Groeten uit Hervey Bay !

Vanop de camping in Hervey Bay alvast even een korte vakantie-update. We zijn dus al tot in Queensland geraakt, en dat ging behoorlijk vlotjes. Gisteren (zaterdag) reden we door een kletsnat New South Wales. Rondom ons stonden de velden en weien ferm onder water. De wegen gelukkig niet, op enkele floodways na - maar die worden op de achterbank op gejuich onthaald. De grens over met Queensland en ook daar bleef het nat. De witte wolken veranderen zelfs in donkergrijze. Overigens wel een prachtig landschap, gigantische velden vol gele koolzaadbloemen. Tegen de late namiddag wilden we onze tent opzetten in het Bunya Mountains National Park, maar het zat er helemaal vol... met kampeerders en wallabies, waardoor het ommetje langs het nationaal park toch nog leuk was. We sliepen dan maar in het gemeenteparkje een dorp verder, waar het, met ons er bij, ook helemaal vol stond. Omdat er een heel erg luidruchtige kookaburra om halfzes vanochtend vlak boven onze tent zijn stembanden ging smeren, waren we al vroeg wakker en om 7 uur waren we al "on the road". Zo hadden we nog tijd voor een walvis-tochtje in Hervey Bay ! Hervey Bay ligt tegenover Fraser Island en is naar eigen zeggen, de beste plek op de wereld (!) om naar walvisen te kijken. Humpback walvissen meerbepaald. In de baai tussen Fraser Island en Hervey Bay zijn in het seizoen dagelijks tientallen of honderden walvissen te vinden. Moeders met kleintjes die ze een beetje ten noorden van Hervey Bay op de wereld hebben gezet. We zagen heel veel walvissen. In groepjes van 3, de mama, het kleintje en een "escort". Dat is dan weer meestal een mannetje dat alvast in de gratie probeert te komen van het vrouwtje. Vooral de moeder met haar kleintje bezig zien was een bijzonder schouwspel. Enkele keren nam ze het kleintje op haar rug en duwde het naar boven. In de baai krijgen de kleintjes ook les in de "humpback-technieken", en zo konden wij meegenieten van geflipper en geflapper met rug- en staartvinnen. Ze kwamen heel dicht bij de boot, draaiden cirkeltjes rond de boot, alsof de mama met haar babietje kwam "stoefen". Zo bijzonder ! Heel mooi was ook toen de hydrofoon in het water werd gelaten en we de geluiden van de walvissen konden horen... terwijl die op enkele meters van ons lagen te spelen. Ach, ik kan er maar geen genoeg van krijgen. Wat een beesten ! Voldaan, maar erg moe kwamen we terug aan in Hervey Bay. Hier overnachten we voor we morgen echt richting Fraser Island rijden. Wie weet werkt het internet daar ook wel en kan ik zelfs wat fotootjes opladen (nadat ik me door 350 walvisfoto`s heb gewerkt). Tot dan !

In de sjakos

Wanneer dit sjakoske bovenkomt, is vakantie wel heel erg dichtbij. Al jaaaaaaren is deze tas mijn trouwe vakantie-handtas. Ze (of is het hij ?) heeft al de hele wereld afgereisd, zat mee boven op het dak van de bus in Nepal, heeft de Azteken-tempels in Mexico gezien en was 8 jaar geleden ook al down-under op onze honeymoon. Vertrekken zonder mijn rode "kipling" is vragen om problemen....(ik weet het, "het zit in uwe kop, Eva !"). Maar wees gerust, het is een een bijzonder praktisch geval, en bovendien oersterk (getuige de jarenlange dienst in de meest vreemde omstandigheden) en - je zou het niet zeggen - maar er kan oneindig veel in. Nu mag ze uiteraard weer mee. Alles staat immers gepakt en gezakt om straks te vertrekken naar zandland, strandland, Fraser Island. Ik geloof dat het het grootste zandeiland van de wereld is. Wie er geweest is, spreekt in superlatieven. Laat ons hopen dat ik binnen een dag of 10 ook van die overtreffende trappen kan spuien op deze blog. Tot dan !

