...



... en de rest van de foto`s



Deze vind ik wel grappig, precies een staatsieportret

Sculptures by the Sea

Wat gaat de tijd toch vlug. Precies 1 jaar geleden, waren we pas aangekomen, wisten we nog van niets, kenden we nog niemand... en stapten we nietsvermoedend op de bus naar Bondi Beach - want da`s toch een van de eerste dingen waar je naar toe wil wanneer je pas in Sydney aangekomen bent. We kwamen er terecht tussen een mensenmassa op het openingsweekend van de jaarlijkse "Sculptures by the Sea" tentoonstelling.

Vandaag met enkele vriendinnen opnieuw langs de beelden gaan wandelen, `t is te zeggen, de nieuwe beelden voor 2009. Sommige mooi, sommige prachtig, en andere ronduit lelijk (te lelijk voor een foto zelfs). Kijk maar....


De Boardroom in de gouden kooi is toch de max he, en pijnlijk juist...




Deze vind ik de mooiste...

Gezelschap

Waarover zal ik het vandaag eens hebben...mogelijkheden zat eigenlijk ....
De Melbourne Cup Race bijvoorbeeld, de belangrijkste paardenkoers van het jaar, "the race that stops the nation". De race waarvoor ieder zichzelf respecterende Australische vrouw zich compleet in `t nieuw steekt, inclusief hoofdtooi, en dan gaat lunchen en champagne drinken. De race waarop zo goed al iedereen wel een gokje waagt. De race, waardoor ik daarstraks om 15u, moederziel alleen door centrum Beecroft wandelde. (iedereen zat immers aan radio of tv gekluisterd)....
Hmmm, er wordt al zoveel over die race geschreven, toch maar niet dus.

Het weer dan, altijd een dankbaar onderwerp...: vandaag vlotjes boven de 35. Was het 39 ? of "maar" 37 ? In ieder geval kwam de warmte met een stevige haardroger-wind aangewaaid uit het noorden. Absolute overrompeling in de school-canteen (waar ik middagshift had). Wel 500 ijsjes, jellysticks, juice pops, pineapple pops etc verkochten we (ja, ijsjes op school... da`s voor een ander blogverhaal).
Vannacht komt een "southerly change" aangevlogen, koude lucht dus, en morgen terug maar 23 graden en buien.
Ach, het weer, het is ook altijd wat.

Nog altijd in dubio over het blogstukje van vandaag, stapte ik daarnet onder de douche. Zonder bril uiteraard, en dus met een papieren frankske. Het duurde immers even voor ik doorhad dat die groen/bruine vlek naast de douchegel een ongewenste douchegenoot was. Een kikker meerbepaald !!! We leren het echt niet he, om de muggedeuren dicht te houden. Ocharme het beestje ook. Waarschijnlijk op zoek naar wat verkoeling in huis, in de douche. Met een beetje hulp een aanwijzingen, is hij zelf terug naar buiten gesprongen. Kan hij samen met de cicades, de possums, de kookaburras en de uilen voor de nacht-achtergrondgeluiden zorgen.

En zo raakt een blogstukje weeral gevuld...

Onze buren

Het lijkt wel of wij geluk hebben in "buren". Hier in Beecroft zijn we ook weer met ons gat in de boter gevallen wat dat betreft (langs ene kant dan toch). Onze buren zijn Ole en Toni, hij een Deen van 67 (die hier al 44 jaar woont), zij een rasechte Australische van begin in de 60. Heel erg joviale mensen, Rosemarie en Jan-Willem zijn dol op hen. Die vragen regelmatig of ze even mogen langsgaan bij hen, en even regelmatig vragen ze het ook niet, en kruipen ze gewoon door de tuin tot bij de buren. Na de voetrally in The Rocks hebben we kennisgemaakt met hun dochter en schoonzoon, lekker gegeten, gebabbeld, ....
Ondanks het beeld dat vele niet-Australische mensen hebben - dankzij series als "Neighbours" en "Home and Away", is het hier in Sydney niet zo normaal en gewoon om veel contact te hebben met je buren. Vele mensen kennen hun buren ook niet, of hoogstens van het even goeiedag knikken. Even een ei of een citroen gaan lenen, is meestal al helemaal "not done". In "the country" zal het wel anders zijn, wij zijn alvast heel gelukkig met onze uitzonderlijke situatie.



Ole en Toni zijn echte levensgenieters en kunstliefhebbers. Toni is kunstlerares en zelf ook erg artistiek aangelegd. Ole werkt in de bouw en heeft zijn halve huis zelf gebouwd en verbouwd. En heel vaak heeft hij het oude hout van afbraakwerken, terug verwerkt in een kast, kaders, etc. Mooi en uniek. We kregen vanavond van hen een hele mooie souvenir mee : een keramieken tegel geschilderd door Toni en door Ole ingewerkt in een houten kader, tot een onderzetter voor op tafel - met hout afkomstig van een oude deel van hun huis, waarop je alle lagen verf van de voorbije 100 jaar nog ziet . Zo mooi vind ik het. Dit en de herinneringen die er bij horen, wordt zeker iets dat we voor altijd zullen koesteren.

The Rocks

Onder een stralende zon verkenden we vanmorgen The Rocks op een iets andere manier. De Belgische Club had er een voetrally georganiseerd, vraagjes oplossen en goed uit je doppen kijken. The Rocks is een gezellige buurt, veel kleine straatjes, oude (nu ja, oude...) gebouwen, mooie winkeltjes, terrassen, veel volk... In de Rocks is Sydney ontstaan, daar is het allemaal begonnen. Veel van de eerste gebouwen zijn er nog, en het lijkt wel heel lang geleden dat de convicts daar werden aangevoerd, maar uiteindelijk is het ook maar een goeie 200 jaar geleden. Een oplossing voor alle vragen hebben we niet gehaald, de aantrekkingskracht van een picknick op het gras van Observatory Hill en bomen om in te klimmen was te groot. `t Is er mooi zitten aan de Observatory Tower, weer eens een ander zicht op de brug. Gezellig.

En dan de mannen, let op de papieren zakskes.... `t was niet helemaal duidelijk of alcohol mocht in het park, dus moest het "stiekem" !