Top

Wat een dag was me dat ! Dat schoolfeest.... Eigenlijk was het een grote braderij, een kermis, inclusief botsauto`s. Heel veel kraampjes en attracties, heel veel volk, verschrikkelijk veel eten, en heel veel plezier. Onze chocolade-mousse ging als zoete broodjes over de toonbank. Nog voor het einde was alles uitverkocht en ook de blokken chocolade met gratis familie-recept waren op. Tijd om er zelf eentje te eten had ik niet. Ik heb zelfs niet eens rondgewandeld op de Fair. Ondertussen heb ik immers nog tientallen kindergezichtjes beschilderd en naar de "performances" van de kids gegkeken en geluisterd. Rosemarie en Jan-Willem vonden het ook top, vooral wanneer ze in het kraampje konden meehelpen, en later nog meer, toen we ze de wei opstuurden om stroopwafels aan de man te brengen aan soldenprijzen.
Waar we echter nog het meest van stonden te kijken, was de opruim... De Fair duurde tot 4 uur, maar om halfvier zag je links en rechts iedereen zich al voorbereiden voor een opbreek-blitz. Om klokslag vier stopten de draaimolen en palmde een opruim-ploeg het terrein in. In het facepaint-kraam was ik met enkele andere niets-vermoedende ouders nog volop gezichtjes aan `t beschilderen en tattoos aan `t zetten toen 4 mannen ons kraam over onze hoofden heen gewoon wegdroegen ! ;-) Ik had zelf liever met de andere kraamhouders wat nageleuterd met een pintje, maar dat was buiten de Aussie "opruimen-en-maken-dat-we-wegkomen" gewoonte gerekend. Anyway, wij hadden een keileuke dag, ook hier werd weer bewezen dat hoe meer je er in steekt, hoe meer je er uit haalt. De school heeft ongetwijfeld dik verdiend aan dit feest, onze kids kunnen er maar plezier mee hebben. We hadden het te druk voor foto`s en nog voor Rosemarie`s performance begaven de batterijen he....

En we zijn nu natuurlijk ook alle 4 aan de tatoo he

Chocomousse *133

Vorige week waren we hier ten huize Latte nog in Bed & Breakfast-mode met oma en opa erbij. Deze week hebben we een tandje bijgestoken en zijn we overgeschakeld op hotel-versnelling... een industriele keuken is er niks tegen. Morgen is het immers het 2-jaarlijkse schoolfeest van de Beecroft Primary School en heel de "wider-Sydney-area" zal het geweten hebben. Al wekenlang is het alle hens aan dek om er een gigantisch (financieel) succes van te maken. De ouders zijn de oren van de kop gevraagd om donaties te doen in allerhande vormen, van oude boeken en speelgoed, over tattoos en face painting gedoe, tot limonade, fruitsap, snoepjes, koekjes en cakes.... enzovoort. De inkomsten van het feest worden naar binnen gerijfd en beheerd door het oudercomite, en worden gebruikt in de school. Hier wil ik graag even afwijken.... want ik kijk soms wel raar op als ik hoor waaraan het geld besteed wordt : elektronische schoolborden, noodzakelijke onderhoudswerken aan de school, een support lerares voor de kindergarten kids die het wat moeilijk hebben.... Heel goeie dingen allemaal. Maar toch vreemd dat die in een Public School door de ouders gefinancierd moeten worden. Dat zou komen omdat de school te goede resultaten aflevert om meer geld van de overheid te krijgen....Tja, daar kan je het natuurlijk mee eens zijn (of niet dus), en met de andere ouders zetten we er wel eens een gigantische boom over op. Maar je begrijpt dan ook wel waarom het schoolfeest in zo`n money-making machine wordt omgetoverd
Het een heuse kermis te worden, te zien aan de draaimolens en andere toestanden die vandaag werden binnengereden. De school is een melting pot van ik-weet-niet-hoeveel landen, logisch dat het een "Multicultural Fair" is. Met veel eten en drinken uit alle uithoeken van de wereld. Samen met een Nederlandse moeder baat ik een "Lage-Landen" kraam uit. Aan Hollandse zijde knackworsten en stroopwafels. Aan Belgische kant een caloriebom van formaat : chocolademousse, met echte Belgische chocolade ! (by the way, even wat reclame....gesponsord door Apromo, een invoerder van allerlei Belgisch chocolade-lekkers - gerund door een Belg uit Brugge). Meer dan 130 staan er ondertussen al in de koelkast. Voor de liefhebbers verkopen we ook blokken chocolade, met het recept er gratis bij.
Als class-parent van Jan-Willem`s klas ben ik dan ook nog eens druk met hun klas-stall, en heb ik me de laatste weken mogen perfectioneren in de Facepainting en Tattoos.
Verder, hebben de kids ook nog een performance ingestudeerd met hun klassen en het koor. Enfin, het wordt een behoorlijk drukke dag, en omdat we alle 4 zowat de hele dag op elk uur ergens anders moeten zijn, heb ik een ware "roster" moeten opstellen voor de familie Latte. Jonge, jonge, en dat allemaal voor een schoolfeest.
2 dingen weet ik zeker : Ten eerste, morgen wordt een leuke, drukke dag. Ten tweede : morgenavond ligt "dedees" onderuit in de zetel met take-away ;-)

