Als de ontvangst in Zaventem een voorbode was van hoe het ging zijn, zat het alvast goed. Achter een prachtig spandoek stonden een heleboel glunderende gezichten en open armen. Heerlijk, zo'n echte knuffels. Het weer was Belgisch, de files op weg naar Mortsel ook. Al moet ik wel zeggen dat die file de allerenigste is waar we op een hele maand tijd hebben in gestaan -maar dat ligt dan waarschijnlijk weer vooral aan ons en ons gefiets. Onze straat inrijden, ons huis binnenstappen voelde voor mij zo gewoon dat ik niet anders kan concluderen dat dit "thuis-komen" heet. nze huurders hadden het huis in prima staat achtergelaten en al van de eerste nacht vonden we opnieuw op de tast de lichtschakelaars en deed ik onbewust de juiste kast of schuif open. Dit is ons huis, onze thuis.
Rosemarie en Jan-Willem waren ook meteen op hun gemak - zij vinden dit nog steeds het beste huis van de wereld - (hmmm?). Tot hun grote pret was het gat in de haag naar de buren maar een beetje dichtgegroeid, ze konden er nog steeds door en binnen de 5 minuten zaten ze al terug binnen bij de buren.
Mama had een hele tafel en koelkast vol lekkers voorzien, lekker brood, koffiekoeken, toespijs, suikerbrood, hmmmm, daar bleef zelfs de man met de hamer nog even voor op. We hielden het uit tot een uur of 7 en hebben dan als ossen en rozen geslapen in onze eigen kamers. Zo goed dat zelfs de jetlag er niet aan te pas kwam.
De volgende dag, 23 augustus, de grote dag, Rosemarie wordt 8 en onze spullen komen aan. De verhuizers staan met onze spullen in de file en het regent pijpestelen. Niet echt ideaal om te verhuizen, maar het zijn vooral de verhuizers die te beklagen zijn, wij staan lekker droog binnen instructies te geven over wat naar waar moet.
Tegen het einde van de dag staat alles binnen, en kunnen we toch nog een hoekje van de tafel vrijmaken voor taartjes en vol-au-vent met fritjes.
De hele dag door, en eigenlijk de hele volgende week, is het hier "de zoete inval" geweest. Zo leuk, de zussen, moeke en bompa, de buren, vrienden, kindjes van school enz, die even langsfietsen en binnenlopen. We voelen ons erg welkom en weten weer waarom we dit zo'n goeie thuis vinden.
Een van de dingen waar we allemaal erg naar uitkeken was de vrijheid op 2 wielen, onze fietsen. Rosemarie krijgt een nieuwe grote fiets (met fietszakken) en we trekken op pad. Het is de eerste keer hier in dit land dat we allemaal op onze eigen fiets zitten en een toertje doen, wat is dat gemakkelijk ! Helemaal gerust ben ik nog niet want Jan-Willem is nogal onstuimig in het verkeer, nogal... En ook het rechts rijden en op tijd stoppen en voortdurend alert zijn voor ander verkeer is er nog teveel aan. Elk vogeltje en elke kat die in een wijde omtrek rondloopt heeft hij dan weer wel gezien. Gelukkig is de wijk hier kalm en zijn er veel fietspaden, maar we hebben hem toch maar een grote dikke helm gekocht.
De eerste week stond verder vooral in het teken van het uitpakken en het huis leefbaar maken. Eerlijk gezegd had ik dat een beetje onderschat, in Sydney ging dat in mijn herinnering verrassend snel. Hier heb ik echt 2 weken lopen zeulen en sleuren met dozen en dingen. Alles moet weer een plekje krijgen en soms blijkt dat plekje achteraf toch niet zo'n handige zet, dus opnieuw zeulen.
En toen de 200 dozen dan eindelijk uitgepakt waren, was er de kelder... Die we 3 jaar geleden volstaken met spullen die we niet mee naar Australie wilden nemen, maar waar die we ook niet weg wilden doen.
Maar als je iets 3 jaar niet nodig hebt, heb je het gewoon niet meer nodig he. Dus een paar dagen de kelder uitgemest en de kringloopwinkel is een hele vrachtwagen komen volstouwen. En nu kan de kelder omgetoverd worden in de loungeruimte waar Jurgen met zijn elektrische gitaar zijn midlifecrisis in kan botvieren.
Bij het uitpakken en inladen van alle kasten en kamers zijn we ook lijstjes beginnen maken van alle klussen en veranderingen die we willen doen. Het is een redelijk lange lijst aan 't worden, gaande van zonnepanelen installeren op het dak tot nieuwe gordijnen en het bouwen van een kippenhok. Ach, een mens moet projectjes hebben he. We zijn nu volop kleuren en stenen aan 't kiezen, offertes aan 't vragen, achterover aan 't vallen van wat het soms kost, enz... Ik vind het wel fijn, zo na 3 jaar in een huurhuis, maar 't moet wel vooruitgaan he.