Pluimen

Het is me tegenwoordig wat met onze gevederde vrienden. Op weg van en naar school moeten we tegenwoordig flink oppassen voor de magpies. Die zijn namelijk volop in hun "nesting season" en de mannetjes-magpies nemen het beschermen van hun nest wel erg ernstig. Van hoog in de bomen speuren ze de omgeving af. En als er dan een jongetje met een blauw fietshelmpje aangetrapt komt, dan zien ze dan als een serieuze bedreiging voor hun vrouwtje en nest... (hmmm, die vogels hebben dus ook al door dat het jongetje een echte ladykiller in wording is ? ;-) Van hoog komen ze dan naar beneden gedoken en scheren vlak boven Jan-Willem`s helm. Een paar keer heeft hij al hun poten/vleugels/ bek ? op zijn helm gevoeld. Best wel schrikwekkend, gelukkig is hij er nog niet van omgevallen. We weten nu in welke bomen de nesten zitten, en daar in buurt stapt Jan-Willem wijselijk even af.
Vanmiddag in de tuin, een andere gevederde vriend : de Brush Turkey. Die hebben we hier al vaker zien rondlopen in het struikgewas. `t Is namelijk een van die vogels die wel vleugels heeft, maar het niet zo nodig vindt ze te gebruiken. Rosemarie en Jan-Willem moesten dus eens 2 keer kijken toen ze een wel erg grote duif in de boom zagen zitten. Bleek dat het arme beest opgejaagd werd door de honden van de achterburen en uit pure angst hogere oorden had opgezocht. Maar als ie dacht dat hij daar veilig zat,.... Even later werd hij keihard aangevallen en weer uit de boom gejaagd door een paar noisy myna`s, de plaatselijke merels en dus veeeeeeel kleiner dan de kalkoen. "Klein maar erg" want die myna`s vallen iedereen lastig, vorige week zaten er nog een paar een konijn opjagen in onze tuin. De brush turkey is dan maar op het dak van de buren opgekropen. Hopelijk werd die daar niet lastig gevallen door de possums, want ook die staan de laatste dagen bijzonder hevig. Lente, he.

Airshow

Gisteren was een jongensdagje, maar de meisjes mochten mee ! We trokken naar de Airshow in Williamtown. Veel vliegtuigen en helicopters, op de grond, en uiteraard ook met halsbrekende toeren in de lucht. We waren in het gezelschap van een paar andere airshow-fanaten, met Peter op kop.
De kleine jongens konden er geen genoeg van krijgen, de grote jongens ook niet en die trokken honderden foto`s. Zelf vond ik het met momenten ook wel leuk, maar op andere momenten was het tijd voor een wandelingetje. Dan gingen de meisjes op sprokkeltocht. Overal kon je immers posters van vliegtuigen, stickers en andere hebbedingetjes bemachtigen. We kunnen nu zo ongeveer heel ons huis behangen met vliegtuigfoto`s.
Voor de kenners : er vloog ook een F111 rond, zo maar even de enige straaljager ter wereld die een fueldump kan doen en die in brand kan doen schieten (iets met de afterburn). Redelijk cool zicht. En meer nog, het was de aller, aller, allerlaatste keer in de wereld dat zoiets vertoond werd (volgens de commentator dan toch). Hebben wij toch maar weer lekker meegemaakt !
`t Was er een - naar Australische normen dan toch - drukke bedoening. Zo`n 25.000 man. En na afloop moeten die dan ook allemaal via een paar zandweggetjes naar de autostrade en naar huis. We besloten om de massa even te laten vertrekken. Maar toen het koud en donker werd, vertrokken we toch ook maar. En we hadden geen sikkepit file. Fantastisch ! Dat kunnen we ons in Belgie ook niet voorstellen.

Voor wie graag foto`s van vliegtuigen ziet... no worries, het zijn er maar een goei 100, geen 900 ;-)

Je zou het niet zeggen, maar Rosemarie vond het wel degelijk leuk.

Roaring 40`s

Als plots veel mensen om je heen hun 40ste verjaardag beginnen vieren, is dat meestal een veeg teken aan de wand dat die magische leeftijd ook voor jou dichter in de buurt komt. Ik heb nog 3 jaar te gaan en ben nu nog serieus in "denial", maar als je bedenkt hoe de tijd vliegt....
Anyway, door zo`n 40ste verjaardag konden we op zo`n doordeweekse dag als vandaag toch maar lekker weer eens aan de champagne en de taart. Het was immers de beurt aan Astrid om 40 te worden. Gezellig feestje, dolle pret ook voor de kids.
Er werden zelfs oplossingen gevonden voor een bijzonder prangend probleem waar menig buurtbewoner dezer dagen mee worstelt. Wat te doen met een overdosis veels te zure, oneetbare pompelmoezen uit de tuin ;-)

Jenolan

Ja, het was dus bere-koud aan de Jenolan Caves en het Kanangra Boyd National Park. Ik heb zelfs voor de allereerste keer in mijn leven - voor zo ver ik het me kan herinneren dan toch - koud gehad in mijn slaapzak. Jurgen en de kinderen gelukkig niet, die hebben lekker knus liggen tukken. Vanmorgen om 7u was het 1 graad. Hoe koud zou het dan vannacht geweest zijn ? Er stond in ieder geval een laagje ijs op de tafel.
Maar het was er wel mooi en de moeite. Gisteren waren we pas in de late namiddag op de kampplek en was het meteen hout sprokkelen geblazen, om te koken, om het lekker gezellig te maken en om te leren schrijven met vuurstokken ;-)

Vanmorgen reden we eerst naar de Kanangra Walls, een gigantische loodrechte rotswand. Dat zorgt natuurlijk voor een spectaculair uitzicht, maar een waar de kinderen enkel van op een afstand mochten genietne. Want - erg uitzonderlijk voor Australie - stonden hier geen afsluitingen en het was wel heel erg diep naar beneden.