The GREAT Ocean Road

Oma en opa leken ons een goed excuus voor de kinderen om een dagje te brossen en richting de Great Ocean Road te trekken voor een lekker lang weekend. Op donderdagavond vlogen we naar Melbourne en reden nog even door om te slapen in Geelong. Enkele weken geleden volgden oma en opa op tv nog de wielerkampioenschappen die daar plaatsvonden. Nu zaten ze op de eerste rij, en wandelden langs het water, langs de Bollards op weg naar een ontbijt. De Bollards staan met zijn honderd verspreid langs de esplanade. Het zijn houten beelden, gemaakt van de houten pylonen van een pier die in de jaren tachtig afbrandde en dan afgebroken werd. Sommige Bollards zijn geschilderd als historische figuren anderen dan weer als de Surf Life Savers of badgasten, vaak met een knipoog8. Het was er mooi, de zon scheen... een goed begin van een heel goed weekend.

Dan zakten we af naar de Great Ocean Road, via Torquay en Anglesea. Daar waren de kangoeroes op het golfterrein duidelijk onze afspraak vergeten want er was er geen enkele te bespeuren. Via vele mooie uitkijkpunten over Bell`s Beach, Lorne, Apollo Bay reden we door tot Kennet River. 8 jaar geleden reden Jurgen en ik er een klein straatje in en zagen daar onze eerste wilde koala`s. Gelukkig zijn koala`s niet echt bijzonder dynamische dieren en ja hoor, ze zaten er nog steeds ! Al gauw zagen we een moeder met een kleintje, en nog een, en nog een, en .... Ook nog steeds op afspraak waren de crimson rosella`s en de king parrots. Zoveel jaren geleden kwamen die ook al uit onze hand eten. Nu ook weer. We hadden geluk dat er net een ander groepje toeristen aankwam die vogelzaad bijhadden. Rosemarie en Jan-Willem keken even lief in hun ogen en kregen meteen ook een handjevol. In een mum van tijd waren we omsingeld en vooral oma`s hoofd vonden de vogels een geschikte landingsplaats. Super toch. Jan-Willem vond het fantastisch om ze op zijn hoofd, armen en schouders te hebben. Naar eigen zeggen had hij "nog nooit zo`n leuk gevoel in zijn hart gehad". Rosemarie had wat meer tijd nodig om zo`n papegaai op haar arm te laten zitten, maar het is haar uiteindelijk toch gelukt. Tja, en toen kon het weekend al lang niet meer stuk. En "den bloemekee" moest nog komen.