De weekends zien er hier wel wat anders uit dan in Australie, geen kamperen en crossen in de bossen. Uiteraard veel vrienden zien en ook, ons schikken naar de agenda's van de kinderen. Dat was een van de redenen dat het nu een goeie moment was om terug naar Belgie terug te komen. Omdat we in ' t weekend altijd weg waren, gingen de kinderen in Australie niet sporten of naar de scouts. Maar we kunnen (en willen) ze daar niet heel hun jeugd uit weghouden. Integendeel zelfs, zij moeten ook hun eigen sociaal leven kunnen opbouwen, zich wortelen en daar horen clubs en jeugdbewegingen nu eenmaal bij. Ondertussen zijn ze allebei ingeschreven in de scouts op het einde van de straat - wat nog een verhaal op zich is, want we hebben er 4 uur voor moeten wachten - Rosemarie gaat naar de tekenschool en morgen vrijdag gaan ze een keertje kennismaken met de atletiekclub. Jan-Willem heeft dan ook nog zwemles en daarmee zijn onze week en weekends behoorlijk gevuld zijn. Om dan vooral Jurgen's cursus "Lassen" niet te vergeten. Ik krijg binnen een paar weken een mooie zelfgelaste vuurkorf ! En wat ik daarbij helemaal top vind, is dat we naar al die activiteiten trappen, op de fiets dus. Niks files, geen gedoe met parkeerplaatsen en de kids voelen zich zo groot.
Op school gaat het ook behoorlijk goed. Ze waren allebei erg blij om terug naar hun oude school te gaan, een klein wijkschooltje achter de hoek. Jan-Willem was de eerste dagen nog wat bedeesd maar kwam de 2de week bijna euforisch naar huis dat hij een nieuwe vriend had, een ander nieuw jongetje opschool. Die 2 hebben mekaar gevonden en zijn op korte tijd hele goeie maatjes geworden. Hij heeft ook een juf zoals ze allemaal zouden moeten zijn, die meteen een beetje een apart programma voor hem opmaakte om het toch allemaal boeiend te houden, ook voor die dingen, bv. lezen, waar hij al wat verder staat. Hij komt bijna elke dag lachend thuis met de melding dat het super was, vindt het allemaal gemakkelijk en maakt met een redelijk plezier zijn huiswerk. Verder vindt hij het vooral leuk dat hij op deze school wel mag lopen en rennen, in de zandbak mag spelen, en kan frutselen mat allerlei takjes, nootjes, blaadjes en insectjes die hij tussen de struiken vindt. Een keer had hij een sprinkhaan in zijn brooddoos gevangen, maar die wilde hij toch niet aan de juf tonen...
Rosemarie was op 1 september ook meteen vertrokken. Na 10 minuten op de speelplaats kwam ze me een zoen geven met de melding "mama, ik heb al veel nieuwe vriendinnen, daag !" Ook zij heeft een geweldige juf, een hele vrolijke, leuke juf. Maar na een paar dagen begon het bij Rosemarie toch te dagen dat ze wel degelijk in het derde leerjaar terecht is gekomen en dat ze nog het een en ander bij te benen heeft. Vooral dan voor rekenen, de tafels van vermenigvuldiging en hoofdrekenen tot honderd alsof het niets is, dat heeft ze dus gemist. We oefenen thuis extra bij en het lukt aardig, maar wat het moeilijkste is, is dat het voor Rosemarie totaal nieuw is om iets van school niet meteen heel goed te kunnen, en het omgaan daarmee is voor haar nog moeilijker dan de tafels en sommen zelf. Geduld - van onzentwege dan - is dan ook de boodschap. Met haar vriendinnen gaat het wat op en af; ze vindt het allemaal wel leuk, maar ze moet toch nog haar eigen plekje vinden tussen alle andere meisjes in de klas. Maar ik ben beretrots op haar, haar lezen (zonder dat ze ooit heeft leren lezen in het nederlands)is zo goed dat het lijkt of ze nooit is weggeweest, in dictee haalt ze altijd maximale score en ze is zichzelf nu schoonschrift aan 't aanleren. Goed he.
Jurgen dan, die moest na 2 dagen al meteen terug aan 't werk, maar kon de eerste weken nog redelijk rustig inwerken in zijn nieuwe job. Nu begint er ferm schot in te komen en het lijkt wel goed te gaan. Thuis rolt hij natuurlijk van de ene research-opdracht in de andere, eerst een auto zoeken ('t is een oude alfa geworden), dan berekeningen maken voor zonnepanelen op het dak, en nu de skivakantie. Want ja, plannen voor tripjes en vakanties die blijven we maken hoor.
