De uittocht - deel 1 : de invasie

Daar stonden ze, om 7u30 vanmorgen aan de voordeur, 3 verhuizers met slechts een enkel doel : Alles wat los of vast staat in ons huis inpakken ! In dozen,noppenplastiek, dekens, karton en nog meer dozen, en dan alles samenbinden met kilometers plakband.
Ik vond van mezelf dat ik het wreed goed voorbereid had : de afgelopen dagen heb ik heel ons huis volgekleefd met groene, gele en roze post-itjes met "BOOT" , " LUCHT", "BLIJFT" of "VALIES". Maar erg veel indruk maakte dat niet... ik denk eigenlijk dat minstens 1 van de verhuizers niet (goed) kan lezen (erg he) en een andere is kleurenblind (echt waar, voor hem is alles rood/groen). Nee, die mannen die willen gewoon inpakken, en die maken daar echt een kunst van, .. en snel dat die dat doen. Een paar keer heb ik net op tijd of nog net niet te laat wat spullen kunnen redden van hun inpakgeweld. Twas nodig, anders had ik vanaf nu tot ergens half oktober in dezelfde kleren moeten rondlopen....alles wat ik gesorteerd had om in de valies mee te nemen heb ik terug moeten gaan zoeken in een van de 70 dozen. Maar indrukwekkend hoor, op enkele uren zijn al onze meubels en huisraad ingepakt en klaar om morgen in de container te steken. Dat wordt nog een fameus puzzelwerk, en daarom komen ze morgen met 5 !
De kinderen vinden het wel bijzonder, spannend, maar zijn toch ook wat ongerust over hun speelgoed en boeken...en hopen vooral dat ik er het juiste post-itje opgekleefd heb, want ze willen alles heel snel hebben...Dat wordt stouwen in onze serviceflat.
De mannen hebben wel onze bedden nog heel gelaten - waarvoor dank !! Nu kunnen we dus nog 1 nachtje slapen in ons eigen bed, kga er van genieten, want wie weet wanneer we het terug zullen zien aan de andere kant van de wereld... (`k zal het laten weten). Slaapwel

De puffers

Ik denk dat het 30 juni 2003 was, toen wij elkaar voor het eerst zagen, ergens op een koertje van het Sint-Vincentiusziekenhuis in Antwerpen. Op een koertje en niet binnen omdat het die vreselijk hete zomer van 2003 was. En wij, dat waren 4 hoogzwangere vrouwen en hun mannen die naar de prenatale les kwamen. De lessen waren hilarisch en sommige uitspraken zullen we nooit vergeten... bv. de kinesiste die ons "les" kwam geven was een poppemieke van een jaar of 16 die duidelijk nog nooit een kind op de wereld had gezet en die ons op het hart drukte om op "le moment supreme", als onze baby`s er echt uit wilden, we toch wel echt onze gezichtsspieren niet mochten opspannen.... want er zou wel eens een adertje in onze ogen kunnen springen..... Awel, ik daag iedereen uit om dat te proberen, een kind op de wereld zetten, zonder met elk stukje spier dat je hebt, dus ook met die van je gezicht, mee te duwen. Mij en de andere dames is het alleszins niet gelukt.
Maar aan die lesjes hebben we wel een heerlijke vriendschap overgehouden. Vandaag zijn we 5 jaar later, en we hebben ondertussen 7 kinderen samen en om de zoveel tijd, moeten we mekaar zien. Even updaten over de kinderen en dan gezellig leuteren over het leven met man en kids, het eeuwige gespartel om een evenwicht te vinden in onze rollen als moeder/vrouw/collega/vriendin en af en toe wat tijd voor jezelf. Dit klinkt nu echt als een vrouwenclubje, maar onze mannen doen graag mee hoor.
Enfin, onze oudste kinderen zijn 5 geworden en dus was het tijd voor een feestje ind e binnenspeeltuin Den Deugniet, "bij ons" in Ekeren.

Schattig...

Gisterenmorgen toen ik van onder de douche kwam, vond ik onze kinderen in ons bed. Lagen ze daar rustig wat te fezelen en te knuffelen met elkaar. Uit het gesprek kon ik opmaken dat Jan-Willem zijn hoofd de aardbol moest voorstellen...
Rosemarie : " Jan-Willem, waar ligt Australie dan ?"
Jan-Willem : "Hier vanonder waar het lekker warm is..."
Rosemarie - terwijl ze naar het plekje achter zijn oortje wijst : " Amai, hier is het wel het warmst"
Jan-Willem : "Ja, daar is Sydney"
oftewel.... hoe zo`n klein mannen toch echt bezig zijn met de "groote trek" die nu echt dichtbij komt.

Een kampioen op de 25m schoolslag

Wat ben ik fier op mijn meisje ! Begin augustus kon ze het nog niet, en vandaag heeft ze haar brevet gehaald op de 25m schoolslag !
Met heel veel dank aan haar zwemjuf Ioana die Rosemarie in 7 lesjes heeft leren zwemmen en het laatste beetje watervrees (kopje onder) heeft weggenomen !
Ze is er zelf natuurlijk ook beretrots op, en dat mag.
En Jan-Willem, die was zoo lief voor zijn zus. Na haar 25m klom ze uit het zwembad en heeft hij haar eens goed vastgepakt en een dikke zoen gegeven, zo helemaal uit zichzelf omdat hij toch zo trots was op haar, het schatje...
En da`s weeral een zorg minder voor als we in Sydney aan het strand zijn...
De foto`s van een trotse kampioen in spe.

Een feestje !

Als kleine meisjes 5 jaar worden, moet er gefeest worden, veel gefeest worden.
Zaterdag 13 september was het dan eindelijk de grote dag voor Rosemarie. 15 vriendjes en vriendinnetjes kwamen mee feesten. En omdat Rosemarie grote fan is van Tia Hellebaut (Rosemarie wil zelfs de "Tiathlon" invoeren -lopen,zwemmen, fietsen en hoogspringen ;-)), hebben we de Olympische Spelen naar Mortsel gehaald. Maar de manden met ander speelgoed dan thuis waren zo aanlokkelijk, dat het al snel vooral "spelen" werden en dat "olympische" hoefde niet echt. Ze hebben zich met zijn 15en geweldig geamuseerd. Kijk maar mee op de foto`s in het webalbum.

En toen waren we nog met 3...

Jurgen`s vertrek op 4 september.... goe gepakt en gezakt om het al eens een maandje te gaan verkennen in Sydney.
We zijn er allemaal op uit, maar een maand is wel lang he, om zo niet samen te zijn. Ik ben eens benieuwd hoe dat zal verlopen, maar vooral hoe het in Sydney zal zijn.
Nadat Jurgen verdwenen is, ga ik met de kids iets eten in het restaurant met zicht op de vliegtuigen. Bij elk vliegtuig vragen de kids zich af of papa nu toch wel echt daar in zou zitten....Ik ben er bijna zeker van dat we dat van Jurgen echt hebben zien vertrekken.
En dan wachten op het eerste berichtje van in Sydney.