We overnachtten immers op Cape Otway, in een hutje onder de koala`s. Tientallen, waarschijnlijk honderd koala`s hebben we er gezien. Allemaal om ter schattigst....We konden er geen genoeg van krijgen ! Wie er ook niet genoeg van kon krijgen was de bloedzuiger die ongemerkt in oma`s broek was gekropen. Gesmuld, bloed gezogen heeft die, tot barstens toe... met een bijzonder bloederig tafereel als resultaat. Gelukkig ziet dat er allemaal griezeliger uit dan het eigenlijk is, maar toch. Hilariteit verzekerd, zo erg dat we vergaten een foto te trekken.



Op zaterdag zag het weer er niet denderend uit, maar we gingen toch maar voor een bezoekje aan de vuurtoren van Cape Otway. De belangrijkste vuurtoren van Australie zo noemen ze zichzelf. En wel omdat het de eerte vuurtoren was die de eerste immigranten zagen na maanden op zee op hun lange tocht van Europa naar Australie. Hij staat op een mooi stukje natuur, vreselijke groene weiden errond, op indrukwekkende kliffen boven azuurblauw water. Ik denk dan altijd dat ik het geweldig zou gevonden hebben om er te wonen... maar dan wel met het hedendaags comfort, tinternet en een auto ;-)
Op weg naar en van de vuurtoren zagen we weer tientallen koala`s. Eentje zat wel erg laag en vlakbij de weg, een beetje zielig te wezen in een veel te kale boom. Dierenvrienden Rosemarie en Jan-Willem wisten daar wel raad op. Ze trokken een paar lekker uitziende eucalyptusblaadjes en staken die het beestje toe. En ja hoor, ze nam ze gretig aan ! Wat bijzonder.

Van Otway trokken we verder naar de 12 Apostles - die niet meer met 12 zijn, maar nog altijd een spectaculair uitzicht bieden. De zon was er terug en dat maakt het allemaal nog net iets mooier. Ja, er zijn weer wat foto`s getrokken. Na nog verschillende mooie en gewenste oponthoudjes kwamen `s avonds aan in Port Fairy. Daar staken we moe maar erg voldaan onze benen onder tafel in de oudste pub van Victoria.

Vlakbij Port fairy ligt het Tower Hill State Game Reserve, een klein aards paradijsje in de overschotten van een ingestorte vulkaan. We reden af van de weg en 10 seconden later leken we wel in een andere wereld te zitten, een met een hoog Jurassic Park gehalte. In de verte zagen we al emus lopen tussen de bloemen en gras van het moeras dat de bodem vande krater nu is. We wandelden door het bos, over de kraterwand en langs het moeras en zagen de emu`s nu ook van erg dichtbij. Een paar kangoeroes kwamen even goeiedag zeggen, de koala`s vonden dat niet zo nodig en tukten rustig verder. Voor wie er in de buurt is, zeker een bezoekje brengen !



Spijtig genoeg was het toen al zondagmiddag en moesten we terug naar Melbourne. Voor de lunch stopten we in Camperdown waar een bende opgefokte old-timers bij elkaar stonden. Dat trok natuurlijk de aandacht van de jongens die dat van wat dichterbij wilden inpecteren. Daardoor werd het nog racen en haasten om op tijd op het vliegtuig te raken, maar kheb er toch ook eindelijk mijn ute-fotocollectie kunnen kick-starten.

Terug in Sydney was het nat, donker er koud, maar konden we volop nagenieten van weeral een bijzonder mooi weekend.

De foto`s staan op hun gebruikelijke plaats, maar u weze gewaarschuwd, ze bevatten een overdosis koala`s...

Stapel

8 jaar getrouwd en nog steeds stapel op elkaar (meestal dan toch - kwestie van het een beetje spannend te houden ;-)
Daar gingen we gisteren een stapeltje op eten. In Darling Harbour, bij Jordons Seafood Restaurant. We kregen er een indrukwekkende stapel-toren met vis voorgeschoteld. Niet bepaald "fine dining" wel allemaal lokale lekkernijen. We hebben hard ons best gedaan om het op te krijgen, maar het is niet helemaal gelukt....Volgend jaar nog eens opnieuw proberen ?