En ik, ja, ik probeer alles zo goed mogelijk in orde en georganiseerd te krijgen voor ik maandag weer aan de slag ga. 101 klusjes en taakjes heb ik ondertussen gedaan, een kuisvrouw geregeld, de voorraadkast volgeladen, de administratie in orde gebracht, oktober en november volgepland enz. kHeb enorm veel zin om terug te beginnen werken, kga een keileuke (denk ik toch) job doen, maar heb ook wel een klein hartje voor hoe het allemaal gaat lopen, en of het met mijn kindjes in de nabewaking wel goed gaat komen, enz.
Ondertussen krijgen we waar we ook komen natuurlijk ook de vraag of we het hier wel goed vinden, of we niet liever in Australie waren gebleven. Awel, ik ben blij om terug te zijn, het voelt aan als thuis. Ik vind het erg leuk om alles door en door te kennen, zo makkelijk om te weten waar je voor wat terecht kunt. Het is een gevoel van "belonging" en dat was hetgeen ik in Australie het meeste miste.
De kinderen - en wij ook natuurlijk, maar zij doen dat nog iets uitbundiger - genieten verschrikkelijk veel van het fysiek dichtbijhebben van hun grootouders en familie. Het is aandoenlijk en hartverwarmend om zien, ik word daar zo blij van.
Het weer is niet echt schitterend te noemen, de zon en de blauwe lucht verschijnen maar met mondjesmaat. De files zijn blijkbaar echt niet te harden, maar wij staan er gelukkig niet in.
De mensen zijn een pak gereseveerder en minder joviaal dan in Australie, maar ik vind ze niet onvriendelijk, integendeel. Ook hier werkt vriendelijkheid aanstekelijk en wordt er veel getetterd.
Naar de supermarkt gaan is hier een pak stresserender dan in Oz want je moet je zakken zelf inladen en ik vergeet altijd mijn fruit en groenten te wegen (en moet dan als ik al aan de kassa sta terug, onder de niet zo apprecierende blik van de wachtenden achter mij). Maar ik heb al de geneugten van het on-line supermarkten ontdekt, ook niet slecht. Een dikke troost zijn de lekkernijen die je hier vindt.
Het cultuuraanbod is ook een grote plus, theater, concerten, vanalles en nog wat en - in vergelijking met Australie - spotgoedkoop.Van Bart Peeters en Circus Ronaldo hebben we al genoten. Binnen 2 weken trekken Jurgen en ik naar Parijs en voor de volgende weken liggen nog verschillende tickets klaar.
Het grote gemis is de natuur, de ongerepte landschappen, de gumtrees, de beestjes en de vogeltjes. Daar kunnen we hier eerlijk gezegd weinig tegen in brengen. Wat merels, eksters, bosduiven en pimpelmezen in de tuin, wat fruit en noten aan de bomen, en pieren en sprinkhanen in het gras. De poes (of 2) die we een van de volgende weken in huis gaan halen, verzacht hopelijk het gemis. Dit weekend trekken we er ook op uit, naar de Ardennen, op zoek naar de herten en misschien wel everzwijntjes. Het weer gaat van het nazomer-type zijn, dat komt dus helemaal goed !
Tja, we zijn dus bezig geweest de afgelopen weken, zo bezig zelfs dat Australie met momenten al verschrikkelijk lang geleden lijkt. Tot ik dan met mijn ogen knipper en rond me heen al die geweldige frutsels en foto's zie die we van ginder meebrachten. Het lijkt hier wel een Australie museumpje, en iedereen die hier over de drempel stapt wordt door de kinderen vakkundig rondggeleid langs banksianoten, zeepaardjes, schelpen, kerstboom, gumnuts, foto's enz. En dan hoor ik hun enthousiaste stemmetjes en dan kan ik me enkel de bedenking maken dat wij verschrikkelijke gelukzakken zijn geweest.
En nu ga ik op het internet zoeken naar een poes met een lange snuit, en daarmee is dit blogverhaal uit ! Ik ben blij dat ik het volgehouden heb met deze blog, 659 berichtjes, soms weliswaar met het nodige gezucht van mijnentwege. Het was leuk jullie als lezers te hebben, een hartelijke dankjewel daarvoor. Tot ziens, tot hoors, tot mails.
Als uitsmijter nog een een paar fotootjes, een collage van de laatste week in Sydney, al hebben we daar meestal gewoonweg geen foto's getrokken. Let wel op het grote genot van een tv met afstandsbediening en een ligbad. En een paar foto's van de eerste dagen hier en Rosemarie's verjaardag.