Dan op naar de Jenolan Caves. Het is een heel grotten-complex. Er zijn al er al wel 300 ontdekt, een tiental is open voor het publiek. De grotten zijn zo ongeveer de oudste bekende grotten ter wereld, wel 340 miljoen jaar oud, en waren ook de eerste grotten ter wereld die elektrische verlicht werden. Amai, als dat niet amazing en award-winning is ! Wij bezochten de "Orient" grot, volgens de boekskes een van de mooiste grotten in de wereld. Inderdaad heel erg mooi en bijzonder. Zulke indrukwekkende kristalformaties, niet alleen stalagtieten en stalagmieten, maar ook gordijnen, sjaals en helictieten (oftwel kristal-spaghetti).
Gewapend met een audiogids trokken we daarna nog op ons eigen naar een andere grote open grot waar we dan weer de enige stromatolieten zagen die op de wereld boven water voorkomen. Een aanrader en weer een geslaagd weekend.

Vuurstokschrijven...

Eindelijk

Heerlijk weer : Check !
Bestemming gekozen : Check !
Kar en auto ingeladen : Check !
Brood gebakken, soep gemaakt : Check !
Kids en man staan klaar met veel goesting : Check !

Eindelijk, eindelijk, na de barre koude wintermaanden kunnen we nog eens gaan kamperen.

Zijn echter ook mee wegens hoogstnoodzakelijk : thermisch ondergoed, dikke sokken, mutsen, sjaals, extra slaapzak en nog een extra deken.

We trekken immers naar de Jenolan Caves en het Kanangra Boyd National Park. Dat ligt achter de Blue Mountains. Het weer is er erg helder en de temperaturen flirten `s nachts met het vriespunt. Ben eens benieuwd hoe we morgenvroeg uit onze slaapzak zullen kruipen, of niet.

Tot zondagavond voor de koude feiten.

Uitwaaien

Het eerste officiele lenteweekend was eerder herfstachtig. Zaterdag behoorlijk vochtig en miezerig, zondag dan weer verschrikkelijk veel wind. Niet echt kampeerweer dus. En na al het stoere laswerk moest Jurgen nog wat afwerkingen aan de kar doen - zoals wielen er op zetten.... Hij is er nog een hele dag zoet mee geweest.
Zondag was de kar dan toch helemaal klaar voor een testritje. Na een lekker vaderdag-ontbijt reden we naar Brisbane Waters National Park voor een mooie wandeling vol lentebloemen. En hier en daar een klauterparcours, over en langs de rotsen, of door de kruin van een pas omgewaaide boom. Verder uitwaaien deden we daarna aan het strand van Terrigal.

Aan het strand was er nog veel wind, de kids vlogen alle kanten uit ;-)

Sports Carnival

De jaarlijkse Sports Carnival stond vandaag op het programma. Gepakt en gezakt trokken we dus naar de Pennant Hills Oval. Rosemarie en Jan-Willem hadden er erg veel zin in, Rosemarie in de races zelf, Jan-Willem was vooral geintrigeerd door het startpistool en hoe een pistool zonder kogels toch kon schieten ?
Eerst een korte race, 80m of zoiets, die trouwens allebei wonnen ! Jiehaa! De school had weer 2 grote dozen stickers voorzien, en ze werden dus weer onder de stickers bedolven ;-)
Na zo`n "vermoeiende" ;-) race hoog tijd voor morning tea... Ik was dit jaar veel beter voorbereid dan vorig jaar en had dus zelf ook wel het een en ander bij. Maar voor veel families is dit een topevenement in het jaar. Heel de uitgebreide familie wordt opgetrommeld, een halve uitzet wordt in de auto geladen en heelder picknickmanden worden aangesleept...Soit, we zijn in Australie he...
Dan tijd voor de aflossingsraces en balspelletjes. De Kindergarten kids konden zo zijn weggelopen uit de "funniest home videos" want de meerderheid zag het nut van de ball-races absoluut niet in bij hen ontbrak het dan ook aan elk gevoel voor competitie ;-)
Uiteindelijk was dan het grote moment aangebroken : de "Marathon" ! Uiteraard geen marathon, maar toch 400m, en voor die gastjes die niet weten wat doseren is, toch al een behoorlijke afstand. Rosemarie liep met de glimlach naar de overwinning ! Toen gingen we samen voor Jan-Willem supporteren. Eerlijk gezegd (ja, shame on me) had ik niet gedacht dat hij het ging halen - doseren is zijn sterkst kant niet. Maar hij ging er voor, liep de ene na de andere voorbij, bleef maar gaan en won ! 2 dolblije kampioentjes en een supertrotse mama (en papa aan de telefoon). Nu wil Rosemarie zeker meedoen op de Olympische Spelen ;-) Dat zullen we nog wel zien, maar.... Wim en Vincent, daar in Edegem kunnen ze in de toekomst rekenen op 2 atleetjes !



Mooi he, een pistool dat hartjes de lucht inschiet ;-)