Het blijft een fenomenaal gebouw !

Om onze 8-jarige jubilee te vieren en omdat het babysitsgewijs wel erg leuk is dat oma en opa er zijn, hebben Jurgen en ik gisteren het Opera House eens van wat nader bekeken. Ongetwijfeld een van de meest indrukwekkende gebouwen ter wereld, en zoals zo vaak, hoe meer je erover weet, hoe meer ontzag je ervoor krijgt. Het oorspronkelijke idee om op dat prominent stukje haven een opera-gebouw te zetten, kwam van een Belg (of toch Belgische roots), "Joedjien Guussens" (oftewel Eugene Goossens) toenmalig dirigent van de Sydney Symphony Orchestra. Een wereldwijde designwedstrijd leverde meer dan 300 voorstellen op, maar slechts op het allerlaatste nippertje werd het fameuze ontwerp van Jorn Utzon uit de reeds afgeschreven ontwerpen terug opgevist, en tot winnaar gekozen. Klein detail, over de technische haalbaarheid was nog niet veel nagedacht en wie dat wel deed kwam tot de conclusie dat het onmogelijk was. Verschrikkelijk veel vijven en zessen (die zo`n 14 jaar duurden) en heel veel centen later was het in 1973 eindelijk klaar. Jorn Utzon zelf heeft zijn meesterwerk nooit helemaal afgewerkt in `t echt gezien. Onder politieke druk nam hij tijdens de bouw ontslag. Veel later is hij wel in ere hersteld, maar toen woonde hij al lang terug in Denemarken en was hij te oud en ziek om nog naar Sydney te reizen. Spijtig. Maar de laatste 10 jaar van zijn leven heeft hij wel terug allerlei moois ontworpen voor het Opera House. Huidige en toekomstige veranderingen en aanpassingen aan het Opera House dragen dus wel zijn handtekening en worden gesupterviseerd door zijn zoon (ook een architect). `t Is zo`n mooi gebouw, zo vol verhalen en betekenissen, met recht en rede staat het op de Unesco Wereld erfgoed lijst. Naast iconisch gebouw is het natuurlijk ook een opera-en concert gebouw. Wij waren vooral onder de indruk van de Concert Hall en hebben alvast ticketjes geboekt voor een voorstelling in maart volgend jaar (!).

Van horen zeggen

kwas er zelf niet bij, maar aan de foto`s te zien was het een geslaagd dagje. Met oma en opa als excuus kon Jurgen gisteren nog eens naar Stockton. Rosemarie en Jan-Willem gingen graag mee. Na de nodige zandpret gingen ze ook nog naar The Entrance en ze waren daar net op tijd voor de Pelican feed. Gulzige beestjes zo te zien.



`t Was me eigenlijk nog nooit opgevallen dat die zo`n gigantische lepel maken van hun bek. Zie je het visje vallen ?

indrukwekkend

Gisteren maakten we een mooie wandeling van Balmoral naar Taronga Zoo, langs enkele van de vele baaien en "heads" van de Sydney haven. Het is er waarlijk prachtig. Wat mij betreft een van de mooiste stukjes Sydney. Je kan er prachtig wonen. Als je tot de beter boerende Sydneysider behoort. Je kan alleen maar hopen dat zij die er wonen ook nog tijd hebben om van dat moois te genieten. Er stond een bijzonder strakke stormwind, maar behalve dan op de uitkijkpunten, hadden we er niet zoveel last van. Misschien dat het stevig "full breakfast" dat we in Balmoral ook wel hielp om stevig op onze benen te staan. Onderweg heel veel lentebloemen en rondfladderende natuur. Een feest voor oma en vooral opa die niet wisten waar eerst te kijken. Nadien trotseerden we met de ferry de stormwind en golven en vaarden naar de overkant van de haven om in The Rocks nog wat rond te snuisteren op de markt. `s Avonds bleven oma en opa nog wat hangen in de stad om ook Sydney by night eens mee te maken. Ja, de opera en de brug zijn mooi verlicht. Maar de hooggehakte uitgaanders met korte rokjes en diepe decollete`s hadden precies toch nog meer indruk gemaakt ;-)

2 jaar moois

2 jaar al zijn we in Australie ! Het is snel voorbij gegaan. Dat gebeurt als je veel pret hebt. En toch, als ik zo terugdenk aan alles wat we al gedaan hebben, lijkt het wel veel langer te zijn dan 2 jaar. Dinsdag vierden we met wat extra lekkers en liefs. Zonet zat ik nog even terug te lezen op de blog van oktober 2008. We aaiden toen voor het eerst de koala`s in het koala park en waren verwonderd door de mooi gekleurde vogels die hier zomaar door de tuin fladderen. Awel, 2 jaar na datum, genieten we nog steeds van het moois. Vorige week waren we weer zo goed als de laatste klanten in het koalapark en vanmiddag kwam Jan-Willem verrukt binnengelopen want de Crimson Rosella zat vlakbij het terras in de boom. We samen meer dan 10 minuten zitten kijken naar hoe die papaegaai onze bloesems zat op te peuzelen. Het verwonderende vakantie-gevoel is dus blijven hangen.
Op zo`n moment ga je ook nadenken over wat nu het allermooist was. Voor Jurgen en mij zijn dat ongetwijfeld onze kampeertripjes ergens in een nationaal park. Vuurtje stoken, koken-eteke doen, beestjes zien en dan slapen onder 5 miljoen sterren. The simple life. De kinderen waren het ook snel eens met elkaar : de Camel ride in Kings Canyon vonden ze het allerleukst (en Bindi ontmoeten - evidemment, da`s een categorie op zich). Misschien dat Jurgen toch maar eens moet gaan lobbyen bij zijn Midden Oosten collega`s voor een jobke daar ;-)
Op de Eumundi Markets kwamen we een kraampje tegen van Lindy Longhurst, een Queenslandse artieste met mooie kaarten, prints en schilderijen. En zoals vaak kon ik niet weerstaan aan dit moois. Ik vind ze ook bijzonder goed bij ons, hier en nu passen en daarom zet ik ze maar even op de blog. Mooi he.


De schilderijtjes heten "Choice", "Family Tree" en "Travel Together"

Oma en Opa in Sydney

De voorbije week hebben we oma en opa enkele van onze favoriete plekjes in Sydney getoond. Een bezoekje aan het Koala park kon daarbij niet ontbreken. De koala`s bleken nog veel zachter te zijn dan ze hadden gedacht en oma heeft zelfs een kangoeroe eten gegeven ! We trokken uiteraard ook eens naar de stad, naar de opera, The Rocks, de Harbour Bridge. Van de Botanische Tuin hebben we opa enkel maar een piepklein voorproefje laten nemen. Daar kan hij waarschijnlijk wel een hele week doorbrengen en dan nog niet alles bezien hebben.
Op zaterdag reden we naar de Blue Mountains. Alhoewel, dat ze blauw zijn hebben oma en opa niet kunnen verifieren. Meer nog, ze hebben ze gewoonweg niet gezien. Boven Katoomba hing een hele hardnekkige wolk zeer laag en nat te wezen. De Three Sisters gingen letterlijk de mist in. Dan maar plan B, naar de Glow Worm tunnel in Lithgow. We leken daar wel in een microklimaat terecht te komen en de gloeiwormpjes waren in grote getalen aanwezig. Een succes dus ! Op de weg ernaar toe toonde Jurgen nog even zijn beste cross-technieken (of niet) want door de regen lag het er wel heel erg modderig en schoven we alle kanten op. De wallabies waren op de plaats van afspraak en zo zagen oma en opa ook dat die beestjes hier echt in `t wild rondlopen.
En dan op zondag een andere klassieker, met de ferry naar Manly en dan verder naar Shelly Beach en North Head. Het uitzicht daar is een van mijn favorieten en nu zagen we er zelfs een walvis een grote sprong maken ! Blijft een geweldig zicht, en dat vlakbij zo`n wereldstad. Enfin, toen was het wel even uit met de pret. Er vloog een gigantische bui over, waardoor heel Manly in zijn auto sprong en naar Sydney begon te rijden. We stonden er meer dan een uur in de file, zowaar een unicum... dat hadden we hier nog nooit meegemaakt.


Naar het koalapark en de stad



Met de ferry naar Manly

Veel pret dus, en tussendoor natuurlijk ook de huiselijke pret met veer voorlezen en vertellen voor en door de kids en veel genieten van de plaatselijke flora en fauna.

Vanmorgen zijn oma en opa vertrokken voor een bezoekje aan het rode centrum, Uluru, Kings Canyon, Alice Springs. We zijn al benieuwd naar hoe ze het daar zullen hebben.


Oma en opa blijken een dankbaar publiek voor Jan-Willem`s sugarglider-voorstelling

Feest !

Op dinsdag was de vakantieboel net opgeruimd, de koelkast was net terug gevuld geraakt, en toen landden oma en opa in Sydney ! Na een lange vlucht die verrassend goed was meegevallen zagen ze er dus ook nog verrassend fris en monter uit. Wat een blij weerzien ! De volgende dagen gaan we samen met hen Sydney nog eens herontdekken. Volgende week gaan ze een paar dagen naar het rode centrum. De kinderen genieten uiteraard weer honderduit.
Mooi verjaardagsgeschenk ook voor mij om zo met familie te kunnen klinken op weer een jaar erbij...Ik ben ferm in de watten gelegd met allerlei moois en Belgisch lekkers. Ik kan het nu wel aan denk ik, zo 37 zijn. Al stel ik me toch de vraag wat ik ervan moet denken als mijn eigen vader het nodig vindt een foto van mij te gaan fotoshoppen, kwestie van er wat beter uit te zien - rimpels weg, wallen weg, grijze haren wegtoveren..... !!! hahaha, van uw eigen vader moet ge het hebben he ! Maar `t zag er wel schoon uit, misschien dat ik me toch maar eens een potje rimpelcreme moet cado doen.

Fraser Island in beeld

Oma en opa zijn gisterenavond aangekomen, dus effe nog geen tijd voor lange verhalen.....
Vandaar alvast een hele serie foto`s van onze avonturen in Fraser. Het was er keileuk, verschrikkelijk mooi. Ook tropisch, dus af en toe een ferme tropische bui (waarop ik weer eens heb gezworen niet meer te kamperen in de regen ;-)
Ikzelf vond vooral de uitgestrekte stranden voor. We reden helemaal naar Sandy Cape en kwamen op weg daar naar toe, schildpadden, dolfijnen, haaien, walvissen, en een eenzame dingo tegen !
De wegen door het binnenland zijn ook super, ze kronkelen dwars door de jungle en ander groen, van het ene meertje naar het andere. Mede dankzij de regen hebben we geen enkele keer vastgezeten in `t zand - best wel spijtig dus, wegens geen spektakel. `t Is ver rijden, maar meer dan de moeite !
Enfin, de foto`s doen de rest van `t verhaal. Die van de Whale Watch zitten er ook bij

Australia Zoo

De foto`s van Fraser Island staan nog op Jurgen`s computer. Het zijn er bovendien zo veel dat ik nog wel even tijd nodig heb om ze te sorteren. Niet gelaten, dan beginnen we aan het einde. Van onze vakantie. Na Fraser Island stonden er immers nog 2 belangrijke "to do`s" op ons lijstje. Eentje voor de mama, het andere voor Rosemarie.

Op vrijdagochtend speelden we nog in Eli Creek, maar toen zat onze tijd op Fraser Island er op. Met auto en boot terug naar het vasteland en dan op naar Noosa. Op zaterdag had ik er namelijk een afspraak met de Eumundi Markets. Australie`s grootste markt vol zelfgemaakte frutsels en lekkers. Voor de verandering regende het nog maar eens, maar dat kon de pret echt niet bederven. Ikzelf vond het geweldig gezellig, Jurgen en de kids vonden het aanvaardbaar, zij konden immers aan veel kramen vanalles bepampelen en proeven. Enkele uren later, 2 rokjes (kei-mooie !), een surf-plaat, en een prachtige houten plank rijker, zetten we ons neer voor een Duitse worst met zuurkool (daar waren wel 10 stalletjes van !) Een aanrader voor wie er in de buurt is.
In de namiddag reden we naar de Glass House Mountains. Een serie vulkaanoverschotten die als een soort piramides uit de grond lijken te rijzen. Mooi om zien, helaas wel half in de mist. Voor ons waren ze vooral belangrijk omdat ze in de buurt van Beerwah liggen. En in Beerwah wachtte onze volgende missie. De Australia Zoo !



De zoo is opgericht door de ouders van Steve Irwin, en dat is dan natuurlijk weer niemand minder dan de Crocodile Hunter, die denk ik Belgie ook wel eens op TV kwam. Steve zelf is spijtig genoeg in 2006 overleden na een ongelukkige aanvaring met een stingray. Nu is het vooral zijn dochter Bindi die de show steelt. Sinds enkele maanden zijn Rosemarie en Jan-Willem immense fans van haar. Ze heeft een eigen tv-show die ze op dvd hebben en daarin doet ze allerlei coole dingen met allerlei coole dieren. De dieren uit de zoo passeren regelmatig de revue in de afleveringen en de kids kennen hen dan ook met naam en toenaam, tot hun verjaardag toe.
Nu had ik toevallig op het internet gelezen dat we op zondag een kans hadden op een "Meet en Greet" met Bindi. We moesten enkel bij de eerste honderd zijn die op zondag een Bindi-boekje kochten in de zoo. Dat konden we dan later op de dag laten handtekenen.
We hadden dus een missie. We sliepen in een motelletje om `s morgens snel weg te kunnen. Mede dankzij onze "we hebben geen wekker nodig, we hebben Jan-Willem" stonden we voor 8 uur al aan de poorten van de zoo. Toen de hekken om 9 uur open gingen is Jurgen als een gek naar de shop gerend (ik kocht ondertussen ticketten) en ja hoor ! we waren bij de eerste 100 !!!!



Dan konden we gaan genieten van de dieren en de zoo. `t Is zo`n zoo waar niet alleen de mensen maar ook de dieren blij zijn. Je mag er de kangoeroes en de olifanten eten geven, de koala`s aaien en her en der in de zoo lopen verzorgers rond met dieren op hun arm, krokodilletjes, hagedissen, slangen, ..... De kids liepen van dier naar dier en de dieren uit de tv-serie - wiens naam ze kenden - werden als oude vrienden begroet. We keken naar de show van Bindi en de krokodillenshow in het Crocoseum.
Toen was het tijd om aan te schuiven voor de meet en greet. Omdat dat nogal lang leek te gaan duren, ben ik maar gaan aanschuiven terwijl Jurgen met de kids nog wat dieren ging kijken. Uiteindelijk was het dan aan ons. Rosemarie stond stijf van de pret, haar gezichtje was te klein voor haar lach, en haar ogen glunderen als diamanten. Zooooo blij was om eindelijk haar grote idool Bindi te ontmoeten. Bindi nam behoorlijk wat tijd voor een praatje en voor Rosemarie was dit een absoluut hoogtepunt in haar leven. Daar zou ik een hele dag voor staan aanschuiven ! Wat een dag....
Ik moet je er dus niet bij vertellen dat er de heeeeeeele weg naar huis - zo`n 1000km - Bindi-liedjes klonken vanop de achterbank !

De foto`s van deze bijondere dag !